Ziekte slaat toe (EBC-trek deel 3)

We zijn al zes dagen aan het lopen en hoewel we inmiddels qua uithoudingsvermogen meer gewend zouden moeten zijn, begint nu de hoogte zijn slachtoffers te eisen. Steeds meer mensen krijgen last van kwalen en ook slapen wordt lastig en dan zijn we nog niet eens op het hoogste punt aangekomen.

Dag 7 - Gokyo Ri

Volgens ons schema hadden we vandaag een rustdag. Nouja, wederom was het niet echt een rustdag te noemen want we moesten om half vijf ons bed uit en na een vlugge kop thee gingen we die dag de top van de nabijgelegen berg beklimmen. Naar 5340 meter moesten we gaan. Iedereen zat er ellendig bij in het restaurant en klemde zich wanhopig vast aan het warme kopje thee dat we hadden gekregen terwijl het buiten nog pikdonker was. Iedereen had dan ook zijn hoofdlampje opgezet en nadat we ons ontbijt als pakketje ingepakt hadden gingen we als een groep dwergen de mijn in. Buiten vroor het zeker een paar graden en dat maakte het riviertje oversteken een lastige zaak. Meerdere mensen gleden van de rotsen en stapten in het ondiepe, maar ijskoude water. Gelukkig zijn er waterdichte schoenen.

De klim was loodzwaar. Door het weinige zuurstof en de steile helling ben je om de haverklap buiten adem. Ik dan, want Tylor en Etienne leken we omhoog te schieten of ze bloed roken. Na ongeveer 30 minuten besloot Jessica eieren voor haar geld te kiezen en ging terug naar het hotel, haar maag was toch nog niet helemaal gekalmeerd.

Inmiddels begon de lucht te klaren en werden de bergen langzaam verlicht. Wauw! Wat een prachtig gezicht. Terwijl de wolken wegtrokken begon de zon te schijnen en na 2 uur klauteren bereikte ik ruim 30 min later dan de andere, uitgeput de top. De lucht was zo ijl dat ik soms het benauwd kreeg en even een moment moest nemen om op adem te komen. Maar het was een goed gevoel zo hoog te staan.

Na veel foto's daalden we allemaal af en namen lunch waarna we op weg gingen naar onze volgende bestemming Dragnag, een klein plaatsje aan het begin van de Cho-la pass. Een van de zwaarste en hogere passen richting everest. Maar eerst moesten we de gletsjer nog oversteken Al na 10 minuten krijgen we een verassing. Op de gletsjer leven namelijk cavia's! Ze zijn grijs en rende als gekken tussen de rotsblokken. Daarna verder klimmen en lopen. Ditmaal was het stil op de gletsjer (gelukkig) en onderweg konden we prachtige meertjes en ijsmassa's bewonderen. Bij het dorpje bleek bijna alles vol, ze hadden nog 1 kamer en 1 dorimitory. Omdat Jessica nog ziek was en er unaniem besloten was dat Marcel en ik de kamer mochten, bood Marcel zijn bed aan en kroop hij wel bij mij er bij.

Nu moest er alleen nog een beslissing worden gemaakt. We wilden namelijk allemaal heel graag Cho-la doen, maar was iedereen er wel sterk genoeg voor. Vooral Jessica was nog erg zwak en had de darmproblemen en Cho-la is geen grapje, het is zwaar.

Jessica had de hele middag liggen wikken en wegen, maar ze wist dat ze het beter niet kon doen. En toen moesten wij kiezen, gaan we dan niet of splitsen we op.
Gerry besloot gelijk dat hij zich ook zo slecht voelde dat hij niet wilde gaan. Hij zou sowieso met Jessica meegaan naar het zuiden. Etienne en Tyler zeiden gelijk dat ze over de pas wilden en dat was niet veranderd, Marcel sloot zich bij mij aan. Uiteindelijk voegde ik me ook bij de Cho-la, hoewel met wat gemengde gevoelens, maar ook ik wilde dit graag.
De afspraak was dat de assistent gids met Gerry en Jessica meeging hun daalden af naar Phortse en we zouden elkaar dan de volgende dag in Dingbouche ontmoeten. 1 nacht was de groep gescheiden.

Vanaf hier loopt het verhaal in tweeen ik zal heir mijn stuk vertellen tot het wederzien. Jessica zal morgen haar verhaal vertellen.

Dag 8 - Cho-la en rivieren

Die ochtend moesten we om kwart voor 4 opstaan. Snel ontbijten en dan op weg want Cho-la wacht op niemand en zeker niet op luie trekkers. Het was al druk op de berg en de tientallen lichtjes op de berg maakten een mooit schouwspel met de sterren. Doordat het nog donker was kon ik de eerste klim niet goed zien en dat hielp om me de honderden meters omhoog te laten lopen. We starten op 4800 meter en moesten over de 5350 meter bij cho-la. Hoewel dit ongeveer dezelfde hoogte was als bij Gokyo ri, heeft Cho-la 1 groot verschil. Na de eerste heuvelrug moesten we namelijk weer 200 meter omlaag om vervolgens ruim een uur over enomre rotsblokken te klauteren, maar dan ook echt klauteren! Rotsen van soms een paar meter doorsnede liggen naast en op en over elkaar en hier loopt ruwweg een pad. Je klimt hier over en op en zo maak je langzaam je weg richting de pas. Helaas, na deze rotsrivier ben je er nog nog niet, nee! Dan komt het moeilijke. Je bent dan nog qua afstand misschien nog geen 500 meter van de pas, maar je moet in die 500 meter ruim 200 omhoog en dat gaat steil! Over gravel grind en rotsen werk je je langzaam omhoog en de laatste 100 meter komt er dan ook nog bevroren sneeuw bij. vergeet niet dat we inmiddels over 5000 meter hoogte zitten, dat het zuurstof gehalte niet meer dan 70% is en het kwik op min 5 staat. Het was dus neit verwonderljk dat ik constant buiten adem was, geen gevoel meer in mijn vingers had wegens bevriezing en tot overmaat van ramp uiteindelijk begon te kokhalzen van hoogteziekte. Ondertussen stond Marcel als een echte Emiel Rattelband tegen me te ouwehoeren om me nog een extra stap te laten maken en ook Bill (de gids) coachte me de berg op. De enige gedachte die me maakte nog een stap te doen was "teruggaan gaat niet meer, dus ik moet verder." Als je je nu afvraagt hoe het voelt, het voelt alsof je doodgaat (wat ook eigenlijk ook niet zo gek ver van de waarheid is want kokhalzen is niet ver van de dodelijke vorm van hoogte ziekte) Ik ben letterlijk to the edge of my abilities gegaan met deze pas maar zoals mijn schrijven betuigd. Ik heb het gehaald!

En wat een beloning!

Want de andere kant van de berg was een prachtig maagdelijke wit landschap zo mooi en geweldig! WOW! Na weer een fotoshoot de berg af (gaat gelukkig een stuk makkelijker) en bij het eerste dorpje lunchen!!! Daarna verder afdalen naar het volgende dorpje Pherische wat niet ver van Dingbouche lag, dus dan hoefde we niet ver meer te lopen. Vol goede moed volgde we onze gids.... Die is ons recht in de delta van een hard stromende rivier leide. Na ruim een uur klooien met rare oversteekjes en veel te gevaarlijke pogingen, besloten we terug te keren en na 11!!! uur lopen kwamen we compleet uitgeput aan in Dugla, waar we een geweldige en zeer comfortable lodge aantroffen.

Dag 9 - Dingbouche steak

Unaniem was besloten dat we gingen uitslapen de volgende ochtend, maar toch zat iedereen om 8 uur aan het ontbijt. De lodge was inmiddels verlaten. Met frisse moed liepen we in 1,5 uur naar Dingbouche, allemaal heuvelafwaarts dus als een speer. Ik kon zelfs Tyler en Etienne nu bijhouden en dat was me daarvoor nog niet gelukt.

In Dingbouche konden we genieten van een warme zon en wederom een uitstekkende lodge, waar ze Yaksteak met chips hadden. Die vonden we wel verdiend na de Cho-la dus 4 porties werden besteld. Terwijl we wachten op de steak besloten Marcel en ik ons te wassen in de naburige rivier. Dat water is ijskoud maar na 9 dagen wil je dat wel een beetje doorstaan. Bij een rustige zijtak van de rvier vlug wat van het water over je hoofd gooien haren zepen en uitspoelen en dan in de warme zon drogen. Dat proces herhaal je dan met voeten, handen, armen en benen. (meer niet want dan word je echt ziek)

Terug in de lodge was het eten klaar en hebben we de beste Yak steak van de trip gegeten. De jongen had zelfs ee tomatensaus gemaakt voor over de steak!!

Na het eten een stukje wandelen en toen zagen we Gerry en Jessica om de hoek komen. Dolblij begroeten we elkaar. Iedereen was in orde en weer bij elkaar (Marcel had gedroomt dat Jessica in een ravijn was gevallen) en na nog meer ontspanning en utwisselen van verhalen gingen we weer vroeg naar bed, want morgen gingen we weer steigen.