Groetjes van Jessica en Gwendolin


woensdag 16 april 2008

De laatste loodjes

Langzaam tikt de klok verder. De laatste loodjes zijn het zwaarst zeggen ze ook wel. Maar hoe zwaar deze dan zijn, dat zegt niemand er bij.

Terwijl ik dit schrijf moeten we nog 84 dagen wachten tot vertrek. Wat hebben we inmiddels al gedaan. Flash-back:


Jan 2007: Het idee ontstond, we gaan op onderzoek uit naar de mogelijkheden en de kosten.
Maart 2007: We nemen een definitief besluit, dit willen we doen. Het sparen begint. We maken afspraken over wanneer we ongeveer zouden willen gaan, hoeveel ons budget gaat worden, waarheen we willen en onder welke voorwaardes we ons nog mogen terug trekken.
April 2007: Gwendolin krijgt geen contract verlening na gesprek met haar werkgever over haar besluit. Jessica gaat op onderzoek uit naar informatie over wereldreizen en we besluiten de transeberielijn te nemen voor eht eerste stuk van onze reis.
September/oktober 2007: Spullen inkopen! backpack, lampjes, zakmes, daypack, camelbak enz enz. Alles moet worden aangeschaft.
November/december 2007: Zaken op orde stellen voor 2008. Verzekeringen afsluiten of oversluiten naar gelang de wensen van de reis, er worden plannen gemaakt over wat te doen met onse huizen. Daarnaast wisselen zowel Gwendolin als Jessica van baan.
Januari 2008: Gwendolin draagt haar huis over. Vaccinaties worden geregeld. De eerste prikken worden gezet. Aandacht vooor cisums wordt verscherpt.
Februari 2008: Tweede ronde van vaccinaties en Jessica regelt een hostel in Moskou. Besluit wordt genomen om de trein te reserveren.
Maart 2008: Ook een reservering voor hostel in Mongoliƫ wordt geregeld, daarnaast worden er opnieuw vaccinaties gezet. Visitekaartjes worden gedrukt en kunnen worden uitgedeeld.
April 2008: Er word nogmaals gekeken naar de noodzaak voor het halen van de juiste visums. De reis komt steeds dichterbij en we beseffen nu werkelijk dat we niet lang meer hoeven wachten op het moment dat we daadwerkelijk gaan vertrekken.

Nu nog die laatste loodjes. Heb je alles geregeld? Wat moeten we nog doen? Angst, spanning en opwinding lopen door elkaar. Een liedje kruipt in mijn hoofd. Het is al heel ouden als kind zong ik hem heel vaak. Zing je met mij mee?

"We zijn er bijna... we zijn er bijna... Maar nog niet he-le-maal! We zijn er bijna... we zijn er bijna... maar nog niet he-le-maal!"

Geen opmerkingen: