Niet alleen goud dat blinkt

Na een veel te lange busrit kwamen we gebroken aan in Vientaine. De hoofdstad van Laos, maar niet echt de bestemming waar we naar toe wilden. Maar goed, nu we er toch waren...

Een warm welkom
Om 7 uur in de avond wil je eigenlijk alleen nog maar een hotel vinden. Dat bleek wat ingewikkelder dan verwacht, want alles zat vol. In ieder geval, in het drukke, touristische gebied. Daarnaast was het een heel stuk warmer zo veel verder naar het zuiden. De zon was al onder, maar binnen een paar tellen waren we al goed bezweet.
Na een half uur van deur naar deur slenteren vonden we een hotel dat nog 2 kamers had. Eindelijk, we konden gaan eten, want we hadden flink honger.
Bij Full moon konden we weer eens goed westers eten. Pitabroodjes met tofu of tonijn en spaghetti voor Marcel. Het was allemaal heel erg lekker. Verder nog wat rondlopen over de boulevard, waar we een groot 'feest' in een tent zaggen. Het bleek een maleisies eetfestival en morgen was de laatste dag. Daarmee was gelijk besloten dat we de volgende dag daar zouden gaan eten. Ze hadden een buffet en een avondvullend programma met loterij.
Daarna nog even geld pinnen, wat bij Marcel maar niet wilden lukken, maar bij Jesscia gelukkig dit keer wel. Uit frustratie ging Marcel vervolgens alle pinautomaten proberen die we tegenkwamen, maar niets lukte.

Fietstourisme
De volgende ochtend keek Jessica met rode oogjes en wit weggetrokken uit haar kamer. Ze had weer last van haar maag en was niet lekker. Ze ging nog wel mee voor ontbijt, maar na een paar happen wilde ze toch liever terug naar het hotel. Dat betekende dat Marcel en ik de dag met zijn tweeen moesten doorbrengen. We besloten fietsen te huren om zo snel de stad te kunnen bekijken. De fietsjes waren echte kleine stadfietsjes, maar ze reden perfect. Enige nadeel was dat er echter nog maar 1 rode fiets was en alle andere waren baby roze met Hello Kitty op het frame en zelfs in het profiel van het voorwiel. Ik heb een hekel aan roze, maar er werd me weinig keus gelaten. Gelukkig hoefde ik er niet naar te kijken alleen op te fietsen (toch, ma?).
Eerst gingen we op weg naar Patu Xay, of ook wel de 'Arc de triomphe' van Laos. Een enorme betonen complex wat bedoeld was als status symbool, maar halverwege is verlaten en nu een mengeling is van afschuwlijkheid en verwondering. Er zitten hier en daar mooie elementen op en je kan zien dat ze er echt wel wat mee van plan waren, maar de draadijzers en de grauwe kleur van de muren, doen het toch een stuk minder lijken.
We konden wel voor 30 cent naar boven klimmen en daardoor een heel groot stuk van Vientaine bekijken. Nu heeft Laos 1 regel, gebouwen mogen niet hoger zijn dan 7 verdiepingen, dus dat ver kijken is heel gemakkelijk. (Er is trouwens 1 hotel die zich uit die regel heeft gewurmd en daardoor behoorlijk opvalt tussen al die andere gebouwen.)
Daarna weer op ons fietsje en een stukje door de stad fietsen en gewoon rondkijken. We zagen schoolkinderen en prachtige gebouwen overal en uiteindelijk kwamen we weer terug bij het hotel om te kijken hoe het met Jessica ging en te gaan lunchen. Jess wilde nog niet mee, dus gingen we weer met zijn tweeen op pad.
Eerst nog twee tempels bekijken en dan naar de Mekong rivier waar we aan het water op een paar relax kussens lokale Laos hapjes bestelden en geroosterde kip. Vervolgens weer verder en naar de, op 1 na, belangrijkste tempel in Vientaine, Wat Sisaket. De enige tempel die niet door de Thaise overweldigers (of de siamese zoals ze hier worden genoemd) werd vernietigd. Dit is ook nog wel te zien, want alles is heel oud en authentiek. Een lage muur met overkaping loopt helemaal rondom het gebouw en hier staan in duizenden kleine nisjes allemaal kleine boedha beeldjes. Volgens de curator ruim 10.000 in de hele wat! In de centrale tempel staat een andere belangrijk boedha beeld, namelijk een kopie van de Emerald boedha, die wij hebben gezien in Bangkok. De gidsen vertellen hier dat de kopie een geschenk was van de koning van Thailand, maar zeggen er een beetje misnoegend bij, dat hij gewoon het orgineel terug had moeten geven.
Daarna zijn we naar the golden stupa, That Luang, gereden. Inmiddels kwam de zon door de wolken en werd het ook nog eens ondragelijk heet, maar gelukkig gaf de wind nog wat verkoeling.
That Luang is niet meer het orgineel, zoals Sisaket, maar een reconstructie van hoe hij moest zijn geweest. Volgens de verhalen, hebben de Indiers hier ooit het borstbeen van Boedha begraven, maar goed, dat zijn de verhalen. Het is voornamelijk een enorme gouden constructie die je van een afstand al goed kunt zien. Ten noorden en zuiden staan hier ook twee tempels, waar ook weer de belangrijkste Lama van Laos zou wonen (hem hebben we niet gezien). Verder hebben ze hier nog een enorme bouwput, waar ze ook een enorme tempel (of wat) aan het bouwen zijn. De grootste die we tot nu toe in Laos hebben gezien, maar nog niet af. We hadden in de krant gelezen dat in 2010, Vientaine 450 jaar bestaat en vermoedelijk willen ze het dan af hebben. Ook het terrein voor het plein lag helemaal brak, dus ze hebben grootse plannen.
Toen begon het toch alweer laat te worden, dus meosten we terug, Jessica ophalen (die voelde zich alweer beter) en op naar het maleisische eten.

Een swingende avond
De kosten waren 4,5 euro per persoon voor het buffet, je mocht zoveel eten als je wilde en iedereen kreeg 1 lootje voor de lotterij. Uiteraard liep het programma al gelijk een uur uit, we waren tenslotte in Laos. Maar om 8 uur begonnen ze dan met een welkomstdans. Gelukkig konden we daardoor rustig genieten van al het lekkere en vooral pittige eten uit de keuken. Ze hadden genoeg keuze en ook gewoon kipvleugeltejs en fruit als toetje. We waren toch wel een beetje klaar met eten toen het dansen begon. In prachtige kleding dansten meisjes en jongens op een 'welcome to Maleisia' nummer, dat niet misstaan had in het songfestival. Daarna werden er mensen op het podium uitgenodigd en uiteraard kwamen ze recht op onze tafel af. Jessica had een excuus, maar ik moest naar het podium en achter mij volgde Marcel. We moesten een maleissisch dansje doen, wat voornamelijk veel met je handen wapperen was. In het begin niet zo erg, maar daarna moesten we allemaal afzonderlijk onze kunsten laten zien. Marcel vermoede dat hij er niets van zou bakken en improviseerde daarom maar een gek dansje. Ik deed mijn best, maar voelde me voornamelijk diep rood kleuren. Toen we dachten er vanaf te zijn, kwamen er 2 bamboestokken tevoorschijn. Elk uiteinde werd door een man in handen genomen en ze werden in het ritme van 'we will rock you' tegen elkaar en op de grond getikt. Een meisje deed voor wat de bedoeling was. Je voet tussen de stokken steken, als ze op de grond aan het tikken waren. En vervolgens er tussendoor springen. Opnieuw moesten we 1 voor 1 met de dame tussen de stokken springen, maar gelukkig ging het ditmaal beter.
Daarna mochten we eindelijk het podium af en begonnen ze met de lotterij.
Na de lotterij kwam een man die kunstjes met twee koffiekannetjes kon. Dit hadden we natuurlijk al wel gezien in Bangkok, maar deze man kon zelfs een bruggetje maken en dan inschenken, of allerlei andere trucjes. Daarna weer een lotterij en toen weer een spelletje.
Het publiek mocht voor een prijs, ook het koffieschenken doen, de beste zou winnen. En, ja hoor, Jessica werd van haar stoel getild en netjes naar het podium gebracht. Veel verder dan het overgieten en een paar simpele trucjes kwam het niet, maar dat bleek voor veel mensen al net zo moeilijk. Ze won niet, maar we hebben er veel lol aan gehad.
Uiteindelijk werd er nog meer verloot en een blanke dame won de hoofdprijs (een trip naar Maleisie voor 5 dagen). Daarna een afsluiting met wederom een nummer 1 songfestival nummer 'Beautiful Maleisia' en toen wilden we toch wel naar bed. We hadden niets gewonnen, maar wel een hele leuke avond gehad en de volgende dag moesten we weer met de bus. Ditmaal naar Ba na Hin, of Khoen Kham, een dorpje vlakbij de mooiste grot van Laos. Het was ditmaal niet zo ver, maar 4-5 uur met de bus.