Groetjes van Jessica en Gwendolin


zaterdag 4 oktober 2008

Trekker trek

De laatst dag. De laatste dag voor ons vertrek naar de base camp. Morgen gaat ons vliegtuig en dan is het 16 dagen bikkelen, gelukkig hadden we nog wat relax dagen in Kathmandu.

Shoppen en krotten
Na Marcels aankomst wilde Etienne ook graag nog met ons afspreken voor een hapje eten, maar ook wist hij nog wel een leuke plek met bijzondere winkeltjes. Na de lunch zijn we met zijn vieren in een taxi gedoken en richting de oude paardenstallen van de koning gereden. Deze waren enkele jaren eerder omgebouwd tot winkeltjes en restaurantjes, maar dan helemaal gericht op het rijkere publiek. Het zag er allemaal prachtig uit, maar er liep geen kip! Wnkeliers lagen buiten in de zon of speelde mens-erger-je-niet op de stoep met hun buren, terwijl wij door de straatjes struinden. Erg onwerkelijk. Toen we er weg gingen liepen we verder door de straten naar een paar winkels die Marcel en Etienne wel eens eerder hadden bezocht. Hiervoor moesten we een brug oversteken. Op zich niets bijzonders, behalve dat als je naar rechts keek kilometers aan krottenwijken zag staan. Plastic en houten platen aan elkaar gebonden vlak langs de waterkant. Dit was een heel ander Nepal dan we gewend waren, want Thamel (toeristengebied) lijkt hier wel duizend kilometer vandaan te liggen.
Uiteindelijk hebben we de bus naar huis genomen en moesten ons langs zuchtende en kreunende nepalezen naar buiten werken toen we eenmaal weer bij Thamel waren.

Indiaantje spelen
Natuurlijk moesten we ook nog ons Indische Visa halen. We hadden een oproep voor 3 oktober gekregen en om half zeven stonden we netjes weer in de rij. (Nadat mijn wekker Marcel een hardverlamming had gegeven om kwart voor zes) Wederom het lange wachten en nadat ze ook nog eens de ticketautomaat hadden gerepareeerd konden we uiteindelijk om half elf weer naar buiten met een briefje en de boodschap dat we half vijf terug moesten zijn.
Omdat we niet verwachten dat het nu heel druk zou zijn, waren we er dan ook keurig om 5 voor half vijf. Samen met nog 40 man, stroomden we naar binnen en moesten vervolgens ruim nog een uur wachten voor een breed lachende Indier namen begon om te roepen die nauwelijks waren te verstaan. Gelukkig hoorden we al gauw onze namen en konden we uiteindelijk om half zes weer naar buiten, de trotse bezitters van een visum voor India, 6 maanden geldig en double entree. Voor het eerst een visum die gewoon zonder slag of stoot goed ging bij de ambassade, erg fijn.

Ready for take off
Vandaag is dan de laatste dag. Morgen gaan we richting Lukla. Lukla is de luchthaven voor alle trekkings richting de Mount Everest. Vandaag werden al onze tassen gecontroleerd of we compleet genoeg waren, want onze travel agent houdt niet van risico. Hier en daar moesten mensen nog wat kopen, maar verder was alles in grote lijnen wel in orde. Morgenochtend worden we om half zes opgehaald en moeten we naar het vliegveld. De trek duurt 15 dagen en 1 dag terugvliegen maakt 16. Morgen gaan we gelijk al 3 uur lopen. Dan lopen we ook ongeveer 300 a 400 meter omhoog al naar 3000 meter. Voor mensen die het interessant vinden, we lopen de route door de Gokyo valley. Deze is stijler dan de normale route, maar we veel mooier en minder druk. We stoppen in een dorpje vlak bij Gokyo ri, een hoge berg waarvan je prachtig uitzicht hebt over de vallei de passen en de Mount everest. Deze berg is 5300 meter hoog en optioneel, daarna is het afhankelijk van de weersomstandigheden en de gezondheid van onze groep, maar mogelijk lopen we dan d Cho-la pass. Ook boven 5000 meter. De Cho-la komt uit op hetzelfde stuk als de normale route en in een paar dagen bereiken we dan het plaatstj vlakbij everst basecamp. Basecamp zelf mogen we niet in, want dat is afgeschermd terrein, maar we kunnen het wel duidelijk zien vanaf een uitkijkpunt vlakbij. Van daaruit dalen we weer af en op dag 15 arriveren we dan weer in Lukla.
Onze groep bestaat uit 9 man. 6 trekkers, waaronder een Australiaan genaamd Gerry, een Nederlandse jongen van 19 genaamd Taylor, Etienne, Marcel, Jessica en ik. Verder hebben we onze guide genaamd Bill Lama (nee, niet van de Dalai) en 1 porter en 1 assistant guide.
Een leuke ploeg en we hebben er veel zin in. Voor mensen die zich zorgen maken, niet doen, het is erg veilig en honderden mensen lopen jaarlijks naar de Mount Everest.

Over 16 dagen lezen jullie hier weer alle verhalen die we dan beleefd hebben, tot die tijd moeten jullie maar even op een houtje bijten. Tot dan!

Geen opmerkingen: