Verassing....

We waren weer terug in Bangkok. Ik wel enigzins teleurgesteld want aan de grens kwamen er dus achter dat sindskort de regel is, dat als je over land komt, je maar 15 dagen visum krijgt. Voor Gwen en Marcel precies genoeg maar voor mij dus niet aangezien het visa verliep op 29 januari en ik op 4 februari zou vliegen. Gwen was ergens anders druk mee bezig. De verassing!

Deze zou morgen plaatsvinden en allebei hadden we geen idee wat het inhield maar gwen begon toch echt wel zenuwachtig te worden.

Pracht en Praal

De instructie van Marcel was vandaag dat we eerst rustig gingen ontbijten en dan onze tassen inpakken zodat we ontvoerd konden worden naar.... ja, dat was een raadsel. Zelfs onder het ontbijt liet hij niks los. We stapten allebei vol spanning de taxi in. Na een halfuurtje stopte we bij een gigantische wolkenkrabber genaamd het Prince Palace Hotel. We gingen naar de receptie op de 11e etage. Wij moesten even wachten want Marcel moest nog even wat regelen. We stonden allebei vol verbazing in de hal. We hadden wel zoiets verwacht als een resort maar dit was echt over de top. Overal goud en zelfs van die bellboy's in strakke pakjes met rood en goud. Er was zelfs een zwembad op de 11e etage waar je over heel Bangkok heen kon kijken. Dit waren we niet gewend aangezien we meestal in simpele hotels sliepen. We werden na een kwartier naar onze kamers begeleid naar de 24e etage. Deze was bijna net zo groot als mijn huiskamer. Met glazen schuifdeuren en balkon waar je over heel Bangkok heen kon kijken. Een gigantisch kingsize bed met grote badkamer en heel mooi interieur.

Nadat we even bekomen waren van deze pracht en praal ging ik een poging doen om me visa te verlengen en gwen ging met marcel de buurt even verkennen.

Naar het immigration office te komen was al een taak op zich. De taxi nemen was niet zo moeilijk maar het verkeer was wat anders. Uiteindelijk er een uur over gedaan en toen bleek ook nog dat het 1900 baht (50 euro) kostte om hem te verlengen en je moest er een week op wachten. Dan kwam er ook nog eens bij dat ik niet de enige was. Er stond misschien wel 100 of 200 man binnen en ik moest weer op tijd terug zijn zodat we samen met z'n allen gingen lunchen. Er een week op wachten was ook geen optie omdat Marcel al had laten vallen dat we morgen met het vliegtuig vertrokken met bestemming: "onbekend". Geen optie dus. Snel terug naar het hotel. De terugweg ging gelukkig wat sneller. Nog steeds druk maar een halfuurtje later was ik dan weer bij het Prince Palace. Eerst lekker gegeten bij Sizzler. Mjammie...

Wat was de planning voor vanmiddag? Shoppen! Zelfs marcel ging gezellig mee. Rond een uur of 5 moest hij toch echt weg, hij had namelijk weer wat in de planning staan.

Aaaahhhh!!

Rond half zeven was hij weer terug en zouden we gaan eten. Gwen kreeg een van een marcel een ansichtkaart in haar handen gedrukt met een getekende postzegel. Wat raar?

Toen hoor ik keihard gegil. Wie was daar? Corine!!!! Ze vlogen elkaar in de armen. Ja, het thaise publiek wat rondliep in het winkelcentrum was ook met stomheid geslagen. Gwen kon het niet geloven. Corine was samen met Marc (haar vriend) helemaal overgekomen vanuit Nederland.

Na deze schok was het plan om toch even wat te eten maar Corine en Marc waren voor het eerst in hun leven in Bangkok dus eerst maar even langs de buurt van het sextoerisme.

Gwen en ik zagen onderweg nog een stalletje staan met gefrituurde beestjes. Een kikker die hadden we nog niet geprobeerd. Ik mocht de eerste hap nemen.

Corine keek er met afgrijzen naar. Dit was niks voor haar, maar voor ons was het gewoon weer een gefrituurd beestje.

De "sexbuurt" vooral erg hilarisch. Veel tentjes met neon reclame en veel westerse oude mannetjes met vooral jonge thaise meiden en bars met namen zoals "Spankies" en "Lollipop" waren geen uitzondering. Als westerse vrouwen waren we dan een uitzondering want veel zag je er niet.

Hierna zijn we gezellig met z'n allen wat gaan eten. Dit moest echter snel want Marcel had weer een verassing in het vooruitzicht. We gingen weer terug naar het hotel.

Op een gegeven moment hoorde ik weer veel geluid van de gang af komen. Ja, hoor de verassing was gekomen. Marcel z'n ouders waren gekomen. Na alle verhalen die ik nu van ze gehoord had, ontmoette ik ze nu in levende lijve. Uiteindelijk was het alweer 23.30 uur toen we naar bed gingen.

Helaas moesten we om 05.00 uur de volgende morgen al weer verschijnen bij de receptie om ons vliegtuig te halen.

Gwen: Ik moet hier natuurlijk even aan toevoegen dat ik die dag niet had verwacht Corine te zien. Als 1 van mijn beste vriendinnetjes hadden we elkaar enorm gemist en ik was dan ook vreselijk blij haar te zien die dag. Ook het feit dat mijn schoonouders er waren was een hele blije gebeurtenis. Na 7 maanden Jessica en Marcel (hoe lief ze ook zijn) is het geweldig om zo weer bekenden te ontmoeten. Marcel is echt de grootste schat van de wereld dat hij dit voor mij geregeld had.