Groetjes van Jessica en Gwendolin


dinsdag 30 september 2008

Visa trouble (deel 8596 miljoen)

De dagen glijden langzaam voorbij en het lijkt wel of w het steeds drukker krijgen. ondanks het vrijbuiterbestaan dat we hardnekkig proberen vol te houden, moet je soms dingen goed regelen.


Indiaanse ambassade
Onze volgende bestemming zal India zijn. En daarmee ook 1 van de laatste keren dat we ons visa vooraf moeten regelen. Gelukkig maar, want tot nu toe hebben we iedere keer problemen gehad. Ervaren reizigers die we nu zijn, hadden we ons eerst goed laten informeren door mensen die al vaker met het bijltje hadden gehakt (Marcel, lonely planet en internet). We stonden daarom al om kwart voor zes op zodat we 3 uur voor openingstijd in de rij konden wachten. Allebei nog slaapdronken waggelde we over de nog bijna lege straten van Kathmandu naar de ambassade. We waren nummer 7 en 8. Zes andere avonturiers hadden zich reeds voor de ambassade verschanst om 5 uur vanochtend! Gelukkig ging de tijd snel, want verhalen uitwisselen over alle reizen is uiterst interessant. Zo was er een Duitse jongen die in Peru een dagboek van 50 jaar oud in zijn handen kreeg gedrukt, door een lokale jongen. Het bleek een dagboek an en bergbeklimmer die als 1 van de eerste dat specifieke

Om 8:30 mochten we naar binnen om nummertjes te halen, maar wat schetste onze verbazing, een nepalese man en vouw zetten zich prominent voor ons in de lijn en trekken even18 nummertjes uit de automaat. Op dat moment dachten we er niet over na, maar een uur later, toen de loketten open gingen, werd ons iets heel duidelijk. 18 mensen die we de hele ochtend niet in de rij hebben zin staan, liepen opeens naar het loket! Het waren handelaren. Later hoorden we dat deze mensen 20 euro! vragen om te helpen met de visa en voor een goed nummertje! We voelden ons flink beetgenomen en dat is nog zacht uitgedrukt.
Uiteindelijk mochten we om half elf! Naar het loket en onze telexformulier inleveren. 3 Oktober zouden we dan reactie kijgen of we gecleared waren door de ambassade in Nederland. We kregen ons visa aanvraagfomulier mee en een bon van 300 rupees. Na de betaling mochten we gaan, het was inmiddels 11 uur. 1 uur voordat ze geen telexfomulieren meer zouden accepteren. En dan waren wij nummer 7 en 8 en de mensen achter ons moesten er nog zeker 50 zijn.

Een klein buitje
De rest van de middag stortregende het. We waren in het internetcafe gevlucht en toen het wat rustiger was liepen we naar ons hotel. Helaas was de bui zo heftig geweest dat de afvoer het niet meer aankon en de hele straat voor ons hotel stgebied had ontdekt.
De daadwerkelijke bergbeklimmer lag een paar meter verder in de bevroren gletsjer.ond blank. Ik had mijn sandalen aan, dus dat was geen probleem, maar Jess moest in het tegenover gelegen restaurant haar schoenen uittrekken en met blote voeten door de plas waden om veilig bij onze kamer te kunnen komen.
De rest van de middag zatten we opgesloten in onze hotelkamer, maar om half zeven werd het gelukkig droog. Net op tijd, want we gingen eten met Etienne om zo elkaar wat beter te leren kennen.

Een dagje fietsen
De volgende dag hadden we besloten om Baktapur te gaan bezoeken. Dit stadje ligt 15 km van Kathmandu en leek ons een mooie plek om te bezoeken met de fiets. We huurden twee Giant mountainbikes met 21 versnellingen voor de dag en gingen op pad. Eerst gingen we langs de grote Hindu tempel in Kathmandu, want vanaf daar konen we gemakkelijk achter het vliegveld een rustige weg fietsen, zodat we niet dood gereden zouden worden op de hoofdweg. Pashupatinath is vooral belangrijk voor de hindu's omat ze hier namelijk hun doden verbranden voorat de as in de Bagmati rivier word geduwd. Toen we er waren branden er al 3 bergjes en twee nieuwe doden lagen klaar voor hun laatste reis. Verder word deze tempel ook geregeerd door de bavianen en de nep Sadhu (soort van nep heilige man) die 100 rupee vraagt als je een foto van hem maakt.
Na de tempel namen we nog even onze lunch op een pleintje en waren toeschouwer van een gestoorde vrouw die een kindje teroriseerde en later in gevecht was met de politie.

Wij vervolgende onze weg over stofwegen met overal keien en modder richting Baktapur. Hier bekeken we de pleinen en de lievelijke straatjes die nog helemaal in de oude cultuur zijn, maar al snel waren we het zat. Het was 2 uur en we wilden naar huis We moesten nog zeker 1,5 uur fietsen voor we ons konden douchen, maar het was een leuke dag geweest.

zondag 28 september 2008

Georganiseerd feestje

We zijn weer in Kathmandu. Druk, smerig en duur. Maar veel keus hebben we niet, want we moeten nog genoeg regelen.

Oganiseren
Onze broeken waren te groot. Allebei moesten we onze broekriemen een stuk strakker aantrekken wilden onze broeken niet om onze knieen hangen. Gelukkig hebben ze hier ook een North face winkel en daar hadden we al de perfecte broek zien hangen. Ook had Jessica nog een goed regen- en windjack nodig. Zeker voor de trek naar de mount everest is dat geen overbodige luxe, dus ook deze moest worden aangeschaft.
Met onze uitrusting al wat completer, konden we zondagochtend naar de travelagent gaan. (zaterdag is hier de rustdag) Etienne een vriend van Marcel die hier al geruime tijd werkzaam is voor VSO(hulporganisatie), had alles voor de trek geregeld. Het enige wat we nog moesten doen, was de rest van de betaling, kopie van verzekeringspas, kopie paspoort en vier pasfoto's inleveren.
We hadden om 11 uur bij de trekking agent afgesproken en 15 minuten eerder pikte Etienne ons op bij ons hotel. Onderweg moesten we ook nog een wachten op Jerry, een Australiaan (ook van VSO) die ook mee gaat. Met zijn vieren liepen we naar het bureautje. Na de papieren en de betaling kregen we een heleboel informatie. We slapen in hotels onderweg en boven de 4000 meter mogen we wegens het lage zuurstof gehalte niet meer douchen. Hoogteziekte is gevaarlijk (dodelijk, maar dat woord gebruikte hij niet) en we moesten gelijk iets zeggen mochten we ons niet lekker voelen. Het gebied was erg mooi, maar we moesten wel zorgen voor goede spullen. Trekkingstokken, slaapzak en een goede zonnebril tegen de zon op sneeuw. Hij wilde zelfs een afspraak maken om persoonlijk onze backpacks te komen te controleren... pfftt..
We hadden allemaal veel zin in de trek, maar door de serieusheid van het gesprek, werden we ook wel een beetje zenuwachtig over wat we ons op de hals haalden. Toen we later koffie dronken in een cafetje, vertelde Jerry en Etienne ons echter dat hoogteziekte wel gevaarlijk was, maar ook ontzettend goed te genezen. Simpel afdalen is voldoende, dus dat verlichte onze zorgen wel iets. We hadden er in ieder geval allemaal veel zin in.

Feestje
Hoewel we natuurlijk druk bezig zijn met onze trekking, hadden we nog wel wat tijd voor een feestje. Zaterdag was namelijk de internationale dag van het toerisme en dat vierde Nepal maar al te graag. Gedurende de middag zaggen we kleurige dansers, drummers en blazers met grote hoons door de straten van Thamel stappen. Echter, een groot podium had ook onze aandacht getrokken. Dus na het eten gingen we daar maar eens kijken. Een enorme openluchtdisco was wat we zagen. Standjes die drankjes verkochten, veel agenten en duizenden nepalezen (voornamelijk mannen) die langs de kant stonden te kijken of midden op de straat uit hun dak gingen. Daar kan de Nederlandse man nog een puntje aan zuigen, want nepalezen kunnen prima dansen. Hoewel het nog maar 8 uur was gingen ze helemaal los. Er werd zelfs gebreak danced. Jessica en ik konden er ook niet aan ontsnappen, want terwijl rustig de gekte aan het bekijken waren, werden we omsloten door de mannen die allemaal wel met de toeristen wilden dansen. We konden nergens lopen of we werden beet gepakt, uit genodigd of openlijk aangestaard. Nog nooit hadden we van zoveel mannen, zoveel aandacht gekregen.

Helaas, was het feest al om 9 uur afgelopen. Vroeg, maar we hadden ons uitstekend vermaakt. Dit mogen ze van ons nog wel een keer doen.

vrijdag 26 september 2008

Relax en spanning

Relax dagje
Vandaag tijd voor een relax dagje. Daar is Pokhara ook mooi de plek voor. 'S-morgens lekker uitgeslapen. Wel tot 08.30 uur. Whoah! Daarna vooral genieten van de zon met een boekje op schoot en naar waggelende kippen kijken in de tuin waar we zaten. 1 kip had ook kuikentjes gehad. Heel lief.
We hadden voor vandaag nog even naar het Mountain museum gefietst. Ongeveer een halfuurtje fietsen vanaf de plek waar we zaten. Het was wel even zoeken maar na een aantal aanwijzingen van de lokale bevolking en nadat de ketting van de fiets van gwen er 5 keer was afgevallen, hadden we het gevonden. Een supermodern gebouw (wat je niet verwacht in Nepal).
Ondanks de hoge entree (300 rupees = 3 euro) was het erg leuk om te zien. Er werden onder andere verschillende etnische groepen van Nepal getoond en ook de verschillende bergen en verschillende bergbeklimmers uit de jaren 50. Vooral de foto's van de bergen maakte ons erg enthousiast over de trekking. Deze begint 5 oktober. De pas waar we over heen gaan lopen werd ook getoond en dat lag toch wel erg hoog.
Na dit museumbezoek zijn we 's avons voor de tweede keer bij "Potala" wezen eten. Een klein tibetaans restaurant. De tafels staan letterlijk in de huiskamer van het gezin. Een erg gastvrij gezin waar we heerlijk gegeten hebben.

Ons nachtelijk avontuur
'S-nachts gingen we rustig slapen. Althans dat dachten we.
Ik hoorde wel wat geluid buiten maar dacht dat het gewoon een hagedis was ofzo. Rond een uur of 03.30 uur hoorden we nog meer geluiden, dit klonk toch echt niet goed. Gwen deed het licht aan en ik zag mjn kleine rugzakje zweven. Dat kon nooit goed zijn. Tenzij mjin rugzak magische krachten had, natuurlijk. Ik trok aan de rugzak en er kwam een lang voorwerp tevoorschijn. Ik dacht in eerste instantie dat het een slang was doordat het zo lang was. Het viel mee, het bleek een stok te zijn.
Ze waren bezig geweest om mijn rugzak te stelen. Ze hadden een stok gemaakt met daaraan een vishaak en op de een of andere manier hebben ze die in mijn rugzak gekregen. Ze konden gelukkig weinig doen want er zaten tralies voor de ramen maar toch...
De schrik zat er wel aardig in. Gwen was nog even buiten gaan kijken maar de dief of dieven waren allang gevlucht en er was gelukkig niets gestolen.

Ons dag avontuur
De volgende dag na een wat onrustige nacht was het plan rond het meer te lopen. Dit zou wel de hele dag duren maar wel een leuke tijdsbesteding.
Rond 09.30 uur vertrokken vanuit ons hostel. Eerst liepen we richting de dam van het Fewa Lake, over een hangbrug. Wat al een leuke ervaring is door het heen en weer schudden van de brug. Wederom lopen we naar de Peace Pagoda.
Onderweg komen we nog een jongetje tegen die lekker is wezen zwemmen en hij vraagt ons het hemd van ons lijf.
En de gebruikelijke openingszin:"Where are you from?". Hoevaak ik nou niet "holland" heb gezegd onderweg, wil je niet weten.
Daarna komen we ook nog een ander jongetje tegen die ons via een ander pad (jungle-achtig) richting de Peace Pagoda leidt. Onderweg komen we nog een slang tegen. En ja, volgens de jongen schijnt die giftig te zijn. Hij is niet echt van de blije verhalen want hij vertelt onder andere ook dat hij een hondje had, maar die is opgegeten door een tijger. Slik....
Door de hitte is de tocht naar de Peace Pagoda wat lastiger dan de vorige keer. Onderweg komen we echter een waterkraan tegen waar we ons hoofd met alle plezier mee natmaken. Na deze verfrissende douche kunnen we er allebei weer hard tegenaan.
Vlak voor de Peace Pagoda drinken we nog een lekkere, koude fanta en cola en gaan weer onderweg.
We komen langs kleine dorpjes en iedereen die je tegenkomt vraagt dan ook:"Where you from?" en "Where are you going?" (wat wel handg is als je de weg zoekt). We zien mooie uitzichten met rijstvelden, Pokhara en het meer. Nadat we Pumdi zijn gepaseerd, nemen we een afslag te voeg en komen bji e klen drpje. Hier vragen we aan een paar vrouwen welke kant we opmoeten voor Pokhara. Ze wijzen de weg en we nemen het pad naar beneden. Langzaam wordt dit pad steeds kleiner en glibberiger. We hebben het allebei wel een beetje gehad.
We komen dan bij een aantal terassen (rijstterassen zonder rijst). We kijken allebei of er verschillende wegen uit zijn, want we weten welke kant we op moeten, maar er zijn geen uitwegen te vinden. We steken een riviertje over maar het wordt steeds dichter en dichter. Dit is letterlijk echt jungle. We moeten vooral uitkijken voor doornen, lianen en bloedzuigers en soms zie je nog geen eens waar je opstaat door de takken die op de grond liggen. Dus zou er een slang zijn, dan zien we hem niet. OP dat moment dachten we allebei aan een lekkere douche, een goed bed en een goede maaltijd. Want overnachten hier in deze jungle. NO WAY!
Voor ons duurde het een eeuwigheid maar uiteindelijk duurde het maar 15 minuutjes. We zagen een rijstveld. Jeeh! Vrijheid!
Dit was ook nog een opgave want we moesten allebei op randjes lopen van 10 a 20 centimer. Nadat we allebei rond 4 a 5 keer van het randje zijn afgevallen gaven we het op. Na de rijstvelden doorgeploegd te zijn (wel voorzichtig langs de rand), kwam er een klein meisje onze kant op gerend met uiteraard dezelfde vraag:"Where are you from?" en toen kwam de verlossende zin: "We have a boat".
We waren allebei erg blij want het was al 17.30 uur, maar eerst moesten we even meelopen naar het gezin. Een lief gezin met een aantal kinderen en gelijk werd ons water en eten aangeboden en overnachten kon ook nog. We moesten echter de bus de volgende dag halen, dus dit ging niet.
We werden met de boot weggebracht en namen de lokale bus richting ons hostel. Die avond genoten weextra veel van ons cola'tje en pizza die overheerlijk smaakte.

We Survived!

woensdag 24 september 2008

Update

Een update voor iedereen thuis van persoonlijke aard.

Jessica en ik maken het erg goed.
Zowel Jess als ik hebben beiden een klein beetje darmproblemen gehad, maar verder gaat het erg goed. We eten allebei goed en zijn al enkele kilo's afgevallen, hoewel we niet weten hoeveel. Wat we wel weten is dat we allebei een nieuwe broek nodig hebben, omdat de ouden te ruim vallen.
Verder hebben we nog maar 1 keer echt ruzie gemaakt en dat was na 5 minuten alweer vergeven. Natuurlijk hebben we kleine ergenissen, maar niet erger dan " Schiet nou eens op," of "Blijf nou eens kalm." (Jullie mogen 1 keer raden wat bij wie hoort, haha) De ergenissen zijn natuurlijk altijd erger als dingen dreigen fout te lopen, maar tot nu toe hebben we altijd veel geluk gehad en heel veel hulp van meer ervaren reizigers onderweg en van Marcel.
Verder drijf ik Jessica momenteel horensdol met mijn gezeur over hoeveel dagen ik Marcel weer ga zien. (voor de nieuwsgierige op 1 oktober). Maar verder hebben we eigenlijk geen last van heimwee. Mailtjes zijn natuurlijk wel altijd welkom en berichtjes van het thuisfront zijn altijd meer dan welkom.

De reis bevalt tot nu toe erg goed en we kijken er erg naar uit om nog meer van Azie te ontdekken. We hopen dat jullie het allemaal leuk vinden (en blijven vinden) om het allemaal vanuit Nederland te blijven volgen, zeker nu het weer bij jullie slechter aan het worden is. Tot de tijd dat we besluiten dat we geen geld meer hebben zingen wij nog even ons liedje.

"En we gaan nog niet naar huis, nog langer niet, nog langer niet.."

dinsdag 23 september 2008

2 dagen fietsen

Omdat we vlakbij een meer en mooie omgeving zitten, hadden we bedacht: "fietsen huren dat is een goed idee".Nadat we eerst gekeken hadden waar je goede fietsen kunt huren (versnellingen is toch wel handig) gingen we de eerste dag onderweg.Eerst nog wel even wennen natuurlijk. De remmen werkte in ieder geval goed. Dan nog opletten dat je op de goede kant van de weg gaat rijden. Ze rijden hier namelijk links. Dit leer eigenlijk vrij snel.


Peace Pagoda
Vandaag naar de Peace Pagoda. Vanuit het meer kan je die mooi zien liggen. Helemaal bovenop een berg, maar we laten ons natuurlijk niet afschrikken, dat doen we even.
Eerst een halfuurtje fietsen. We probeerden nog op kleine wegen te rijden maar dit liep of dood of kwam weer op de grote weg uit. Jammer, maar helaas.
Na een halfuur fietsen kwamen we een bord tegen met Peace Pagoda. Dat pad was helaas niet te fietsen maar wel te bewandelen. Onze fietsen konden we stallen vlakbij het pad. De jongen die daar zat zou er wel op letten tegen betaling uiteraard. We hoefde alleen wat uit zijn shop te kopen.
Goede deal toch?

We gingen onderweg. Eerst een breed pad maar al snel werden het treden van steen, en nog meer treden en nog meer treden. Het hield maar niet op. Onderweg natuurlijk wel even gestopt want het was wel bewolkt, maar wel erg benauwd wat het er niet beter op maakte. We kwamen onderweg nog schoolkinderen tegen, die er minder moeite mee hadden en het maar raar vonden dat we zoo hijgden en zweten. Onderweg kwamen nog allemaal exotische dieren tegen. Nee, geen tijgers maar wel aparte spinnen, grote mieren, prachtige vogels en uiteraard de koeien en geitjes.
Uiteindelijk hebben we anderhalf uur over de hele klim naar boven gedaan. Kom je bovenaan en zie je ook een helikopterplatform. Toch een beetje een gemiste kans natuurlijk! hihi.
Peace Pagoda was erg mooi om te zien met uitzicht over het hele meer en heel Pokhara kun je zien liggen. We zijn niet te lang gebleven want de zon brak door en dat was toch wel heel erg warm. Naar beneden, weer honderen misschien wel duizenden treden naar beneden.

Beneden aangekomen zijn we weer terug gegaan naar ons hostel. We hadden het allebei wel gehad. En na een heerlijke douche en maaltijd zijn we lekker ons bedje ingedoken

Dag van de grotten
'S-Nachts hoorden we opeens wat geritsel bij Gwen d'r tassen. Oh jeeh! Allebei zaten we rechtop in bed. De dag daarvoor hadden we van onze buurman al leuke verhalen gehoord dat hij buiten midden in de nacht een opengereten wildzwijn zag liggen. Wat waarschijnlijk door een beer of tijger was aangevallen. Maar nee, zo erg was het niet.
Nadat Gwen ging kijken, schoot er opeens wat weg. We dachten in eerste instantie aan een rat maar dit bleek een hagedis te zijn die ook wel zin had in chocolate chip cookies. Deze hadden we namelijk vergeten in de tas te doen. Na deze schrik zijn we allebei weer gaan slapen.

Nadat we ontbijt hadden gingen we vandaag weer op fietsavontuur. Ditmaal meer naar het noordoosten waar een aantal grotten waren en waar ook een tibetaans vluchtelingenkamp lag.
Nadat we alles bij elkaar geraapt hadden, gingen we onderweg. Het was nog wel een pittig stukje, veel bergopwaarts dus de versnellingen kwamen goed van pas. Door de drukke straten van Pokhara maar ook door de kleinere straatjes en uitkijken dat je niet door een bus omver wordt gereden. Die vegen je hier namelijk graag van de weg af.

Na ongeveer anderhalf uur kwamen we bij een hindoestaanse tempel uit. Nadat we tien keer tegen de gids hadden gezegd dat we geen gids nodig hadden, gingen we naar binnen. Een mooie en oude hindu tempel. Na een kwartiertje gingen we weer verder.
We kwamen uit bij de Bat Cave. Een grot die vol zou zijn met vleermuizen. Nadat we hier ook weer de gids van ons afgeslagen hadden, we hadden toch geen gids nodig in een grot? Dat konden we allemaal zelf wel. En de gids:"You might get lost!"
We hadden beide onze headlights bij ons en naar binnen gingen we. Dit was toch wel heel cool. Zelf de grot gaan verkennen. Het waz harstikke donker en geen aangegeven padden dus we gingen op zoek naar een tunnel.
Dat verkennen was alleen van korte duur. Nadat we een kleine gang doorliepen kwamen we in een grote hal en dat was het enige wat de grot inhield. Zelfs geen enkele vleermuis te zien, maar ach het zelf ontdekken van de grot was wel heel cool!
Daarna door naar de Mahadera grot ongeveer 5 a 10 minuutjes doorfietsen naar het noorden. Deze grot was wel iets groter ongeveer 5 of 6 keer zo groot als de eerste grot maar deze was behangen met lichtjes, dus het verkennen hield hier weinig in.
Het plan was om daarna nog naar het tibetaanse vluchtelingenkamp te gaan maar allebei hadden we last van zadelpijn en zin in een douche.
We reden terug. Dit was een aparte ervaring op zich. Omdat we de heenweg voor het grootse deel bergopwaarts hadden gereden, moesten we nu voor het grootste deel bergafwaarts rijden.
Dat was wel heel cool. 75% van de tijd zaten we dus op onze fiets zonder te trappen en schoten we door de straten. Wel uitkijken voor kuilen natuurlijk. Ik voelde me wel een beetje een tour de france renner. hihi.

De rest van de middag hebben we nog winkels bezocht om marcel te helpen met z'n bedrijfje "Straid" en uiteraard nog gerelaxt. Wat zullen we morgen ontdekken?

zondag 21 september 2008

Pokhara by the water


De pannetjes worden nat
Die nacht regende het met bakken uit de hemel. Onweer konk met grote klappen door de vallei en ik vermoede dat iemand emmers aan het leeggooien was. Monsoon, noemen ze dat in Nepal. De regentijd. Gelukkig begon het licht op teklarne de volgende morgen en knden we tussen de buitjes door snel van hostel wisselen. Volgens de Lonely planet was banana garden een erg leuke lodge, dus daar waren we gaan vragen of er plek was. helaas, daar neit meer, maar haar dochter had ook een lodge en die was 150 rupees (1,5 euro) voor een 2 persoons kamer pe nacht Na het ontbijt betaalden we dus ook gelijk en trokken met backpack langs het meer, richting het centrum. Nog steeds aan de noordkant, maar ideaal rustig op de heuvelrug, daar ligt 'New family peace home'. 5 kamers, waarvan 1 zonder eigen badkamer, die hadden wij. Maar de volgende dag konden we verhuizen, wnat dan was er een kamer vrij met badkamer voor 200 rupees.
Na het uitpakken de stad verkennen. Winkeltjes bekijken, internetten, wat eten en rondlopen en daarna op de veranda voor onze kamer een boekje lezen. We werden wel de hel dag geteisterd door de mieser regen, maar we hadden hoop dat morgen beter zou zijn. We boekten dan ook een paardrij trip voor de volgende dag.

Die nacht ging het bijna nog erger te keer dan de avond daarvoor. Het heeft zeker 3 uur geonweerd en het water viel zo hard uit de lucht dat ik na 2 seconden buiten vreselijk nat was. Geen paardrijden dus, want niemand wilde met dit weer buiten zijn. Dik ingepakt in regenjas gingen we dat onze touroperator vertellen en die was natuurlijk niet verbaasd. verzetten was geen probleem, dus met een gerust hart aten we ons ontbijten en sloten ons voor de rest van de ochtend op in onze kamer met boeken en sudoku.

Waterval
Eindelijk droogde de regen op die middag en konden we naar buiten. We maakten gelijk gebruik van de droogte, want we moeten onze benen trainen. Dus met wandelschoenen en een kaart gingen we opweg naar Devi's falls. Dit ligt ten zuiden van Pokhara en is een toeristische attractie. Ze zeggen dat het zijn naam heeft gekregen omdat ene David met zijn vriendin is verdronken in deze waterval en dit is verbasterd tot devi door de Nepalezen. Na een stevig uurtje lopen vonden we de plek gemakkelijk door alle souvenirkraampjes die de omtrek van de waterval bezetten. Na de entree te hebben betaald mochten we hem dan eindelijk zien. Omschrijven is mogelijk wat moeilijk, dus zie film.

Na deze razende wateren zijn we terug gelopen voor een hapje eten en een goede nachtrust.

Paardje namaste
Na een vroege start en een enorm gestress omdat het 40 minuten duurde voordat we ons ontbijt eindelijk kregen (een schaaltje cornflakes en schaaltje meusli met yoghurt. wij snapten het niet, we vermoeden dat ze nog de koeien moesten melken.) liepen we tegen onze 12 jarige gids aan die ons tegemoet kwam rijden op de paarden. Twee gemiddelde paardjes, bekleed met een hoop kleedjes met daarin verstopt een houten zadel. Na de betaling konden we gaan en reden we de stad door. Op straat waren honderden schoolkindertjes die op weg waren en allemaal moesten ze de 2 woorden engels uitproberen op de blanken die te paard zaten. " Hello!! Hello!! Bye, Bye!!!" Vrolijk zwaaiend hebben we half klein pokhara begroet. We voelden ons net Beatrix op prinsjesdag. En na Pokhara hield het ook niet op, want op de berg kwamen we ook nog vele mensen tegen die allemaal hallo en namaste wilden zeggen. Wat ook erg grappig was, was de reactie van veel mensen op de paarden. De meesten waren namelijk best wel bang en liepen na hun hallo toch het liefst met een grote boog om ons heen.
Onderweg moesten we ook een paar keer afstappen omdat de klim zo stijl was, dat we ze moesten leiden. Uit eindelijk was het wle de moeite waard, want bovenop de berg hadden we eenm prachtig uitzicht op de annapurna range, met de annapurna (7190 meter) en de bekende fishtail mountain. Prachtig!

Snip knip
Uiteindelijk na nog meer hallotjes op de terug weg waren we om 3 uur terug. Na een snelle douche moest ik ook nog even naar de kapper. Mijn haar was zo lang gewordne dat het in mijn ogen hing en daarnaast maakte de hoge luchtvochtigheid het ook nog eens belachelijk aan het krullen waardoor ik meer op een schaapshond leek dan een mens. maar ja, alle kappers in Pokhara zijn mannen... Vertrouw ik die mijn kostbare haartjes wel toe?
Uiteindelijk was de prijs, 100 rupees (1 euro), wel de doorslaggevende factor. De man in kwestie was een wat dikkere man met snor, een enorme schaar en een blauwe kam. Na de vragen van hoe ik het geknipt wilde hebben ging hij aan de slag. Mijn hoofd werd van links naar erchts gedrukt terwijl ik het scherpe gevaarte vlak bij mijn oren 'snip' ' snip' hoorde doen. Na 20 minuten was hij klaar, maar ik mocht nog niet weg. Vakkundig smeerde hij een olie goedje in mijn nek, in mijn haar en zelfs op mijn voorhoofd en hardhanig bewerkte hij mijn schouders, nek en hoofd tijdens een massage. Zelfs mijn wenkbrauwen en mijn oogleden werden meegenomen in de behandeling. In stilte hoord eik Jessica lachen en ik kon haar horen denken dat ze baalde dat we geen fototeostel bij ons hadden.
Na de olie behandeling mocht ik echter nog neit weg. Ik moest mijn hoofd op een kussne voor me leggen en met stevige handen bewerkte hij mijn rug en schouders. Ik kan met eerlijkheid vertellen dat ik me nog nooit zo ongemakkelijk heb gevoeld. Mijn schouders deden zeer wnat die waren licht verbrand en ik wilde helemaal neit zo raar op een kussentje liggen. Na 3 minuten heb ik hem gevraagd of hij astublieft op wilde houden. Na het betalen van 200 rupees (tja, voor neits gaat de zon op, maar het is nog steeds goedkoop dus laat maar) zijn we wat gaan eten.

Hopelijk morgen weer een mooie dag, want dan gaan we fietsen.

zaterdag 20 september 2008

Mogen nu eindelijk naar Pokhara!

Busreis
Vandaag om 05.30 uur opstaan om eindelijk met de bus te vertrekken richting Pokhara.
Rond 06.00 uur vertrokken we richting het busstation, waar we rond 06.30 uur aankwamen.
Het was nog erg rustig, behalve de verkopers die je natuurlijk van alles wilden aansmeren. Van kranten tot chocolade repen, water en verschillende frisdranken.
Onze backpacks werden op het dak gelegd, zeil erover en maar hopen dat hij er nog opligt als je aankomt! hihi.
We hadden ons geinstalleerd in de bus. De officiele tijd dat de bus zou vertrekken was 07.00 uur maar we hielden er allebei rekening mee dat dit wel eens 07.30 uur of later kon zijn, tenslotte is Nepal geen Nederland en hier kijken ze niet op een uurtje later. Om 07.00 uur vertrok de bus al. Beide waren we erg verbaasd, maar we wilden niet klagen.
We keken onze ogen uit in de bus. Nepal was zo groen? Het was een tropisch land met een jungle en veel bergen waar de wolken tussen door dreven. Dit gaf een erg mysterieus effect.
Onderweg reed de bus langs diepe ravijnen en ondanks het tegenkomende verkeer, ging dat allemaal goed.
Wat ons wel opviel, was het uiterlijk van veel van de bussen en vrachtwagens. Deze gaven de indruk dat ze voornamelijk uit het hippy tijdperk kwamen.
Felle tekeningen met teksten als: "See You!" en het hekwerk op de achterkant van een aantal bussen in de vorm van een groot hart en knipperlichten ook in de vorm van kleine hartjes.
Onderweg zijn we nog 2 keer gestopt, voor de plaspauze en om even wat te eten.
De busreis zou minimaal 8 uur duren maar rond een uur of 2 uur s'middags kwamen we al aan.
Weer een meevaller. Aangekomen in Pokhara werden we aangevallen door taxi chauffeurs en verschillende guesthouses. Dat we wilden lopen wilden ze niet geloven!

Schrik van me leven en bitterballen!
We zijn een stukje gaan lopen en daarna een taxi genomen, dat scheelt dat je niet afgezet wordt.
We zijn bij de green peace lodge gestopt. Dit ligt aan de noordkant van het meer. Een stuk rustiger en niet midden in het centrum van Pokhara.
Pokhara heeft veel voordelen ten opzichten van Kathmandu. Ten eerste is het een veel rustigere stad dan Kathmandu. Daarnaast heeft het een prachtig witbesneeuwd gebergte (Annapurna bergen van rond de 7000 meter) een heerlijk meer en veel groen. Maar je levert niets van de toeristen luxe in, want je kan overal eten, dansen en relaxen.
Onze lodge had een simpele kamer met 2 bedden en een shared douche, maar uitzicht over het meer.
Heel mooi! Omdat we beiden een beetje bezweet waren van de busreis besloten we eerst maar een duik in het meer te nemen. Gwen lag al snel in het meer .
Nadat ik naar beneden liep en ik ongeveer 3 meter van het water afstond, zag ik opeens in me rechterooghoek wat raars.
SHIT! Het was een slang! Een glibberige slang van minimaal 2 meter. Geen kleintje dus. Met een diameter van toch wel 5 cm. Aahhh! Hij was op 2 meter afstand, maar toch....
Na deze schok toch nog wel even in het water geweest, maar niet al te lang. You never know!
'S-avonds nog wel even wat gaan eten. Ze hadden een club amsterdam. Daar moesten we natuurlijk even een bezoekje aan brengen. Heerlijk gegeten met Metallica (snoeiharde rock) als achtergrond muziek. Gwen wilde nog een dessert. Ze moest en zou de bitterballen proberen.
Bitterballen besteld maar of het nou de naam bitterballen mag dragen?? Het is beter te omschrijven als een stukje vlees met paneermeel eromheen. Jammer maar helaas...
Daarna zijn we teruggelopen, maar het was al pikdonker. Dat zou nog een uitdaging worden aangezien we toch nog een stukje moesten lopen naar onze lodge. Maar we waren verrast want ze hadden hier vuurvliegjes! daar, daar en daar! Dat zag er toch wel heel gaaf uit! Soort van lontjes die aan en uit gaan in de nacht. Het was weer een bijzondere dag op naar de volgende...

vrijdag 19 september 2008

Holy Kathmandu

Durbar Sqaure
Na onze encounter met de Kumari waren we nieuwsgierig geworden naar de rest van Durbar Sqaure. Hoewel we overal de tijd voor namen waren we er tegen het begin van de middag. We begonnen in de zuidelijke hoek en liepen langzaam naar het noorden. Natuurlijk, moesten we ook even het huis van de kumari zien, maar ze liet haar gezicht niet zien aan ons. Wel werden we klem gezet op haar stoepje door honderden vrouwen in het rood gekleed en met tassen en manden vol eten. Vlakbij was namelijk een soort van offerpodium en de Nepalese vrouw kon niet wachten om haar offering te maken. Omdat het, zoals met alles in Nepal, het tijd kosten om alles te organiseren, stonden we uiteindelijk een uur te kijken naar de bonte vrouwen.
Nadat we ons los braken uit de menigte liepen we de rest van het plein af en zijn toen weer terug gegaan naar Thamel om te genieten van de luxe aldaar.

Busje komt zo
Nu we wat meer van Kathmandu hadden gezien, wilden we nu toch ook wel wat meer de buitenwijken in. Een optie was Burdanath, of ook wel Boudha, genoemd. Hier staan veel tibetaans boedistische tempels en dat wilden we natuurlijk wel zien na onze ervaringen in Tibet.
We pakten de lokale bus vanaf het station, naast Rana park. Druk en chaotisch is de juiste omschrijving voor dit buspark. Toen we in de bus wilden stappen, wenkte de jongen die als omroeper fungeerd dat we konden gaan. Eerst even checken wat de prijs was. " 25 rupees" riep hij gelijk. Dat was veel te duur! Dat wisten we zeker en beiden berispten we hem op zijn leugen. Als hij niet bruin was geweest, had ik gezworen dat hij bloosde. Hakkelend hield hij voet bij stuk en wij riepen terug dat het 10 was, maar dat hij loog was zo duidelijk te lezen op zijn gezicht dat hij vluchtte. In de bus hebben we de juiste prijs gevraagd en die ook uiteindelijk betaald.
Een busrit in Nepal met een lokale bus is wel een beleving. Ten eerst staat de deur altijd open en daar hangt de omroeper uit die naar iedereen die hij passeerd schreeuwt welke bestemming de bus heeft. Als de bus moet stoppen klopt deze jongen ook op de bus om dat met de bestuurder te communiceren. Betalen doe je als je uitstapt ook bij deze jongen. Nu is dit opzich niet vreemd, maar stel je voor dat je bij een busstop staat waar honderden van deze busjes staan, met honderden omroepers! Het is een soort markt voor busreizen.

Burdanath
Uiteindelijk kwamen we goed aan en konden we de stupa en monasteries gaan bekijken. De stupa was interessant en de monasteries goed onderhouden en veel kleurrijker en lichter dan degene in Tibet. De monniken waren ook erg aardig, want toen we twijfelend bij de deur stonden legden ze ons vriendelijk uit, in perfect Engels, dat we gratis naar binnen mochten, overal mochten kijken en foto's maken en dat het allemaal geen enkel probleem was.

Na ons rondje hebben we nog even ontspannen wat gedronken en daarna zijn we met een andere minibus terug gegaan. Weer een nieuwe ervaring, want onze omroeper dacht namelijk nooit dat het busje vol genoeg zat. Dus zo zat Jessica opgevouwen op een richeltje met mij op haar voeten en ik dicht tegen een heilige man aangeplakt, terwijl er nog 5 mensen naar binnen moesten.
Uiteindelijk zatten we met 25 man in een busje ter grote van een bestelwagen, maar goed de rit koste utieindelik 14 cent, dus laten we niet gaan klagen.

Wat een pech
De ochtend van de 17de zouden we vertrekken naar Pokhara. Volgens de instructie van Marcel, alle luxe van Kathmandu, maar met een relaxte en rustige sfeer. Helaas, noodlot was onvermijdelijk. Terwijl we onszelf om half zes uit bed hijsten viel Jessica terug in de dekens. "Sorry, Gwen. Maar het gaat echt niet."
Ze was ziek. Buikpijn, misselijk en zwak. Verdorie, net het verkeerde moment, maar we konden er niets meer aan doen. De tickets waren al geboekt en konden niet meer worden gewijzigd. Dus dat geld waren we kwijt, maar gezondheid gaat altijd voor.
Omdat we gedacht hadden te gaan bussen de hele dag, was er nog niets gepland. Dus na het verlengen van de hotelkamer en het boeken van nieuwe bustickets voor de volgende dag, ben ik maar op de fiets gestapt. Voor 4 euro kon ik de hele dag een Giant fiets met 21 versnellignen huren en zo Kathmandu op een andere manier gaan ontdekken. Nadatik mezlef verzekerd had dat Jessica in orde was, ben ik weggefietst. Ik had geen duidelijk plan in mijn hoofd, maar wilde in ieder geval de drukke stad uit. Ik ben de heuvel achter de monkey tempel opgefietst en toen de ringweg gevolgd en daar een buitenwijk ingegaan, met prachtige huizen en rijstvelden. Na een korte lunchstop verder gegaan naar Patan. Dit stadje ligt tegen Kathmandu aan en heeft zijn eigen Durbarsquare. Hier moest ik echter wel de behulpzame gidsen van me afslaan. Nadat ik me eindelijk had verlost van de ene, kwam de volgende achter me aan met zijn goed bedoelde adviezen. Schijnbaar kwam mijn "No, I don't need a guide" toch wat ongeloofwaardig over.
Ten noorden van Durbar ligt de golden tempel. Ook dat wilde ik graag zien en in een een piepklein binnenpleintje kijk je naar gouen daken, gouden beelden, gouden klokjes, gouden prayerwheels, gouden ornamenten. Het viel me nog mee dat de balustrade niet van goud was gemaakt.

Daarna toch maar weer terug, want het was al vier uur en ik wilde Jessica niet de hele dag alleen laten. elukkig ging het met haar alweer een heel stuk beter en konden we die avond nog gezellig samen eten.

donderdag 18 september 2008

Welkom in Nepal

Namaste (welkom)
Om 11.00 uur vertrokken we van Lhasa naar Kathmandu, Nepal. We dachten dat de vlucht in eerste instantie 2 uur zou duren, maar het was uiteindelijk 1 uur. Onderweg natuurlijk nog foto's gemaakt van de mount everest, althans dat hoop je dan. Je weet namelijk nooit of je nou de goeie berg hebt. En om 10.00 uur kwamen we aan in Kathmandu. Ra, ra hoe kan dat? 11.00 uur vertrekken en 10.00 uur aankomen? Nou Nepal heeft namelijk een tijdverschil van 2 uur en drie kwartier. Raar, maar waar!
Aangekomen bij de security check, keek de security ons verveeld aan. Alsof ze dachten:"Je denkt toch echt niet, dat we jou bagage door gaan kijken? We gaan liever slapen!". Dit was voor ons toch wel een beetje raar aangezien we bij het verlaten van china door 7 security checks moesten.
We werden door Bisnu (touroperator tibet trip) opgehaald en naar ons hotel gebracht. Daarna zijn we nog even bij Bisnu langsgeweest om de grote som voor de tibet trip te betalen en kregen we een heerlijk kopje Nepalese thee. Dit leek in eerste instantie op melk en thee, maar nee, deze was heerlik. Soort van mix tussen thee en chocolademelk met kruiden smaak. HEERLIJK!

Monkey Temple en Indra Jatra Festival
De volgende dag hebben we eerst de Monkey Temple bezocht.
Dit was ongeveer een halfuur lopen. Het lag namelijk 2 km uit de stad.
Nadat we thamel (het toeristische gedeelte van Kathmandu) waren ontsnapt kregen we eindelijk te maken met de plaatselijk bevolking. Jeeh! Dit was leuk!
Nou vraag je je natuurlijk af:"Waarom heet het Monkey Temple? Heeft het een speciale spirituele betekenis? Nee, het antwoord is simpel. Rond deze tempel leven gewoon aapjes. De echte naam is eigenlijk ' Swayambhunath' Maar dat is niet uit te spreken!
Voordat we daar aankomen eerst nog een grote trap opklimmen. Even een pauze in de schaduw met een appel. Maar onze rust werd al snel verstoord. Een aap kwam al snel nieuwsgierig kijken. Hij was achter mijn appel aan. Apen kunnen goed bijten, dus snel weggegaan van mijn plaats en zie dat de aap mijn plaats had ingenomen. Opgestaan, plaats vergaan... hihi.
Monkey Temple was verder erg mooi om te zien met allemaal kleine tempeltjes en een mooi uitzicht over Kathmandu.

Vandaag zou ook het begin zijn van het 3 daagse Indra Jatra Festival. Dit festival draait om de Kumari die dan de President (vroeger was dat de koning) groet. De Kumari word ook wel de levende godin genoemd. Zij leeft in het Kumari huis in het centrum van Kathmandu. Omdat zij een godin is mag zij dan ook niet de vloer raken en tijdens het festival wordt ze met een draagbare koets rondgedragen, volgehangen met goud, bloemen en mannen. De kumari is nooit ouder dan een jaar of 12 want na haar eerste menstruatie wordt ze niet meer als godin beschouwd.

's-middags dus naar Durbar Square voor het festival. Als toeristen hadden wij voorrang. Er was zelfs een aparte tribune voor de toeristen gemaakt.
In het begin ging dit nog goed maar na een tijdje kon de politie het ook niet meer bijbenen. Nepalezen overal. Ik gok dat er op het hele plein toch wel iets van 10.000 man op de been was.
De Nepalese vrouwen tribune (ja, er was een aparte mannen tribune!), was erg apart om te zien met heel veel verschillende bonte kleuren
Het festival is namelijk een groot evenement voor de nepalezen. En ik gok misschien 100 man politie. Niet echt veel dus. Het was een hele bijzondere en plechtige gebeurtenis. Zelfs de president z'n hele staf was van de partij en gasten uit Amerika, Japan en Pakistan. Het stond zelfs de volgende dag in de krant.
Nadat alle plechtigheden gebeurt waren (koetsen worden het plein binnengedragen) begon de feestvreugde los te komen. Veel gedans en vrolijkheid.
Erg leuk om mee te maken maar het werd al laat en nadat we 's avonds gegeten, hadden doken we weer lekker ons bed in.

dinsdag 16 september 2008

Tibet trip dag 3-4-5: Shigatse - Nam Tso - Lhasa

Op weg

Vandaag een lange dag. Om 09.00 uur opstaan. Een hele dag in de auto stond ons te wachten. Maar dat wilde de pret niet drukken. Dat we eindelijk de driver en Pema overtuigd hadden dat we tibetaanse muziek niet erg vonden, gingen de cd's toch gedraaid worden. Wij, proberend mee te zingen met de tibetaanse muziek bracht zowel veel hilariteit bij Pema als de Driver. Omdat het uiteraard een lange weg was verveelden we ons af en toe. Het idee was, dat iedereen een liedje ging zingen. Eerst Pema met een tibetaanse lovesong daarna Gwen met "op een onbewoond eiland" van Kinderen voor Kinderen en na aanmoediging ging de driver ook los. En uiteindelijk ik met "Sinterklaas Kapoentje".

Onderweg kwamen we helemaal geen restaurants tegen, wat we helemaal niet erg vonden. Eten in de natuur was toch veel leuker? We kwamen nog wel een klein dorpje tegen wat instant noodles verkocht en waar gelijk heet water bij werd gedaan. En zo zat Pema met twee gloeiendhete bakken noodles op z'n schoot. Na een kwartiertje zijn we gestopt bij een open stuk om wat te eten. Het miezerde een beetje, maar dat maakte niets uit.

Terwijl we aan het eten waren, kwamen er twee vrouwen en twee kinderen van een afstandje meekijken. Twee blanken, dat vonden ze toch wel erg interresant.
Na een paar grappen en grollen van Pema (hij wilde de vrouwen overtuigen, hoe knap onze driver wel niet was!) vroeg Gwen of er een foto van de vrouwen gemaakt kon worden. De vrouwen zeiden in eerste instantie "Nee". Ondertussen waren we ook druiven aan het eten. Omdat we een aantal druiven over hadden gaf Gwen deze aan de vrouwen. Nu vonden ze gwen toch wel heel aardig, zo vertelde Pema en mocht er een foto gemaakt worden. Kijk omkopen helpt!

Na onze lunch in de buitenlucht gingen we weer onderweg. Het weer was niet erg lekker. Eerst regen, wat veranderde in hagel en hoe hoger we kwamen ook wat sneeuw. Ook vandaag kwamen we langs een highpass van ongeveer 5300 meter. Even foto's maken en dan snel weer terug de warme auto in want buiten was het naar onze mening rond de 0 a 5 graden. Tot Gwen klaagde dat ze toch wel echt moest plassen. Op 5000 meter? Dan maar op een "Natural spot" zoals Pema dat zo aardig noemde. Pema en de driver beloofden dat ze niet zouden kijken, want struikjes of boompjes heb je niet echt op deze hoogte. (wel veel sneeuw). Later ginigen we nog door en nog hogere pas 5300 meter.

Nam Tso
Rond 18.00 uur kwamen we aan bij Nam tso. Het grote zoutwatermeer van Tibet. Dit ligt op 4700 meter en is het hoogste (grote meer) van Tibet. Nam Tso staat voor hemelmeer en op deze hoogte begrijp je die naam wel.
Het regende nog steeds. We hoopten dat het weer morgen wat beter zou zijn, zodat we morgen tenminste het meer konden gaan bekijken.
Eerst een bed uitgezocht. Pema had ons al gewaarschuwd dat we misschien in tenten moesten gaan slapen, maar het viel mee. Het was een soort grote stacaravan met een stuk of vijf slaapkamers. Iets warmer dus dan een normale tent, waar we erg blij mee waren, want het was al flink koud buiten.
De hele avond hebben we gezellig met z'n allen in de keuken gezeten waar een warm haardvuur brandde (opgestookt met mest). Wij speelden kaarten, aten wat en keken toe bj het kaartspel dat onze gids en driver aan het spelen waren tegen een andere gids en driver.
Rond 22.00 uur gingen we ons opmaken voor de koude nacht. OMat het een vierpersoonkamer was waar we met 2 mensen sliepen hadden we genoeg dekens dus dat zou allemaal wel goed komen.

De volgende ochtend regende het nog steeds. We hadden noze werker om half zeven gezet zodat we de zonspkomst zouden kunnen zien, maar daar was dus geen sprake van. Dan maar eerst meer slapen en na nog een extra uurtje, ontbijten. Een bakje tibetaanse yoghurt. Heerlijk, we moesten gelijk weer aan Mongolie denken, want ook deze was zuur en met brokjes, maar wel heerlijk! Jammie!
Na nog wat kaarten en bezoekjes aan de toilet klaarde lucht toch nog een beetje op. Dan konden we eindelijk een stukje van het schiereiland waar we logeerden ontdekken. Het was een mooi gezicht met in de verte alweer nieuwe regenwolken. Uiteindelijk moesten we voor deze wolken ook weer vluchten en na een kort uurtje wandelen 'renden' (zeg maar zo snel mogelijk wandelen, want rennen is uitgesloten op deze hoogte) we weer terug.

Terug naar Lhasa
Pema stond al klaar, er zat de geur van sneeuw in de lucht en hij wilde weg. Wij eigenlijk ook wel, want we waren de regen zat en konden toch niets doen. Dus snel alles ingeladen.
Hoewel we de regen bij het meer vervloekten, bleek het later nog een gelukje te zijn. De pas naar Lhasa was namelijk helemaal besneeuwd! Alles was maagdelijk wit en helder. Prachtig!
Snel nog even met Pema op de foto om het moment vast te leggen.
Verderop moesten we langs wat vastgelopen vrachtwagens manouvreren, dan is sneeuw wel een nadeel, maar al snel waren we voorbij de pas en was de sneeuw alweer aan het smelten.
Hadden we dat toch ook nog even gezien, zo op onze reis.
Behalve nog een vrachtwagen die van de weg was gereden, twee op elkaar geklapte bussen en een wegversperring vanwege reperaties, was de rest van de reis niet echt interessant. Asfalt weg en 2 uur rijden en je bent in Lhasa, waar ons hotel alweer klaar stond voor ontvangst. De laatste 10 minuten raakten Gwen nog wel helemaal verwikkeld in een gesprek over producten importeren uit Tibet naar Nederland voor Marcel. Pema was enthousiast, dus wie weet gaan we nog meer van hem horen via Marcel. Na aankomst nog snel eten en een nachtje slapen voor we weer zouden vertrekken.

Lhasa Airport
De volgende ochtend werden al vroeg opgewacht door gids en driver om ons veilig te brengen naar het vliegveld. Lhasa airport is superklein, maar wel voorzien van laatste snufjes. Na afscheid en fooi voor onze nieuwe vrienden, werden weer eerst gefoeierd en besnuffeld met een stok. Door een scan en dan mochten we het volgende poortje. Hier moesten we op een plaat staan, waar we nog steeds niets van begrijpen. Daarna customs. Tassen door de scan, gelukkig hoefden we hem ditmaal niet open te maken. Vervolgens konden we eindelijk inchecken. In de rij nog even heel snel onze flightbag over de tassen trekken en dan de tickets. Op naar de volgende controle.
Eerst werden we aangesproken en moesten we paspoorten laten zien en vervolgens werd de visa en je exitkaart bekeken en bestempeld door weer 2 andere mannetjes.
Dan denk je eigenlijk, nu zjin we er! Maar nee, nog een laatste contole reste er. Schoenen moesten uit en door de scan, samen met tas. De tas werd opengemaakt en doorzocht. Zelf moest je nogmaals door de scan en werd nogmaals gefoeieerd.
Na dit alles waren eindelijk de chinezen tevreden en mochten we wachten tot we vertrokken.

De vlucht duurde 1 uur en dan waren we los van China en eindelijk in Nepal. Maar meer hierover in ons volgende logje.

maandag 15 september 2008

Tibet trip, dag 2; Gyantse - Shigatse


We moesten weer op tijd ons bed uit, want vandaag gingen we naar Shigatse. Na een vlug ontbijt en vaarwel naar onze Australiaanse vrienden, de auto in. Ditmaal maar 70 km. Niet erg ver, maar het blijft natuurlijk interessant om de omgeving te ontdekken.

On the road
Onze weg liep voornamelijk door de vallei, lifters stonden er genoeg naast de weg, want Shigatse trekt veel mensen. Niet alleen omdat het een grote stad is, maar ook vanwege de monastery.
Maar die zouden we later gaan bekijken. Eerst stopten we bij een molen waar ze de Tampa maakten. Hier vermalen ze de geroosterde gerstenkorrels tot poeder (Tampa) wat ze bijna voor alles gebruiken. Ze eten het in de ochtend, middag en avond, maken er brood van en offeren het in de tempels. Een belangrijk iets dus voor de gemeenschap, deze molen. Het zag er echter weinig indrukwekkend uit. Een klein vierkant gebouw met een waterwiel waar een maalsteen aan vast zat. Dat was het. We waren dus ook weer snel weg.
Een paar minuten later zaggen we iets, wat volgens onze gids vaak voorkwam in Tibet. Een vrachtwagen was van de weg geraakt en over de kop geslagen. De kabine was in elkaar gedrukt en de lading bier lag verspreid over het veld. Volgens onze gids was hij waarschijnljk in slaap gevallen en van de weg gereden. Gelukkig was onze driver goed uitgerust.

Tashihunpo monastery
Shigatse heeft 1 belangrijke toeristische trekpleister, namelijk de Tashihunpo monastery. Een prachtig groot complex waar ooit 4000 monniken leefden. Nu leven er ongeveer 400, wat nog steeds een groot aantal is, maar niet meer zo indrukwekkend. Naast dat dit de plek was waar de Panchen Lama (2de na de Dalia Lama) woonde, heeft deze plek nog iets belangrijks. Namelijk een gigantisch beeld van de Boedha van de toekomst. 26m hoog (waar kennen we dat ook alweer van?) is dit het grootste boedha beeld in Tibet. Indrukwekkend. Verder hebben ze meerdere tombes (stupa) met de lichamen van de Panchen Lama's. We waren laat in de morgen, wat vervelend was, want om 12 uur sloten ze de deuren voor de lunch. Opschieten dus.
Gelukkig heeft een tibetaanse gids grote voordelen, want we werden door de monniken utgenodigd om te kijken naar het middaggebed. Dit hadden we natuurlijk wel eens eerder gezien, maar nog nooit zoveel monniken tegelijk!
Om kwart voor twaalf verzamelden de monniken zich voor de deuren. Ongeduldig werd er gelachen en gepraat. Kleding werd recht getrokken en de kindermonniken daagden elkaar uit.
Toen hoorde we een kleine kinderstem die en gebed inzette en deze werd gevolgd door alle andere monniken. Het waren 5 of 6 regels en toen.... Het leek wel een schoolklas. De kinderen die vooraan stonden sprinte er vandoor richting de deur van de gebedsruimte, ze tuimelde over elkaar heen om als eerste binnen te zijn. Vertrappele elkaar half en schreeuwde blije kreten terwijl ze een plekje probeerde te bemachtigen. Met grote ogen hebben we staan kijken. Zoiets verwacht je niet bij een plechtige monnikengemeenschap, maar het blijven natuurlijk kinderen. De oudere ervaren mannen, kwamen langzaam achter de kinderen aan en zochten op hun gemak hun plek. Daarna begon het gezang en na een paar minuten mochten we de kamer betreden.
De honderden stemmen die een mantra zingen golven om je heen en trillen in je hele lichaam terwijl je zo stil en eerbiedig mogelijk tussen de rijen doorloopt. Snel naar de twee kleine kapellen die zijn verstopt aan de rechterkant van de gebedsruimte. Waarschijnlijk is het woord indrukwekkend niet goed genoeg om hiervan de lading te dekken.

Discover Shigatse
Die middag hadden we tijd voor onszelf. De markt die we zouden gaan bekijken stelde niet veel voor dus besloten wij een stuk te gaan wandelen. De enrome hoeveelheid aan chinezen was opvallend en de stijl van de straten waren ook heel anders. Daarna gingen we op zoek naar een internet cafe, maar dat was toch wat ingewikkeld. Overal waar we kwamen was het antwoord, nee.
Na een korte rust gingen we toen nog maar wat eten kopen voor de reis van morgen en daarna avondeten. Eten was prima en daarna wilde we toch nog even wandelen.
In de lonelyplanet ston de kora om de monastery vermeld en aangezien de berg waarop de monastery gebouwd is een mooi hoog punt is, was dat een goed idee om een uitzicht op de zonsondergang te krijgen.
De wandeling was aangenaam en ondanks de hoogte van 3900 meter hadden we weinig last van kortademigheid. Onderweg kwamen we nog lokale vrouwtjes tegen, die emt hun prayerwheels tolden en mensen de les lazen over hun gedrag tijdens het lopen van de kora. Wij werden geboden bij hun te komen zitten en te genieten van het uitzicht, dus dat deden we dan maar.

Na een prachtige zonsondergang liepen we terug door de straten en keken naar de spelende knderen op straat. Nog ene laatste blik en dan snel os bed in, dag 3 zou een zware dag gaan worden.

Tibet trip dag 1: Lhasa - Gyantse

Ja! vandaag is het eindelijk de dag dat we Tibet intrekken. Ook wel genoemd:"Het dak van de wereld".

De weg naar Gyantse
Met Pema hadden we afgesproken om om 09.00 uur klaar te staan. Tassen gepakt en nadat we kennis haddden gemaakt met de driver genaamd "Lokpa" gingen we onderweg met de landcruiser. De weg was erg goed vergeleken met mongolie. Af en toe natuurlijk wel wat stenen op de weg, deze waren afkomstig van de bergen, maar verder erg gelijkmatig en geasfalteerd! Het was de hele dag rijden.
Af en toe verveelden we ons wel eens maar voor het grootste gedeelte tuurde we door de raampjes van de auto naar de mooie bergen en landschappen. Af en toe vertelde Pema ons iets over tibet. Vaak zag je namelijk witte trappen getekend op verschillende rotsen. Dit waren de zogenaamde "stairs to heaven".
We reden ook langs Yamdrok tso (tso=lake). Yamdrok betekende turquoise. Dit meer had dan ook helemaal deze kleur. Dit was wel heel mooi om te zien. Zeker omdat er ook bomen omheen stonden met de kleuren groen, geel en rood wat een magisch effect gaf. De eerste blik was vanaf en pas die 4700 meter hoog was en daarna volgden we het meer nog een hele tijd.
Onderweg kwamen we ook een nomaden famillie tegen. Pema vroeg of we even wilden stoppen. Natuurlijk wilden we dat! Pema vertelde ons dat nomaden ongeveer rond de twee weken verkassen naar een andere plek en de Yak wordt dan gebruikt als soort van verhuiswagen!
Daar aangekomen werden we eerst even aangestaard, zoals we gewend zijn! Die blanken mensen zijn toch wel interesant. En nadat Gwen had gevraagd via pema of ze een foto kon maken van 1 van de oudere mannen, gingen we weer onderweg.
Onderweg zijn we nog gestopt bij een gletsjer. De tweede highpass van onze trip. Op ongeveer 5000 meter. De berg zelf was 7119 meter. Wel een beetje koud en je moet natuurlijk niet gaan rennen, maar wel heel 'impressive' om te zien!

Het stadje Gyantse
Onderweg zijn we nog gestopt bij een klein dorpje om te lunchen en rond een uur of 16.00 uur kwamen we aan in Gyantse. Eerst onze backpacks in onze hotelkamer neerleggen en dan gelijk door naar het Pelkhor Monastery met de 1000 chapels stupa. Eigenlijk mochten we niet naar binnen met onze camera's maar omdat we Pema behangen hadden met onze camera's was dat geen probleem. Wederom een erg mooi monastery met veel beelden van Boedha.
Na het monastery gingen we eten. Onderweg naar het restaurant kwamen een meisje tegen die met een boog om Gwen heen liep met starende ogen alsof Gwen een soort van alien was! hihi.
In de lonely planet hadden we van een restaurant gelezen wat erg goed moest zijn. Dus we waren druk aan het zoeken toen we door een man werden aangesproken. Hij bleek de kok te zijn van precies het restaurant waar we opzoek naar waren. We werden door de kok naar binnen gesleept en hij liet al de boekjes zien waarin mensen hadden geschreven hoe fantastisch zijn eten was. Hij was in ieder geval apentrots op zijn restaurant. Nadat Gwen niet wist wat ze wou drinken, stelde hij flower tea voor. Heel zoet maar heel lekker. Hij maakte een hele show van de kip bakken, wat ging met veel vuur gepaard. En uiteraard mochten we foto's maken. Het eten viel trouwens wel mee, zo overheerlijk was het nou ook weer niet. Maar ook zeker niet onaangenaam. Een bijzondere ervaring.
Na het eten wilden we nog even rondlopen. We hadden nog even een ijsje gekocht en gingen kijken bij het fort wat evr boven de stad uitstak. Hier waren kinderen druk aan het spelen. Ik wilde niet het hele ijsje en dacht vriendelijk dit aan te bieden aan een klein jongetje. Het jongetje weigerde. Verbaasd dat hij niet wilde zette ik het bakje een paar meter verder bij hem vandaan. Misschien was hij gewoon bang.
Daarna even kijken bij het fort. Het pad was in tijden niet onderhouden. Overal zatten gaten in de weg en groeiden planten over de stenen. Na 50 meter omhoog lopen zagen we dat het hermetisch afgesloten was, dicht. Dus weer naar beneden. Eenmaal terug zagen we inderdaad dat me ijsje weg was. Een kind dat geen ijs lust! Dat kan toch niet!
De rest van de avond zijn we nog even over de hoofdstraat gelopen. Genoeg activiteit om te zien in ieder geval. Mensen die meubels aan het maken waren, kinderen buiten aan het spelen of mannen die gewoon buiten zitten om een spelletje te spelen. Iedereeb groete ons met een vriendelijke Tassi Delek. Daarna werd het al snel donker en zijn we naar onze hotelkamer gegaan.

Morgen op weg naar Shigatse.

vrijdag 12 september 2008

Lhasa dag 2

Ja, het beroemde paleis waar de Dalai Lama zijn tijd doorbracht voordat hij moest vluchten naar India. Het Potala Palace werd in de winter gebruikt en het Summer Palace zoals je misschien wel begrijpt in de zomer. Een dag met veel geschiedenis.

Potala Palace


Eerst Potala Palace. Een dag van tevoren moest een ticket gekocht worden. Tijd 12.40.
Niet echt gunstige tijd maar ach... we hadden tenminste tijd om uit te slapen. Daar maakte we dan ook gretig gebruik van. Rond 11.00 uur werden we opgehaald door Pema (onze gids) met de auto terwijl het maar een kwartiertje lopen was. Daar aangekomen keken we onze ogen uit.
Het was een massief gebouw met vele traptreden. Een gedeelte hiervan moesten we toch echt bewandelen en op 3700 meter gaat dat wat moeilijker. Je bent sneller buiten adem. Pema echter had er meer last van dan wij. Wat toch wel erg raar was aangezien hij een tibetaan is en aan zulke hoogtes is gewend. Boven aangekomen moesten we toch even bijkomen.
We kwamen op een pleintje uit waar vroeger onder andere opera's werden en waar de dalai lama dan op neer kon kijken. We hoorde zingende vrouwen, wat een heel apart sfeertje gaf.
Hiervan hebben we ook een filmpje gemaakt, helaas hebben we die nog niet kunnen uploaden.
In het Pottala zelf konden we uit respect geen foto's maken. Het bestond voor het grootste gedeelte uit tombs en tronen van vorige reincarnations van de Dalai Lama met heel veel goud maar wel heel erg indrukwekkend. Een aantal vertrekken hebben we ook gezien waar de dalai lama onder andere belangerijke gasten ontving zoals presidenten van andere landen en een soort van praying room. Heel bijzonder. Maar we moesten weer gaan.....

Summer Palace

Rond een uur of 15.30 uur werden weer opgehaald door Pema om ons te laten rijden naar het Summer Palace. Dit was iets verder.
Het bestond voor het grootste gedeelte uit heel veel mooie tuinen en heel veel bloemen die keurig werden bijgeh0uden. Pema vertelde ons dat de Dalai Lama zijn laatste dagen hier had doorgebracht voor dat hij moest vluchten naar India. Het summer palace was heel bijzonder, wat een meer persoonlijke en menselijke kant van de Dalai Lama liet zien. Je moet begrijpen dat de Dalai Lama zowel als leider van het land maar ook als heilige wordt gezien door de tibetanen.
Je zag zijn vertrekken waarin hij sliep, een badkamer (wat erg modern was) en supperhippe stoelen met een tibetaans stofje. Zelfs twee radio's waar hij, volgens Pema, af en toe naar luisterde. Je moet denken dat al het meubilair van oorsprong rond de jaren 50 was.
Ook veel spiegels hingen er, welke vaak als gift aan de Dalai Lama zijn gegeven.
Pema ging er even stoer voor staan. Toen Gwen de opmerking dat 50 jaar geleden de Dalai Lama had gestaan. Schrok ie toch wel een beetje! De Dalai Lama had zelfs een lief schilderijtje met katjes erop. Dat liet echt de menselijke kant achter de man zien.
We kwamen ook in een hal terecht waar letterlijk de geschiedenis op de muur stond.
In tekeningen werd de geschiedenis verteld en verspreid over de hele muur. We kregen dan ook een lesje geschiedenis van Tibet. Veel informatie maar erg interresant.

zondag 7 september 2008

De drie B's

Eindelijk, eindelijk, LHASA!!!! Voor ons ook wel de drie B's. Bergen, Blauwe (lucht) en Boedhisme.
Ongelooflijk wat is deze stad mooi. Omsloten door prachtige heuvels, ligt Lhasa op 3700 meter hoogte. Pelgrims bevolken de straten, samen met bewapende militairen en heel af en toe een toerist zoals wij. Prachtig, schoon en eng tegelijk.

Hymalaya Express

Alles begon natuurlijk met de Hymalaya express, vanuit Chengdu stapten we vol goede moed in onze trein, een exacte kopie weer van de Trans seberie express met uitzondering van 3 aparte wasbakken en zuurstof toevoer in de hutten.
Bij aankomst werden we gelijk alweer verrast door het geweldige, semie engels van de chinesen. Op het papier dat we moesten ondertekenen als gezondheidsverklaring stond namelijk dat we de trein niet mochten nemen in het geval dat we "Highly dangerous pregnant women" waren. (in het NL "Hoogst gevaarlijke zwangere vrouwen").
Op het perron waren we drie van de andere vijf toeristen tegengekomen. Twee Australianen en 1 man uit canada die woont in Taiwan. Allemaal in of tegen de veertig en vol met verhalen van vorige reizen. Groot gedeelte van de reis hebben we dan ook aan hun lippen gehangen.
Verder was de reis zoals altijd vrij saai. Het enige spannende was het uitzicht op de tweede dag. Toen we wakker waren en naar buiten keken werden we verwelkomd door een maanlandschap. Totale vlakte met enkele bergen. Uitgestorven en op 5000 meter hoogte! Wauw! Geweldig, we waren echt al heel erg hoog! Het hoogste punt was uiteindelijk 5140 meter.

Welcome to Lhasa

Aan het einde van dag (6 sept), kwamen we aan in Lhasa en werden we begroet door toch wel een heel aantrekkelijke tibetaan, Pema. Hij legde witte sjaaltjes om onze hals en hete ons van harte welkom. Na afscheid te hebben genomen van onze nieuwe vrienden, werden we in ons hotel afgezet (Mandala hotel) en konden we ons gaan installeren, douchen en dan eten. (Hoewel douchen? Er kwamen 3 druppels uit de kraan) om half zeven bracht onze gids ons naar New Mandala (Toevallig?) een Restaurant gerund door een Nepalees en met uit verschillende streken voedsel. Ik overtuigde Jess van de geweldige smaak van een Lassi (smoothie uit India) en tijdens onze maaltijd kwamen we onze nieuwe vrienden weer tegen. (Nog meer toevalligheid?) Onze gids zei later dat het Karma was.

Dag 1, Lhasa

Vandaag moesten we aan de bak. De tempel recht voor de deur van ons hotel, Jokhang, was het eerste slachtoffer. Dit klooster en tempel complex is een belangrijk pelgrims oord voor mensen door heel Tibet. Vergelijk het met de reis die de moslims naar Meka maken. Zo moeten alle tibetanen ook 1 maal in hun leven naar Jokhang reizen. In de tempel staat het beeld van Chakramavara, een geschenk van een tibetaanse koning aan zijn chinese vrouw (1 van de drie, de andere waren nepalees en tibetaans). De tempel staat helemaal vol met beelden van allerlei boedistische stroming waarvan ik bijna alle namen ben vergeten, maar gedurende de 2 uur dat we buiten en binnen de tempel hebben gelopen, bleef Pema onophoudelijk doorpraten over het Boedisme. Jess en ik hebben als sponzen zoveel mogelijk opgezogen, want na zoveel tempels en beelden konden we nu eindelijk de verhalen erachter horen. Na de tempel hebben we samen met de andere pelgrims de ronde om de tempel gelopen en daarna zijn we naar Potala palace gegaan. Misschien wel het beroemste van heel Lhasa. Hier gingen we echter alleen een tijdskaartje voor de volgende dag halen (net als in Disneyland). Met dit kaartje kunnen we morgen een entree kaart halen en 1 uur Potala bezichtigen.

N a een korte lunch werden we om 3 uur opgehaald voor Seraj klooster en college. Ja, want dit is ook de plek waar Pema heeft gestudeerd voor 5 jaar, bij de monikken. Hier werden er wederom grote verhalen verteld, waarvan de meest bizare wel hun overlijdens rituelen. Ze voeren hier hun doden namelijk aan de gieren... Verdere details zal ik jullie besparen. Binnen lieten moeders hun kinderen beschermen van boze geesten en ziektes door een zwart vlekje op de neus van het kind, gemaakt door een monnik. Deze vriendelijke man, was nog aardiger voor onze gids, want terwijl wij hem wilden passeren, werd Pema gevraagd om een gebed te doen bij de heilige en kreeg hij door de monnik een wite sjaal om gehangen en werd gezegend. De arme jongen was best wel overrompeld en helemaal blij met dit kleine geschenk.

Morgen gaan we dus Potala doen en het Summer palace. Onze gezondheid is prima, hoewel de lucht hier erg droog en ijl is. We hebben weinig last van hoogte ziekte, ook dankzij de pillen die we de komende dagen nog even blijven slikken. De pillen zorgen alleen wel dat bepaalde lichaamsdelen gaan tintelen, zoals je vingers, voeten en soms zelfs je neus of oren. Gelukkig is dat altijd beter dan de andere optie. Morgen misschien meer, in ieder geval gaan we daarna 3-4 dagen het binnenland verkennen en vliegen we vanuit Lhasa naar Nepal, waar nieuwe avonturen staan te wachten. We houden jullie op de hoogte!

woensdag 3 september 2008

Toeristen van Chengdu

Nadat we gesetteld waren in het hostel, gingen we de eerste dag in Chengdu de stad verkennen.

Wushan Temple
Eerst op zoek naar de tempel. Deze was redelijk snel te vinden alleen het ticket office waar we ons kaartje moesten kopen, was wat moeilijker. Het was namelijk een gat in de muur van ongeveer 30 bij 20 cm. Geld door het gat, tickets terug en daarna naar binnen.
Het was een erg mooie tempel met uiteraard veel goud en je kon zelfs je eigen wierook aansteken om de goden gunstig te stemmen wat gratis door de tempel ter beschikking werd gesteld. De tempel was erg ruim opgezet met grote tuinen.
Ook hadden ze een "free life pond". Zoals het woord het al zegt, een vijver met veel vrij leven.
Kleine vissen en grote vissen en heel veel schildpadden. Het moesten er zeker wel een paar honderd zijn. Zoveel schildpadden had ik nog nooit gezien.
Met de lunch was eerst het plan om een kopje thee te drinken bij het teahouse in de Wushan Temple. Het was alleen een beetje aan de pittige prijs. 10 yuan (1 euro) voor een kopje echte chinese thee. Er was echter ook een vegetarisch restaurant, wat gelukkig wat goedkoper was. Hier hebben we heerlijk gegeten. Hoewel ze claimden vegatarisch te zijn bleek dat niet helemaal waar. Vlees genoeg in ieder geval en erg goedkoop. Voor een stevige maaltijd voor twee, betaalde we 26 yuan (2,60 euro). We zijn toch echte nederlanders, he!

People's Park
'S-middags naar het People's Park. Er werd ons namelijk geadviseerd om dit 's-middags te doen, want dat moest bijzonder zijn. We kwamen er al snel achter waarom.


Het hele park bestond uit een muziekschool a la sportschool. Overal werd er muziek gemaakt en iedereen stond er van te genieten of deed luidkeels mee met de zangers en zangeressen. Boekjes kon je ter plekke kopen met de teksten.
Ook werd er een soort aerobic gedaan. Er werd muziek aangezet en mensen maakte er speciale bewegingen bij. Zelfs de mannen deden mee.
Zie onderstaand filmpje.


Ook was er nog een klein kermisje. Alleen dit was erg verlaten. Alleen de mensen die dit bediende waren nog aanwezig en vaak lagen deze ook slapend in hun stoelen.

Grand Budha, Leshan
De tweede dag. De dag van de Grand Budha of op zijn chinees 'grant budha'. 'S werelds grootste boedha van 71 meter hoog en oren van 7 meter. Als je er naast staat kun je nog de teen aanraken, maar hoger kom je echt niet!
Vroeg eruit (07.00 uur) en dan met de lokale bus naar het busstation. Wachtend op de lokale bus stond het personeel van het tegenoverliggende ziekenhuis buiten. Er klonk muziek en nu?
Het gehele staf deed een soort van ochtendgymnastiek. Inclusief dokters en zusters in uniform. Die nemen het liedje "Begin de dag met een dansje, begin de dag met een lach" (Giel Beelen, 3FM) wel heel letterlijk. Met bewondering hebben we ernaar zitten kijken!
Het busstation voor de lange afstandsbussen zag er wederom uit als een vliegveld hal. Eerst naar binnen en kaartje kopen en dan wachten tot je bus verschijnt en dan weet je door welke doorgang je mag gaan om te vertrekken naar je bestemming.
Helaas konden we pas de bus van 09.30 uurpakken. Na nog een uur wachten vertrokken we dan eindelijk, maar onderweg kregen we pech! Na een paar keer stoppen langs de rand van de snelweg en wat kijken bij de motor, zijn we uiteindelijk maar gestopt bij een grote parkeerplaats bij een benzinestation. Een soort van olie kwam van de onderkant van de bus, pik zwart. Er werden kranten aangesleept om de troep op te vangen. Dat zag er niet goed uit. De plaatselijke wegenwacht werd gebeld en met 3 man sterk was de bus binnen 1,5 uur gemaakt. Gelukkig hadden we een wc en nog wel 1 waar we erg om konden lachen.
De bus zou er in eerste instantie twee uur over doen. Uiteindelijk kwamen we pas rond 12.30 uur aan. Daarna nog even zoeken. Wat nog een heel gedoe was.
Eenmaal de rivier gevonden, wisten we nu waar we heen moesten. Inmiddels was het alweer 13.30 uur en we begonnen toch wel honger te krijgen. En waar zijn de straatverkopers dan, als je ze nodig hebt? Dan maar even een snelle hap bij de KFC.

Het smaakte ons erg goed en met volle energie besloten we toch maar om de bus te nemen. Lopen zou wel erg ver worden. We wilden in eerste instantie met de ferry gaan. Deze was namelijk maar 3 yuan (30 eurocent) maar daar aangekomen bleek deze niet meer te varen. Ze waren hard met onderhoud bezig. Dan maar met de toeristenboten. Wel 50 yuan (5 euro) maar ja beter iets, dan niets. Dit bleek echter wat tegen te vallen. Je gaat op de boot, stopt ongeveer 10 minuten voor de Grand Budha om foto's te maken en gaat weer terug. Je kon ook nog via een trap omhoog naar de Budha klimmen maar dit was alleen mogelijk als je een bus nam naar het andere gedeelte van het eiland. Dit was niet wat we verwacht hadden, als trouwe lonely planet lezer, hadden we evrwacht an de andere kant te worden afgezet, maar niets bleek minder waar. We gingen gewoon terug naar start, we ontvingen geen 20.000 euro. Omdat het al 16.00 uur was besloten we terug te gaan en niet meer naar de Budha zelf te gaan. Tenslotte moesten we nog zorgen dat we een bus terug konden krijgen en we wisten niet eens zeker welk busstation we moesten nemen.
Gelukkig ging het ditmaal in 1 keer goed. En om de pijn wat te verzachten, bleek het nog een extra luxe bus te zijn ook nog.

Pandaberen en wisselgeld

Het is donderdag en vandaag vertrekken we om half negen naar Lhasa. Wederom een treinreis van 2 dagen. Dus nog even snel de grote atractie van Chengdu meepakken in de vroege ochtend.

Panda's! Het panda breeding centre ligt ongeveer 20 minunten rijden van ons hostel en is wereldberoemd. Met ruim 40 inwoners heeft het bijna 0,5% van de totale pandabevolking van de wereld in zijn muren wonen. 1 probleem, panda's zijn vooral inde ochtend actief, en ze worden om half negen gevoerd wanneer ze dus het interessants zijn. Dus wederom vroeg opstaan. Ditmaal half zeven want de bus doet er 2 x langer over. Gelukkig kregen we nog een aanbod voor een gedeelde taxi en konden we toch nog even ontspannen.
Het panda centre is gigantisch. Het is een enorm bamboe en subtropisch park, met 6 grote afgezette gebieden met verschillende panda's. Eerst wilden we naar de kraamkamer, want daar werden net de kleintjes behandeld. Helaas foto's mochten niet, maar ze waren lief!!! Opeens leek 1000 yuan om op de foto te mogen met zo een kleine dropje helemaal niet veel geld meer.
Gelukkig hadden we niet zoveel bij ons.
Daarna verschillende leeftijdsgroepen, van tieners tot volwassen beren en de rode panda. Deze kleine neef was duidelijk een stuk actiever dan de grote versie en scharrelde dan ook vrolijk rond tussen de bomen. Alle beren hadden trouwens ruime hokken met natuurlijk terrein en veel mogelijkheden om te verstoppen voor de nieuwsgierige ogen. Kijk als ze zo nu eens hun dierentuinen zouden inrichten, dan was het nog wat.
In de middag moesten we nog geld wisselen, wat ook nog een hele opgave bleek. uiteindelijk vonden we een bank die groot geneog was om 1000 yuan om te wisselen naar dollars. Buiten stonden mannen luid te schreeuwen of we geen geld bij hun wilden wisselen.
Nope, de bank is veiliger en vaak voordeliger. wel wat ingewikkelder. Ze maken kopien van je paspoort moet een formulier invullen en dan weer naar een andere balie om te wisselen. Al met al kost het je al gauw een uur om wat dollars te krijgen, maar we hebben ze dan ook hard nodig straks aan de grens van Nepal.
Na nog wat boodschappen zijn we nu helemaal klaar voor de trein. Dat betekend dus ook even geen nieuws. Misschien nog in Lhasa, maar we kunnen niets garanderen. We houden jullie op de hoogte!

dinsdag 2 september 2008

Van Xi'an naar Chengdu

Daar zijn we dan eindelijk! Chengdu! De stad van de panda beer en de aardbeving. Maar eerst... Hoe kwamen we hier.


Visa trouble deel 289
Vrijdagmiddag mochten we hem op zijn vroegst ophalen, dus we zouden er rond 3 uur heen gaan zodat we rond 4 uur weer naar buiten konden lopen. Helaas, zo als zo vaak, dat plan liep dus de mist in. Geen visa, maandag moesten we hem komen halen. Verdorie! Nu moesten we het hele weekend in Xi'an blijven en we waren nu toch wel een beetje uitgekeken op deze stad. En tot overmaat van ramp regende het ook nog eens de hele dag, dus stonden we nat tot aan ons hemd te luisteren naar dit slechte nieuws.
Eerst maar drogen kleren aan en daarna treinticket boeken voor de maandag zodat we gelijk weg konden naar Chengdu als we ons Visa wel konden halen.

The chinees life
Toen we die avond in ons hostel met Kathy spraken van de receptie, bleek dat ze de volgende dag moest werken bij een plek die Gymboree heet. Het is een amerikaans concept voor de ontwikkeling van babies en wij waren wel nieuwsgierig. We spraken af om 12 uur samen te lunchen en dan mee te kijken bij een van haar lessen. Leuk!
De volgende ochtend deden we rustig en en namen op tijd de bus, maar kwamen toch nog 10 minuten te laat wegens de spits. We maakten gelijk kennis met Ann, uit de philipijnen. EEn lacherige spring in het veld die maar bleef zeggen " hala hala hala" wat ruwweg betekend " ok, ok ok."
Ze hadden gepofte zoete aardappels gekocht voor ons als lunch, want zelf hadden ze al gegeten, ze moesten weer vlug terug. Ook konden we niet als Kathy haar vriendinnen gaan, maar waren we bevriend met Ann. Haar teamleider had het onverwachte bezoek niet positief opgevat, maar bij Ann was het geen probleem.
Gymboree was voornamelijk kleurrijk en vol speeltoestellen (zoals dat hoort met babies) verder kregen we uitgebreid uitleg over het concept, wat er in de basis op neerkomt dat door samen met de ouders verschillende spelletjes te doen op muziek en ook de artistieke kant te stimuleren, ze zo de baby in hun ontwikkeling willen helpen en ze dus slimmer en beter maken, maak ook de band met de ouders willen verstevigen.
We hebben er eigenlijk weinig van gezien, want de klas van Ann verviel en we raakten in gesprekken verwikkeld over reizen en uiteindelijk op stappen in de disco.
Die avond zouden we met zijn vieren gaan stappen in Xi'an. Helemaal top! Dan gingen wij ons nog even in de winkelstraat vermaken en gingen onszelf verwennen met make-up uit een schoonheidsalonnetje ergens in de buurt. "Hala, hala, hala."
Die middag waren we het na de make-up sessie het gelijk eens. Dit moesten we op de gevoelige plaat vastleggen en met een prachtige avondzon doken we het park in voor een echte fotosessie. De resulaten zie je op onze fotopagina.
In de avond gingen we dus ook nog stappen. Uiteindelijk hebben we 4 verschillende disco's bezocht, zijn in totaal 8 keer in onze kont gegrepen, hebben 2 drankjes gedronken en gedanst tot het half twee was en onze voeten zeer deden. Helemaal geslaagt!

Eten, eten en nog meer eten.
Zondag was een echte niks doe dag. Uitslapen, beetje lezen en wandelen. Jess was ook niet echt lekker, dus uiteindelijk konden we ook weinig doen en hebben een film gekeken. Toen we uiteindelijk moesten eten zijn we op zoek gegaan naar een leuke plek. Ons plan was naar het moslim kwartier te lopen, maar halverwege kwamen we een heel bijzonder restaurant tegen. Achteraf bleek het een Hotpot restaurant te zijn. Het idee is simpel. In het midden van je tafel zit een gat met een gasbrander. Je besteld een schaal waarin kruiden zitten. 1 helft heet en 1 helft is alleen groenten brouwsel. daar gieten ze heel veel water bij wat dan gaat koken. In een lange kast staan allerlei ingredienten op een stokje en daarnaast kun je schalen met vlees of groente bestellen om los in de hotpot te gooien. In de basis kook je dus alles en door een kantt te kiezen geef je het en bepaalde smaak. Aan het einde betaal je per stokje, voor de schaal en voor de losse schaaltjes. Wij hadden geen idee!! We wisten niet wat het was en lieten ons verrassen. We kregen uiteindelijk drie schalen, twee vlees en 1 aardappels. De aardappels waren echter snel verloren. Dun gesneden waren ze snel gaar en dat waren we vergeten, dus na 15 minuten koken konden we ze niet meer oppakken met onze stokjes. Verder was alles erg lekker en heel leuk om zo dingen te kunnen proeven. We waren weer eens de atractie van de avond, alle chinezen waren geintresseerd in onze capriolen en gekke gezichten die we bij het eten trokken.
Maar het was erg lekker en zeker bijzonder. Een echte aanrader mocht je naar china gaan.
Ik moet hier trouwens aan bijvoegen dat het eten ons uitermate goed bevalt in china, Hoewel we voor de afwisseling en gemak toch nog af en toe een KFC of Mac binnenwandelen, zouden we ook wel zonder kunnen. Het chinese eten is erg lekker en we hebben nog geen een keer echt iets laten staan en zijn ook nog niet ziek geweest. Op straat kun je ook tonnen aan lekkere hapjes krijgen en alles voor een prikkie. 20 of 30 cent is geen uitzondering voor ene snelle chinese hap.

Daar gaan ze
En dan is het maandag en kunnen we eindelijk ons visa halen. na een half uurtje wachten in de rij kregen we hem gelijk mee en waren we nog ruim op tijd om onze trein te halen die om 13:20 vertrok. Net als in Beijing moesten we eerst grondig worden gecheckt met apparaten en scans voor we de trein in mochten en dan beland je in een soort vliegveld vertrekhal. Binnen 10 minuten konden we echter al door de poortjes naar onze trein. Ditmaal een hardsleeper, dus weer met 30 man gezellig samen zonder deurtjes. Gelukkig het viel allemaal mee. We hadden Bottombed, dus konden gemakkelijk zitten zonder schaamte voor andere. Maar verder verveel je al snel weer. gelukkig had Jess goede bezigheidstherapie. Ze had per ongeluk mijn zelf opwindsysteem van mijn oordopjes kapot getrokken en toen ze het wilde maken sprong e veer eruit. Nu was de quest, hoe moet hij weer in elkaar.

Na 3 uur puzzelen bleek het een onmogelijke opgave, maar we hadden wel de aandacht getrokken, want al snel zatten er drie chinezen om ons heen te puzzelen op mijn oordopjes. En eerlijk waar, ze hebben hem bijna gemaakt gekregen. niet helmaal, want nu wind hij 1 kant op als je aan de andere kant trekt, maar dat is een detail.
Daarna wilde ze leren kaarten, wnat ze hadden ons dit zien doen en wilde het leren. Dus sloegen we wederom aan het uitleggen hoe je moet pesten. Ditmala iets makkelijker, want we konden (enigzins) engels met ze praten. Het enige verschil alleen was dat de chinezen ongeloofelijk nieuwsgierig zijn en dat we dus 10 minuten later een publiek hadden die luid meeschreeuwde en juichten bij onze peststreken.
We hebben er erg om gelachen en voelde ons wel vereerd. Het was in ieder geval nooit zo makkelijk om vrienden te maken.

De volgende ochtend werden we om half 5 uit ons bed geklopt. Nog 1 uur tot Chengdu. na het uitstappen vonden we al snel onze pickup mannetje naar het hostel en eenmaal ingecheckt doken we gelijk ons bed weer in.
Nog even bijslapen en daarna ontdekken wat Chengdu had te bieden.

Tot slot
Ik wil nog wel verklappen dat ond hostel geweldig mooi is. we verblijven in "Sim cozy garden guesthouse" en het is hier heel groen. Ze hebben 3 tuinen. Twee beneden en 1 dakterras. Een uitgebreide bar met computerruimte, lees en dvd ruimte een uitgebreide travel agency en 4 verdiepingen met ruim 20 kamers.De kamers zijn ook schattig met 4 dubbelbedden met roze gordijntjes voor je eigen privacy en ventilatoren (we hebben gekozen voor geen airco) voor de koelte. Het raam zit voor de verandering eens aan een heel klein steegje dus geluidsoverlast is minimaal voor een grote stad. AL met al een prima plek om een paar dagen te verblijven. We zijn bijna bedroefd dat we naar Lhasa moeten donderdag, maar niet helemaal. We wachten nu op onze tickets en voelen on opgelucht en happy. In ons volgende blgo zullen we weer wat meer vertellen over Chengdu.

Tot dan, " hala, hala, hala."