Chitwan: Het jungle avontuur

Na een paar dagen gerelaxt te hebben was het weer tijd voor wat actie. Niks doen konden we natuurlijk ook thuis doen en als je in Nepal bent moet je gewoon naar Chitwan National Park.
Dit is een nationaal park. Een jungle met heel veel tropische flora en fauna.
We gingen naar Bishnu (onze travelagent)zodat hij alles kon gaan regelen. Bus, hotel en alle excursies en zo begon ons avontuur...

Dag 1
Het was weer vroeg opstaan om de bus te halen. 06.00 uur opstaan en rond 06.30 uur vertrokken naar de bussen. Eerst nog even zoeken. Jammer genoeg is er maar 1 organisatie die naar Chitwan gaat en die bussen zijn vooral op Nepalees formaat gemaakt. We zaten helemaal achterin de bus we konden alleen onze benen niet kwijt, maar schuin zitten dat helpt een hoop. De weg ernaarheen was niet echt comfortabel te noemen. De weg was niet altijd geasfalteerd dus af en toe gaten in de weg was geen bijzonderheid maar een gewoonte. Af en toe was het zo erg dat we omhoog gelanceerd werden, maar ach 6 uur in de bus is te doen.
We werden opgehaald met een open jeep (wat erg leuk was!) en werden gebracht naar ons hotel waar we toch wel verbaast over de luxe die we in ons hotel kregen. Een mooie badkamer en het zag er allemaal erg goed uit. Eerst even lunchen en om 16.00 kregen we een wandeling door het dorp, een erg authentiek dorpje waar echt nog alles met de hand werd gedaan. Nog een stukje door het bos gelopen wat aan de rand van het dorp lag. Onderweg kom je dan olifanten tegen met toeristen bovenop. Om olifanten op je pad tegen te komen is zowiezo al een rare ervaring. Een soort van mede-voetganger. hihi.
Na het eten zijn we naar een dansvoorstelling gegaan van de plaatselijke bevolking. Wederom met de open jeep wat toch wel heel leuk was doordat je alle sterren kon zien. De voorstelling was erg leuk om te zien en aan het eind danste gwen ook nog even mee met andere toeristen en de dansers. Daarna werden we weer teruggebracht naar ons hotel.

Dag 2
Om 07.30 uur hebben we ontbeten en om 08.00 uur vertrokken we voor onze kanotrip in het park. Eerst nog tickets kopen en daarna naar de kano's. Niet de oude vertrouwde kano's van plastic zoals iedereen ze kent maar een echte houten kano en uit 1 boom gehaald. We hoefden verder weinig te doen hij werd aangestuurd door iemand die op de kano stond als een soort van italiaanse gondelier. We verveelde ons niet, we zagen genoeg. Heel veel vogels gezien. IJsvogels, Toekans (ja, die van Van der Valk!). Heel veel exotische vogels in ieder geval. Te veel om op te noemen en zelfs een Gharial (een soort kleine krokodil) en een paar normale krokodillen die aan het zonnebaden waren. We hadden geluk dat we deze tegenkwamen want vaak genoeg is men te luidruchtig en zijn de krokodillen niet te zien. Na deze mooie kanotocht door de jungle. Gingen we weer een stukje lopen. We kwamen onder andere termietenheuvels tegen van soms wel anderhalf tot 2 meter. Daarna zijn we door gegaan naar het "Elephant Breeding Centre".
Hier worden de kleine olifantjes gehouden sommige wat ouder dan de andere maar erg leuk om te zien. De kleinste telg die daar rondliep, liep los want ze zou toch niet ver van haar moeder willen zijn. Gwen wilde haar toch wel aanraken, dat was wel heel bijzonder. Mij niet gezien. Ja, het zijn toch wilde dieren. De vrouw die na gwen hetzelfde wou doen werd dan ook door het olifantje weggeduwd en mocht niet in de buurt komen.
Na het "Elephant Breeding Center" was het tijd voor de Elephant Shower. Dit betekend: Je gaat op een rug zitten van een olifant en wordt natgespoten door een olifant.
We hadden allebei onze bikini al 's morgens aangetrokken. Er was een soort opstapje zodat we makkelijk op de olifant konden stappen. Wel heel raar want je stapt wel op een groot beest en je weet niet wat hij gaat doen, maar het ging allemaal goed.
Onze olifantenman begon dan als een aap te stampen en geluiden te maken en dan natgespoten worden door de slurf van een olifant. Een hele leuke ervaring. Daarna zijn we nog gewoon wat gaan zwemmen en daarna was het tijd voor de lunch.
Na de lunch was het tijd voor onze olifantenrit. Dit betekent in een bakje zitten met vier mensen en daar gaan we dan. Het was verre van comfortabel maar wederom genoeg gezien.
We moesten wel heel stil zijn maar we zijn wel een aantal wilde neushoorns tegengekomen. Zelfs een klein baby neushoorntje met moeder en verder zijn we nog wat herten tegengekomen. Na anderhalf uur op de olifant zitten was je toch ook wel blij dat we eraf waren.
Daarna was het tijd voor een nacht in de jungle. We zouden vanavond in de towerroom slapen.
Rond 17.00 uur gingen we erheen. Dit keer niet met de open jeep maar met de motor. En nee, een helm wordt er niet gedragen in nepal, dus het was hopen dat hij een beetje goed kon rijden.
Het ging allemaal goed en daar kwamen we dan aan. Midden in de jungle in een cabin die 5 meter van de grond lag. Er was geen luxe maar het was erg leuk. We hebben onder andere een aantal herten gezien, neushoorns gehoord die aan het vechten waren en laat in de avond een beer gezien vanuit onze towerroom. 'S-avonds hebben we nog gegeten bij een familie in het dorp met heerlijke lokale vis en roxi (eigen gebrouwen alcoholische drank). We zijn vroeg gaan slapen want als het eenmaal donker is, zie je weinig.

Dag 3
Om 06.00 uur zijn we ons bed uitgestapt om, om 06.15 uur een wandeling te maken. We kwamen sporen van een tijger tegen. Deze tijger had een paar dagen geleden een baby neushoorn gedood. Verder hoorde we ook nog neushoorns maar door het geluid van onze begeleider (hij klapte met zijn stok keihard tegen een boom. (Hij deed dit express!)) schoten de neushoorns ervandoor. Het was een bijzondere wandeling want het was vooral van belang om erg stil te zijn. Eenmaal terug merkte we allebei dat we aardig onder de bloedzuigers zaten. Gwen wat meer dan ik, maar ach dat overleefde we wel weer. We werden weer teruggebracht met de motor en om 09.00 uur stonden we weer bij de bus om richting Kathmandu te gaan.
We hadden gelukkig nu een bus met genoeg beenruimte en de busreis van 6 uur ging erg snel.

De weg naar beneden (EBC-trek deel 6)

Dag 13 Pheriche - Tengboche
Gister hebben we besloten om uit principe erg anders te eten. Dit betekent wel dat we op een lege maag voor een uur of anderhalf uur moeten lopen en de energie heb je toch echt nodig.
De mannen slaan eerst een paar eethuisjes af. We hebben zelf toch wel erge honger dus besluiten we zelf maar een beslissing te nemen. Ondertussen zijn we er achtergekomen dat we de hele weg, anderhalf uur lopen, begeleid hebben gelopen met de plaatselijke straathond, maar al snel heeft hij een andere toeristengroep gevonden om te volgen.
De weg naar Tangboche (3820m) is goed te doen en omdat je ook een stuk minder hoog loopt, zijn er ook veel bomen. Af en toe lijkt het soms op een boswandeling, maar jammer genoeg ligt Tangboche op een hoger stuk dus het stukje naar Tangboche was toch nog even klimmen.
We zouden 's middags naar het monastery gaan. Iedereen was er natuurlijk op voorbereid dat dit minimaal een uurtje lopen zou zijn, maar nee! Het lag gelijk tegenover ons guesthouse, dus 50 meter lopen was alles wat we moesten doen, maar eerst lunchen. Het monastery was erg leuk om te zien. Ze kregen in ieder geval genoeg geld want het zag erg mooi uit. Wat wel heel bijzonder was? Ze hadden daar een oude PTT doos. Hoe die daar terechtkwam? Geen idee!

Dag 14 Tangboche - Namche Bazaar
Vandaag ook weer een lange dag voor de boeg. 6 uur lopen, maar we wisten dat het de 1 na laatste dag was dus dat scheelt een hoop. Het was een lange weg naar Namche Bazaar en we hoefde nog maar 1 dag te lopen dus we hadden afgesproken dat we dit vanavond gingen vieren.
De mannen namen biertje en gwen en ik deelde een cola'tje. Oeh wat smaakt een cola'tje toch goed als je voor 2 weken alleen maar thee hebt gedronken. Mjammie...
Het was dan wel duur want echt alles moet met porters omhoog gebracht worden maar het was het zeker waard. We hadden Bill, onze guide, en de 2 porters ook een biertje aangeboden maar Bill had genoeg na een half biertje. Dat viel ons wel een beetje tegen. Een dronken Bill hadden we wel mee willen maken. Ze hadden hier 1 bar. Na het eten gingen we hier met z'n allen heen.
Het was even zoeken maar dan gevonden. Het was een bar met kachel en pooltafel.
That's all we needed. We hebben ons erg vermaakt met de pooltafel. Rond 21.00 uur zijn we weer terug gegaan want we moesten nog een dag lopen.

Dag 15 Namche Bazaar - Lukla
Yeeeh! Vandaag was het dan de laatste dag. Iedereen keek hier erg naar uit. Het was een hele bijzondere ervaring maar we waren ook blij dat er een eind aan zou komen, maar eerst nog 5 uur lopen natuurlijk. Gerry, onze australier, zag er de lol wel van in. Hij begon dan ook van de wandelstokken een marionette stokjes te maken. Nou maar hopen dat ze niet in het ravijn verdwijnen.....Ondanks dat we naar beneden moesten, van 3440 meter (Namche Bazaar) naar 2840 meter (Lukla) was het toch nog een aardig stukje klimmen. Wat ook nog wel leuk is om te vermelden dat ik een paar dagen geleden mijn voet verzwikt had. Perfecte timing dus. Not! Want doordat we veel naar beneden gingen had ik hier erg last van. In de middag gingen we naar boven want Lukla ligt boven de berg. Boven waren we erg blij allemaal. We hebben dan ook allemaal een heerlijk cola'tje gedronken daarna zijn we naar de plaatselijke bakkerij gegaan om een heerlijk gebakje te eten met hele foute muziek. S'avonds gingen de mannen met uitzondering van Gerry aan de Tongba. Dat is een alcoholische drank. Je krijgt een klein emmertje met soort van gerst dat moet je aanvullen met water en dan uit een rietje drinken. Het water kan je dan steeds aanvullen en hoe meer je aanvult hoe meer alcohol erin komt en nadat de guide en de porters hun tipgeld hadden gekregen, gingen ze ook aan de Tongba.
We gingen weer vroeg naar bed om de volgende dag onze vlucht te halen.

Dag 16 Lukla - Kathmandu
We stonden vroeg op omdat ons vliegtuig weer vroeg vertrok. Rond half 07.30 uur zou het vliegtuig vertrekken. Gelukkig hoefde we maar 5 minuten naar het vliegveld te lopen. Na onze bagage afgegeven te hebben en gecontroleerd worden konden we na een halfuur in het vliegtuig stappen. Na een kwartiertje waren we dan in Kathmandu.
De trekking was over. Finished! Finito! Tijd om te relaxen. Dat had iedereen ook wel nodig ook.
Gwen was zelfs een beetje ziekjes en heeft zelfs nog een paar dagen op bed gelegen nadat we in Kathmandu zijn aangekomen en allemaal hadden we last van hoesten. Dit kwam vooral door de droge lucht waar we deze lange tijd in hebben gelopen. We hebben dan ook de tijd genomen om te bij te komen.

The way to the top (EBC-trek deel 5)

We zijn weer samen en als 1 groep trekken we nu naar die befaamde plek, het Everest base camp. Hoewel de moraliteit inmiddels aan het zakken is, willen we niet opgeven, we zouden gaan voor everest, dus dan gaan we ook.

Dag 10 Een rustige dag

Na een dag slapen op wat minder hoogte en de kalme wandeling de dag ervoor, lijkt het wel of iedereen moeite heeft met de nieuwe klim. De mannen praten herhaaldelijk over het feit dat ze het hoogtepunt nu wel gehad hebben, en ook de zware tocht haalt mensen fysiek nog onderuit. Het tempo is daardoor beduidend lager dan op weg naar Gokyo, maar nog steeds een stuk hoger dan de meeste mensen op deze hoogte. In rap tempo halen we mensen in en binnen 2 uur zijn we dan ook weer terug in Dugla, waar iedereen wel toe is aan en kop koffie of warme chocolade melk. Met ons gezicht in de warme zon, kon niemand het gevoel dat we op wintersport waren van zich af houden. Maar helaas geen kabelbaan aanwezig en dus moesten we de zware klim van Dugla over de Thoklapass (4830 m) zelf doen. Boven echter aangekomen vlakte het pad volledig uit en was het bijna een zondagmiddag wandeling naar Lobouche war we die avond zouden blijven. Omdat dit een klein plaatsje is, hadden we 1 van onze porters (Pema) vooruit gestuurd de dag ervoor om te reserveren en we hadden dan ook goede kamers bij aankomst. Het viel gelijk op dat er en jongen met gitaar zat te spelen en al snel raakte Gerry met hem aan de praat. Voor we het wisten waren we aan het kaarten met hem en na het eten werd er door de gastvrouw verzocht om muziek. Het werd zo toch best gezellig in de koude bergen.

Dag 11 So glad we made it

De volgende dag was het weer om 8 uur opstaan, vandaag gingen we naar Gorak shep (5130 m) maar 200 meter hoger dan Lobouche, maar wel met een steile pas die moest worden beklommen. Tot overmaat van ramp was nu ook Etienne aangevallen door darmkrampen en als en waar krukkenteam begon we aan de klim. De hoogte begon opnieuw zich kenbaar te maken, want wederom moesten we en stap terug nemen qua snelheid. Toch kwamen we na 3 uur al aan in Gorak shep. De eerste glinstering van de punt van Everest deed iedereen juichen en natuurlijik moest de groepsfoto worden gemaakt. Na ons te hebben geinstalleerd in onze kamers was de keuze moeilijk, want gorak shep had de 2 belangrijkste punten 1 van de twee konden we die middag doen. We konden of naar base camp lopen, of de klim gaan doen naar de top van Kala Pathar (5550 m) met uitzicht over Everest. Niemamd was echter geinstresseerd in Everest base camp, aangezien we al hadden gehoord dat je niet naar het echte kamp mocht en het hoofdzakelijk en hoop stenen was. En met de middag hadden we vel mooier licht op de bergen. Dus klommen we om 2 uur richting de top van Kala pathar. Jessica was nog steeds niet lekker en met de extra hoogte was het niet beter geworden en Gerry wilde liever wat later gaan dus, was het wederom Tyler, Etienne, Marcel en ik die aan de klim begonnen. Hoewel de hoogte groter was, was ik nu veel beter gewend en werd het pas echt de laatste 100 m vrij zwaar. Maar zonder al te veel moeite haalde ik de top en dik ingepakt in mijn donsjas (het was KOUD!) kon ik Everest aanschouwen in bijna al zijn glorie. Wat een berg, geweldig!

Daarna langzaam weer afdalen, waarna we onderweg nog Gerry tegen kwamen. In de avond konden we vanaf het veld voor ons hotel nog prachtige foto's maken van de zonsondergang op Everest en toen was ook deze dag weer zeker geslaagd.

Dag 12 Going down

We hadden het gehaald, we hadden Everest gezien, we zijn naar 5500 m geklommen, allen het base camp, waarvoor we eigenlijk ten allereerste waren gegaan, hadden we nog niet gehad. Volgens onze gids was het 1,5 uur lopen naar base camp en terug. We konden het als we vroeg weggingen in de ochtend doen en dan liepen we in de late ochtend richting Pheriche (4270 m) waar we zouden slapen die nacht. Eigenlijk had niemand er zin in, maar we hadden toch allemaal toegezegd. Echter het bleek al snel die ochtend dat alleen Etienne, Tyler, Marcel en ik wederom richting het kamp zouden gaan. Na 1 uur klauteren over de gletsjer had ik het alleen wel gezien. Ik was al moe aan het worden en voorlopig waren we nog geen meter dichterbij. Hoewel ik het niet leuk vond besloot ik toch terug te gaan. Een wijs besluit bleek later, want de anderen kwamen pas om 10 uur terug. Ze waren ruim 3 uur weg geweest en hadden vlagetjes en stenen gezien. Precies zoals alle anderen het hadden omschreven. Tyler was echter eigenwijs geweest en toch en stuk doorgerend naar het echte base camp, maar ook hij was wat teleurgesteld.

Na een vlugge lunch moesten we alweer op stap. Na de gletsjer, moesten we ditmaal allemaal omlaag. Heerlijk wandelen en al snel merkte iedereen dat ze weer beter konden ademen. Het was echter nog wel een lange wandeling, want uiteindelijk kwamen we om half vijf aan bij het hotel.

Dit hotel was trouwens splinternieuw en heel erg westers! Het zag er fantastisch uit. Alles prachtig gemaakt en een geweldig warme eetzaal. Helaas was dit allemaal schijn, want het eten viel fors tegen. We hadden een pizza besteld, die qua formaat meer weg had van een flensje en nog zuinig belegd ook. Toen we hierovr klaagden en aangaven dat het niet netjes was om mensen zoiets voor te zetten die hele dagen liepn werd er lakoniek gereageerd. Daarmee was het voor ons gedaan, morgen zouden we wel ergens anders ontbijten.

Mount Everest Basecamp Trekking (Deel 4)

Dag 8 Dragnag - Phortse

Ondanks dat ik de avond ervoor een erg lastige beslissing moest nemen, wist ik de volgende morgen dat ik de juiste beslissing had genomen. Ik voelde me nog niet helemaal fit. Een beetje slapjes maar dat ging helemaal goed komen. Ik kon in ieder geval uitslapen tot een uur of 07.00 uur, wel te verstaan, en hoefde niet als de rest om 04.00 uur op.
Ondanks dat we moesten dalen (van 4700m naar 3810m) is het een redelijk zware dag. Het is vooral erg veel naar beneden naar de rivier lopen en dan weer omhoog lopen en dat een stuk of 7 a 10 keer per dag. Dat noemen ze dan "Nepali flat". Yeah right! Onderweg kreeg Gerry nog de schrik van zijn leven. Een rotsblok met een diameter viel naar beneden en het scheelde maar een haartje.Het was dan ook 5 uur lopen maar ik heb samen met Gerry rustig aan gedaan want mijn conditie was niet optimaal. Eenmaal aangekomen bij het hostel hebben we dat helemaal goedgemaakt met een lekkere pizza en een warme chocolademelk.

Dag 9 Phortse - Dingboche
Wat werd ik de volgende dag heerlijk wakker! Weer een keer onder de 4000 meter slapen is erg goed voor je nachtrust. Maar helaas was het van korte duur, want we moesten weer stijgen naar 4410 meter. Dingboche was onze bestemming vandaag. 6 uur lopen, ditmaal.
Ik voelde me erg goed en het lopen ging dan ook goed ondanks dat we moesten stijgen. Niet zo veel rivieren. Dat scheelt een hoop.
Vlak langs Dingboche komen we langs een heel lief klein dorpje wat er heel mooi uitziet door de verschillende kleuren bomen en struiken en de kleine yakjes die rondlopen. Ze schrikken meer van ons dan wij van hun. We zien zelfs een yak welke een pak oatmeal heeft gevonden. Erg grappig. Als we aankomen, komen we gelijk de rest van de groep tegen. Ze hebben het overleefd! Ze zijn niet ondergesneeuwd. hihi.
Verhalen worden uitgewisseld en merk al snel dat ik de juiste beslissing heb genomen om niet de Cho-la pas te lopen. 11 uur lopen en het was geen "piece of cake". Bij het guesthouse aangekomen horen we dat de yaksteak hier erg lekker is. Dat bewaar ik dan maar voor vanavond maar Gerry gaat gelijk aan de yak steak.
We zien ook nog even dat de slager langs komt. Met z'n grote mes hakt hij een stuk geit af en geeft het aan de eigenaar van het guesthouse. Erg grappig om te zien.
Na een heerlijke avondmaaltijd en een potje klaverjassen duikt iedereen weer vroeg zijn bed in.

Ziekte slaat toe (EBC-trek deel 3)

We zijn al zes dagen aan het lopen en hoewel we inmiddels qua uithoudingsvermogen meer gewend zouden moeten zijn, begint nu de hoogte zijn slachtoffers te eisen. Steeds meer mensen krijgen last van kwalen en ook slapen wordt lastig en dan zijn we nog niet eens op het hoogste punt aangekomen.

Dag 7 - Gokyo Ri

Volgens ons schema hadden we vandaag een rustdag. Nouja, wederom was het niet echt een rustdag te noemen want we moesten om half vijf ons bed uit en na een vlugge kop thee gingen we die dag de top van de nabijgelegen berg beklimmen. Naar 5340 meter moesten we gaan. Iedereen zat er ellendig bij in het restaurant en klemde zich wanhopig vast aan het warme kopje thee dat we hadden gekregen terwijl het buiten nog pikdonker was. Iedereen had dan ook zijn hoofdlampje opgezet en nadat we ons ontbijt als pakketje ingepakt hadden gingen we als een groep dwergen de mijn in. Buiten vroor het zeker een paar graden en dat maakte het riviertje oversteken een lastige zaak. Meerdere mensen gleden van de rotsen en stapten in het ondiepe, maar ijskoude water. Gelukkig zijn er waterdichte schoenen.

De klim was loodzwaar. Door het weinige zuurstof en de steile helling ben je om de haverklap buiten adem. Ik dan, want Tylor en Etienne leken we omhoog te schieten of ze bloed roken. Na ongeveer 30 minuten besloot Jessica eieren voor haar geld te kiezen en ging terug naar het hotel, haar maag was toch nog niet helemaal gekalmeerd.

Inmiddels begon de lucht te klaren en werden de bergen langzaam verlicht. Wauw! Wat een prachtig gezicht. Terwijl de wolken wegtrokken begon de zon te schijnen en na 2 uur klauteren bereikte ik ruim 30 min later dan de andere, uitgeput de top. De lucht was zo ijl dat ik soms het benauwd kreeg en even een moment moest nemen om op adem te komen. Maar het was een goed gevoel zo hoog te staan.

Na veel foto's daalden we allemaal af en namen lunch waarna we op weg gingen naar onze volgende bestemming Dragnag, een klein plaatsje aan het begin van de Cho-la pass. Een van de zwaarste en hogere passen richting everest. Maar eerst moesten we de gletsjer nog oversteken Al na 10 minuten krijgen we een verassing. Op de gletsjer leven namelijk cavia's! Ze zijn grijs en rende als gekken tussen de rotsblokken. Daarna verder klimmen en lopen. Ditmaal was het stil op de gletsjer (gelukkig) en onderweg konden we prachtige meertjes en ijsmassa's bewonderen. Bij het dorpje bleek bijna alles vol, ze hadden nog 1 kamer en 1 dorimitory. Omdat Jessica nog ziek was en er unaniem besloten was dat Marcel en ik de kamer mochten, bood Marcel zijn bed aan en kroop hij wel bij mij er bij.

Nu moest er alleen nog een beslissing worden gemaakt. We wilden namelijk allemaal heel graag Cho-la doen, maar was iedereen er wel sterk genoeg voor. Vooral Jessica was nog erg zwak en had de darmproblemen en Cho-la is geen grapje, het is zwaar.

Jessica had de hele middag liggen wikken en wegen, maar ze wist dat ze het beter niet kon doen. En toen moesten wij kiezen, gaan we dan niet of splitsen we op.
Gerry besloot gelijk dat hij zich ook zo slecht voelde dat hij niet wilde gaan. Hij zou sowieso met Jessica meegaan naar het zuiden. Etienne en Tyler zeiden gelijk dat ze over de pas wilden en dat was niet veranderd, Marcel sloot zich bij mij aan. Uiteindelijk voegde ik me ook bij de Cho-la, hoewel met wat gemengde gevoelens, maar ook ik wilde dit graag.
De afspraak was dat de assistent gids met Gerry en Jessica meeging hun daalden af naar Phortse en we zouden elkaar dan de volgende dag in Dingbouche ontmoeten. 1 nacht was de groep gescheiden.

Vanaf hier loopt het verhaal in tweeen ik zal heir mijn stuk vertellen tot het wederzien. Jessica zal morgen haar verhaal vertellen.

Dag 8 - Cho-la en rivieren

Die ochtend moesten we om kwart voor 4 opstaan. Snel ontbijten en dan op weg want Cho-la wacht op niemand en zeker niet op luie trekkers. Het was al druk op de berg en de tientallen lichtjes op de berg maakten een mooit schouwspel met de sterren. Doordat het nog donker was kon ik de eerste klim niet goed zien en dat hielp om me de honderden meters omhoog te laten lopen. We starten op 4800 meter en moesten over de 5350 meter bij cho-la. Hoewel dit ongeveer dezelfde hoogte was als bij Gokyo ri, heeft Cho-la 1 groot verschil. Na de eerste heuvelrug moesten we namelijk weer 200 meter omlaag om vervolgens ruim een uur over enomre rotsblokken te klauteren, maar dan ook echt klauteren! Rotsen van soms een paar meter doorsnede liggen naast en op en over elkaar en hier loopt ruwweg een pad. Je klimt hier over en op en zo maak je langzaam je weg richting de pas. Helaas, na deze rotsrivier ben je er nog nog niet, nee! Dan komt het moeilijke. Je bent dan nog qua afstand misschien nog geen 500 meter van de pas, maar je moet in die 500 meter ruim 200 omhoog en dat gaat steil! Over gravel grind en rotsen werk je je langzaam omhoog en de laatste 100 meter komt er dan ook nog bevroren sneeuw bij. vergeet niet dat we inmiddels over 5000 meter hoogte zitten, dat het zuurstof gehalte niet meer dan 70% is en het kwik op min 5 staat. Het was dus neit verwonderljk dat ik constant buiten adem was, geen gevoel meer in mijn vingers had wegens bevriezing en tot overmaat van ramp uiteindelijk begon te kokhalzen van hoogteziekte. Ondertussen stond Marcel als een echte Emiel Rattelband tegen me te ouwehoeren om me nog een extra stap te laten maken en ook Bill (de gids) coachte me de berg op. De enige gedachte die me maakte nog een stap te doen was "teruggaan gaat niet meer, dus ik moet verder." Als je je nu afvraagt hoe het voelt, het voelt alsof je doodgaat (wat ook eigenlijk ook niet zo gek ver van de waarheid is want kokhalzen is niet ver van de dodelijke vorm van hoogte ziekte) Ik ben letterlijk to the edge of my abilities gegaan met deze pas maar zoals mijn schrijven betuigd. Ik heb het gehaald!

En wat een beloning!

Want de andere kant van de berg was een prachtig maagdelijke wit landschap zo mooi en geweldig! WOW! Na weer een fotoshoot de berg af (gaat gelukkig een stuk makkelijker) en bij het eerste dorpje lunchen!!! Daarna verder afdalen naar het volgende dorpje Pherische wat niet ver van Dingbouche lag, dus dan hoefde we niet ver meer te lopen. Vol goede moed volgde we onze gids.... Die is ons recht in de delta van een hard stromende rivier leide. Na ruim een uur klooien met rare oversteekjes en veel te gevaarlijke pogingen, besloten we terug te keren en na 11!!! uur lopen kwamen we compleet uitgeput aan in Dugla, waar we een geweldige en zeer comfortable lodge aantroffen.

Dag 9 - Dingbouche steak

Unaniem was besloten dat we gingen uitslapen de volgende ochtend, maar toch zat iedereen om 8 uur aan het ontbijt. De lodge was inmiddels verlaten. Met frisse moed liepen we in 1,5 uur naar Dingbouche, allemaal heuvelafwaarts dus als een speer. Ik kon zelfs Tyler en Etienne nu bijhouden en dat was me daarvoor nog niet gelukt.

In Dingbouche konden we genieten van een warme zon en wederom een uitstekkende lodge, waar ze Yaksteak met chips hadden. Die vonden we wel verdiend na de Cho-la dus 4 porties werden besteld. Terwijl we wachten op de steak besloten Marcel en ik ons te wassen in de naburige rivier. Dat water is ijskoud maar na 9 dagen wil je dat wel een beetje doorstaan. Bij een rustige zijtak van de rvier vlug wat van het water over je hoofd gooien haren zepen en uitspoelen en dan in de warme zon drogen. Dat proces herhaal je dan met voeten, handen, armen en benen. (meer niet want dan word je echt ziek)

Terug in de lodge was het eten klaar en hebben we de beste Yak steak van de trip gegeten. De jongen had zelfs ee tomatensaus gemaakt voor over de steak!!

Na het eten een stukje wandelen en toen zagen we Gerry en Jessica om de hoek komen. Dolblij begroeten we elkaar. Iedereen was in orde en weer bij elkaar (Marcel had gedroomt dat Jessica in een ravijn was gevallen) en na nog meer ontspanning en utwisselen van verhalen gingen we weer vroeg naar bed, want morgen gingen we weer steigen.

Everest Base Camp Trekking (deel 2)

Dag 4 Namche Bazaar - Dohle
We besluiten vandaag om vroeg op te staan zodat we meer van de zon kunnen genieten en vaak is het zo dat in de bergen de bewolking op komt zetten in de middag.
Om 06.00 uur staan we op zodat we om 06.45 uur kunnen vertrekken, maar het weer zit ons niet mee. Het is erg bewolkt.
We gaan onderweg en merken dat het vandaag erg mee valt. Tijdens de lunch hebben we het erover om door te gaan naar Dohle. Dit betekent nog 3 uur extra lopen maar dan hoeven we morgen niet zo veel te stijgen. Dohle ligt namelijk op 4000 meter en dan hoeven we nog maar 400 meter te stijgen naar 4400 meter, de volgende dag. Na wikken en wegen besluiten we het toch niet te doen.
Op een gegeven moment komen we bij een bord. "Moeten we niet omhoog?". Bill: "Nee, we gaan rechtdoor" (waar dus Dohle op staat). Na een uur nog geen eindbestemming en na 3 uur komen we uiteindelijk aan. Iedereen gesloopt natuurlijk en wat zien we tot onze verbazing. We zijn in Dohle. Bill komt z'n excuses maken maar ja daar heb je dan weinig aan.

'S-avonds hoort Bill dat er een vliegtuig neergestort is bij Lukla. Iedereen is erg geschokt, het is dan wel een andere vliegtuigmaatschappij maar had het net zo goed de onze kunnen zijn. We realiseren dat we geluk hebben gehad.

Wederom duiken we vroeg ons bed in, rond 19.30 uur 20.00 uur.

Dag 5 Dohle - Machrema

We vertrekken rond 08.00 uur vanuit ons guesthouse naar Machrema, ondanks dat we maar 2 uur hoeven te lopen is het een zware klim. Machrema ligt namelijk op 4470 meter.

Veel mensen van de groep hebben dan ook last van hoofdpijn tijdens de klim maar met een siesta in de middag is dat snel opgelost. We komen dan ook lekker vroeg aan, rond 11.00 uur in de morgen. Onderweg komen we natuurlijk genoeg Yaks bepakt met North Face tassen en porters die soms wel 30 of 40 kg op hun rug dragen.

Dag 6 Machrema - Goyko Lake

Het wordt een pittige dag want we lopen al tegen de 5000 meter aan. Vandaag is het eindpunt wat we gaan bereiken 4790 meter. Dit is vooral voor de nachtrust niet erg prettig. Omdat er al een stuk minder zuurstof is, moet je heel erg gecontroleerd gaan ademen en in de nacht gaat dat altijd niet zo goed wat als gevolg heeft dat je af en toe wel eens wakker schrikt.

We zetten onze wekker 's morgens om 06.00 uur en vertrekken om 07.30 uur.

Het eerste deel is erg zwaar en dat we een gletsjer moeten oversteken maakt het er niet makkelijk onder. Bij een gletsjer moet je niet denken aan blauw/wit ijs waar je overheen moet lopen. Het is allemaal steen waar we overheengelopen hebben met daaronder ijs (wat je niet ziet) maar af en toe hoor je het wel een kraken. De gletsjer was vooral erg uitkijken doordat het alleen maar loszittend steen was en je meestal op een klein richeltje loopt. Een foutje is dan zo gemaakt, maar iedereen heeft het overleefd. Onderaan de gletsjer kwamen we dan ook bij een stuk smeltwater wat langszaam aan het afbrokkelen was. Erg bijzonder om te zien.

Daarna moesten we jammer genoeg weer omhoog klauteren en op 4000 meter gaat dat niet al te snel. Daarna kwamen we bij Goyko Lake wat erg mooi was, was erg te vergelijken met Yamrok Lake in Tibet alleen een stukje kleiner.

'S-middags zijn we na onze lunch op onze eigen gemak nog een wandeling wezen maken rond Goyko Lake. Dit bleek maar 1,5 uur te zijn , dus best te doen. Omdat er niet echt paden waren was het afentoe wel een beetje klauteren en halverweg kwam ik er ook nog eens achter dat ik diarree had, wat ook niet erg mee hielp, maar na onze wandeling konden we gelukkig eten en vroeg ons bed in.

Everest Base Camp Trekking (deel 1)

Ja hoor het was zover de trekking kon beginnen. Alle spullen waren ingepakt de avond van tevoren en wat we niet mee hoefde te nemen konden we achterlaten bij het hotel.

Dag 1 Kathmandu - Lukla - Phakding

Ik schrik wakker en kijk op me horloge. Shit! Het is alweer bijna 05.45 uur en om 06.00 uur staan de taxi's voor onze deur. Ik kleed me snel om. Om 06.00 uur komt gwen kijken of ik al klaar ben. "Ja, bijna!".

Om 06.10 uur ben ik dan eindelijk klaar en spoed ik mij naar beneden. Iedereen is er al, inclusief guide en porter.

We proppen ons allen in 1 van de 2 kleine suzuki's, welke als taxi dienen.

We scheuren door de straten van Kathmandu (wat een chaos), maar we overleven het en komen aan bij Kathmandu Airport. Wat blijkt, ons vliegtuig vertrekt wat later want zelfs de vlucht van 06.00 uur is nog niet vertrokken.

Uiteindelijk lopen we rond 07.45 uur naar buiten om in de bussen te stappen die ons naar het vliegtuig brengt.

Zeg gerust maar vliegtuigje want er kunnen maar iets van 20 personen in. Inclusief stewardess en piloot en co-piloot.

Een ervaring op zich. Na een kwartiertje vliegen komen we aan op Lukla airport. Dit ligt op 2600 meter terwijl Kathmandu op de 1300 meter ligt, dus al iets hoger.

De backpacks van gwen en mij worden gelijk in beslag genomen door de porters. Na ja zeg! Maar zelfs wij kunnen ze niet overtuigen. We hebben er maar vrede mee, we mogen onze backpacks niet dragen. We mogen in ieder geval wel onze daypacks dragen. Dat is al heel wat.

We moeten vandaag 3 uur lopen. Het valt erg mee. Als dit alles is dan is deze trekking een "piece of cake". Volgens Bill (onze gids) lopen we zelfs te snel.

Dag 2 Phakding - Namche

Vandaag naar Namche Bazaar. Dit ligt al wat hoger, rond de 3400 meter.

We vertrekken rond 08.00 uur. Het is een zware dag en met vooral klimmen.

En vooral erg steil. Vermoeid komen we aan in Namche Bazaar. Een plaatstje wat voor het grootste gedeelte eigenlijk alleen maar bestaat uit hotels. Het lijkt wel een beetje op Oostenrijk alleen het enige nadeel was dat het ietsje hoger lag. Voor lunch stopte we gelijk bij de Bakery. Deze scheen erg lekker te zijn.

Bijna iedereen had een pizza besteld en wat lekkers drinken erbij. Een warme chocolademelk, Cappuchino of koffie.

Het smaakte heerlijk en het was heel goed. Wat een uitzondering in de bergen was, want hoe hoger je hier komt hoe duurder de prijzen worden. Alles moet namelijk per porter omhoog gebracht worden. Geen wegen te bekennen hier. Een goede koffie of warme chocolademelk is dan ook een uitzondering.

De rest van de dag vooral gerelaxt en na de zware wandeltocht eten we nog een hapje. Wat zien we tot onze verbazing op het menu staan? Spagetti Born Less? Met z'n alle moeten we hier hard om lachen en na een potje kaarten gaan we vroeg naar bed.

Dag 3 Namche Bazaar (rustdag)

Vandaag is een rustdag. Wat je als rustdag kan bestempelen eigenlijk. Het is vooral wennen aan de hoogte want we zitten toch op 3400 meter. Aardig hoog dus.

We maken een wandeling een paar honderd meter omhoog. Erg zwaar en komen ook langs Namche Bazaar airport.

Dit moest eigenlijk ook een airport zijn voor toeristen maar omdat dit erg hoog ligt wordt dit haast niet gebruikt door toeristen. Veel toeristen krijgen eenmaal ze geland zijn last van hoogteziekte en moeten gelijk weer naar beneden. Niet zo slim dus!

Dit airport wordt wel veel gebruikt door helikopters en kleine vliegtuigjes. Namche Bazaar airport stelt eigenlijk niet zo veel voor. Het is eigenlijk een grasveld waar de vliegtuigjes en helikopters op landen, maar wel leuk om te zien.

We bezoeken nog even een tibetaans monastery, wat gerund wordt door 1 monnik (eerst door een bouwplaats heen lopen. En nee, niemand draagt hier veiligheidshelmen!) en daarna terug naar ons guesthouse.

Wederom duiken we weer vroeg ons bed in.

Trekker trek

De laatst dag. De laatste dag voor ons vertrek naar de base camp. Morgen gaat ons vliegtuig en dan is het 16 dagen bikkelen, gelukkig hadden we nog wat relax dagen in Kathmandu.

Shoppen en krotten
Na Marcels aankomst wilde Etienne ook graag nog met ons afspreken voor een hapje eten, maar ook wist hij nog wel een leuke plek met bijzondere winkeltjes. Na de lunch zijn we met zijn vieren in een taxi gedoken en richting de oude paardenstallen van de koning gereden. Deze waren enkele jaren eerder omgebouwd tot winkeltjes en restaurantjes, maar dan helemaal gericht op het rijkere publiek. Het zag er allemaal prachtig uit, maar er liep geen kip! Wnkeliers lagen buiten in de zon of speelde mens-erger-je-niet op de stoep met hun buren, terwijl wij door de straatjes struinden. Erg onwerkelijk. Toen we er weg gingen liepen we verder door de straten naar een paar winkels die Marcel en Etienne wel eens eerder hadden bezocht. Hiervoor moesten we een brug oversteken. Op zich niets bijzonders, behalve dat als je naar rechts keek kilometers aan krottenwijken zag staan. Plastic en houten platen aan elkaar gebonden vlak langs de waterkant. Dit was een heel ander Nepal dan we gewend waren, want Thamel (toeristengebied) lijkt hier wel duizend kilometer vandaan te liggen.
Uiteindelijk hebben we de bus naar huis genomen en moesten ons langs zuchtende en kreunende nepalezen naar buiten werken toen we eenmaal weer bij Thamel waren.

Indiaantje spelen
Natuurlijk moesten we ook nog ons Indische Visa halen. We hadden een oproep voor 3 oktober gekregen en om half zeven stonden we netjes weer in de rij. (Nadat mijn wekker Marcel een hardverlamming had gegeven om kwart voor zes) Wederom het lange wachten en nadat ze ook nog eens de ticketautomaat hadden gerepareeerd konden we uiteindelijk om half elf weer naar buiten met een briefje en de boodschap dat we half vijf terug moesten zijn.
Omdat we niet verwachten dat het nu heel druk zou zijn, waren we er dan ook keurig om 5 voor half vijf. Samen met nog 40 man, stroomden we naar binnen en moesten vervolgens ruim nog een uur wachten voor een breed lachende Indier namen begon om te roepen die nauwelijks waren te verstaan. Gelukkig hoorden we al gauw onze namen en konden we uiteindelijk om half zes weer naar buiten, de trotse bezitters van een visum voor India, 6 maanden geldig en double entree. Voor het eerst een visum die gewoon zonder slag of stoot goed ging bij de ambassade, erg fijn.

Ready for take off
Vandaag is dan de laatste dag. Morgen gaan we richting Lukla. Lukla is de luchthaven voor alle trekkings richting de Mount Everest. Vandaag werden al onze tassen gecontroleerd of we compleet genoeg waren, want onze travel agent houdt niet van risico. Hier en daar moesten mensen nog wat kopen, maar verder was alles in grote lijnen wel in orde. Morgenochtend worden we om half zes opgehaald en moeten we naar het vliegveld. De trek duurt 15 dagen en 1 dag terugvliegen maakt 16. Morgen gaan we gelijk al 3 uur lopen. Dan lopen we ook ongeveer 300 a 400 meter omhoog al naar 3000 meter. Voor mensen die het interessant vinden, we lopen de route door de Gokyo valley. Deze is stijler dan de normale route, maar we veel mooier en minder druk. We stoppen in een dorpje vlak bij Gokyo ri, een hoge berg waarvan je prachtig uitzicht hebt over de vallei de passen en de Mount everest. Deze berg is 5300 meter hoog en optioneel, daarna is het afhankelijk van de weersomstandigheden en de gezondheid van onze groep, maar mogelijk lopen we dan d Cho-la pass. Ook boven 5000 meter. De Cho-la komt uit op hetzelfde stuk als de normale route en in een paar dagen bereiken we dan het plaatstj vlakbij everst basecamp. Basecamp zelf mogen we niet in, want dat is afgeschermd terrein, maar we kunnen het wel duidelijk zien vanaf een uitkijkpunt vlakbij. Van daaruit dalen we weer af en op dag 15 arriveren we dan weer in Lukla.
Onze groep bestaat uit 9 man. 6 trekkers, waaronder een Australiaan genaamd Gerry, een Nederlandse jongen van 19 genaamd Taylor, Etienne, Marcel, Jessica en ik. Verder hebben we onze guide genaamd Bill Lama (nee, niet van de Dalai) en 1 porter en 1 assistant guide.
Een leuke ploeg en we hebben er veel zin in. Voor mensen die zich zorgen maken, niet doen, het is erg veilig en honderden mensen lopen jaarlijks naar de Mount Everest.

Over 16 dagen lezen jullie hier weer alle verhalen die we dan beleefd hebben, tot die tijd moeten jullie maar even op een houtje bijten. Tot dan!

En toen waren er drie....

Vandaag was de dag. De belangerijke dag. Althans voor gwen was het een belangerijke dag. Iets waar ze al weken reikhalzend naar uit had gekeken. Ze miste toch iets. Ra, ra wat is dat.
Ta, da, drumgeroffel....haar vriend Marcel. Ja, vandaag zou hij aankomen.
Er was al wat voorbereiding aan vooraf gegaan. Ze had een specicaal t-shirt voor Marcel laten maken in Pokhara met snoopy erop. Een paar dagen van tevoren had ze ook een hele foute poster gekocht en op de achterkant de tekst gemaakt met "Welcome Home. Hier ben ik" met heel veel kleurtjes en heel veel creativiteit zodat ze deze omhoog kon houden zodra Marcel de aankomsthal van Kathmandu Airport binnen zou lopen, maar zover was het nog niet.
Het begon al goed. 'S-morgens kreeg gwen een smsje van Marcel dat ze bij het vliegveld zijn bagage kwijtgeraakt waren.
Dat was wel een domper, want hoe gaat dat dan met de trekking? Als hij niet op tijd zijn bagage krijgt gaat hij dan wel mee op trekking? Moet alles opnieuw gekocht worden? Toch maar even afwachten. Gwen was uiteraard een beetje hyper dus moesten we een bezigheidstherapie hebben en wat is nou de ultieme bezigheidstherapie? Shoppen!
Helpt altijd goed. We zijn eerst op zoek gegaan naar handschoenen en een muts voor de trekking. We zijn meerdere winkels langsgeweest maar uiteindelijk maar bij Sohna's beland (op aanraden van Etienne). Dit winkeltje word namelijk gerund door een australische backpacker die niet onderhandeld over de prijs waardoor de prijzen laag blijven. Normaal gesproken begint de prijs voor een fleece muts bij 600 rupees en dan moet je geluk hebben wil je er 300 rupees afkrijgen maar bij Sohna's betaalde we maar 100 rupees (1 euro). Ja, je bent Nederlander of je bent het niet. Verder geven ze ook erg goed advies, dat is toch ook wel erg handig met een trekking.
Na handschoenen en een muts te hebben gekocht, ging ik nog op zoek naar een katoenen sjaal.
Ze hebben overal wel pashima of zijden sjaals (uiteraard allemaal nep, maar ja dat weten die toeristen niet). Dus toen ik vroeg of ze katoenen sjaals hadden, keken ze me eerst raar aan maar werd toch geholpen. Bij het eerste winkeltje vroegen ze er gewoon 900 rupees (9 euro!) voor. Belachelijk! Uiteindelijk heb ik een mooie gevonden voor 4 euro.
Van Ettiene hadden we ook nog een goede lunch tip gehad: "B.K.'s Place". Waar we gewoon lekker patat konden halen. mjammie. Hier krijg je vaak wel patat bij je eten maar het smaakt vaak niet echt naar patat, maar dit was heerlijk. Echte patat en ze hadden zelfs nog mayonaise. Een wonder.
'S-middags zijn we om de tijd te doden naar de beautysalon geweest. Gwen was toch wel een beetje zenuwachtig dus een beetje relaxen helpt altijd wel. We hebben een manicure en pedicure gedaan. Alles werd geschrobd en schoongemaakt en gelakt en we zagen er weer tiptop uit.
Het was bijna tijd en rond 15.00 uur ging gwen vol met zenuwen richting het vliegveld.
Hij zou in eerste instantie om 15.25 aankomen. Dit werd een uurtje later. Het lange wachten werd toch beloond en om 17.30 uur konden ze dan samen naar het hostel worden gebracht. Om 18.45 zijn we daarna gezellig z'n allen gaan eten. Ik, gwen, marcel en etienne.
Eerst nog even beslissen natuurlijk. Dat lieten we aan de mannen over. Bij de "Maya Club" kon je volgens Etienne goed mexicaans eten. En na een heerlijke en gezellige maaltijd met een lekkere cocktail zijn we nog even naar een cafetje geweest om wat te drinken en de dag was alweer om.

De bagage van Marcel is ondertussen wel weer terecht!