Schuitje varen, theetje drinken

We waren in Laos, een land toch nog wel vol van mysterie, want hoeveel mensen bezoeken dit land. Het konden er nooit veel zijn en met 5,6 miljoen inwoners is het land ook niet bepaald dichtbevolkt. We zouden op weg gaan naar het zuiden en dan onderweg wat plekken aandoen, maar eerst naar Luang Prabang, met de boot.

De boot op

Ons guesthouse kon ons wel helpen met de slowboot die we wilden hebben. We hadden al gehoord en gelezen dat het 2 keer ongeveer 6 uur varen zou zijn. Niet echt geweldig, maar op een boot altijd beter dan in de bus. Daarna moesten we nog wel wat eten, we hadden al in de lonely planet een restaurant gezien die Laos barbeque had. Een leuke manier voor het begin van onze reis in Laos. Het bleek ook heel bijzonder, want we kregen een emmer met kooltjes in het midden van onze tafel (er zat een gat in gezaagd) en daarover ging een soort ronde cakevorm met gaatjes in het verhoogde gedeelte. In de kom ging een boulion voor de groenten en het verhoogde gedeelte kon je met spek invetten en vervolgens het vlees braden. Het was heel lekker en reuze gezellig, zeker de moeite waard. Wat wel een beetje jammer was, dat de onderkant niet helemaal dicht zat. Helaas, kwamen we daar te laat achter want gwen kreeg een gloeiende kool op haar voet. Ouch!
Daarna toch maar slapen, want de volgende ochtend werden we om 9 uur opgehaald om naar de boot te gaan.

De volgende ochtend, weer op tijd ons bed uit, snel een ontbijtje en vervolgens in de tuk tuk die al klaar stond. Bij de boot moesten we wel onze paspoort gegevens invullen en laten controleren, want tenslotte was de Mekong rivier de grens met Thailand. Rond half 10 klommen we de boot in en hadden geluk! Voorin de boot stonden zachte busstoelen in plaats van de harde, houten bankjes die in de hele boot stonden. Omdat we de eersten waren konden we gelijk drie bankjes claimen en waren we zo verzekerd van een aangenamere reis.

Helaas, bleek dat de eersten zijn niet zoveel voordelen had als we dachten, want de boot was ook nog bijna helemaal leeg en dat houdt in wachten op meer passagiers.

Wachten, wachten en nog meer wachten. Om half 11, leek de boot al aardig vol, maar nog vertrokken ze niet. UIteindelijk om kwart over 12 kwam er een enorme groep de kade op en hoewel onze boot al aardig vol was, moesten die allemaal er nog bij gestampt worden. Er waren niet eens genoeg zitplaatsen, dus werden sommige in het woongedeelte en bij de motor gepositioneerd. En toen, eindelijk, konden we gaan.

De boot ging door een prachtig gebied, met heel veel mooie rotsen in het water, stroomversnelingen, draaikolken (kleintjes, geen zorgen), enorm veel jungle aan beide kanten en af en toe een dorpje. Hij meerde er ook regelmatig aan, om mensen van Laos er op en af te laten en zo kon je nog meer zien van al die dorpjes. Ook verkopers met sjaaltjes vielen ons lastig vanaf de kade en verkopers met pringels!(chips) en andere etenswaren liepen over het dek. De kapitein was ook nog niet echt heel ervaren, want tijdens het aanmeren vergat hij 1 keer de boot vast te leggen en dreef de boot met ons en zonder de bemanning (die was aan wal voor lunch) af. Zijn vrouw in paniek roepen en uiteindelijk sprong 1 van de matrozen vanaf het dak van een andere boot onze kant op. Net op tijd ook, want iets verder stroom opwaards lagen best grote rotsen. Daarna legden ze hem goed vast. Tja, een ezel stoot zich... oh en onderweg werd er door de bemanning ook nog even een paar slokken wodka gedronken, waar we toch wel enigzins verbaast over waren.

Happy Birthday

Uiteindelijk kwamen we om 6 uur met nog de laatste schemering in onze rug aan bij Pak beng. De eerste stop halverwege op de route naar Luang Prabang. Een lief dorpje, dat nog geen electra heeft en dus alles doet op generators. De sfeer had iets van een hippiedorpje, met bob marley uit de speakers van de restaurantjes. Ik ging zelf alvast de berg op, op zoek naar een guesthouse, terwijl Marcel en Jessica wachten tot de tassen van de boot kwamen. Op deze manier konden we snel een guesthouse claimen voor de (150 concurrenten) anderen ook de berg op kwamen. Het guesthouse bleek prima te vinden en vlak voor er andere mensen aankwamen kon ik een driepersoons kamer vastleggen met de dame. Daarna wat eten, want na de reis op de boot hadden we enorme honger. Het restaurantje bood een prima keuze uit curries en andere lokale hapjes, dus dat was geen probleem. Tijdens het eten werden we echter verrast door een Duitse jongen, Stefan. Hij was tegelijk met ons van het Akha hilhouse (thailand) naar Laos gegaan en in Houy Xai waren we hem al tegen het lijf gelopen in het internet cafe en vervolgens zat hij op dezelfde boot. Nu liep hij ook hetzelfde restaurant binnen en vroeg hij of hij aan mocht schuiven. We hebben gezellig gegeten en aan het einde bood hij aan onze drankjes te betalen, want hij was namelijk jarig. We vonden het wel jammer dat hij dat niet eerder had gezegd, maar wilden nog wel een drankje met hem drinken ter ere van zijn verjaardag. We vonden een klein 'Bakery cafe' waar ze ook bananencake hadden en konden het niet laten om deze te bestellen voor hem. Vervolgens zongen we luidkeels 'Happy birthday' voor hem en het cafe had zelfs nog een klein kaarsje wat ze aanstoken op het cakeje. Al met al een geweldige ervaring en hij leek oprecht heel erg blij. Hij bewaarde zelfs het kaarsje als aandenken.

Daarna maar weer slapen, want om half 10 gingen de lichten uit, want de generator ging dan uit. Op tijd slapen dus.

Zeeziekte

De volgende ochtend hadden we besloten al vroeg naar de boot te gaan. Er was gezegd dat we om half negen aanwezig moesten zijn en negen uur zouden vertrekken, dus met de volle boot van gister wilden we er vroeg zijn zodat we weer de goede stoelen konden claimen. Bij de boot bleek echter dat we met een andere boot verder moesten en deze had helemaal geen zachte stoelen, alleen maar harde bankjes. We besloten dus toch maar kussentjes te gaan kopen bij een winkeltje. Ook gingen we dit keer op de vloer van de boot vooraan zitten. Dit hadden we gister 2 andere mensen zien doen en het zag er comfortabel uit, beter dan een krap bankje in ieder geval.

Bewapend met kussentje waren we keurig om half negen weer op de boot. Maar wederom moest hij weer op laatkomers wachten. DIt keer iets minder lang en we vertrokken uiteindelijk om 10 uur.

De boottocht was wederom vrij hetzelfde. Stenen en rotsen in het water, veel jungle en weer een hoop dorpjes. Voor de verrandering hadden we echter ook een haan aan boort, die constant bij het aanleggen begon te kraaien. Bij de tweede stop werden daar nog een paar manden met eenden en kippen bij gezet en ook nog een andere haan, waardoor we een serenade van gekraai kregen. De Mekong werd ook langzaam breder en doordat we nu op de grond zatten, was het ook makkelijker om even te slapen. Op een gegeven moment stonden er een helleboel mensen bij een aanmeer plaats. Hier stond ook een vrouw met een grote varkenskop in haar handen en naast haar een zeiltje met een soort van rare hond en een dode kat, maar dan 2 x zo groot en met vlekken als een luipaard. Vol verwondering stormde de halve boot naar voren om foto's te maken, dat is pas jungle leven.

Na een tijdje waren we het echter wel enorm zat aan het worden, want deze trip duurde nog langer dan de dag ervoor. Uirteindelijk waren we 8 uur onderweg en meerden we om 6 uur aan in Luang Prabang. Maar we waren er, dat was veel belangrijker.

Snel opzoek naar een guesthouse! We hadden onze tassen als eersten, omdat we deze als rugsteun hadden gebruikt, dus ditmaal hoefden we niet te wachten. Nog voor de boot vastlag, stapten we op weg naar de stad. We moesten eerst nog wel even door de nightmarket lopen, voor we in de straat kwamen waar we wilden zijn.

Het guesthouse was snel gevonden. Daarna wat eten zoeken en slapen, want de volgende dag was er weer genoeg te zien.