Een droeve dag

We hadden een geweldige 7 maanden beleefd. Jessica en ik. 7 maanden hebben we door een groot gedeelte van Azië gereisd. We hebben ontzettend veel meegemaakt, veel gezien, heel erg veel beleefd. Maar na een meerdere gesprekken en een gezamenlijk besluit moesten we afscheid nemen. Ik ging naar huis, Jessica naar Australië. Na 7 maanden komt er een einde aan ons team, de Wereldreizigers nemen afscheid op het strand op 27 januari. Jessica vertrok naar Ranong en ik ging nog voor 2 dagen met Marcel naar Bangkok.

Na 7 maanden is het afscheid niet makkelijk, maar ik weet zeker dat ze het goed gaat maken. Nu een ervaren reiziger, zal ze het goed doen in haar eentje.

Ik ga haar ook zeker volgen op haar website http://wreizigerjessica.blogspot.com
Hopelijk blijven jullie haar ook volgen en steunen.

Jessica, ik wens je het allerbeste en heel veel mooie momenten in de komende maanden. Ik mis je gezeldschap, je lach en je troost. Je bent mijn nieuwe zusje.

Het gaat je goed.

Hoogtepunten en dieptepunten

Terwijl Jessica haar eerste spannende dag aan het beleven was met haar PADI duikcursus gingen die ochtend, Marcel en ik eerst mijn allerliefste vriendinnetje gedag zeggen. Speciaal gekomen naar Thailand ging ze nu toch nog even de laatste dagen genieten van haar mannetje op een ander eiland. Na het wachten op de boot zeiden we elkaar vaarwel en een grote knuffel en toen zijn Marcel en ik begonnen met verhuizen.

De grote klim
Onze spullen waren al bijna ingepakt, maar eerst moesten we nog uitchecken. We hadden al een afspraak gemaakt met een leuk resort, waar we voor 800 bath (18 euro) Een houten bungalowhuisje hadden en een ontbijtje. Voor we daar echter konden komen, moesten we wel de berg oversteken. En dat hield in een flink eind steil omhoog klimmen met zware backpacks, in de brandende hitte en de benauwdheid van de jungle. We waren dus goed bezweet toen we eenmaal boven waren. Daarna weer naar beneden. Het mooie van het pad was, dat het door totaal onbebouwd gebied liep. Weinig mensen kwamen hier en je hoorde dan ook overal junglegeluiden. Toen we even bleven staan omdat er iets in de bosjes bewoog stonden we gebiologeerd te luisteren, tot plots Marcel hard begon te schelden. "Shit, Shit!"
Ik schrok me wild. Ik dacht aan een troep aanvallende apen. Maar Marcel stond niet op zijn plek te dansen van apen, maar vanwege enorme joekels van muggen. Snel doorlopen dus en eenmaal bij ons resort zaggen we toch nog apen. Een hele groep brillangoeren (dat heb ik natuurlijk even opgezocht) die de knopen van bomen aan het eten waren. Een prachtig gezicht.
Daarna zouden we naar de lagune gaan die op eht eiland lag. We wisten al dat het een beetje klimmen was, maar met goede moed begonnen we.
Eigenlijk was gelijk al het eerste stuk een uitdaging. Langs de hele muur hingen touwen en je moest goed je voeten plaatsen en echt klimmen om verder omhoog te komen. Dit ging zo enkele honderden meters door tot je boven kwam. Maar toen we dachten dat we er waren, moesten we natuurlijk ook naar beneden. Weer met touwen de wanden af, waar we uiteindelijk in een prachtige nauwe gang kwamen met steile rotswanden en enorme palmbomen en planten aan alle kanten. De perfecte setting voor de nieuwe jurassic park of king kong. Hier liepen we ook een ander stel tegen het lijf. Ze waarschuwden ons. Het echt moeilijke stuk lag verderop en zij had dat klimmen het niet waard gevonden.
Twijfelend liepen we verder en inderdaad, inene viel de grond weg. De muur liep een paar meter steil naar beneden, met 2 touwen en houvast voor niet meer dan een schoenpunt op de rotswand. Voor de bergbeklimmers die over het eiland zwermden geen probleem, maar zowel Marcel en ik hebben er toch wel een tijdje naar staan kijken voor wij besloten de stap te wagen en voorzichtig begonnen met afdalen.
Nog 2 keer hebben we als echte klimmers wanden afgedaald en toen waren we beneden. De lagune ws vrij leeg en modderig, maar door de honderden meters hoge rotswand die de kleine poel omsloot, was het een prachtig gezicht. Er hing ook nog in een grot een hangmat van een man die hier ooit had gewoont en een tunnel zou leiden naar de andere kant. We hebben dat maar niet geprobeerd, maar zijn weer terug omhoog gaan klimmen en na 3 uur van fysieke inspanning stonden we weer bij het begin. Dit was niet voor de watjes...
Nu weer terug naar het strand en horen hoe Jess haar dag was en morgen zouden we gaan duiken.

Leraarsles
Omdat Marcel en ik ons hadden opgegeven voor een refreshment (ik voornamelijk, want ik bleef wat onzeker) gingen we die dag duiken met Jessica. We zouden beginnen met wat oefeningen, die we alle drie moesten doen, waarvan 1 de voor mij zo gehate masker leegblazen was. Gelukkig had Sebastiaan zowel mij als Jessica ervan overtuigd, dat het hebben van een eigen duikmasker veel beter was dan die je kreeg bij huur. Dit had ik al veel eerder gehoord en ik was al aan het kijken geweest, maar na zijn woorden, had ik er ook dus maar 1 gekocht. Dit zorgde er ook voor dat de oefening geweldig ging. Ik was er zelf erg verbaasd over. Daarna gingen we een rondje zwemmen. We zaggen volop mooie visjes, murene, wat pijpvisjes en nog veel meer. Terug op de boot krgeen we gelijk een lezing van Sebastiaan over luchtgebruik, balans en zwemtechnieken. Niemand deed het goed, maar gelukkig was er veel ruimte voor verbetering.
De volgende duiklocatie was bij een mooi strand in de buurt. De andere groep werd bij een wand gedropt en wij gingen meer de andere kant op. Hier moesten we opnieuw balans oefeningen doen, voor we gingen zwemmen. Al binnen 5 minuten maakte Sebastiaan het gebaar "Turtle" En zowaar een meter grote zeeschildpad zwom kalm onze kant op. Het dier zweefde zo gracius door het water, het was een geweldig gezicht. Daarna nog meer vissen en diertjes, er is zoveel te zien! Ongelooflijk! Zwem je snel dan kom je miljoenen soorten en kleuren vissen tegen, hang je even stil boven een koraal dan zie duizende kleine diertjes die je even daarvoor niet was opgevallen. Zeeslakken, krabbetjes, anemoonvisjes (Nemo!!!!). Het was een prachtig gezicht. We draaiden om en zowaar nog een zeeschildpad! Deze was gigantisch. Om hem niet af te schrikken bleven op zeker 10 meter afstand om hem te bekijken. Het dier was zeker 2 meter en was alg of wier van een steen aan het eten, wat hem een mooi studieobject maakte.
Dolblij kwamen we weer boven. Wat een gave duik. Snel een hapje eten en toen moesten we weer huiswaarts. Het was inmiddels alweer laat aan het worden.


Ontspanning
Na die dag zweten voor een leraar, wilden Marcel en ik niets liever dan een ontspannen duik maken. Perry, die de dag ervoor als back-up was meegegaan, zou mij en Marcel begeleiden. Jess zou haar laatste dag hebben met Sebastiaan ter afronding van haar cursus. Zij moest die dag haar masker afdoen op 14 meter en duiken tot 18 meter. Iets wat eigenlijk allemaal heel makkelijk was, vertelde ze ons achteraf.

Bij onze eerste duik waren we bij een eiland. Deze had een onderdoor zwemgrot. Een brede grot met koraal en vis. Maar eerst zouden we een rondje om het eiland doen.
We waren nog niet weg of Perry gebaard wild naar de zeebodem en maakt een teken. "Haai, Haai!" Gelukkig had ik al over de haaien hier gelezen, luipaard haaien en zwartpunt haaien zijn rifhaaien in dit gebied. Ze slapen vaak overdag en zijn compleet ongevaarlijk. Deze luipaardhaai zag er dan ook niet echt eng uit, plat op de bodem ging hij er bij onze komst al snel vandoor. 2 meter lang, iedereen was blij! We hadden een haai gezien en we waren nog maar net weg. Nu Marcel en ik met zijn tweeën waren namen we ook de tijd om alles te bekijken. Ontspannen zwommen we over de riffen en bestudeerde de visjes. Wat was dit gaaf!! Na ons rondje gingen we door de tunnel. Voor eht eerst een muur boven je hoofd is toch wel vreemd, maar het was ook leuk om zo de vissen te zien schuilen in het donkere water, en de prachtige kleuren van koraal aan het uiteinde.
Blij wilden we ons laatste stukje stijgen tot ik plots een kwallendraad tegen mijn arm voelde. Ik had al eerder kwalletjes gevoeld die ik neit kon zien. superklein en ongevaarlijk, maar plots voelde ik een soort draad om mijn arm slaan en het prikte als een gek. help, wat was dit? Wild begon ik met mijn andere hand de draden van mijn arm te slaan en toen voelde ik ook nog een draad tgeen mijn gezicht. Maar ik kon niets zien. Los van de draad zocht ik naar de kwal, maar er leek helemaal niets te zijn. Wat was er gebeurd?
Eenmaal boven bleek Marcel ook behoorlijk gestoken. Nog geen minuut voordat ik was gestoken was hij op zijn armen en benen aangevallen. Beiden zatten we onder de rode strepen die langzaam dik werden en opzwollen. Gelukkig hadden ze azijn aan boord en na het afspoelen met zoutwater, deden we er flink wat azijn over heen. Na 30 minuten zakte de prikken wat, maar we zouden dit nog lang onthouden. Marcel had trouwens de kwal wel gezien. Een klein bruin kopje, met lange bijna doorzichtige rode draden. Bah, snel maar een volgende duik.
Al voor het begin van de volgende duik hoorden we een paar belangrijke dingen van de duiksite. Er zatten zeepaardjes in het koraal aan de oostkant, vlakbij waren zwartpunt rifhaaien. Maar ook de kleine bamboehaai kon je daar vinden en er moesten baracuda's zitten.
Blij met zoveel leuke vissen doken we het water in en al snel zagen we prachtige grote scholen vis voorbij zwemmen. We zaggen een grote groep baby baracuda's en gingen opzoek naar die rottige zeepaardjes. Helaas, geen haaien en paardjes, maar toen waren we plots Marcel kwijt. Hij wees naar een steen. "Haai!" gebaarde hij.
Perry kwam aanzwemmen en maakte een vreugdedansje. Marcel had een bamboehaai gevonden, verstopt in een klein grotje. De dag was nu helemaal goed. Dolblij kwamen we boven water. Perry complimenteerde ons op het luchtgebruik. We waren allebei erg vooruit gegaan.

Superday
Na zo'n mooie dag wilden we eigenlijk nog 1 dag gaan duiken. De volgende dag was de superday, drie duiken op 1 dag en we konden dan gelijk onze 30 meterduik halen voor de advance. Dat leek ons wel wat, dus emt ons drieën gaven we ons op.
Helaas bleek Jessica de volgende ochtend ziek. Ze had geen oog dichtgedaan en baalde vreselijk. Marcel en ik gingen dus alleen. Bij de eerste duik gingen we naar 30 meter en moesten daar een rekentest doen, want de diepte beinvloed je hersens. Daarna zouden we wat rondzwemmen rond het wrak waar we gingen duiken. Een wrak van een passagiersschip. De test ging voor zowel mij als Marcel feilloos, 30 meter was een makkie. Met een grote groep zwemmen was echter weer iets nieuws. Het bleek erg aanpassen en ruim zwemmen. Wel was het wrak een prachtig gezicht. Grote groepen vissen, koraalduivels, ontzettend veel mooie dingen en het oude bruine wrak... Het was geweldig om te zien.
En toen hadden we onze eerste diepe duik gedaan. Helemaal niet moeilijk.
Daarna duik 2, maar al na 10 meter zakken kreeg ik een probleem. Mijn oren wilden plots niet meer klaren. Voor 10 minuten probeerde ik mijn oren vrij te krijgen, maar ze gingen steeds meer pijn doen. Uiteindelijk kon de groep niet meer op mij wachten en terwijl Marcel door Sebastiaan werd meegenomen, werd ik omhoog gebracht door Perry. Ik baalde als een stekker! Duik verpest door mijn stomme oren. Gelijk boven nam ik een tablet en moest ik wachten op de anderen. Het leek veel te lang te duren, maar uiteindelijk kwamen ze boven.
Eerst maar wat eten voor de laatste duik. Deze zouden we met een andere divemaster doen. Ray, was een Thaise man en erg ervaren. Hij wist alle mooie plekken en we zouden samen met een andere man duiken. Een fijn klein groepje.
De plek waar we doken heet sharkpoint. Het heet natuurlijk niet zonder reden zo, want hier komen erg veel haaien. Eenmaal in het water, was ik even bang voor mijn oren, maar al snel bleek het probleem opgelost. Zonder moeite kon ik klaren en genieten van de mooie onderwaterwereld.
Dat Ray een goede spotter was, was niet gelogen. We lieten ons meevoeren op de sterke stroom en zaggen boxfish, murene en zeker 3 leopardshark. Bij de eerste konden we zelfs even op de bodem nog geen 2 meter bij het dier vandaan zitten om het te bestuderen. Even vederop prikte Ray zijn stokje in het zand en liet ons een krabbetje in een koraal zien en weer verder een garnaal verstopt in een spleet. Bijna aan het einde pakte hij ook nog even een kwal op bij de kop, zwaaide er vrolijk onze kant mee op en stak zijn tong uit. Haha, erg grappig.

Het was een geweldige laatse duik geweest. Zo jammer dat Jessica het niet had kunnen meemaken. Maar een mooie afsluiting van onze reis in Thailand.

Bounty Island

Je ziet wel eens van die posters met een blauw strand, wit zand en een palmboom. Nou denk er gingantische kliffen bij en je hebt Railey Beach. Railey Beach is dan ook helemaal omgeven door klifs. De enige om er dan ook te komen is per boot.

Paradijs

Vroeg ontbijten vandaag want rond 07.30 uur zouden we opgehaald worden met een minibusje.

Rond 08.30 uur arriveerde we dan bij de boot om te vertrekken richting Railey Beach.

Rond 10.00 uur stopte de boot en moesten we overstappen in een longtailboot zodat deze ons naar het strand kon brengen. Het resort van Marc en Corine lag gelijk aan het strand. Wij moesten nog even op zoek naar een bungalow. Nadat dit allemaal geregeld was gingen we gezellig met z'n allen lunchen. Daarna zijn we toch even voor een duikschool gaan kijken. Vooral na het snorkelen, wat ik fantastisch vond, wilde ik gewoon gaan duiken. Dit zou vooral in Australië ook van pas kunnen komen.

Nadat we een paar duikshops afwaren gegaan besloten ook Gwen en Marcel te gaan duiken.

De rest van de middag hebben we vooral gerelaxt. Ik ben aan het eind van de middag lekker op een terrasje gaan zitten met een orange shake, uitzicht over het superblauwe water en nog even leren voor het duiken want jammer genoeg is het niet alleen maar duiken. Er zat ook nog wat theorie bij. Rond 18.00 uur kwamen Marcel en Gwen er ook gezellig bij zitten en genoten we allen van de mooie zonsondergang. Daarna nog even gezellig met Corine en Marc gegeten en nadat we afscheid hadden genomen (ze vertrokken de volgende dag naar Phi Phi Island) doken we ons bed in.

Een duik in het diepe

Ik had niet een optimale nachtrust gehad. Dit kwam vooral omdat ik me druk begon te maken over me duikcursus welke vandaag zou beginnen. Ik had hier een lange tijd naar uitgekeken en alle doom scenario's kwamen voorbij. Wat als het niet lukt? Wat als ik 20 meter onder water zit en het gaat fout? Drama dus...

Maar eerst even ontbijten aan het strand en dan was het tijd om te gaan. Gwen en Marcel gingen Railey nog even ontdekken en ik ging onderweg naar de duikschool. Me duikinstructor was een aardige duitser genaamd Sebastiaan. Eerst was het tijd voor theorie. Dat luchtte tenminste op want uit mijn ervaring gaat theorie me toch altijd wel wat beter af dan de praktijk.

Eerst een dvd'tje kijken en dan vragen behandelen. Op een gegeven moment vroeg ik op welke dag ik eigenlijk theorie examen moest doen. Het schokkende antwoord van Sebastiaan was "nu?". Oke, antwoordde ik maar wist het niet zeker. Nou ja, als het fout ging dan kon ik altijd nog herexamen doen. Het ging gelukkig goed op een paar kleine foutjes na. Wat een opluchting, dat had ik tenminste achter de rug. Eerst pauze. Van 13.00 uur tot 14.30 uur. Rustig gegeten aan het strand en daarna nog even in het zand gezeten. Rond 14.30 uur ben ik weer teruggelopen maar we moesten nog even wachten op iemand anders. Sebastiaan stelde me voor aan Lisanne, ook een nederlands meisje, en wat bleek? Haar ouders woondde ook in Alphen aan den Rijn. Wat een toeval! Nadat we gezellig gepraat hebben over de wereldstad Alphen gingen we rond 15.15 uur richting de longtailboot. Sebastiaan en ik waren niet de enige. Er was nog een duikinstructeur en een leerling bij. Zij gingen de navigatieduik doen.
Eerst alles aantrekken en dan was het de bedoeling om van de boot af te duiken. Dit hield in: Op de rand zitten en je dan achterover laten vallen. Yeah, right! Maar ja, ik wilde me ook niet laten kennen, dus daar ging ik.... Splash!!
Onder water ademen was in het begin erg raar en onnatuurlijk maar dit wendde snel. Nu was het tijd voor wat oefeningen. Onder andere het uittreken van het jack waar je luchtfles en al het andere aan vastzat, je gewichtsgordel af doen maar ook water in je masker laten lopen. Dit laatste was toch wel erg moeilijk. Het was vooral de kunst om niet in paniek te raken, het was namelijk wel op 5 a 6 meter. Dus als het fout gaat kan je wel naar boven maar dat kan niet meer als je op 15 of 20 meter zit. Na een paar keer ging het wel goed. Daarna zijn we ook nog even gewoon visjes en koraal gaan kijken, erg mooi. Daarna terug naar de boot.
Rond 18.00 uur waren we dan eindelijk weer op Railey Beach. Ik had rond 17.00 uur afgesproken met Marcel en Gwen, maar kwam uiteindelijk pas om 6 uur terug. We hebben gelijk even alle verhalen uitgewisseld. Gwen en Marcel waren naar de lagoon geweest, dat was vooral 200 meter omhoog lopen. Het laatste stukje was zelfs zo erg dat het echt verticaal omhoog was met een touw, maar de lagoon was volgens Gwen erg mooi. Daarna op naar de duikshop want daar stond me backpack. We zouden namelijk verhuizen naar Ton Sai Beach. Iets rustiger en betere sfeer. Maar om Ton Sai Beach te bereiken moest je over wat rotsen heen klauteren. Normaal gespoken kan dit wel, maar met een backpack op gaat dit wat lastig. Sebastiaan meldde echter dat we mee met de boot konden naar Ton Sai Beach. Dat is mooi. Nadat we met z'n allen van de zonsondergang hadden genoten, konden we met de boot richting Ton Sai beach waar ons een heerlijk avondmaal stond te wachten en we doken vroeg ons bed in want de volgende dag was het tijd voor dag 2 van me duikcursus en deze vond plaats bij Phi Phi waar ook Marcel en Gwen hun duik gingen doen.