Groetjes van Jessica en Gwendolin


vrijdag 12 december 2008

Schijt aan alles

Omdat we door ziekte deze niet meer hebben kunnen plaatsen, komt nu hierbij het ontbrekende logje van 2 December.

Udaipur was rustig en een prachtige omgeving, maar we moesten weer verder. De bus vertrok om 21:30 en we hadden nog een hele nacht te gaan voor we Jodhpur zouden bereiken, de tegenhanger van Jaipur en de 'Blauwe stad' genoemd.


Misselijk makend
Toen we de bus in liepen waren we verrast. De sleeper plekken waren namelijk boven de stoelen en konden met geblindeerde schuifraampjes en gordijntjes helemaal worden afgesloten van de stoelen. Jess had nog steeds last van haar maag, maar we konden liggen. In eerste instantie waren we blij met het zachte bed, maar toen de bus ging rijden snapten we plotseling waarom de trein een populair vervoermiddel is. Elke bocht voel je en met het rijgedrag in India betekend dit dat je de hele tijd door elkaar geschud wordt. Om het nog erger te maken liggend heb je veel meer last van wagenziekte en dat was voor Jess haar maag net iets te veel.
Maar ook mijn blaas kon er niet tegen en na 2 uur rijden stond ik op de deur te bonken bij de chauffeur. " Please, I have to pee." Gellukkig stopte hij al snel langs de weg en kon ik het donker in sprinten. Jess haar opmerking was. "Heb je nu een hele bus voor je laten stoppen?"
De nacht ging zonder slaap voorbij en om half 5 (ruim 1,5 uur te vroeg, dat het kan in India?) kwamen we aan in Jodhpur. We hadden een hoteltip gekregen van een andere reiziger in Udaipur dus met die in gedachten lieten we op hoop van zegen afzetten bij Discovery paying Geusthouse. Wonder boven wonder stond de gastheer bij de deur. Hij liet ons een kamers zien en gaf een goede prijs. We konden een andere (betere) kamer krijgen de volgende dag na de uitcheck, dus mochten we vannacht in de maharaja room slapen. Super groot en luxe, goede service!

Blauw en indrukwekkend
De volgende ochtend verhuisden we naar de iets minder luxe, maar nog steeds comfortabele kamer in het guesthouse. Daarna liepen we naar het dakterras voor ons ontbijt en stonden even met onze ogen te knipperen. WAT EEN GAAF UITZICHT!!!
Vanaf het dak kon je prachtig het fort zien liggen op de stijle klif en overal om je heen zag je de huisjes in fel blauw geschilderd. Jodhpur is zeker zijn naam waardig.
Na een aangenaam ontbijt moestne we nog wat dingen regelen voor het geval dat we niet naar Bangkok konden vliegen. We probeerden India airlines te bellen en moesten mailtjes uitwisselen met Marcel over wat hij zou gaan doen.
Daarna was het al weer bijna tijd oor lunch en na snel wat te hebben gegeten wilden we dan toch echt het fort bekijken. Het was inmiddels flink warm geworden. Het feit dat we nu toch vlakbij de woestijn zitten was goed merkbaar en we zweten dus allebei flink toen we omhoog klommen.
Het fort was reusachtig toen we dichterbij kwamen. De entree viel wat tegen, maar daar zat wel het gebruik van de fotocamara en een Audio guide bij inbegrepen en dus liepen we met koptelefoon door de mooie gebouwen en museums.
We zaggen weer geweldige mooie stukken jaren geleden gebruikt door de Maharaja (koning) van Jodhpur. Een Gouden palanquin, palace of palanquins genoemd, was als een soort van gouden koets van de Maharaja, ook zwaarden en messen, schilderijen en prachtige ruimtes beschilderd en versierd met goud. Na de rondleiding leipen we nog even over de muren en hadden we een geweldig uitzicht over de blauwe stad. Daarna was het toch tijd om terug te keren en te kijken wat de situatie was met Bangkok en de tickets.

Ongeluk
De volgende ochtend zouden we om 8 uur opstaan om met een safari dorpjes in de buurt te gaan bezoeken. Echter om 4 uur in de nacht werd ik wakker van een enorme klap uit de toilet. Geschrokken keek ik naar Jessica die strompelend de toilet uit kwam. Ze was op de toilet bijna flauwgevallen en was zelfs van de toilet afgevallen! Daarbij had ze haar tand gebroken en ze was vreselijk misselijk. Ik schrok me rot! Ze zag er ontzettend beroerd uit, maar ik kon niet anders doen dan de toilet schoonmaken en zorgen dat ze een emmer kreeg. Gelukkig sliep ze de rest van de nacht, maar ze kon in de ochtend niet eens naar de toilet lopen dus moest ik ons tripje verplaatsen naar de volgende dag. Gelukkig was dit geen enkel probleem. Ik kon ook schone lakens krijgen en ze waren allemaal erg bezorgd. Ik stelde hun gerust dat het voedselvergifitging moest zijn en zij bevestigden op hun beurt dat mocht het nodig zijn ze 24 uur per dag een dokter konden bellen.
Na mijn ontbijt ben ik opneiuw richting het fort gelopen zodat Jess rustig kon slapen en herstellen, er was niets wat ik voor haar kon doen. Hier ben het Masoleum van de Maharaja gaan bekijken. Een wit marmeren tombe met kleinere Centographs (tombes) van andere Maharaja's er omheen. Onderweg heb ik een lekker muziekje opgezet en op de terugweg heb ik nog een speciale lokale lassie gehaald (yoghurt drankje met kruiden, waaronder cardamon). Hij was zalig en daarna ben ik weer bij Jess gaan kijken. Ze voelde zich al iets beter en wilde zelfs een klein beetje eten. Na de lunch ben ik nog wat gaan lezen op het dakterras waar ze een heerlijke schommelbank hadden staan. Het was wederom erg warm, dus echt veel puf voor meer had ik niet. Nog wel even naar het internetcafe natuurlijk en tot mijn grote verbazzing, Bangkok zou weer vrij komen!! De protesters verlieten het vliegveld!! Blij rende ik terug naar het Guesthouse en smst ik Marcel. Het kwam dus toch nog goed.

Een ongeluk komt nooit alleen
Die nacht voelde ik me niet echt lekker en de volgende ochtend werd ik wakker met een beetje buikpijn, maar ik dacht dat het ngesteldheidskrampen waren. Jess was nog steeds ziek dus we konden niet naar Jaisalmer zoals we dat hadden gepland. De treinkaartjes die we dus hadden geboekt moesten worden omgeboekt en gecancelled, dus er zat niets op dan dat ik naar het treinstation ging. Daar kwam ik er echter al snel achter dat het niet mijn baarmoeder was die aan het krampen was, maar mijn darmen. 2 uur ben ik bezig geweest om de kaartjes te wijzigen, terwijl ik al mijn charme en dominantie probeerde te gebruiken om de mannelijke treinambtenaar te overtuigen dat wij recht hadden op het verschil van een omgeboekt treinkaartje. (wat we uiteindelijk niet kregen) Toen moest ik mezelf eerst naar de toilet en daarna naar bed slepen. De rest van de middag lag ik te rollen en te draaien van de koorts en in de avond was het niet veel beter.
Nu waren er dus 2 ziek en de volgende dag zijn we beiden ook niet ons bed uitgeweest behalve om nieuwe flessen water te halen. Gelukkig ging het toen met ons allebei wel weer een stuk beter.

Nog een laatste blik
De laatste dag voordat we echt weg moesten naar Delhi. Sinterklaas werd groot gevierd in Nederland en dat stak wel een beetje aan. We voelden ons allebei een stuk beter en we zouden die morgen een Jeepsafari doen langs allerlei kleine dorpjes. Dus op tijd opstaan en om 9 uur zatten we uitgecheckt in de jeep. De man (mister Singh) vertelde ons wat over kledingdracht en de belangrijkheid van de 'statements' die kleding kan maken. Zo verteld een rok of tulband je welke caste iemand behoort (hoog of laag, maar ook welk beroep) Trots vertelde hij dat hij van de warrior caste was (dat is een van de hoogsten). Verder hadden we vrij spel en mochten we alles aangeven. We stopten eerst bij twee vrouwtjes, de ene dame haar gezicht bedekt, de andere grijs en gerimpeld met een grote gouden ring in haar neus. De oudere vrouw haalde een klein apperaat tevoorschijn wat Jessica en ik gelijk uit het museum herkenden. Opium!
We kregen Opium te drinken? Volgens de gids goed voor magen die overstuur waren. (ja, en voor hoofden die graag roze olifantjes zien)
Ik weigerde meer dan 3 druppels te drinken en eigenlijk vond ik dat al wat veel, maar goed. Jessica dronk iets meer, maar er waren gelukkig niet echt effecten te zien. Daarna werd Jessica gevraagd mee te komen door de dochter des huize. Ik wist niet wat er zou gebeuren, maar kon het niet laten om in lachen uit te barsten toen ze behangen met kleurige stoffen en een sluier weer naar buiten kwam. Daarna mochten we meel malen met een steen en toen was het klaar.
weer terug in de jeep nam hij opeens een afslag door het zand. Hij wist nog een meertje in de buurt. Hier konden we wat foto's maken van vogels, volgens hem.
Echter toen ik over de heuvel het meertje zag, schrok een groep antilopen op en renden zo snel voorbij dat ik niet eens tijd had mijn camara op te tillen. Gelukkgi bleven ze iets verderop staan en konden we ze prachtig bekijken.
Daarna weer verder, een blokprinter die katoenedoeken bedrukt emt houten blokken en een pottenbakker waar ik een poging mocht wagen een misvormt potje te produceren.
Daarna weer door naar de wever die met de hand kleden weeft, maar nog intressanter, een vader heeft met een reusachtige snor en een kleurige tulband.

Na deze trip wilden we eigenlijk wel weer terug en ik begon me weer niet helemaal lekker te voelen. Tot overmaat van ramp werd langzaamaan mijn nek zo stijf als een plank en in het Guesthouse kon ik niet meer links of rechts kijken.
Wederom dus niet veel uitgevoerd de rest van de middag en nu alweer op weg naar Delhi. Want die trein kunnen we niet missen. Het vliegtuig naar Bangok staat al bijna klaar.

Geen opmerkingen: