Tibet trip dag 3-4-5: Shigatse - Nam Tso - Lhasa

Op weg

Vandaag een lange dag. Om 09.00 uur opstaan. Een hele dag in de auto stond ons te wachten. Maar dat wilde de pret niet drukken. Dat we eindelijk de driver en Pema overtuigd hadden dat we tibetaanse muziek niet erg vonden, gingen de cd's toch gedraaid worden. Wij, proberend mee te zingen met de tibetaanse muziek bracht zowel veel hilariteit bij Pema als de Driver. Omdat het uiteraard een lange weg was verveelden we ons af en toe. Het idee was, dat iedereen een liedje ging zingen. Eerst Pema met een tibetaanse lovesong daarna Gwen met "op een onbewoond eiland" van Kinderen voor Kinderen en na aanmoediging ging de driver ook los. En uiteindelijk ik met "Sinterklaas Kapoentje".

Onderweg kwamen we helemaal geen restaurants tegen, wat we helemaal niet erg vonden. Eten in de natuur was toch veel leuker? We kwamen nog wel een klein dorpje tegen wat instant noodles verkocht en waar gelijk heet water bij werd gedaan. En zo zat Pema met twee gloeiendhete bakken noodles op z'n schoot. Na een kwartiertje zijn we gestopt bij een open stuk om wat te eten. Het miezerde een beetje, maar dat maakte niets uit.

Terwijl we aan het eten waren, kwamen er twee vrouwen en twee kinderen van een afstandje meekijken. Twee blanken, dat vonden ze toch wel erg interresant.

Na een paar grappen en grollen van Pema (hij wilde de vrouwen overtuigen, hoe knap onze driver wel niet was!) vroeg Gwen of er een foto van de vrouwen gemaakt kon worden. De vrouwen zeiden in eerste instantie "Nee". Ondertussen waren we ook druiven aan het eten. Omdat we een aantal druiven over hadden gaf Gwen deze aan de vrouwen. Nu vonden ze gwen toch wel heel aardig, zo vertelde Pema en mocht er een foto gemaakt worden. Kijk omkopen helpt!

Na onze lunch in de buitenlucht gingen we weer onderweg. Het weer was niet erg lekker. Eerst regen, wat veranderde in hagel en hoe hoger we kwamen ook wat sneeuw. Ook vandaag kwamen we langs een highpass van ongeveer 5300 meter. Even foto's maken en dan snel weer terug de warme auto in want buiten was het naar onze mening rond de 0 a 5 graden. Tot Gwen klaagde dat ze toch wel echt moest plassen. Op 5000 meter? Dan maar op een "Natural spot" zoals Pema dat zo aardig noemde. Pema en de driver beloofden dat ze niet zouden kijken, want struikjes of boompjes heb je niet echt op deze hoogte. (wel veel sneeuw). Later ginigen we nog door en nog hogere pas 5300 meter.

Nam Tso

Rond 18.00 uur kwamen we aan bij Nam tso. Het grote zoutwatermeer van Tibet. Dit ligt op 4700 meter en is het hoogste (grote meer) van Tibet. Nam Tso staat voor hemelmeer en op deze hoogte begrijp je die naam wel.
Het regende nog steeds. We hoopten dat het weer morgen wat beter zou zijn, zodat we morgen tenminste het meer konden gaan bekijken.

Eerst een bed uitgezocht. Pema had ons al gewaarschuwd dat we misschien in tenten moesten gaan slapen, maar het viel mee. Het was een soort grote stacaravan met een stuk of vijf slaapkamers. Iets warmer dus dan een normale tent, waar we erg blij mee waren, want het was al flink koud buiten.

De hele avond hebben we gezellig met z'n allen in de keuken gezeten waar een warm haardvuur brandde (opgestookt met mest). Wij speelden kaarten, aten wat en keken toe bj het kaartspel dat onze gids en driver aan het spelen waren tegen een andere gids en driver.

Rond 22.00 uur gingen we ons opmaken voor de koude nacht. OMat het een vierpersoonkamer was waar we met 2 mensen sliepen hadden we genoeg dekens dus dat zou allemaal wel goed komen.

De volgende ochtend regende het nog steeds. We hadden noze werker om half zeven gezet zodat we de zonspkomst zouden kunnen zien, maar daar was dus geen sprake van. Dan maar eerst meer slapen en na nog een extra uurtje, ontbijten. Een bakje tibetaanse yoghurt. Heerlijk, we moesten gelijk weer aan Mongolie denken, want ook deze was zuur en met brokjes, maar wel heerlijk! Jammie!

Na nog wat kaarten en bezoekjes aan de toilet klaarde lucht toch nog een beetje op. Dan konden we eindelijk een stukje van het schiereiland waar we logeerden ontdekken. Het was een mooi gezicht met in de verte alweer nieuwe regenwolken. Uiteindelijk moesten we voor deze wolken ook weer vluchten en na een kort uurtje wandelen 'renden' (zeg maar zo snel mogelijk wandelen, want rennen is uitgesloten op deze hoogte) we weer terug.

Terug naar Lhasa
Pema stond al klaar, er zat de geur van sneeuw in de lucht en hij wilde weg. Wij eigenlijk ook wel, want we waren de regen zat en konden toch niets doen. Dus snel alles ingeladen.
Hoewel we de regen bij het meer vervloekten, bleek het later nog een gelukje te zijn. De pas naar Lhasa was namelijk helemaal besneeuwd! Alles was maagdelijk wit en helder. Prachtig!
Snel nog even met Pema op de foto om het moment vast te leggen.
Verderop moesten we langs wat vastgelopen vrachtwagens manouvreren, dan is sneeuw wel een nadeel, maar al snel waren we voorbij de pas en was de sneeuw alweer aan het smelten.
Hadden we dat toch ook nog even gezien, zo op onze reis.
Behalve nog een vrachtwagen die van de weg was gereden, twee op elkaar geklapte bussen en een wegversperring vanwege reperaties, was de rest van de reis niet echt interessant. Asfalt weg en 2 uur rijden en je bent in Lhasa, waar ons hotel alweer klaar stond voor ontvangst. De laatste 10 minuten raakten Gwen nog wel helemaal verwikkeld in een gesprek over producten importeren uit Tibet naar Nederland voor Marcel. Pema was enthousiast, dus wie weet gaan we nog meer van hem horen via Marcel. Na aankomst nog snel eten en een nachtje slapen voor we weer zouden vertrekken.

Lhasa Airport
De volgende ochtend werden al vroeg opgewacht door gids en driver om ons veilig te brengen naar het vliegveld. Lhasa airport is superklein, maar wel voorzien van laatste snufjes. Na afscheid en fooi voor onze nieuwe vrienden, werden weer eerst gefoeierd en besnuffeld met een stok. Door een scan en dan mochten we het volgende poortje. Hier moesten we op een plaat staan, waar we nog steeds niets van begrijpen. Daarna customs. Tassen door de scan, gelukkig hoefden we hem ditmaal niet open te maken. Vervolgens konden we eindelijk inchecken. In de rij nog even heel snel onze flightbag over de tassen trekken en dan de tickets. Op naar de volgende controle.
Eerst werden we aangesproken en moesten we paspoorten laten zien en vervolgens werd de visa en je exitkaart bekeken en bestempeld door weer 2 andere mannetjes.
Dan denk je eigenlijk, nu zjin we er! Maar nee, nog een laatste contole reste er. Schoenen moesten uit en door de scan, samen met tas. De tas werd opengemaakt en doorzocht. Zelf moest je nogmaals door de scan en werd nogmaals gefoeieerd.
Na dit alles waren eindelijk de chinezen tevreden en mochten we wachten tot we vertrokken.

De vlucht duurde 1 uur en dan waren we los van China en eindelijk in Nepal. Maar meer hierover in ons volgende logje.