The way to the top (EBC-trek deel 5)

We zijn weer samen en als 1 groep trekken we nu naar die befaamde plek, het Everest base camp. Hoewel de moraliteit inmiddels aan het zakken is, willen we niet opgeven, we zouden gaan voor everest, dus dan gaan we ook.

Dag 10 Een rustige dag

Na een dag slapen op wat minder hoogte en de kalme wandeling de dag ervoor, lijkt het wel of iedereen moeite heeft met de nieuwe klim. De mannen praten herhaaldelijk over het feit dat ze het hoogtepunt nu wel gehad hebben, en ook de zware tocht haalt mensen fysiek nog onderuit. Het tempo is daardoor beduidend lager dan op weg naar Gokyo, maar nog steeds een stuk hoger dan de meeste mensen op deze hoogte. In rap tempo halen we mensen in en binnen 2 uur zijn we dan ook weer terug in Dugla, waar iedereen wel toe is aan en kop koffie of warme chocolade melk. Met ons gezicht in de warme zon, kon niemand het gevoel dat we op wintersport waren van zich af houden. Maar helaas geen kabelbaan aanwezig en dus moesten we de zware klim van Dugla over de Thoklapass (4830 m) zelf doen. Boven echter aangekomen vlakte het pad volledig uit en was het bijna een zondagmiddag wandeling naar Lobouche war we die avond zouden blijven. Omdat dit een klein plaatsje is, hadden we 1 van onze porters (Pema) vooruit gestuurd de dag ervoor om te reserveren en we hadden dan ook goede kamers bij aankomst. Het viel gelijk op dat er en jongen met gitaar zat te spelen en al snel raakte Gerry met hem aan de praat. Voor we het wisten waren we aan het kaarten met hem en na het eten werd er door de gastvrouw verzocht om muziek. Het werd zo toch best gezellig in de koude bergen.

Dag 11 So glad we made it

De volgende dag was het weer om 8 uur opstaan, vandaag gingen we naar Gorak shep (5130 m) maar 200 meter hoger dan Lobouche, maar wel met een steile pas die moest worden beklommen. Tot overmaat van ramp was nu ook Etienne aangevallen door darmkrampen en als en waar krukkenteam begon we aan de klim. De hoogte begon opnieuw zich kenbaar te maken, want wederom moesten we en stap terug nemen qua snelheid. Toch kwamen we na 3 uur al aan in Gorak shep. De eerste glinstering van de punt van Everest deed iedereen juichen en natuurlijik moest de groepsfoto worden gemaakt. Na ons te hebben geinstalleerd in onze kamers was de keuze moeilijk, want gorak shep had de 2 belangrijkste punten 1 van de twee konden we die middag doen. We konden of naar base camp lopen, of de klim gaan doen naar de top van Kala Pathar (5550 m) met uitzicht over Everest. Niemamd was echter geinstresseerd in Everest base camp, aangezien we al hadden gehoord dat je niet naar het echte kamp mocht en het hoofdzakelijk en hoop stenen was. En met de middag hadden we vel mooier licht op de bergen. Dus klommen we om 2 uur richting de top van Kala pathar. Jessica was nog steeds niet lekker en met de extra hoogte was het niet beter geworden en Gerry wilde liever wat later gaan dus, was het wederom Tyler, Etienne, Marcel en ik die aan de klim begonnen. Hoewel de hoogte groter was, was ik nu veel beter gewend en werd het pas echt de laatste 100 m vrij zwaar. Maar zonder al te veel moeite haalde ik de top en dik ingepakt in mijn donsjas (het was KOUD!) kon ik Everest aanschouwen in bijna al zijn glorie. Wat een berg, geweldig!

Daarna langzaam weer afdalen, waarna we onderweg nog Gerry tegen kwamen. In de avond konden we vanaf het veld voor ons hotel nog prachtige foto's maken van de zonsondergang op Everest en toen was ook deze dag weer zeker geslaagd.

Dag 12 Going down

We hadden het gehaald, we hadden Everest gezien, we zijn naar 5500 m geklommen, allen het base camp, waarvoor we eigenlijk ten allereerste waren gegaan, hadden we nog niet gehad. Volgens onze gids was het 1,5 uur lopen naar base camp en terug. We konden het als we vroeg weggingen in de ochtend doen en dan liepen we in de late ochtend richting Pheriche (4270 m) waar we zouden slapen die nacht. Eigenlijk had niemand er zin in, maar we hadden toch allemaal toegezegd. Echter het bleek al snel die ochtend dat alleen Etienne, Tyler, Marcel en ik wederom richting het kamp zouden gaan. Na 1 uur klauteren over de gletsjer had ik het alleen wel gezien. Ik was al moe aan het worden en voorlopig waren we nog geen meter dichterbij. Hoewel ik het niet leuk vond besloot ik toch terug te gaan. Een wijs besluit bleek later, want de anderen kwamen pas om 10 uur terug. Ze waren ruim 3 uur weg geweest en hadden vlagetjes en stenen gezien. Precies zoals alle anderen het hadden omschreven. Tyler was echter eigenwijs geweest en toch en stuk doorgerend naar het echte base camp, maar ook hij was wat teleurgesteld.

Na een vlugge lunch moesten we alweer op stap. Na de gletsjer, moesten we ditmaal allemaal omlaag. Heerlijk wandelen en al snel merkte iedereen dat ze weer beter konden ademen. Het was echter nog wel een lange wandeling, want uiteindelijk kwamen we om half vijf aan bij het hotel.

Dit hotel was trouwens splinternieuw en heel erg westers! Het zag er fantastisch uit. Alles prachtig gemaakt en een geweldig warme eetzaal. Helaas was dit allemaal schijn, want het eten viel fors tegen. We hadden een pizza besteld, die qua formaat meer weg had van een flensje en nog zuinig belegd ook. Toen we hierovr klaagden en aangaven dat het niet netjes was om mensen zoiets voor te zetten die hele dagen liepn werd er lakoniek gereageerd. Daarmee was het voor ons gedaan, morgen zouden we wel ergens anders ontbijten.