Udaipur

Udaipur. Waar staat deze stad voor bekend voordat we de Lonely Planet hadden doorgelezen? Wij dachten alleen van het mooie weer. Maar nee, deze staat vooral bekend om zijn prachtige witte City Palace en het paleis wat midden op het meer staat wat nu omgebouwd is tot een 5* hotel en alleen te bereiken per boot en verder niet te vergeten delen van de film "Octopussy" (James Bond film) zijn hier opgenomen. In heel de stad worden er dan ook elke dag in de hotels herhalingen van Octopussy getoond.

Nagelbeschildering

Het was een koude nacht in de trein, dit kwam vooral door het klimaat. We gingen naar de woestijn en dan kan je natuurlijk verwachten dat het overdag warm is en 's-nachts koud. We kwamen rond 07.00 uur aan in Udaipur omdat het zo vroeg was, leek het wel 5-10 graden te zijn. Met warme truien aan gingen we op zoek naar een hotel. Na een aantal hotels af te zijn geweest kwamen we bij Jheel guesthouse uit dat er super uit zag en lekker goedkoop was. Eerst een ontbijtje op het dakterras. Wow! Wat een mooi uitzicht. Je keek over het hele meer en het prachtige paleis in het midden. We gingen na het ontbijt eerst nog even slapen. We waren toch wel een beetje moe. We zijn eerst naar het Bagore-Ki-Haveli museum geweest. Een soort van huis wat door de rijkere adel bewoont werd. Het zag er allemaal erg mooi uit. Het liet vooral zien hoe het geweest was. Er was onder andere een "entertainment room" waar verschillende bordspellen werden gespeeld, een kamer vol met tulbanden (waarvan 1 de grootste ter wereld) en ook een "dressingroom" waar de koningin werd aangekleed. Het was allemaal erg mooi versierd met spiegeltjes en glas maar ook een alternatief op het glas-in-lood namelijk glas-in-steen. We raakten ook nog aan de praat met een schilder die hier aan het werk was (er werd hier namelijk ook veel kunst getoond) maar hij kon ook wat anders dan schilderijen maken. Nagels beschilderen en Gwen was proefpersoon. Er werd een olifant (deze staat voor: geluk) en een pauw (deze staat voor: schoonheid) op haar nagels beschilderd. Heel bijzonder.

Na het museum zijn we naar het plaatsje Shilpgram gegaan. Het is ongeveer te vergelijken met "Archeon" (in Alphen aan den Rijn) maar dan op zijn indisch. We kwamen en zagen gelijk een aantal schommels. We konden het toch niet laten en zijn even gaan schommelen.

Het was erg leuk om te zien, oude hutten huisjes met vrolijke beschilderingen, mannen met tulbanden die vrolijk op trommels aan het spelen waren en nog een klein museum met oude muziekinstrumenten. Verder was er ook een oud theater te zien. Wat het grote voordeel was, het was erg rustig. Na een uurtje besloten we te gaan eten en daarna te relaxen. We waren toch wel een beetje moe. We lagen om 21.00 uur in bed om nog even te lezen maar opeens werd er op de deur geklopt:"JESSICA! GWEN!". Ja, hoor het waren de roemeense jongens die we die middag hadden ontmoet, ze hadden gevraagd waar we sliepen en wilden mogelijk nog afspreken. We hadden ze niet meer verwacht. Toch besloten we nog even wat met ze te gaan drinken (uiteraard wodka). Uiteindelijk werd het twaalf uur 's-nachts, maar het was erg gezellig.

Een rustig middagje in het park. (Uche! Uche! )
Na een goede nacht op het heerlijke matras (het was eindelijk een dik, zacht matras) gingen we onderweg naar het City palace aan de rand van het meer. Het was erg mooi met uitkijk over het meer en de verhalen van verschillende koningen werd door middel van verschillende schilderijen getoond. Vaak werden dan ook veldslagen getoond. We konden jammer genoeg geen foto's maken (hier werd veel geld voor gevraagd) maar we hebben erg genoten van dit mooie museum. Vooral de excentrieke kamers waar de wanden en plafonds compleet bechilderd waren of behangen met spiegeltjes waren geweldig.
Ook hier was glas-in-steen gebruikt, wat een heel mooi effect gaf en uiteraard had je vanuit het City Palace prachtig uitzicht over het meer en de hele stad.
'S-middags besloten we naar het park te gaan. Een rustig middagje, althans dat dachten we.
We liepen naar het zuiden van de stad en strijkten neer op 1 van de grasveldjes waar tevens een mooi gebouw stond. Ik was even mijn foto's aan het bekijken die ik die dag had gemaakt. Na 10 minuten kwam er een man naast me zitten en keek mee met mijn mooie foto's. Niks mis mee, maar toen ik wat wou lezen, begreep hij de hint niet echt dat ik met rust gelaten wilde worden . Met de smoes dat ik een vriendje had en dat ik duidelijk geen interesse had, droop hij af. 5 minuten later kwam er een klein kind van 2 of 3 bij ons zitten. Erg leuk. Daarna een ander gezin wat vroeg of we bij hun kwamen zitten (dat hebben we lief geweigerd) en nog een aantal jongens van een jaar of 12 die ons van 3 meter afstand gingen bestuderen. Rustig was het dus niet. Maar ach, je leert ermee omgaan en het zonnetje was lekker.

Animal Aid
Vandaag was het vroeg ons bed uit want vanavond zouden we vertrekken richting Jodphur met de sleeperbus maar we moesten om 08.30 uur klaar staan want dan zouden we naar een ranch gaan om paardrijden. Jeeh!! We hadden er allebei zin in. Ik was wel een beetje afwachtend want ik had de paarden hier in de stad gezien en die waren vaak mager en slecht verzorgd.
We werden opgehaald met de autorickshaw. Het was ongeveer 10 minuutjes rijden en niet alleen geasfalteerde wegen, het laatset stukje was een stenige zandweg. We werden behoorlijk door elkaar geschud en dachten echt dat we een platte band zouden krijgen, maar nee, na 10 minuten schudden waren we aangekomen bij de ranch. De paarden zagen er fantastisch uit. Super gezond, glanzende vacht en volle gespierde lichamen. De ranch werd gehouden door iemand die met passie met de paarden werkt, dat was zeker te zien.
Wat wel leuk is om te vermelden, is dat hij vertelde dat hij samen met Johnny de Mol (tv-ster, presentator, acteur) meegewerkt heef aan zijn tv-programma "Wie is de Mol". Hij vertelde dat dit rond 10 november is uitgezonden op de nederlandse televisies. Erg leuk dus.
We waren niet de enige die gingen rijden vandaag, er waren nog 3 andere meiden. 1 uit Noord-Ierland en 2 uit Engeland. 2 van hun gingen voor de gehele dag terwijl wij maar een halve dag gingen. De paarden zagen er erg indrukkwekkend uit. Het waren Mewari paarden(volbloed paarden uit deze regio) en ze waren erg groot. Onderweg kwamen we langs een aantal kleine dorpjes en zijn na een uurtje gestopt bij een van die dorpje. We liepen langs Animal Aid en onze gids vroeg of we interesse hadden om hier even te kijken. Dat vond iedereen wel interresant.
Animal Aid is een organisatie dat is opgericht door een Amerikaans gezin. Ze helpen gewonden dieren. Zoals straathonden maar ook koeien (die verlaten worden), ezels (die hun benen niet meer kunnen gebruiken doordat ze elke dag meer 50 kg moeten dragen) en ga maar door. Jim, de vader van het gezin kwam ons te woord staan. We stonden allemaal met tranen in onze ogen te luisteren. Hartverscheurend, de verhalen die je hoort! Dieren die eigenlijk als vuilnis worden behandeld. Hier in India zijn zoveel straathonden dat ze er niet meer om geven, vaak komen ze dan ook bij Animal Aid binnen met open wonden, verlamt of erger. Wij hebben bijvoorbeeld een hond op straat zien lopen waar de oren van afgeknipt waren en mensen die voor de leukigheid over de staart van een hond rijden of een hond in elkaar meppen met houten stokken. Dus heb je een neef, nicht, oom of tante die naar India gaat en iets goed wil doen. Dan kan je altijd bij Jim terecht. Hij heeft altijd vrijwilligers nodig of een donatie is ook altijd welkom. De website is: http://www.animalaidunlimited.com/
Na dit hardverscheurende verhaal werden we begroet door een dolenthousiaste hond. Superlief beestje op 2 pootjes maar gelukkiger kon hij niet zijn. Erg leuk.
We zijn weer verder gereden en kwamen uit bij Tiger Lake. Tijd om foto's te maken en te gaan lunchen. We kregen heerlijke paratha's (soort naan) met curry en rijst. Erg lekker.
Na een foto gemaakt te hebben van de groep gingen wij terug naar Udaipur.
De rest van de middag hebben we rustig aan gedaan. Ik had een beetje last van buikpijn. Waarschijnlijk was er iets niet goed gevallen, maar dat komt allemaal wel goed.

Momenteel zitten we in Jodphur een beetje in onzekerheid want 7 december middernacht zouden wij vliegen naar Thailand, Bangkok. Helaas is dit momenteel niet mogelijk door de protesten op het vliegveld. Mochten we niet kunnen vliegen dan zullen we naar Kuala lumpur vliegen. Marcel vliegt hier ook op aan vanuit Hong kong, zodat we hem daar alsnog kunnen ontmoeten.

Thinking pink

Na Agra's geweldige Taj Mahal, kon er natuurlijk nog weinig moois meer zijn in India. Hadden we nu niet alles al gezien? Natuurlijk niet, nu begon het pas. We stonden an het begin van de meest befaamde toeristenroute, de golden traingle (gouden driehoek) wordt het ook wel genoemd. Na Agra was Jaipur nu aan de beurt. Ook wel bekend als de Pink city.

Busje/treintje komt zo
Natuurlijk had de trein vertraging, angstig renden we heen en weer tussen de informatieborden en ons perron om de tijd en het perron te controleren. Uiteindelijk na ruim 1 uur wachten kwam hij dan. Onze trein naar Jaipur. De reis was 5 uur, maar we hadden toch een bed gekregen. Niet nodig, want we zouden niet slapen, maar wel lekker voor de ruimte. Tassen an de ketting en vervolgens de tijd doden met kaarten en veel praten. Onze trein zou laat aankomen in Jaipur en daarom hadden we alvast een hotel geboekt en een pickup geregeld. Na een veel te lange reis waren we doodmoe en slaperig, we wilden naar bed, want het was alweer bijna 24:00! Op de parkeerplaats was het een wirwar van rickshaw drivers met en zonder bordjes met namen. iemand vroeg ons of we uit Holland kwamen, maar desondanks bleven we op onze hoede. "no, no, your driver is coming." en ja verdomd, inderdaad kwam er iemand met een bordje 'Gwenbolin' aanrennen. Veilig in de ricksjaw scheurde hij door de nog drukke straten en stopte bij een heel ander hotel dan wat we hadden geboekt. Wat was dit?
Nadat we een veel te grote en iets te dure kamer hadden gezien en die voor de helft hadden gekregen, legde hij het uit. Het andere hotel was vol (hoe kon dat nou?) en we konden vannacht hier blijven. Jessica en ik waren niet blij, maar niet in staat meer om veel argumenten te verzinnen. Het was 1 uur en we wilden slapen.

Welcome to Jaipur
De volgende ochtend besloten we om niet bij het hotel te ontbijten uit protest en wat anders te zoeken. Zo konden we gelijk wat van de stad zien en mogelijk zelf een ander hotel zoeken. De rickshaw rijder had wel beloofd om 10 uur in het hotel te zijn, maar je wist maar nooit.
Uiteindelijk hebben we ruim 1 uur door de stad gedwaalt en behalve een lege Subway winkel en het treinstation, niets gevonden wat ons een ontbijt kon serveren, dus werden we gedwongen toch in het hotel te eten. Om half elf hadden we nog niets van de rickshaw rijder gehoord en dus besloten we in te pakken en zelf verder te gaan. 5 minuten later kwam hij binnen.
Kalm vroeg hij wat we wilden en we vertelden hem dat we gewoon naar het eerdere hotel zoals afgesproken wilden. Na een kort belletje bevestigde hij dat het nu wel kon en anderhalf uur later werden we keurig afgeleverd bij een mooi en schoon hotel met goede kamers (voor de nieuwsgierige Stephels Geusthouse genoemd) die ook nog eens midden in de stad zat. Wij waren blij.
Voor de middag hadden we besloten niet veel te gaan doen, we wilden even de oude binnenstad bekijken, wat eten en bioscoop kaartjes gaan halen en dan zouden we ontspannen. Meer was er eigenlijk ook niet van gekomen.

De roze stad
We hadden bioscoop kaartjes geregeld voor de tweede dag (waar we trouwens geen idee van hadden welke film het was) en daarom wilden we niet te ver weg gaan. We hadden ook gezien dat er een grote gele 'M' naast de bios stond en daar zouden we dan ook een hamburgertje halen voor de voorstelling . Dus na een ontbijtje met een Indisiche krant waar de sinterklaas intocht in Nederland in stond vermeld (???), de stad in.

Nu wordt Jaipur de roze stad genoemd en met reden. Alle belangrijke lanen door de stad zijn alemaal roze/rood. Dit geeft een mooi beeld van eenheid. Ooit was er een gestoorde/groot leider of Maharaja geweest die besloot dat het zo moest zijn en nu houden ze dat nog steeds in ere. Het paleis hebben we die dag ook bekeken en hoewel de kaartjes belachelijk duur waren, kregen we er wel gratis een audio guide voor terug. Zo konden we toch nog een hoop van de geschiedenis meekrijgen. Ook de Observatory aan de andere kant van de straat hebben we bekeken en daar hebben we met open mond naar gigantische bouwwerken gekeken die puur voor tijdsaanduiding en hemellichamen waren. Mooi gezicht was het wel.
Daarna verder naar het paleis van de wind. Ook een bizar bouwerk die volgestampt zit met honderden piepkleine raampjes, zodat de dames van het hof de bezigheden van het gewone volk onopgemerkt konden volgen.
Hierna was het toch alweer laat aan het worden en was de dag alweer bijna voorbij, nog even eten en dan was het tijd voor de bioscoop. Deze bios schijnt iets te zijn wat je toch moet hebben gezien. Niet alleen vanwege de afschuwelijke roze en speigeltjes interrieur, (de entreehal leek meer op het decor van de attractie droomvlucht dan een normale bioscoop) maar ook omdat je de echte bollywood Hindi film kan zien.
Hoewel de beloofde heftige reacties van het publiek wat tegen viel, was de film met wat giswerk toch nog best te volgen en we hebben hem dan ook helemaal uitgezetten. Al met al best een leuke film, maar wel een vrouwen lovestory. haha.
Daarna toch snel het bedje in.

Amber en Apen
De volgende morgen waren we lekker uitgeslapen en na een ontbijt gingen we op weg naar Amber. Ongeveer 11 km bij Jaipur vandaan. Amber heeft een groot fort, dat nog al bezienswaardig moest zijn, dus daar gingen we heen. Onderweg keken we onze ogen uit, want we konden nu eindelijk de natuur bekijken. EN die was droog. Bijna woestjnachtig. Dorre struiken en bomen, geen gras en veel zand. Wauw! Geen wonder dat Jaipur zoveel warmer was dan Agra, we zatten in de woestijn.
Amber was trouwens ook wel mooi. Een hal volledig ingelegd met kleine speigeltjes en vele hallen en kamers. Ook een grote tunnel waar het plafond behangen was met vleermuizen. Na Amber gingen we weer terug naar Jaipur en na de lunch besloten we naar het Monkey palace te gaan. Zo heet het eigenlijk niet, maar wordt het wel genoemd vanwege de grote hoeveelheid apen. We regelden een fietsriskshaw en de jongen begon vrolijk met ons te praten. Over familie en wie wij waren. Verder wilde hij ons niet alleen laten gaan naar de tempel en hij liep dan ook gezellig mee naar boven toe. Onderweg bleef hij maar herhalen dat we de apen niet mochten aanraken. " No touching!" Niet dat we dat van plan waren, we hadden al teveel bijtverhalen gehoord.
De tempel wemelde werkelijk van de bavianen en ook nog enkele zwartkop makaken renden er vrolijk rond. De tempel zelf had drie baden, 1 voor vrouwen, 1 voor mannen en 1 voor apen. Hij was erg oud, maar desondanks wel mooi. Bij de tempel stond ook nog een fotocrew die bezig waren met een modeshoot. Vooral de indische mannen stonden in de rij om het allemaal te kunnen zien.
Natuurlijk moest onze rickshaw rijder ook nog even op de foto met ons en na wat plaatjes te hebben geschoten gingen we weer terug. Het was alweer laat aan het worden en we moesten nog eten en dan straks alweer in de volgende trein.

Uiteindelijk hebben we onze trein gehaald en zijn nog meerdere malen aangestaard door het leger wat met nieuwe rekruten ergens heen ging met de trein. Tja, blanken blijven interessant. de volgende ochtend zouden we aankomen in Udaipur. Klein en liefelijk dorpje ten zuiden van Jaipur. We zijn benieuwd.

We seen it, done it, got the picture to prove it!

Agra de stad van de Taj Mahal. We gingen het zien en beleven.

Fatepur Sikri
Wat later dan verwacht (20.00 uur) kwamen we aan in Agra. We werden door de autorickshow gedropt in het "Taj Gang" gebied. Hier zitten veel hotels en restaurantjes en dichtbij de Taj Mahal. Ook erg belangerijk. We besloten eerst onze spullen bij het hotel te droppen en daarna wat te gaan eten bij Joney's Place. Wat erg lekker was. Goed eten en voor een goede prijs.
Beiden waren we erg moe van de hele dag en de reis dat we vroeg zijn gaan slapen. De volgende morgen zijn we weer gaan ontbijten bij Joney's Place. De muesli daar is hemels. Heerlijk!
Na een goed ontbijt toch maar even van hotel gewisseld en dat liet ik het hotelpersoneel ook wel weten. De bedden waren niet goed, het was te luidruchtig en de douche te koud. Dan wordt er nog door het hotelpersoneel gevraagd:"Wilt u niet van kamer verwisselen?" Beiden zeiden we luidkeels:"NEE!".
We gingen nu naar Shayaman hotel. Een hotel gerund door muslim mannen met lange baarden apart maar wel grappig. Na dat alles geregeld was, hadden we besloten om vandaag naar Fatehpur Sikri te gaan. Een uurtje met de bus met indiers die je maar raar aan zitten te kijken omdat je blank bent. Na drie kwartier kwamen we aan in Fatepur Sikri.
Eerst even zoeken door de kleine straatje waar we moesten zijn. Onderweg zagen we nog kinderen die van de heuvel aan het glijden waren met karton als een soort surfbord. Eenmaal daar aangekomen stonden we voor de grote poort van de moskee met prachtige beschilderingen. Eerst de schoenen uittrekken natuurlijk en dan naar binnen. Het had een heel groot binnenplein met in het midden een wit marmeren tombe van een koning. Nadat we dit aandachtig aan het kijken waren vroegen er ook nog 2 meisjes of we met ze op de foto wilden. Natuurlijk, geen probleem. We liepen ook nog naar het paleis dat in dit stadje was te vinden. Erg mooi maar ook heel veel van dezelfde stijl die we al gezien hadden en het meeste is zo mooi gerestaureerd dat het originele paleis niet meer terugziet. Je ziet afentoe wel eens een muur die echt orgineel is maar het meeste is allemaal de laatste jaren gemaakt.
Na een uurtje besloten we om wat te gaan eten. Het was alweer 14.00 uur en we hadden toch wel honger. We kwamen bij een restaurantje uit waren op het dak konden zitten en genieten van het uitzicht. Er zat daar ook een japanse jongen waar we mee aan de praat raakte, althans dat dachten we. Hij bleek uit Brazilie te komen en even voor een weekje naar India te gaan. De terugreis hebben we ook nog even met hem gekletst in de bus. Een aardige jongen maar voor een week naar India? Dat is wel erg kort en eer dat je gewend bent kan je alweer naar huis.
De rest van de dag nog even gerelaxt want de volgende morgen moesten we vroeg ons bed uit voor de Taj Mahal.

Taj Mahal en de rest
De volgende morgen werden we gewekt door de moskee, een deur verder. Een mooie tijd om op te staan. Het was 05.45 uur. Het was 10 minuutjes lopen naar de Taj Mahal. We dachten dat we een van de weinige waren die zo vroeg waren opgestaan, dit hadden we verkeerd gedacht. Er stond namelijk al een rij van minimaal 50 man. Pas rond 06.15 uur a 06.30 uur gingen de gigantische houten deuren met een hoop gekraak open. Na de security check konden we dan eindelijk naar binnen. Daar stonden we dan, voor de Taj Mahal met nog 100 man en iedereen had zijn camera gereed. En ja, het ziet er net zo uit als het plaatje maar erg groot en indrukwekkend en nu was het nog redelijk rustig. We zijn ook nog even in de Taj Mahal geweest maar dat was toch niet zo indrukwekkend. Het is namelijk gewoon een tombe met een paar grafstenen erin, maar het gebouw eromheen is zeer imposant. Na genoten te heben van de Taj Mahal hebben we ook nog een filmpje gemaakt, helaas kunnen we die tijdelijk niet op onze blog zetten maar je kunt hem vinden onder:

http://www.flickr.com/photos/gwennus/3061216736/

Na wederom een goed muesli ontbijt te hebben genuttigd werden we door onze rickshaw rijder gebracht naar het Agra Fort. Een groot fort waar de koning opgesloten was, waar hij kon turen naar zijn vrouw. Haar tombe lag namelijk in de Taj Mahal. Wat wel heel raar was dat je vanaf twee punten kon kijken naar de Taj Mahal, eentje wat verder dan de ander, maar de degene waar je verder van de Taj Mahal afstond leek dichterbij. Echt heel bizar!
Het was een gevangenis voor de koning, maar geen normale zoals tralies want het was allemaal marmer, erg mooi. Gwen werd ook nog even aangesproken door jongens of ze van haar een foto mochten maken. Nadat ze nee zeiden, droopden ze toch maar af.
Hier hebben we wel vaker last van de foto wordt dan vaak gebruikt om op te scheppen bij hun vrienden en daar hadden we beiden geen zin in.
Na het agra fort zijn we richting de baby taj gegaan. Zoals het ook al zegt de Taj Mahal in het klein. De baby Taj is 22 jaar eerder gebouwd dan de Taj Mahal. Het was eigenlijk het voorbeeld voor de Taj Mahal. Erg mooi om even rond te lopen en een stuk minder toeristisch.
Daarna was het de beurt aan Akbar's Mausoleum. Weer even rijden met de rickshaw, was erg mooi. Uiteindelijk zijn we nog even bij een soort strandje geweest waar je uitzicht had op de achterkant van de Taj Mahal en waar tegelijkertijd een aantal buffalo's aan het baden waren.

Daarna zijn we teruggegaan want onze trein richting Jaipur zou vandaag vertrekken om 17.40 uur. Eerst even gegeten op het station en daarna richting de treinen. Helaas gebeurt hier regelmatig dat de treinen vertraging hebben (Ja, meer dan in nederland) en om 18.45 ur konden we dan eindelijk in de trein stappen richting Jaipur.

Viva la Occhra, Cabrones!!!

Ajax en nederlands eten

Om 09.00 uur vertrokken we met de luxe bus naar Jhansi. Er was niet echt veel luxe aan, alleen het feit dat we eindelijk ruimte hadden voor onze benen. Rond 14.00 uur kwamen we aan in Jhansi en dan de autorickshaw pakken naar Occra (ongeveer een halfuurtje).Wederom werden we hier weer toegeschreeuwd door hotelpersoneel of we asjeblieft bij hun wilden overnachten. We gingen zelf wel wat zoeken. We kwamen bij Shri Mashanti hotel uit.

Samen met Ajax (Nee! niet de voetbalclub), die we ontmoet hadden tijdens het zoeken naar een hotel gingen we boven op het dak nog even wat eten. Met een erg mooi uitzicht.

'S-middags zijn we het dorpje wezen verkennen. Een lekker rustig dorpje en enigzins schoon. Geen bergen afval op straat. Dat was toch wel een verademing.

'S-avonds zijn we gaan eten bij het Bhola Restaurant. Erg goedkoop en erg lekker en wat zagen we tot onze verbazing ze hadden "Dutch Food" oftewel nederlands eten. Pannekoek met kaas en zelfs hutspot. Nou zijn we zelf geen fan van hutspot dus dat hebben we overgeslagen. En wie kwamen we daar weer tegen?Ajax!

Tijdens het eten kregen we ook nog bezoek van een kalf, die Ajax toch wel erg aardig vond.

Dat liet het kalf dan ook weten door middel van zijn armen te likken. Ja, als je buiten eet in India dan ben je niet alleen. Langs de straat waar we zaten, zaten onder andere honden, koeien, buffalo's en zwervers. Bizar maar ach wel gezellig.

De volgende dag zijn gwen en ik naar het paleis gegaan. De Raj Mahal (nee, geen taj mahal). Dit was een oud paleis. Het was inmens groot. Met overal gangetjes. Het leuke eraan was dat het helemaal nog niet gerestaureerd was dus alles was nog helemaal in oude staat. Je kon met oude trappetjes allerlei verdiepingen verkennen. En wie kwamen we daar ondertussen ook nog tegen?

Onze mexicaan Ajax. En ons motto werd dan ook Viva la Occhra, Cabronas! Wat zoiets betekent als Leve Occhra, lullo's. Een klein jongetje van een jaar of 12 kwam ons ook nog even opzoeken. Hetzelfde jongetje dat gister aan het avondeten, ons bloemen aanbood. "you're beautiful (jessica), you're beautiful (gwen), you're not beautiful (ajax). We gingen verstoppertje spelen in een gedeelte van het paleis. Het was erg gezellig en gwen veranderde nog even in een Quasimodo. Daarna gingen we ook nog even naar de tuinen waar je een mooi uitzicht had over een watertje.

'S-avonds hadden we afgesproken om weer met z'n drieen bij "Bhola" te gaan eten, want Ajax moest de volgende morgen al weer weg met de trein.

Narayan tempel

Eerst even ontbijten met z'n drieen maar Ajax kon toch geen afscheid nemen, dus besloot hij met ons nog even mee te gaan naar de tempel. De tempel was wederom erg mooi met mooie tekeningen op de muur en uitkijken dat je je benen goed neerzet, want er zijn hier geen leuningen. Rond 11.00 uur zijn we weer teruggegaan en hebben we Ajax afgedropt bij de autorickshaw standplaats en daarna zijn wij nog wat gaan eten en dan ook maar richting de treinen. Onze trein zou namelijk vanuit Jhansi om 15.20 vertrekken richting Agra, bekend van de Taj Mahal. HEt was maar een korte tijd in Ochhra, maar we hebben ons er heel goed vermaakt en het is het een aanrader als je India gaat bezoeken.

Ook wel genoemd, sex.

Khajuraho, de kama sutra tempels is onze volgende bestemming. Het reizen begint alweer lekker op te schieten, want we blijven nooit lang op 1 plek hangen. We hebben tenslotte maar een maand voor ons vliegtuig alweer vertrekt. Maar eerst de tempels bekijken. Indiers beginnen geheid te giechelen als schoolmeisjes als je de tempels noemt. Voor hun is de kama sutra, wat porno in Nederland is, iets waar toch een beetje stiekem over doet. Dat wilden we zien!

Weltrusten
De trein was laat toen we vertrokken uit Varanasi, maar daar waren we op voorbereid. Hij zou op 23:20 vertrekken, maar deed dit uiteindelijk om 23:40. Ditmaal hadden we gewone sleeper bedden, geen dekens, geen lakens, geen kussen en geen luxe. Je kreeg de bank en dat was het Het raam kon open, maar er zat tralies voor. Ook hadden we geen plaatsen in hetzelfde treinstel en moesten we dus elk apart slapen. Terwijl we in het donker binnen strompelden en probeerden in de drukte onze tassen kwijt te kunnen, moest ik een vader en zijn zoon van mijn bed af schoppen en Jess had vederop grote moeite met de mensen die op haar bed gingen zitten te verwijderen. Toen we uiteindelijk konden slapen waren we doodmoe, maar de ramen konden niet goed dicht en zonder deken werd het toch aardig koud. De nacht was onrustig, je bent steeds bang dat ze je spullen stelen, ook al gebruik je je kleine rugzak als kussen en ligt je grote tas aan een ketting. Daarnaast zijn er genoeg mensen die niet slapen en er lopen constant mensen langs je bed of doen zefls het licht aan. Om 5 uur liepen alweer de eerste Chai (thee) verkopers langs de bedden terwijl ze als volleerde maktmannen hun waren beschreeuwden. Je wordt gek van hun geroep "chai, chai, chai, chai, chai, chai, chai, chai, chai, chai, chai, chai... etc.
De trein kwam nog later aan en om acht uur konden we uitstappen en naar onze bus richting Khajuraho. Deze zou hier nog eens 4 uur over doen. Uitgeput vielen we dan in de bus ook half in slaap. De reis ging weer gemakkelijk en uiteindelijk konden we in een bed in een hotel kruipen. De volgende ochtend zouden we de belangrijkste tempels gaan bekijken hadden we al besloten, de westerse groep.

Hoe doen ze dat?
De wekker ging en ik wilde gelijk al niet mijn bed uit. Dit gevoel werd nog eens versterkt doordat ik het buiten hoorde regenen. REGEN!! We hadden sinds Pokara misschien drie druppels gezien, maar het regende echt. Ik baalde als een stekker, want ik wilde niet een smak geld neerleggen voor de western tempel group, als we dan prut foto's zouden krijgen vanwege het weer. Verdorie.
Gelukkig zijn de eastern group en southern group gratis en het regende inmiddels al wat minder. Dus gingen we lopend naar de tempels. Onderweg liep een kleine jongen genaamd "Charlie" mee. In eerste instantie dachten we dat hij ons iets wilde gaan aansmeren, maar hij wees ons keurig de weg door de straten en vroeg en vertelde veel. Hij nodigde ons ook nog uit voor de thee, maar dat hebben we vriendelijk afgeslagen. De tempels waren interessant en al snel ontdekte Jessica de eerste beelden van de kama sutra. Dat viel nog niet mee, want op de oost en zuid tempels, zijn de beelden goed verstopt. Ze zitten vaak in een hoekje weggestopt of zelfs aan de binnenkant van de tempels. Na het bezoek aan het oosten en een lunch gingen we de zuid groep bezoeken. We zouden dan de andere tempels de volgende dag doen.
Bij de zuidgroep aangekomen, kwamen we echter een jongen die we in de bus hadden ontmoet tegen. Hij vertelde dat de western group gratis was vandaag! gratis en voor niks. Het was al 3 uur en we hadden al de hele dag gelopen, maar dit wilden we natuurlijk niet voorbij laten gaan.
Bij de tempels huurden we nog wel een audioguide en gewapend met oordopjes struinden we de tempels af. Het eerste wat opviel was dat deze tempels daadwerkelijk de kama sutra waardig zijn. De meest fantasie volle posities worden er afgebeeld en overal zie je half naakte vrouwen en mannen. Verder waren de vrouwen ook nog eens geweldig mooi uitgehouwen. Ze deden verschillende dingen zoals in een spiegel kijken, doorn uit haar voet halen, zich wassen, spelen met kinderen en nog vele andere dagelijkse dingen. Hierbij werden de lichamen zo gedraait dat het een prachtig gezicht was hoe de lijnen en vormen liepen. Dit maakte echter wel zo dat je regelmatig dacht "Dat kan niet!" en niet alleen bij de gewone, maar ook bij sommige sexuele beelden dacht je dat nog al eens.
Nu moet je niet denken dat er verder alleen sexuele afbeeldingen waren. Ook heel mooi was de afbeelding van de man en vrouw die elkaar omhelzen en diep in de ogen kijken. Het beeld straalde gewoon hun liefde uit, zo mooi. Maar ook volop goden stonden op de muren afgebeeld, want daarvoor waren de tempels gebouwd, als vereeringsplek voor de goden. We hebben met open mond staan kijken en genoten van het werk dat door de beeldhouwers was gemaakt. In de avond zijn we zelfs nog terug gegaan naar de sound and lightshow, waar de geschiedenis in vertellende vorm en met behulp van kleurige lichten werd verteld.

Nu we de westerse groep hadden gezien, was er geen reden meer om te blijven in Khajuraho en dus namen we de volgende ochtend de bus richting Occhra. Daarnaast waren we de roepende en opdringerige verkopers ook zat. Regelmatig hebben we met verbazing staan kijken hoe de volgende groep toeristen werd belaagd door de verkopers, afschuwelijk. Hopelijk zou Occhra rustiger zijn en wat zouden we daar weer kunnen gaan zien?

Geduld op de Ganges

De reis in de trein was voorspoedig verlopen, op 2 uur vertraging na, maar goed, dat is bijna niet noemenswaardig hier in India en we waren in Varanasi.(Kleine cultuur les) Varanasi Heeft twee belangrijke toeristische kenmerken, de ganges met zijn Ghats (soort van pier) en de crematies. Varanasi wordt ook wel stad van de doden genoemd, want hindu India maakt namelijk een pelgrimstocht naar Varanasi voor maar 1 ding en dat is om daar te sterven. Men gelooft dat als je namelijk in Varanasi sterft, je naar het Nirvana zal gaan en zo uit de reincarnatie cirkel stapt. Veel wandelende doden hebben we echter niet gezien, maar wel weer een hoop andere dingen.

Chaos

Uiteindelijk kwamen we om 1 uur in Varanasi aan, natuurlijk moesten we een autorickshaw bemachtigen, maar gelukkig zijn die hier pre-paid, dus geen gedoe met de prijzen. Het hotel hadden we als gebruikelijk nog niet geregeld en de chauffeur wist nog wel een adres. We wisten dat het hem comissie zou opleveren, maar we vonden het eigenlijk wel prima, we konden altijd nog 'nee' zeggen. Gelijk werden we ondergedompeld in bij elke toerist het meest herkenbare van India, de verkeerschaos. Ongeloofelijk! We waren nog niet weg of we reden al een auto aan, maar er werd gewoon doorgereden. De man croste als een dolle langs fietsers en riksja's. Met 80 km stond hij volop zijn remmen voor een koe, agenten sprongen in en uit voor een korte lift, geiten blokkeerden soms de weg, 20% reed spook omdat hun weghelft vast stond en als klap op de vuurpijl reden we plots in een klein straatje, want zo kon hij het drukke verkeer ontwijkenen. Ondertussen sprongen de voetgangers verschrikt weg.

Gelukkig waren we al wat gewend en konden we er om lachen. Bij het hotel was alles prima in orde. Het zag er mooi en schoon uit, had een warme douche en een prima bed. We betaalden hetzelfde als we in Calcutta hadden gedaan, dus we wilden niet klagen. Na een kop thee met de manager en praat over wat hij allemaal ons kon verkopen, werden we begeleid door een jongen. Volgens de manager: We wilden namelijk toch niet verdwalen in de nauwe straatjes?

Verdwalen? Ik moest er om lachen, dat is juist leuk! Maar goed we hoefden hem niets te betalen en hij kon ons wat rondgidsen. Ok, prima.

De jongen sprak redelijk Engels en hij liet ons 1 van de verbrandingsplekken zien, hij kon best veel vertellen en daarna mochten we kijken bij de wevers die zijde aan het weven waren. Ik mocht zelfs nog proberen om een stukje te borduren in de zijde stof. De jongen deed het zeker 10x voor, maar het lukte me gewoon niet.

Daarna kwam de aap uit de mouw, we werden in een zijde winkel gedropt en de man begon druk al zijn producten uit te spreiden, want zijn arme werkers moesten ook betaald worden. Uiteindelijk zijn we na meerdere malen vriendelijk uitleggen dat we niets konden en wilden kopen opgestaan en de winkel uitgelopen. Beetje jammer. Na het avondeten was het op tijd slapen, want door de treinreis waren we toch wel moe.

Oost Indisch doof

Na ons ontbijt zijn we opnieuw naar de ghats gelopen, ditmaal alleen en het was helemaal niet moeilijk. We volgden de rivier over de ghats en keken ondertussen onze ogen uit naar de honderden mensen die hier bezig waren. Er werd muziek gemaakt, vele mensen waren zich aan het wassen, rituelen werden uitgevoerd, de was werd gedaan en volop sociaal gebabbeld met andere bezoekers. Ondertussen moesten we allerlei aasgieren van ons afhouden.Indiers die ons een boot wilden aansmeren, een gesprek wilden aanknopen om ons mee te lokken naar een winkel, nageroep en gefluit met ' honey' en 'baby'en kinderen die ons kleine drijvende kaarsjes voor op de ganges wilden verkopen. In eerste instantie begonnen we met een keurige ' No thank you', maar vaak luisterden ze hier niet naar en bleven ons achtervolgen en hoe meer we in het centrum kwamen, hoe meer gieren zich om ons heen verzamelden. Uiteindelijk besloten we maar tot een ultieme zwijgactie oftewel ' Oost indisch doof' (of heet dat hier gewoon doof?). No response, hoewel ik nog wel moest glimlachen toen 1 van de riksja rijders mij een helikopter wilde aanbieden.

Na de Ghats liepen we naar de kruising om een tempu naar het station te pakken, vanaf daar konden we de bus naar Sarnath nemen. Dit bleek een bus uit het jaar nul, waar het paardenhaar uit de banken stak en de buitenkant zo verroest dat het een wonder was dat hij niet uit elkaar is gevallen.

Sarnath was trouwens volledig de moeite waard, na de drukte van Varanasi een Oase van rust. Een piepklein dorpje met 1 belangrijke plek, namelijk de plek waar Boedha zijn leefwijze predicte. De tempels zijn helaas verwoest, maar de ruines zijn nog bewaard en je kan daardoor nog wel een beetje een beeld krijgen van hoe het was. Wonderbaarlijk genoeg kwamen we daar ook een filmploeg tegen die net een Lama aan het intervieuwen waren over deze plek. De Lama en zijn tolk (ook een monnik) waren een genot om te zien en het maakte de ervaring heel speciaal. Verder waren er ook nog honderden Japaners die in gebed om de stupa marceerden en gouden stukjes papier op de muren plakten en ook nog twee Thaise monniken die nog even moesten poseren voor een foto en dolblij met hun camara wegliepen. Het bewijs voor hun jaloerse broeders in Thailand.

Verder hebben we nog het museum bekeken en nog een andere tempel die nog niet zo oud is, maar wel erg mooi. Naar huis moesten we weer lullen als brugman om een redelijk prijs te bedingen, want er waren geen bussen, dus moesten we met een autoricksja.

Bootjesdag

Boten zijn er volop in Varanasi, gebruikt voor de visserij, toeristen of transport. Vooral de toeristenbootjes willen je graag vervoeren soms vragen ze wel 5 of 6 euro voor een uur. Dat lijkt niet veel, maar het is een fortuin in India. Maar we hadden besloten, we moesten zonsopgang bekijken vanaf de rivier. Het hoorde er gewoon bij.

Volgens het hotel kwam de zon rond half 6 op. Met een half uur lopen moesten we dus om 5 uur opstaan. Het was nog donker toen we vertrokken door de stille straten, maar eenmaal bij de ghats was het alweer een stuk drukker. Onderweg werden we al vaak aangesproken door de bootmannen, maar het was nog zo donker dat we nog even verder wilden lopen. Om iets over half zes vonden we een paar indische vrouwen. Ze zochten iemand om de boot te delen. Zo konden we uiteindelijk voor 60 rupie, inplaats van 150, met de boot varen en het gezeldschap van de vrouwen was erg aangenaam (ook al spraken ze geen engels).

De zon kwam op terwijl we alweer terug vaarden naar onze ghat en we konden nog mooie foto's maken. Daarna ontbijten, douchen en inpakken, want die avond hadden we alweer een trein naar de volgende bestemming.

Voor die dag hadden we besloten naar het fort te gaan. Hiervoor moesten we rivier oversteken, maar er zou een brug moeten zijn. Na een stukje lopen langs de zuidelijke ghast stapten we uiteindelijk, naar wederom een rupie gevecht, op een riksja naar de brug. Hier werd echter geschreeuwd dat de brug niet open was. Er hing inderdaad een touw voor, maar na zoveel indische trucjes wilden we het toch zelf zien. Hij leek af, dus gingen we op pad. Uiteindelijk bleek dat ze nog 20 meter moesten bouwen en moesten we terugkeren naar het begin. Toch dan maar weer een boot? Gelukkig zaggen we de ferry, vol met Indiers en fietsen. Die zou goedkoop moeten zijn. De bootman drufde echter wederom 8x der normale prijs te vragen. 40 rupie per persoon! Kwaad worden heeft geen zin, dus ging ik maar WEER de strijd aan. Koppig bleef ik volhouden dat we 10 zouden betalen en na 5 minuten gaf de man eindelijk toe en konden we vertrekken.

Het museum in het fort was uiteindelijk heel apart. Vol met oude wapens die je zo kan pakken, palaquinsen, schilderijen en vooral heel veel stof! De meeste voorwerpen had ik nog nooit echt gezien en dat maakte het toch een aparte ervaring.

De boot terug deelden we met 2 andere toeristen en we lieten ons voor 100 rupie rechtstreeks naar de ghats varen, dat scheelde weer een hele tocht.

Verder hebben we niet veel meer gedaan. Voornamelijk eten en ook nog een nieuwe cardreader moeten halen, omdat de oude gebroken was. Gelukkig kregen we uitstekende hulp van de internetcafe jongen. Uiteindelijk zijn we om 10 uur vertrokken naar de trein. Volgende stop Khajuraho, maar misschien beter bekend in NL als de "Kamasutra tempels".

Strijd in de stad

We zijn momenteel in Calcutta. Een erg leuke stad. Aangekomen met de trein vanuit Silguri. Eindelijk weer eens een stad na de vele dagen platteland. We hadden er zin in.

Geiten in de stad
We nemen de nachttrein van Silguri naar Calcutta. Na een hobbelige nacht en weinig slapen komen we de volgende dag aan in Calcutta (tegenwoordig wel genoemd Kolkata). We komen aan in het station en worden verwelkomt in de "madness". Schreeuwende taxichauffeurs, verkopers die van alles van ons willen. We zijn toch wel een beetje overweldigd, ondanks dat we aardig wat gewend zijn, maar we hebben onderzoek gedaan. In Silguri hadden we in ieder geval genoeg tijd om de lonely planet door te spitten naar mogelijke hotels. We nemen een Auto rickshaw (Tempu of tuk tuk worden ze ook wel genoemd) richting Sudderstreet. Het toeristische gedeelte met veel hotels. Na er een paar bekeken te hebben besluiten we voor het "Jaapon Hotel" te gaan. Redelijk schoon en een warme douche!!Waar gwen uitermate blij mee is na twee weken koud douchen.
We gaan douchen en dan is het tijd om de stad in te trekken. We gaan naar "Maidan" dit is een groot veld en daarbij ligt ook "Fort William". Engels? Ja, engels. India is namelijk voor lange tijd bezet geweest door de britten, vandaar. We lopen langs de velden, midden in de stad en wat zie je dan?
Kuddes geiten en paarden die gewoon rondlopen op straat en in het park. We zijn allebei toch wel een beetje verbaast. Het is logisch dat je dit in een klein dorpje kan tegenkomen maar een grote stad?
We lopen ook nog langs Fort William maar daar is weinig van te zien want er staat nu een grote muur voor en wordt nu vooral gebruikt als militaire basis.
'S-avonds zijn we nog wat gaan eten en we hadden het maffe idee opgevat om te gaan bowlen. Dus wij naar de bowlingbaan. Is die gesloten! Mmmm....beetje jammer maar ja niks aan te doen dan maar terug naar de hotelkamer.

Een verzoeknummer
Eerst even uitslapen en ontbijten zodat we er 2e dag weer hard tegenaan gaan. Vandaag is de planning om naar het "BBD Bagh" gebied te gaan. In deze buurt staan nog veel oude gebouwen uit de tijd van de engelse koningin Victoria. Het High Court ziet er dan ook als een soort kasteel uit en soms heb je dan ook het gevoel alsof je in een stad als rome loopt. We gaan ook naar de St. John Church. Hier speelt een oude indiaanse man (Johnny) de piano. We raken met hem aan de praat en hij wil het orgel wel even demonstreren. Er wordt een nummer op het orgel gespeelt. Heel erg indrukwekkend want ondanks dat het een heel oud orgel is komt er een fantastisch geluid uit. Alsof Queen Victoria de kerk elk moment kon binnenlopen en we waren de enige drie in de kerk. Daarna zijn we richting onze lunch gelopen en kwamen we ook nog langs de krottenwijken. Mensen die gewoon langs de weg leven zonder een dak boven hun hoofd of misschien wat ijzer als dak, sommige hebben zelfs hun huis IN een berg afval gemaakt. Je ziet armoede heel veel hier in India. Mensen die bedelen, of door afval en langs straten slenteren opzoek naar iets om te eten, maar ja, je helpt ze niet met 1 of 2 rupees. Er zijn gewoon te veel mensen om te helpen. Erg indrukwekkend allemaal. Het gaat je niet in je koude kleren zitten. Later hoorden we dat er geschat wordt dat er 130 miljoen!! Indiers in extreme armoede leven, ongelooflijk!

Maar weer even wat anders....
We zijn na onze lunch naar het Nadan cinemacomplex gegaan. Hier wordt namelijk het Kolkata Filmfestival gehouden.
In eerste instantie dachten we alleen aan hindi films maar dit bleek helemaal niet waar te zijn. Geen enkele hindi en alleen maar internationale films, zoals uit:Frankrijk, Canada, Japan en zelfs Nederland. We gingen naar de ticketcounter maar we moesten de volgende dag om 14.00 uur terugkomen, jammer genoeg.
Daarna zijn we doorgegaan naar het Victoria Memorial. Zoals het al luidt geeerd aan Queen Victoria. We gingen in de namiddag zodat je mooi licht had. Eenmaal binnen waren we allebei met stomheid geslagen. Wauw!! Het was echt supermooi. Koepels die echt zo hoog en mooi beschilderd waren dat je er een stijve nek van kreeg om alles te bewonderen. Het leek net op een museum. Er werden ook schilderijen uit de jaren 1600 tot 1940 getoond. Het leken wel rembrandt schilderijen en ook een collectie schetsen. Daarna hebben we buiten nog een aantal mooie foto's gemaakt met de ondergaande zon. Het avondeten was weer een avontuur, want we hadden een eettentje gezien, maar hadden een afslag gemist, hierdoor bleken we uiteindelijkheel ergens ander te zijn. Gelukkig hadden we nog wel een goed uitziernd restaurant gezien odnerweg Sugar en spice en we hebben daar heerlijk gegeten. Nog beter was hun sugar afdeling. Prachtige chocolade producten en daar moesten we natuurlijk even van proeven. Na het eten wilden we nog naar de licht en geluidsshow bij het memorial, maar helaas ging deze niet door in verband met technische redenen.

Kali tempel
De 3e en laatste dag. We wilden vandaag naar het noorden van de stad gaan. Hier zou een hele mooie tempel staan. We moesten eerst met metro naar het noorden. Dat ging allemaal goed. Nu nog een taxi vinden. Een aardige indische man schoot ons te hulp. Hij had ons in de metro al verwezen naar de uitgang en ging toevallig dezelfde kant op dus we konden de taxi delen. Het voordeel met indische mensen reizen is het voordeel dat je niet opgelicht wordt. Je bent blank dus dan denken veel mensen al gelijk dat je rijk bent. Af en toe voelen we ons dan hier in India een soort van lopend dollarteken.
Maar we konden dus goedkoop met de taxi en deze aardige meneer wees ons ook naar de rickshaw's waar we een eerlijke prijs voor kregen. Finally, gerechtigheid!
Aangekomen bij de tempel moesten we onze schoenen uittrekken. Normaal gesproken is dat niet zo'n probleem, maar India is een van de vieste landen die we tot nu toe hebben meegemaakt, dus we sprongen niet van vreugde op, vooral Gwen liep op eieren en klaagde behoorlijk. De tempel was erg mooi. Het was ook de tempel waar Shri Hara Krishna gemediteerd had. Opvallend was dat er ook veel apen waren. Wat nog verbazingwekkender was dat deze apen gewoon door iedereen gevoerd werden want net als de koe is ook de aap heilig in India. Daarna zijn we weer terug gegaan. Nu zonder reddende Indier, werden er behoorlijke prijzen geeist. Uiteindelijk was een riksja rijder zo vriendelijk om ons een bus te wijzen waar we uiteindelijk voor bijna niets mee konden.
Na de lunch gingen we weer naar het Nadan Cinemacomplex om te kijken of we kaarten konden bemachtigen voor 1 van de films van het filmfestival. Het was heel erg groot opgezet met allemaal verschillende standjes en heel veel politie. Er stond een hele lange rij maar die bleek voor de free passes te zijn. Misschien wel 100 meter. Die gok wouden we niet wagen. Na een kwartiertje werden we geholpen en konden we kaartjes voor 70 rupees (1,40 euro) krijgen en dat waren gewoon de duurste kaartjes. Om 15.15 uur begon de film. Het was een Noord Koreaanse film genaamd "Breath". Ondanks dat het een erg goede film was moesten we onze camera's wel afgeven want zo'n film wordt vaak voor de eerste keer getoond.
Wat ik wel verbazingwekkend vond: dat er geen eten of drinken in de bioscoop geconsumeerd mocht worden. Een film zonder popcorn kan toch niet?? (Gwen is het daar trouwens nie mee eens, haar opinie "popcorn verslaafd")

Treinen
'S-avonds om 20.00 uur zou onze trein vertrekken. We waren vroeg vertrokken in verband met de spits en kwamen in de trein, naast een aardige indische vrouw en meneer te zitten die maar 2 uur hoefden te treinen. De man vond het allemaal maar erg interresant. Twee meiden die aan een grote reis bezig zijn. Hij was dan ook niet stil te krijgen want hij wou van alles weten. Van politiek tot onderwijs van familie tot geloof. Hoe is het onderwijssysteem? Hoe zit het als je gehandicapt bent? Hoe zit het als je werkloos bent? Hoeveel partijen heeft het parlement? Hoe zit het met je familie? Zijn jullie gelovig? Dat we geen geloof hadden daar keek die toch wel een beetje van op.
Ondanks de vele vragen een hele aardige man en je leert dan ook weer veel van India. Zoals de politie. Daar moet je niks mee te maken hebben en dat vooral het grootste probleem is: Afval. Overal ligt afval. Na deze boeiende gesprekken gingen hun de trein uit en wij gingen slapen want de volgende dag zouden we aankomen in Varanasi. De stad van de doden, maar daar later meer over.

Tibet: Wat we niet verteld hebben....

Tibet? Ja, tibet. We zitten momenteel in India en kunnen nu eindelijk ons hart luchten over Tibet. Zoals de meesten misschien wel weten is het niet allemaal koek en ei in Tibet. Ook wij hebben dat ervaren, maar konden er niet over praten. Maar, laten we bij het begin, beginnen.

Soldaten

Onderweg in de treinreis, Chengdu - Lhasa (hoofdstad tibet) werden we gewaarschuwd door onze Australische vrienden. Ze hadden verhalen gehoord van chinese spionnen. We hoorden dit aan en dachten echt:"Yeah right, dit gaan we echt niet geloven". We hadden uit ervaring al vaker verhalen aangehoord die puur geruchten waren en later bijna nooit waar. Weer een broodje aap.
Toen we aankwamen in Lhasa we allebei echter geschokt. Overal soldaten met grote geweren, AK 47's. Ze zaten op daken, liepen door de straten, ze waren overal. Je voelde in Lhasa gewoon de onderdrukking van de tibetanen. Ook zagen we Soldaten met een fotocamara langslopen en toen we een foto van een zonsondergang wilde maken werd er gewenkt dat we de camara weg moesten doen, de militair stond in de weg.
Overal waar we heengingen moest gedaan worden met de auto, gebeurde dit niet dan liep je de kans opgepakt te worden.
Als toerist heb je nog enigzins bescherming tegen de overheid, maar als tibetaan was je niet veilig. Pema, onze Tibetaanse gids moest zich in allerlei bochten wringen doordat we allerlei vragen stelde over Tibet die hij dan als een politiek leider moest beantwoorden. Zou hij te veel zeggen en hoorde een politieman, soldaat of chinees het dan was hij zijn leven niet meer zeker (en dit is geen geintje!). Vooral de vraag:"Heeft Tibet een nationale vlag?"

Wat voor ons een normale vraag is, kwam niet zo gunstig. We stonden namelijk in Potala met genoeg bewaking en na een paar seconden stilte was het antwoord een "Nee". (later ontdekte we het tegendeel, hij had dus gelogen voor zijn eigen veiligheid.

Voor ons was de ervaring heel raar. Wij leven in een vrij land waar je jou mening kan spuien waar je wilt en dan kom je opeens in een land terecht waar je gewoon geen vrijheid hebt en het een gevaarlijk is om je mening te geven of de waarheid te zeggen. We hebben hier dan ook een aantal nachten van wakker gelegen. Hoe is dit mogelijk in deze moderne tijd? Hoe kunnen mensen zo behandeld worden? Bijna elke nacht spraken we hierover, in het NL uiteraard, voor alle zekerheid.

Maar eerst iets anders...

James Bond verhalen

We gingen met Pema naar Potala, uiteraard weer met de auto. Pema vertelde ronduit over de verschillende Dalai lama's, Panchen lama's en verschillende gebruiken van de boedhisten.

Pema was weer eens aan zijn zoveelste verhaal bezig toen er een chinees bij kwam staan. Die had vast geen gids en wilde een graantje van de onze gids meepikken? Dachten we allemaal. 'S-middags ben ik met Gwen in Lhasa wat gaan eten en hadden we het er nog even over. We vonden het allebei wel raar. Het was duidelijk een chinees en hij was alleen. Dat komt nooit voor. Chinezen reizen altijd in groepen. Hij zat ook wel iets te aandachtig te luisteren naar Pema en hij was niet met ons naar buiten gelopen. We dachten aan de verhalen over de spionnen maar we dachten allebei:"NEE! dat zou te gek voor woorden zijn". Toch wel enigzins ongerust vertelde wij dit Pema en hij geloofde er ook niet in (of hij loog opnieuw). We gingen weer verder.

We gingen met onze trip door Tibet ook naar een klein plaatsje genaamd Shigatse. Hier gingen we naar een monastery. Opeens zagen we de chinese man die we ook bij het Potala waren tegengekomen, praten met Pema. Misschien was het dan wel een vriend van Pema?
Toen we dit vroegen aan Pema, antwoordde hij met "nee!" War deed dan die man hier, we waren gelijkop ons hoeden.
Toen begon de chinees ons opeens vragen te stellen. "Zijn jullie al lang in Tibet? Wanneer zijn jullie in tibet aangekomen? Waar zijn jullie hiervoor geweest? Waar gaan jullie naar toe? Wanneer vertrek je precies?" Niet de vragen die een normale chinees zou stellen. De meeste chinezen zijn erg afwachtend. Ze willen graag met je op de foto en vragen waar je vandaan komt maar dat is dan ook alles.

De man had ook z'n zogenaamde "broer" bij zich. Een man in legeruniform en z'n vriend, ook een man in legeruniform. Hij vroeg of hij een foto van ons mocht maken. Pema moest de foto maken en wij met de chinees en de twee legermannetjes op de foto. Inmiddels was fase rood ingegaan. Dit was echt niet normaal. Toen hij ook nog ons emailadres vroeg, hebben we dit beleefd geweigerd.

Na het foto avontuur liepen we uit het klooster en zagen we de chinees met z'n legermannetjes wegrijden. Pema keek geschokt. We vroegen wat er was?

Pema vertelde dat het een overheidsauto was. We hadden gelijk! Dit was gewoon een chinese spion? We waren allemaal stomverbaasd. Zelfs Pema die al een aantal jaar gids was, was stomverbaasd en zwaar gekrenkt. Hij was zo boos, dat hij zelfs zijn code even vergat en begon te vertellen over het echte Tibet. Dat hij niets kan zeggen doordat anders hij niet meer veilig was en dat tijdens de protesten van de olympische spelen ook honderden mensen zijn vermoord en dat elke keer als er geprotesteerd bij de chinese ambassade de meeste tibetanen opgepakt worden en als ze geluk hebben, gewond terugkomen! Dat ze niet eens een paspoort hebben en dus nooit het land kunnen verlaten. Dat hij chinees MOET leren op school, omdat hij anders niet kan werken in de stad of uberhaupt brood kopen in een winkel.
Geschokt waren we! Dit raakte ons beiden erg diep.

Achteraf
Eenmaal in Nepal aangekomen wilde we dit blogje schrijven maar door aanraden van enkele mensen hebben besloten te wachten tot India. China heeft namelijk ook in Nepal een belangerijke rol. We hoorden zelfs dat de chinese overheid de nepalese overheid heeft gevraagd voor 3 miljoen om de tibetanen voor de olympische spelen de mond te snoeren (te vermoorden).
Er zijn gelukkig maar enkele gewonden gevallen.
Onderweg in china, tibet en nepal kwamen we ook nog John (internationaal documentariemaker) tegen. Hij vertelde ons zodra we in Nepal geland waren dat hij een documentaire aan het maken is voor tibet. Hij heeft in het geheim zitten filmen in tibet. Deze documentaire komt in 2009, 50 jaar na de bezetting, uit in de bioscopen. We hopen allebei dat dit gaat helpen om de wereldleiders na te laten denken en dat er eindelijk iets wordt gedaan aan de situatie in Tibet.

Dit verhaal is trouwens echt gebeurd, niet uit tweede hand of via een vriend. Dit is zoals wij het met onze eigen ogen gezien hebben. We zijn nu ook overgehaald. Het T-shirt hebben we niet gekocht, maar we denken het nog elke dag.

FREE TIBET!!

Welcome to India

India! My God! (or gods) we zijn er! Na al heel wat te hebben gezien van een groot stuk Azie, zijn we dan nu eindelijk in dat mysterieuze land aangekomen. Bekend van de Taj Mahal en de kleding industrie. Van de armoede en de kinderarbeid. Van het rituele baden in de Ganges en het verbranden van de lijken bij dezelfde rivier.

Bye bye Nepal

Eerst moesten we natuurlijk Nepal uit en dat had ook nog een andere bijwerking, want Marcel ging namelijk niet mee. Nadat we weer een maand herenigd waren, moesten we wederom afscheid nemen van elkaar, gelukkig deze keer maar voor een maand, dus lang niet zo erg als de vorige keer, maar ik kon het niet helpen dat ik toch moest huilen toen we in de Tempu naar beneden crosten met onze bagage dicht tegen ons aan. Ik miste hem gelijk al. Maar een lange busreis en een grensovergang stond ons nog te wachten en nadat we moesten rennen om in de bus naar de grens te kunnen springen, konden we +/- 3 uur relaxen. We hadden geluk, plaatsen bij de deur dus volop beenruimte. Bij de grens pakten we gelijk maar een riksja. Volgens Marcel was het namelijk toch best ver van Nepal naar het India immigration office aan de andere kant en met zware tassen en 25 graden, ga je toch liever niet lopen. Nadat we uitgecheckt waren en onze stempels van Nepal hadden gehad, reden we een beetje onhandig gepropt in de te kleine riksja en met onze rugzakken balancerend op onze voeten over de lange brug. Bij India liep het heel soepel. De douane was aardig en behulpzaam en binnen 10 minuten waren we weer buiten met een stempel en een glimlach. We waren in India, volgende bestemming Siliguri.

Eerst 5 minuten naar de bus lopen en terwijl we haastig door de bus conducteur naar binnen gehaald vertrok de bus al bijna weer. Al snel volgenden nog meer mensen met grote pakketen, kleding, sjaals en dekens. Er was bijna meer bagage dan mensen in de bus en door de smalle bankjes zatten Jess en ik apart wardoor er al snel een Indier naast ons plaats nam. Gelukkig dat die mensen niet dik zijn...

Al in een uur waren we in Siliguri en konden we op zoek naar een hotel. Die was ook snel gevonden, want die zijn er elke 100 meter in de hoofdstraat. Verder is hier dan ook wenig te beleven. Het is echt een stopplaats voor mensen die van de grens komen of naar het noorden of zuiden gaan. Wij wilden naar Varanassi (dat is die plek met de beroemde ganges etc.) en dat ligt in het zuiden, maar dan moesten we wel treinkaartjes gaan regelen.

Wachten op zijn indisch.

Het was zondag en wat we voor onmogelijk hadden gehouden in Nepal, was hier maar al te waar. Alles was dicht. Zelfs de kleine buurtsupermarktjes waren voor een groot deel gesloten. En ook het ticketkantoor in Siliguri was gesloten, dus dachten we, dan maar rechtstreeks op het station gaan halen. Met een riksja konden we voor 50 rupie (ja ook hier de rupie maar dan Indisch) dat is ongeveer 90 cent, konden we naar het station. Volgens de lonely planet was het een rit van 35 minuten en dat klopte ook nog. We reden door kleine en grote straten en konden zo mooi de omgeving bekijken. Onderweg zagen we zelfs nog een arbeidsbureau met wel een bijzondere specialiteit, namelijk 'Mariage counceling', oftewel huwelijks bemiddelaar. Krijg een baan en een vrouw erbij!

Eenmaal bij het station werden we steeds naar een ander loket verwezen. We moesten eerst namelijk weten welke trein we wilden, toen moesten we naar een ander loket om te reserveren, maar die wilden ons niet helpen. We moesten naar buiten, daar was een ander loket, maar die was net weer dicht. Dan maar kijken of iemand ons kon helpen en we vonden een internet cafe. Daar konden we de website nakijken, maar verder konden we er ook niet wijs uit worden. Na nog meer heen en weer geloop, bleek dat het gewoon vandaag niet ging lukken. Dan maar morgen om half acht wachten bij het kantoor in Siliguri.

Daar stond al een kleine rij toen we aankwamen de volgende morgen. 10 minuten voor 8 gingen de luiken open en renden alle Indiers naar binnen. Ellebogen en grove woorden werden niet geschuwd bij het bemachtiging van een plaats in de rij. Er moest zelfs gewapende agenten bijkomen om een onruststoker de jas uit te vegen en achteraan te plaatsen. Zelf bekeken we het tafereel gelaten, we hadden gekkere dingen meegemaakt. Een Australies echtpaar voor ons legden uit hoe het werkte. We moesten een briefje invullen met de trein die we wilden, waarheen en welke dag, welke klasse en onze namen, leeftijd en sexe. Terwijl hun in overleg gingen met de loket dame, hoorden we al dat de trein die we wilden hebben, naar Patna niet beschikbaar was, maar wel een trein vlakbij Varanassi was mogelijk. Na nog wat gepraat kregen ze hun tickets. Een Indier drong voor en propte zijn briefje onder het raam, ik probeerde hem nog weg te duwen maar hij wilde niet, gelukkig trok de Australiaanse dame aan zijn arm en duwde hem grof opzij. "They were here first!" Gelaten keek de man toe hoe ik mijn briefje inleverde.
"The same as them please!" ik wees naar de Australieers.

"Sorry thats not possible"

"Why not? Is it full?"

"No, they are senior, so they get a special train, you are 26 so you cannot get those tickets."

Stomverbaasd staren Jess en ik elkaar aan. De eerder Indier maakt handig gebruik van onze verwarring en steekt opnieuw zijn briefje onder het raam door. De dame helpt hem met zijn ticket en dat geeft Jess en mij tijd voor overleg.

Nadat ze klaar was met zijn tickets vragen we, "What about Patna." Dat was ons oorspronkelijke plan, mogelijk was daar nog plek. Na wat getik op de Pc zegt ze met een zucht. "No sorry, there is waiting list, it is not possible to book there for the coming week."

Een week!!! We zouden een week vastzitten in een stad waar werkelijk niets te beleven viel! Gelukkig hadden we een noodplan voorbereid. "How about Calcutta?"

Ja, daar was nog volop plek, niet meer die dag, maar de volgende was volop ruimte. We moesten nog wel een formulier invullen.

Terwijl ik haastig onze namen neerpen, beginnen de mannen achter ons te klagen. "we are waiting, let someone go first" "Fill out your form over there!" Ondertussen proberen mannen hun formulieren langs me te wurmen, maar ditmaal ben ik voorbereid. Ik ruk zijn arm weg en geef hem mijn booste blik. "I was here first and the lady is helping me!" roep ik kwaad. Verder nergeer ik het gepor achter me en de roepende mannen. Zo doe je dat in India.

Uiteindelijk zijn we een hoop rupies lichter maar 2 kaartjes rijker. 1 naar Calcutta voor de 11de en 1 naar Varannasi op de 14de. Beide nachttreinen met slaapplekken. Zo zie je maar weer dat je niet teveel moet plannen, want zo dachten we eerst naar Varanassi te gaan en nu gaan we plots Calcutta bezoeken.

De rest

De rest van de dag hebben we een beetje door de stad gestruind. Veel was er niet te zien, we zijn beiden blij dat we weer kunnen vertrekken. Ik ben benieuwd naar Calcutta, wat zullen we daar weer zien. Wel werden we gisteravond nog even verrast in het restaurant. Een kleine jongen van niet ouder dan 12 ruimde onze tafel af. Kinderarbeid is nog steeds een feit in India, dat is best wel slikken. Gelukkig zag deze jongen er gezond uit en werkt hij niet in een fabriek, maar het blijft toch raar en het voelt slecht om die jongen te zien werken. Ik ben benieuwd wat India ons nog meer gaat brengen.

Ilam: Darjeeling maar dan anders

We hadden besloten om naar Ilam te gaan. Marcel had van veel mensen gehoord dat
dit erg mooi zou zijn. Het zou vergelijkbaar zijn met Darjeeling. Ja, die van de
thee, ja!
Een thee streek met mooie omgeving bij de grens met India. We
waren benieuwd!

Gezellig en knus
We hebben rustig aan gedaan. We hadden toch de tijd. Daarom zijn we dan ook pas rond 12.00 uur vertrokken met de lokale bus en kwamen rond 14.30 uur met de bus aan in een klein plaatsje.
Nu zouden we overstappen in een jeep maar eerst moesten gwen en ik nog even naar het toilet.
De chauffeur van de jeep wist nog wel een plaats waar we naar het toilet konden. We moesten de keuken door van een huis, daarna door gras wat helemaal vol lag met afval en dan nog oversteken over een blubberpoel wat echt stonk naar afval en plas en poeplucht. Nou waren we wel wat gewend maar een blubberpoel oversteken met een dun plankje en een hond die nog even door het afval kwam speuren, was toch wel het ergste wat we tot nu toe hadden meegemaakt. Gelukkig viel het toilet nog mee. We hadden erger gehad. Maar toch...
Daarna over de blubberpoel en door het afval terug en dan in de jeep.
Normaal gesproken kan je in een jeep met z'n drieen zitten maar de nepalezen willen zoveel mogelijk mensen in de bus of jeep hebben dus zaten we met z'n vieren op de achterbank en ik moet zeggen. Het was iets te knus voor mij doen. De chauffeur zat dan ook met helemaal tegen het raam aangeduwd door de andere 3 passagiers die naast hem zaten. "Dat die man nog kan rijden!" Het was wel een geinig gezicht. Maar na de jeeprit van ongeveer 3 uur en het zoeken van een guesthouse, konden we dan eindelijk gaan eten.
Veel keuze was er niet. Dus dan maar een restaurantje zoeken dat er redelijk goed uitzag.
We konden kiezen tussen Chowmein en Dall Bhat. Dan maar Chowmein.
Daarna naar bed. Het was namelijk al 20.00 uur en het was pikdonker en alles gesloten.
Dan konden we vroeg opstaan en hadden we morgen genoeg tijd en konden we 's-middags weer vertrekken naar Dharan.

Op de thee
De volgende dag gingen we er vroeg uit. Ontbijten deden we beneden. We konden plaatsnemen in de keuken waar een nepalese vrouw hard aan het werk was. We kregen eerst een kop thee.
Een heerlijke kop thee uit Ilam. Dit is wel even wat anders dan pickwick thee. Heerlijk!
Daarna kregen we ontbijt. Ik had al gerekend op Dal Bhat (rijst met curry, aardappels en groenten) maar we werden aangenaam verrast. Het waren soort van nacho's a la cornflakes met ui, mais en erwten. Erg lekker! Ondertussen waren we erg interresant. We waren natuurlijk blanke mensen en dat hadden ze hier niet veel in Ilam. Ook kwam er een jongen bij ons zitten die ons ook nog eens uitnodigde voor de thee. Dat leek ons wel gezellig. We zijn na het ontbijt met z'n drieen naar z'n huis gelopen. Ongeveer een kwartiertje lopen door de mooie omgeving van Ilam. Je zag de thee velden overal staan. Onderweg legde hij, Dryfess, zo heette hij ook nog enkele dingen uit zoals bijvoorbeeld dat veel van de thee velden door de overheid wordt gehouden.

We kwamen aan bij zijn huis en werden gelijk aan de hele familie voorgesteld. Het kopje thee was heerlijk, uiteraard. Wat verwacht je anders in een theestreek. Daarna stelde hij voor om een stuk te gaan lopen en ons verschillende dingen te laten zien. Nadat we overlegd hadden, besloten we dit maar te doen. We hadden nog geen plannen, dus waarom niet?

Het was een erg leuke ervaring. Bij elke plant vertelde hij waar het voor gebruikt werdt. Zo kwamen we ook langs een gooseberry boom. Deze vruchten kan je eten en 1 zo'n vrucht is ongeveer gelijk aan 3 sinasappels. Deze vrucht was ongeveer 2 cm groot en smaakte niet echt lekker. Dan is een sinasappel toch wat lekkerder. We kwamen ook langs een klein winkeltje.

Dit was een klein houten hok met een oud vrouwtje wat op een plankje een paar zoetigheden had liggen zoals kauwgom en nog wat frisdank. Dat was dan het winkeltje. We moesten hier allemaal om lachen. Onderweg kwamen we nog een guave boom tegen, zonder eigenaar en nadat Dryfess in de boom was geklommen konden we deze vruchten proberen. Ze waren erg lekker. Onderweg zijn we ook nog sinasappelbomen, gember en bomen met heel veel verschillende vruchten tegengekomen. Ondertussen vroeg Dryfess ook nog eens meerdere malen:"Are you tired? Are you bored? Are you hungry?" (vertaald: ben je moe? Verveel je je? Heb je honger?) Deze vragen moesten we dan ook meerdere malen met "nee" beantwoorden. Rond 11.00 uur zijn we dan gaan eten bij Dryfess. Het was zo'n beetje onmogelijk om te weigeren en uiteraard kregen we Dall Bhat, maar het was heerlijke Dall Bhat. Met boter wat we erg uitzonderlijk vonden en een heerlijk glaasje verse karnemelk. Nadat we heerlijk gegeten hadden en Dryfess tien keer had gevraagd of we genoeg hadden gegeten kregen we nog een lekker vers gekookt eitje van de kip.

Daarna zijn we met Dryfess naar de teagardens gegaan. Theevelden met alleen maar thee. Het was erg leuk en mooi om hier doorheen te lopen. 'S-middags hebben vooral gerelaxt. Even door het stadje heen gelopen en daarna nog even eten. Daarna zouden we Tongba (alcoholische drank) met Dryfess gaan drinken omdat hij ons helemaal had rondgeleid door Ilam. 's-avonds vertelde hij ons dat hij niet meeging, hij was 's-middags ziek geworden maar er werd afgesproken dat Marcel zowiezo een biertje met hem ging drinken in Kathmandu. We zijn die avond weer eg ons bed in gedoken wan Dryfess had geregeld dat we met de vroege bus weg konden die om 07.00 uur vertrok en rechtstreeks naar Dahran zou rijden. We vonden het wel jammer dat we de volgende dag weg moesten want Ilam was erg de moeite waard maar ja niks aan te doen.

Bye, Bye, Kathmandu

Het is er dan toch van gekomen. Onze laatste week in Nepal. Gek we zijn hier nu al weer bijna 2 maanden en toch hebben we nog lang niet ales gezien. Natuurlijk gingen we nog wel naar het oosten van Nepal om Dharan te bekijken. De plek waar Marcel zo lang heeft gewerkt als vrijwilliger.

Welkom in Dharan
Na uitgebreid afscheid te hebben genomen van onze nieuwe vrienden, Hari en Bishnu en een laatste woord en afspraak over tickets van Delhi naar Bangkok, stapten we op het vliegtuig richting Biratnagar. Hoewel, alles ging natuurlijk op zijn Nepalees en dat houdt in dat we 2 minuten voor het vliegtuig vertrok in een bus werden geladen, onderweg nog een verdwwalde passagier weer naar buiten moest en we 10 minuten later opstegen met het modernste propelorvliegtuig van Nepal. Cola en water werd gegeven en 45 minuten later lande we samen met onze 25 andere Nepalese passagiers en stonden we daadwerkelijk nu in het echte Nepal. Geen blanken en geen Engels. Toch wel fijn dat iemand dan de weg wees (Marcel) en dat er een lift voor ons klaar stond. Een minibu croste als een dronkenman over de weg, langs fietsers, vrachtwagens inhalend en luid tutterend naar alles en iedereen die in de weg liep (geiten, kippen, fietsers, ander verkeer) We werden bij het huis van Ettiene afgezet, want dat mochten we deze week gebruiken. Jess en ik waren dolblij! Een eigen woonkamer! Gaaf! WAUW en zelfs een fornuisje!!! We konden ons eigen prakkie maken (als we dat wilden). We gingen dan ook eerst boodschappen doen (Pasta aten we die avond), dan konden we gelijk een stuk van Dharan bekijken. Verder wilden we ook nog allebei een jurkje laten maken en een mooi sierraad voor onze parel die we nog in China hadden gehad. Eerst het jurkje en na wat onbegrip van beide zeiden wat we nu wilden (ze dachten dat we alleen stof wilden kopen) werdt dan toch onze maat opgemeten en verteld dat we volgende week zaterdag terug konden komen.

Wat? eten
Marcel was de volgende dag nog steeds erg aan het hoesten, maar wilde toch graag ons wat dingen laten zien, dus gingen we na een lekker ontbijt van brood, pindakaas en kaas (Uit Ilam, en het smaakt prima) Een stukje wandelen om daarna het kindertehuis te bezoeken waar Marcel voor heeft gewerkt 2 jaar geleden. Hier ontmoeten we gelijk Sansar, de manager van het hele gebeuren. Na wat bijkletsen van Marcel zijn kant nodigden we hem uit om een hapje met ons te eten in het lokale Newari restaurant. Sansar is namelijk zelf Newari en het was leuk om met deze aardige man wat verder kennis te maken. Dat wilde hij wel en we zouden maandagavond afspreken. Toen we ook nog navraag deden aangaande een juwelier wist hij ook nog een plek en hij liet ons die gelijk maar zien. Onderweg liepen we nog over een markt en toen werd gelijk duidelijk dat hij ook nog veel van eten wist. Dat kon interessant worden. De smid was er helaas niet daar moesten we dinsdagochtend voor terug komen.
De volgende dag as Marcel nog zieker dan ervoor en dus deden we rustig aan. Lekker lui in de zon met een boek, op het dakterras, dat hadden we een tijd niet gedaan. Die avond moest er natuurlijk wel gegeten gaan worden en om 7 uur zatten we aan een lage tafel en wachtte we af wat er ging komen. Van Ettiene hadden we gehoord dat de tong (nee, niet de vis, maar dat stuk vlees in de mond van een koe) erg lekker was, dus dat moesten we proeven en verder lieten we ons verrasen. Uiteindelijk hebben we van alles gegeten, bijna geen 1 ding wat we ooit eerder hadden gegeten. Het meest bijzonder van deverschillende gerechtjes was waarschijnlijk wel de buffalotong en de kippenhart, -nier en -long en allemaal heerlijk.
Na het eten nam Sansar ons nog mee naar een lokaal festival. Ze hadden een heuze kermis (een mini achtbaan en twee reuzenraden die iets sneller gingen dan normaal) en bijna 2000 man was op dat moment bezig met een Bingo. Verder waren er veel kleine standjes waar mensen op allerlei manieren konden gokken. Gezellige boel dus.

Een juweeltje
Dinsdagochtend was het toch op tijd opstaan want we gingen nog een hoop doen. Eerst moesten we naar de juwelier, gelukkig begrepen ze daar onze eigen designs snel en konden we daarna door naar het kindertehuis. Marcel had in naam van een vriendin Laurien een DVD speler voor hun gekocht. DVD's hadden ze al, maar de speler ontbrak en dat was toch een beetje zuur. De kinderen waren helemaal blij, maar daarna wilde Marcel toch graag naar huis. Hij was nu toch echt ziek, holtes verstopt, keelpijn en veel hoesten. Sansar had nog een apotheker aangeraden waar we medicijnen konden halen, want zo gaat dat hier, niets geen dokter, alles haal je direct om de hoek.
Marcel heeft de rest van de middag geslapen en omdat hij wel wilde dat we wat rond gingen kijken wees hij ons een goed paden waar we konden wandelen. We hebben 1,5 uur gewandeld en een kleine heuvel beklomen, flink steil maar goed te doen. Daarna was het eigenlijk wel tijd voor avondeten. Eerst een matig koude douche (warm water hebben ze hier niet) en toen naar de Tempu (brommer op drie wielen met een laadbak voor passagiers).
Maar verder dan de eerste straat kwamen we eerst niet, want honderden Nepalezen dromden door de straten. Wat was dit? En toen wisten we het weer. Sansar had ons verteld dat vanavond en de volgende ochtend vrouwen offerings aan de zon zouden maken en dat bij water moesten doen, het liefste een rivier. En ja, Samen met vrouwen en kinderen gingen ook grote manden vol met beschilderde bananen, kokosnoten, appels en nog veeel meer ander voedsel. We besloten de aanbidders te volgen en al snel zagen we de pracht van alles. Honderden vrouwen in prachtig gekleurde Sari's stonden in het ondiepe water, soms tot aan hun knieen met schalen eten in hun handen. Hier omheen stonden vaak de mannen en kinderen als toeschouwer, maar ook liepen er andere mensen door het water om water over de offerings te sprenkelen. Ondertussen werd er heftig gebeden en vuurwerk (voornamelijk rotjes) afgestoken. Terwijl wij als enige blanken tussen het publiek liepen, werden we uiteraard van alle kanten bestookt met nieuwsgierige blikken en korte vragen. Kinderen wilden op de foto, met of zonder ons, en de ouderen wilden weten wie we waren en wat we er van vonden. Na een kort uurtje gingen we weer weg. De zon was bijna onder en we hadden honger.

Ik moet hier trouwens nog bij vermelden van Jessica dat ze het gevoel had dat ze met twee roggelende chinezen op stap was. Zowel Marcel als ik haddne nog een hoestje en wat slijm in onze keel dus regelmatig moest dit even verwijderd worden. De opmerking dat we al helemaal aan het inburgeren waren, is meerdere malen gevallen.

Duwali festival gevierd op z'n Nepalees

Duwali Festival
Het Duwali Festival vindt elk jaar plaats in heel Nepal. Het hele land ligt dan ook haast helemaal plat. Restaurant gesloten of deels gesloten (dit betekent vaak een beperkte menukaart), bussen die voor een deel niet rijden en vliegtuigen die af en toe eens vliegen. Het is dan ook 4 dagen waarvan 2 dagen, er echt feest is.
Wat houdt het festival in? Het staat voor "lang leven". Het festival wordt ook wel lichtjesfestival genoemd omdat overal lichtjes worden opgehangen, vuurwerk wordt afgestoken en bloemen overal worden opgehangen. Hoe meer bloemen en lichtjes, hoe meer welzijn je hebt. De eerste dag van het festival is voor de hond. 75% van de honden die je ziet heeft een bloemenkrans om z'n nek en een tikka (rode stip gemaakt van verf) op z'n voorhoofd. Dit is heel maf om te zien want zelfs de straathonden krijgen een bloemenkrans. In de krant stond zelfs dat de herdershonden van het politiekorps deze behandeling kregen.
De volgende dag is het tijd voor de koeien. Wederom met mooie oranje bloemenkrans en tikka.
De dag erna was het echt feest. 'S-avonds zijn we rond de stad gaan lopen om alle mooie lichtjes te bewonderen. Het was wel een beetje te vergelijke met kerst en oud en nieuw. Overal hingen mooie lichtjes en af en toe werd er vuurwerk afgestoken. Voor het vuurwerk moest je wel uitkijken. Vaak was dat illegaal en vooral rotjes die soms een klap maakte als een atoombom maar de sfeer was erg leuk met allemaal vrolijke mensen.

Het feestje bij Hari
De volgende dag, de laatste en belangerijkste dag van het festival waren we met z'n drieen uitgenodigd bij Hari. Hari is een zakenrelatie van Marcel. Een hele aardige man waar we al eerder mee geluncht hebben en waar we uiteraard Dall Bhat voorgeschoteld kregen. Nepalesen eten zowel in de ochtend, middag als in de avond, Dall Bhat.
We moesten eerst met de taxi richting Hari z'n huis en om 10.30 uur waren we er dan. Hij woont namelijk aan de rand van de stad tussen de rijstvelden. We werden hartelijk welkom geheten en vanaf nu waren we onderdeel van zijn familie, zoals Hari dat zo mooi zei. Hij moest eerst nog even omkleden want hij was net wakker. Gister had hij er ook een groot feest van gemaakt en had wel 10.000 rupees (100 euro) gewonnen met het gokken. Heel veel dus.
Eerst werd het hele gezin nog een keer voorgesteld uiteraard. We mochten in de kamer zitten met al de mannen, wat heel uitzonderlijk was. De mannen en vrouwen moeten namelijk altijd gescheiden zitten maar we waren speciale gasten. Als eerst kregen we een Fanta maar vijf minuten later kwam dan toch echt de whiskey op tafel. Iedereen moest en zou een glaasje nemen. Gwen kon er nog onderuit komen doordat ze medicijnen slikte maar marcel en ik moesten er dan toch echt aan geloven. Voor mij was het, het eerste glaasje whiskey in me leven en ga het niet vaker gaan drinken in ieder geval. Daarna kwam het vlees op tafel. In Nepal is vlees een vorm van luxe dus bij rijkere familie's wordt er af en toe vlees geserveerd.
Na deze gezelligheid kwam de dochter van Hari met Sarij (Indiaanse wikkeldoek / Indiaanse kledij). Gwen wou dat wel proberen. Na een halfuur stond Gwen dan gewikkeld in een rode Sarij. Het zag er erg mooi uit allemaal.
Daarna op naar Ballaran. Een vriend van Hari en tevens een zakenrelatie van marcel.
Daar aangekomen was er genoeg te eten en te drinken. De kinderen zaten op een rijtje om hun tikka te ontvangen. En daarna was het eten. Elk kind kreeg een schaal soms wel 2 schalen met alleen maar lekkernijen. Teveel om op te eten allemaal. Het gaat er bij ons dan wel wat anders aan toe dan alleen een blokje kaas. Ook werd er Dall Bhat geserveerd maar Gwen en ik gingen maar aan de nootjes. Het was erg gezellig een uur later gingen we weer terug om toch nog even bij Hari een bord Dall Bhat te eten met yoghurt. Yoghurt met klontjes. Erg lekker en vers.
Het was alweer 14.00 uur en we zijn daarna teruggegaan met de taxi.
Het was een erg leuke dag vooral om het op z'n nepalees mee te maken.

Momenteel zitten we in Daharan (oosten van nepal) en is de internetverbinding niet al te snel dus de foto's moeten nog even wachten.