Een droeve dag

We hadden een geweldige 7 maanden beleefd. Jessica en ik. 7 maanden hebben we door een groot gedeelte van Azië gereisd. We hebben ontzettend veel meegemaakt, veel gezien, heel erg veel beleefd. Maar na een meerdere gesprekken en een gezamenlijk besluit moesten we afscheid nemen. Ik ging naar huis, Jessica naar Australië. Na 7 maanden komt er een einde aan ons team, de Wereldreizigers nemen afscheid op het strand op 27 januari. Jessica vertrok naar Ranong en ik ging nog voor 2 dagen met Marcel naar Bangkok.

Na 7 maanden is het afscheid niet makkelijk, maar ik weet zeker dat ze het goed gaat maken. Nu een ervaren reiziger, zal ze het goed doen in haar eentje.

Ik ga haar ook zeker volgen op haar website http://wreizigerjessica.blogspot.com
Hopelijk blijven jullie haar ook volgen en steunen.

Jessica, ik wens je het allerbeste en heel veel mooie momenten in de komende maanden. Ik mis je gezeldschap, je lach en je troost. Je bent mijn nieuwe zusje.

Het gaat je goed.

Hoogtepunten en dieptepunten

Terwijl Jessica haar eerste spannende dag aan het beleven was met haar PADI duikcursus gingen die ochtend, Marcel en ik eerst mijn allerliefste vriendinnetje gedag zeggen. Speciaal gekomen naar Thailand ging ze nu toch nog even de laatste dagen genieten van haar mannetje op een ander eiland. Na het wachten op de boot zeiden we elkaar vaarwel en een grote knuffel en toen zijn Marcel en ik begonnen met verhuizen.

De grote klim
Onze spullen waren al bijna ingepakt, maar eerst moesten we nog uitchecken. We hadden al een afspraak gemaakt met een leuk resort, waar we voor 800 bath (18 euro) Een houten bungalowhuisje hadden en een ontbijtje. Voor we daar echter konden komen, moesten we wel de berg oversteken. En dat hield in een flink eind steil omhoog klimmen met zware backpacks, in de brandende hitte en de benauwdheid van de jungle. We waren dus goed bezweet toen we eenmaal boven waren. Daarna weer naar beneden. Het mooie van het pad was, dat het door totaal onbebouwd gebied liep. Weinig mensen kwamen hier en je hoorde dan ook overal junglegeluiden. Toen we even bleven staan omdat er iets in de bosjes bewoog stonden we gebiologeerd te luisteren, tot plots Marcel hard begon te schelden. "Shit, Shit!"
Ik schrok me wild. Ik dacht aan een troep aanvallende apen. Maar Marcel stond niet op zijn plek te dansen van apen, maar vanwege enorme joekels van muggen. Snel doorlopen dus en eenmaal bij ons resort zaggen we toch nog apen. Een hele groep brillangoeren (dat heb ik natuurlijk even opgezocht) die de knopen van bomen aan het eten waren. Een prachtig gezicht.
Daarna zouden we naar de lagune gaan die op eht eiland lag. We wisten al dat het een beetje klimmen was, maar met goede moed begonnen we.
Eigenlijk was gelijk al het eerste stuk een uitdaging. Langs de hele muur hingen touwen en je moest goed je voeten plaatsen en echt klimmen om verder omhoog te komen. Dit ging zo enkele honderden meters door tot je boven kwam. Maar toen we dachten dat we er waren, moesten we natuurlijk ook naar beneden. Weer met touwen de wanden af, waar we uiteindelijk in een prachtige nauwe gang kwamen met steile rotswanden en enorme palmbomen en planten aan alle kanten. De perfecte setting voor de nieuwe jurassic park of king kong. Hier liepen we ook een ander stel tegen het lijf. Ze waarschuwden ons. Het echt moeilijke stuk lag verderop en zij had dat klimmen het niet waard gevonden.
Twijfelend liepen we verder en inderdaad, inene viel de grond weg. De muur liep een paar meter steil naar beneden, met 2 touwen en houvast voor niet meer dan een schoenpunt op de rotswand. Voor de bergbeklimmers die over het eiland zwermden geen probleem, maar zowel Marcel en ik hebben er toch wel een tijdje naar staan kijken voor wij besloten de stap te wagen en voorzichtig begonnen met afdalen.
Nog 2 keer hebben we als echte klimmers wanden afgedaald en toen waren we beneden. De lagune ws vrij leeg en modderig, maar door de honderden meters hoge rotswand die de kleine poel omsloot, was het een prachtig gezicht. Er hing ook nog in een grot een hangmat van een man die hier ooit had gewoont en een tunnel zou leiden naar de andere kant. We hebben dat maar niet geprobeerd, maar zijn weer terug omhoog gaan klimmen en na 3 uur van fysieke inspanning stonden we weer bij het begin. Dit was niet voor de watjes...
Nu weer terug naar het strand en horen hoe Jess haar dag was en morgen zouden we gaan duiken.

Leraarsles
Omdat Marcel en ik ons hadden opgegeven voor een refreshment (ik voornamelijk, want ik bleef wat onzeker) gingen we die dag duiken met Jessica. We zouden beginnen met wat oefeningen, die we alle drie moesten doen, waarvan 1 de voor mij zo gehate masker leegblazen was. Gelukkig had Sebastiaan zowel mij als Jessica ervan overtuigd, dat het hebben van een eigen duikmasker veel beter was dan die je kreeg bij huur. Dit had ik al veel eerder gehoord en ik was al aan het kijken geweest, maar na zijn woorden, had ik er ook dus maar 1 gekocht. Dit zorgde er ook voor dat de oefening geweldig ging. Ik was er zelf erg verbaasd over. Daarna gingen we een rondje zwemmen. We zaggen volop mooie visjes, murene, wat pijpvisjes en nog veel meer. Terug op de boot krgeen we gelijk een lezing van Sebastiaan over luchtgebruik, balans en zwemtechnieken. Niemand deed het goed, maar gelukkig was er veel ruimte voor verbetering.
De volgende duiklocatie was bij een mooi strand in de buurt. De andere groep werd bij een wand gedropt en wij gingen meer de andere kant op. Hier moesten we opnieuw balans oefeningen doen, voor we gingen zwemmen. Al binnen 5 minuten maakte Sebastiaan het gebaar "Turtle" En zowaar een meter grote zeeschildpad zwom kalm onze kant op. Het dier zweefde zo gracius door het water, het was een geweldig gezicht. Daarna nog meer vissen en diertjes, er is zoveel te zien! Ongelooflijk! Zwem je snel dan kom je miljoenen soorten en kleuren vissen tegen, hang je even stil boven een koraal dan zie duizende kleine diertjes die je even daarvoor niet was opgevallen. Zeeslakken, krabbetjes, anemoonvisjes (Nemo!!!!). Het was een prachtig gezicht. We draaiden om en zowaar nog een zeeschildpad! Deze was gigantisch. Om hem niet af te schrikken bleven op zeker 10 meter afstand om hem te bekijken. Het dier was zeker 2 meter en was alg of wier van een steen aan het eten, wat hem een mooi studieobject maakte.
Dolblij kwamen we weer boven. Wat een gave duik. Snel een hapje eten en toen moesten we weer huiswaarts. Het was inmiddels alweer laat aan het worden.


Ontspanning
Na die dag zweten voor een leraar, wilden Marcel en ik niets liever dan een ontspannen duik maken. Perry, die de dag ervoor als back-up was meegegaan, zou mij en Marcel begeleiden. Jess zou haar laatste dag hebben met Sebastiaan ter afronding van haar cursus. Zij moest die dag haar masker afdoen op 14 meter en duiken tot 18 meter. Iets wat eigenlijk allemaal heel makkelijk was, vertelde ze ons achteraf.

Bij onze eerste duik waren we bij een eiland. Deze had een onderdoor zwemgrot. Een brede grot met koraal en vis. Maar eerst zouden we een rondje om het eiland doen.
We waren nog niet weg of Perry gebaard wild naar de zeebodem en maakt een teken. "Haai, Haai!" Gelukkig had ik al over de haaien hier gelezen, luipaard haaien en zwartpunt haaien zijn rifhaaien in dit gebied. Ze slapen vaak overdag en zijn compleet ongevaarlijk. Deze luipaardhaai zag er dan ook niet echt eng uit, plat op de bodem ging hij er bij onze komst al snel vandoor. 2 meter lang, iedereen was blij! We hadden een haai gezien en we waren nog maar net weg. Nu Marcel en ik met zijn tweeën waren namen we ook de tijd om alles te bekijken. Ontspannen zwommen we over de riffen en bestudeerde de visjes. Wat was dit gaaf!! Na ons rondje gingen we door de tunnel. Voor eht eerst een muur boven je hoofd is toch wel vreemd, maar het was ook leuk om zo de vissen te zien schuilen in het donkere water, en de prachtige kleuren van koraal aan het uiteinde.
Blij wilden we ons laatste stukje stijgen tot ik plots een kwallendraad tegen mijn arm voelde. Ik had al eerder kwalletjes gevoeld die ik neit kon zien. superklein en ongevaarlijk, maar plots voelde ik een soort draad om mijn arm slaan en het prikte als een gek. help, wat was dit? Wild begon ik met mijn andere hand de draden van mijn arm te slaan en toen voelde ik ook nog een draad tgeen mijn gezicht. Maar ik kon niets zien. Los van de draad zocht ik naar de kwal, maar er leek helemaal niets te zijn. Wat was er gebeurd?
Eenmaal boven bleek Marcel ook behoorlijk gestoken. Nog geen minuut voordat ik was gestoken was hij op zijn armen en benen aangevallen. Beiden zatten we onder de rode strepen die langzaam dik werden en opzwollen. Gelukkig hadden ze azijn aan boord en na het afspoelen met zoutwater, deden we er flink wat azijn over heen. Na 30 minuten zakte de prikken wat, maar we zouden dit nog lang onthouden. Marcel had trouwens de kwal wel gezien. Een klein bruin kopje, met lange bijna doorzichtige rode draden. Bah, snel maar een volgende duik.
Al voor het begin van de volgende duik hoorden we een paar belangrijke dingen van de duiksite. Er zatten zeepaardjes in het koraal aan de oostkant, vlakbij waren zwartpunt rifhaaien. Maar ook de kleine bamboehaai kon je daar vinden en er moesten baracuda's zitten.
Blij met zoveel leuke vissen doken we het water in en al snel zagen we prachtige grote scholen vis voorbij zwemmen. We zaggen een grote groep baby baracuda's en gingen opzoek naar die rottige zeepaardjes. Helaas, geen haaien en paardjes, maar toen waren we plots Marcel kwijt. Hij wees naar een steen. "Haai!" gebaarde hij.
Perry kwam aanzwemmen en maakte een vreugdedansje. Marcel had een bamboehaai gevonden, verstopt in een klein grotje. De dag was nu helemaal goed. Dolblij kwamen we boven water. Perry complimenteerde ons op het luchtgebruik. We waren allebei erg vooruit gegaan.

Superday
Na zo'n mooie dag wilden we eigenlijk nog 1 dag gaan duiken. De volgende dag was de superday, drie duiken op 1 dag en we konden dan gelijk onze 30 meterduik halen voor de advance. Dat leek ons wel wat, dus emt ons drieën gaven we ons op.
Helaas bleek Jessica de volgende ochtend ziek. Ze had geen oog dichtgedaan en baalde vreselijk. Marcel en ik gingen dus alleen. Bij de eerste duik gingen we naar 30 meter en moesten daar een rekentest doen, want de diepte beinvloed je hersens. Daarna zouden we wat rondzwemmen rond het wrak waar we gingen duiken. Een wrak van een passagiersschip. De test ging voor zowel mij als Marcel feilloos, 30 meter was een makkie. Met een grote groep zwemmen was echter weer iets nieuws. Het bleek erg aanpassen en ruim zwemmen. Wel was het wrak een prachtig gezicht. Grote groepen vissen, koraalduivels, ontzettend veel mooie dingen en het oude bruine wrak... Het was geweldig om te zien.
En toen hadden we onze eerste diepe duik gedaan. Helemaal niet moeilijk.
Daarna duik 2, maar al na 10 meter zakken kreeg ik een probleem. Mijn oren wilden plots niet meer klaren. Voor 10 minuten probeerde ik mijn oren vrij te krijgen, maar ze gingen steeds meer pijn doen. Uiteindelijk kon de groep niet meer op mij wachten en terwijl Marcel door Sebastiaan werd meegenomen, werd ik omhoog gebracht door Perry. Ik baalde als een stekker! Duik verpest door mijn stomme oren. Gelijk boven nam ik een tablet en moest ik wachten op de anderen. Het leek veel te lang te duren, maar uiteindelijk kwamen ze boven.
Eerst maar wat eten voor de laatste duik. Deze zouden we met een andere divemaster doen. Ray, was een Thaise man en erg ervaren. Hij wist alle mooie plekken en we zouden samen met een andere man duiken. Een fijn klein groepje.
De plek waar we doken heet sharkpoint. Het heet natuurlijk niet zonder reden zo, want hier komen erg veel haaien. Eenmaal in het water, was ik even bang voor mijn oren, maar al snel bleek het probleem opgelost. Zonder moeite kon ik klaren en genieten van de mooie onderwaterwereld.
Dat Ray een goede spotter was, was niet gelogen. We lieten ons meevoeren op de sterke stroom en zaggen boxfish, murene en zeker 3 leopardshark. Bij de eerste konden we zelfs even op de bodem nog geen 2 meter bij het dier vandaan zitten om het te bestuderen. Even vederop prikte Ray zijn stokje in het zand en liet ons een krabbetje in een koraal zien en weer verder een garnaal verstopt in een spleet. Bijna aan het einde pakte hij ook nog even een kwal op bij de kop, zwaaide er vrolijk onze kant mee op en stak zijn tong uit. Haha, erg grappig.

Het was een geweldige laatse duik geweest. Zo jammer dat Jessica het niet had kunnen meemaken. Maar een mooie afsluiting van onze reis in Thailand.

Bounty Island

Je ziet wel eens van die posters met een blauw strand, wit zand en een palmboom. Nou denk er gingantische kliffen bij en je hebt Railey Beach. Railey Beach is dan ook helemaal omgeven door klifs. De enige om er dan ook te komen is per boot.

Paradijs

Vroeg ontbijten vandaag want rond 07.30 uur zouden we opgehaald worden met een minibusje.

Rond 08.30 uur arriveerde we dan bij de boot om te vertrekken richting Railey Beach.

Rond 10.00 uur stopte de boot en moesten we overstappen in een longtailboot zodat deze ons naar het strand kon brengen. Het resort van Marc en Corine lag gelijk aan het strand. Wij moesten nog even op zoek naar een bungalow. Nadat dit allemaal geregeld was gingen we gezellig met z'n allen lunchen. Daarna zijn we toch even voor een duikschool gaan kijken. Vooral na het snorkelen, wat ik fantastisch vond, wilde ik gewoon gaan duiken. Dit zou vooral in Australië ook van pas kunnen komen.

Nadat we een paar duikshops afwaren gegaan besloten ook Gwen en Marcel te gaan duiken.

De rest van de middag hebben we vooral gerelaxt. Ik ben aan het eind van de middag lekker op een terrasje gaan zitten met een orange shake, uitzicht over het superblauwe water en nog even leren voor het duiken want jammer genoeg is het niet alleen maar duiken. Er zat ook nog wat theorie bij. Rond 18.00 uur kwamen Marcel en Gwen er ook gezellig bij zitten en genoten we allen van de mooie zonsondergang. Daarna nog even gezellig met Corine en Marc gegeten en nadat we afscheid hadden genomen (ze vertrokken de volgende dag naar Phi Phi Island) doken we ons bed in.

Een duik in het diepe

Ik had niet een optimale nachtrust gehad. Dit kwam vooral omdat ik me druk begon te maken over me duikcursus welke vandaag zou beginnen. Ik had hier een lange tijd naar uitgekeken en alle doom scenario's kwamen voorbij. Wat als het niet lukt? Wat als ik 20 meter onder water zit en het gaat fout? Drama dus...

Maar eerst even ontbijten aan het strand en dan was het tijd om te gaan. Gwen en Marcel gingen Railey nog even ontdekken en ik ging onderweg naar de duikschool. Me duikinstructor was een aardige duitser genaamd Sebastiaan. Eerst was het tijd voor theorie. Dat luchtte tenminste op want uit mijn ervaring gaat theorie me toch altijd wel wat beter af dan de praktijk.

Eerst een dvd'tje kijken en dan vragen behandelen. Op een gegeven moment vroeg ik op welke dag ik eigenlijk theorie examen moest doen. Het schokkende antwoord van Sebastiaan was "nu?". Oke, antwoordde ik maar wist het niet zeker. Nou ja, als het fout ging dan kon ik altijd nog herexamen doen. Het ging gelukkig goed op een paar kleine foutjes na. Wat een opluchting, dat had ik tenminste achter de rug. Eerst pauze. Van 13.00 uur tot 14.30 uur. Rustig gegeten aan het strand en daarna nog even in het zand gezeten. Rond 14.30 uur ben ik weer teruggelopen maar we moesten nog even wachten op iemand anders. Sebastiaan stelde me voor aan Lisanne, ook een nederlands meisje, en wat bleek? Haar ouders woondde ook in Alphen aan den Rijn. Wat een toeval! Nadat we gezellig gepraat hebben over de wereldstad Alphen gingen we rond 15.15 uur richting de longtailboot. Sebastiaan en ik waren niet de enige. Er was nog een duikinstructeur en een leerling bij. Zij gingen de navigatieduik doen.
Eerst alles aantrekken en dan was het de bedoeling om van de boot af te duiken. Dit hield in: Op de rand zitten en je dan achterover laten vallen. Yeah, right! Maar ja, ik wilde me ook niet laten kennen, dus daar ging ik.... Splash!!
Onder water ademen was in het begin erg raar en onnatuurlijk maar dit wendde snel. Nu was het tijd voor wat oefeningen. Onder andere het uittreken van het jack waar je luchtfles en al het andere aan vastzat, je gewichtsgordel af doen maar ook water in je masker laten lopen. Dit laatste was toch wel erg moeilijk. Het was vooral de kunst om niet in paniek te raken, het was namelijk wel op 5 a 6 meter. Dus als het fout gaat kan je wel naar boven maar dat kan niet meer als je op 15 of 20 meter zit. Na een paar keer ging het wel goed. Daarna zijn we ook nog even gewoon visjes en koraal gaan kijken, erg mooi. Daarna terug naar de boot.
Rond 18.00 uur waren we dan eindelijk weer op Railey Beach. Ik had rond 17.00 uur afgesproken met Marcel en Gwen, maar kwam uiteindelijk pas om 6 uur terug. We hebben gelijk even alle verhalen uitgewisseld. Gwen en Marcel waren naar de lagoon geweest, dat was vooral 200 meter omhoog lopen. Het laatste stukje was zelfs zo erg dat het echt verticaal omhoog was met een touw, maar de lagoon was volgens Gwen erg mooi. Daarna op naar de duikshop want daar stond me backpack. We zouden namelijk verhuizen naar Ton Sai Beach. Iets rustiger en betere sfeer. Maar om Ton Sai Beach te bereiken moest je over wat rotsen heen klauteren. Normaal gespoken kan dit wel, maar met een backpack op gaat dit wat lastig. Sebastiaan meldde echter dat we mee met de boot konden naar Ton Sai Beach. Dat is mooi. Nadat we met z'n allen van de zonsondergang hadden genoten, konden we met de boot richting Ton Sai beach waar ons een heerlijk avondmaal stond te wachten en we doken vroeg ons bed in want de volgende dag was het tijd voor dag 2 van me duikcursus en deze vond plaats bij Phi Phi waar ook Marcel en Gwen hun duik gingen doen.

Kata Beach

Met moeite kwam iedereen uit bed. Ja, 05.00 uur is wel erg vroeg maar ach we zouden vliegen vandaag, naar... Marcel verklapte het al. we gingen naar Phuket! Het eiland van zon, zee en strand. Eindelijk ontspannen!

Orchidaes

Koffers inladen en gaan met die banaan. Marcel had er ook nog voor gezorgd dat we een klein ontbijt mee konden nemen in de taxi zodat we deze onderweg konden opeten. Bij het vliegveld moesten we nog een klein uurtje wachten en dan vliegen....

In Phuket werden we opgehaald door een minibusje en na een halfuurtje waren we dan bij ons hotel, Orchidaes. Wederom geregeld door Marcel. Een gigantisch complex met zwembad en hele mooie kamers met uitzicht over Kata Beach en wederom een mooie badkamer en heel mooi balkon. We hadden een gratis upgrade gehad, waardoor we uiteindelijk in de supreme rooms terecht waren gekomen en dat was ook wel te zien.

Nadat iedereen zijn koffers/backpacks in de kamer had gezet was het eerst tijd om wat te eten. Het was inmiddels al 11.00 uur en om 06.00 uur hadden we alleen een klein ontbijt op.

Hierna is iedereen een beetje zijn eigen weg gegaan. Corine en Marc hebben het vooral rustig aan gedaan want zij hadden nog een beetje last van de jetlag. Lidi en Fred (de ouders van Marcel) gingen samen met ons Kata Beach ontdekken. Het was wel toeristisch (veel restaurantjes en winkeltjes) maar lekker rustig qua mensen en de zee was adembenemd blauw. Eind van de middag zijn we ook nog even het zwembad ingedoken en voor het avondeten had Fred een mooi restaurantje uitgezocht waar we heerlijk zijn gaan eten.
Marcel en ik hadden die middag ook nog besteed aan het uitzoeken van een leuk tripje voor de hele groep hier op Phuket. We zouden eerst een dag een busje huren en dan de volgende dag een boottripje met Lidi en Fred. Dan konden Corine en Marc lekker een stukje olifant rijden, want dat wilden ze nog graag doen. Lidi en Fred moesten de 21ste namelijk alweer weg (zij waren er al weer 1,5 week) dan zouden wij verder gaan naar Railey en Phi phi en was er geen goede mogelijkheid meer voor olifantenpret.

Vroem vroem

Na een goede nacht slapen, stonden we alweer op tijd klaar bij het buffet. Ze hadden genoeg te eten. Pannekoeken, frenchtoast, fruit, yoghurt, brood, croisantjes, muffins, verse eitjes, zelfs nasi en aardappelpuree! Heerlijk om eens zo uitgebreid en ongenegeerd te kunnen schransen bij het ontbijt. Ik voelde me een koningin!
Daarna met zijn allen de minibus in. Eerst naar 2 uitzichtpunten. De eerste keek uit over het strand waar we ook verbleven. Het uitzicht was mooi, maar niet verbluffend. Het tweede punt was echt wel erg leuk. Al onderweg kwamen we namelijk hordes scouts tegen. Groepjes met sjaaltjes en rood gesmeerde gezichten liepen de weg af en ons uitzichtpunt bleek hun trefpunt te zijn. Vol enthousiasme doken Marc en Marcel tussen de kinderen voor leuke shots. Maar ook het uitzicht was geweldig. Links was een rustig strandje met geweldige snorkelplekken en rechts een haven vol met blinkende witte zeilschepen. En ondertussen het blauw-turqoise water wat fonkelde in de zon.
Na deze dachten we alle punten gehad te hebben, maar wat bleek, de chauffeur had er nog 1 bijgepakt. We stopten nog op 1 punt en hoewel deze lang niet zo mooi was, stond hier wel een geweldige tempel helemaal volgebouwd met olifanten.
Na deze stop gingen we naar de "Big Buddha" Een enorme witte buddha die bovenop de berg stond zodat hij uitkeek over heel Phuket.
Wat wij echter niet wisten, was dat hij nog in aanbouw was. Gemaakt van marmer, was het namelijk een behoorlijk duur project en er werd dan ook volop donaties gevraagd voor de bouw. Onderweg naar boven werden er ook onderdelen tentoongesteld zoals de ogen, een stukje oor en stukken van de lotusbloem. Boven kon je hele stukken van het beton nog zien, beelden waren zelfs nog gedeeltelijk in plastic gewikkeld, maar de buddha zelf was erg indrukwekkend. Enorm hoog en groot keek hij op je neer en voelde je behoorlijk klein.

Na deze ervaring tijd voor lunch. Onze chauffeur wist een goed restaurant en zo zatten we pal aan het water te lunchen. Daarna vlug door voor de volgende stop. De grootste tempel van Phuket "Wat Chalong". En wat bleek er was een meerdaags festival aan de gang. Hordes mendsen kochten eten bij kraampjes (tja, we waren in Thailand), waren aan het bidden, voorspelde hun toekomst met stokjes of waren gewoon aan het luieren in de schaduw. Rotjes klapten in de wierrook ovens op het terrein en overal liepen mensen! Een prachtig gtezicht om te zien.
Daarna wilden we nog naar een waterval toe. Ook dit bleek een gelukkige keuze, want als vrije dag, waren er vele lokale jongeren aan het zwemmen in het water rondom de waterval. Marcel en ik besloten ook een duik te wagen en klommen in het koude water. Het werd behoorlijk diep op een stukje en hier sprongen dan ook de jongens vanaf een smalle richel naar beneden. Ze daagden Marcel nog wel uit, maar hij wilde toch liever niet het risico hebben een been te breken. We zijn nog wel even onder de waterval zelf gaan staan voor een verpletterende douche en daarna snel eruit en afdrogen. Want het was alweer laat.

De boot op
Na het eten en wat slaap was het de volgende dag alweer tijd voor het geplande boottripje. We wensten Marc en Corine veel plezier en vertrokken toen richting de haven. Hier lag een gemiddelde boot klaar, met koffie, thee, frisdrank, fruit en zelfs koekjes. We zouden ook nog een lunch krijgen en we werden hard aan het lachen gemaakt door onze gids die het welkomstpraatje hield. Bij de eerste stop werden we elk met 2 of 3 man in een kano met een bootman geplaatst en door een grot heen gevaren naar de lagune aan de andere kant. Hier zatten enkele hongerige apen al te wachten, maar ook de rotsmuren waren prachtig.
Daarna weer een stukje verder varen en opnieuw verschillende stukken bekijken vanuit de kano's en genieten van de prachtige omgeving.
De derde stop was bij het gedoopte "James bond" Island. Hier was lang geleden namelijk Golden eye opgenomen. Het was hier dan ook druk met toeristenkraampjes en fotograferende mensen. Daarna weer snel terug naar de boot, waar een overheerlijke plaatselijke lunch stond. Vers gegrilde vis, gefrituurde zeebeestjes, vers gewokte groentetjes en heerlijke kippenpootjes. Daarna was de volgende bestemming alweer bijna in zicht. Nog even zonnen op de punt van de boot en toen konden we nog lekker een stukje zwemmen in de blauwe zee.
Voor we het wisten was de dag om en waren we 5 uur terug. Tijdens het avondeten hoorden we de enthousiaste verhalen van Marc en Corine. Corine had zelfs nog bovenop de kop!!! van de olifant gezeten. Een mooie dag dus.

Snorkelpret
We hadden nog 1 dag met zijn 7-en, maar allemaal wilden we eigenlijk ontspannen. Marcel wilde vooral niet te lang in de zon, want je verbrande levend, maar we waren wel allemaal nieuwsgierig naar het strandje wat we hadden gezien op het uitzichtpunt.
Lidi en Fred bleven in het hotel, maar wij besloten met zijn 5-en te gaan zwemmen en snorkelen bij dat strandje.
De spullen waren ingepakt en voor we het wisten waren we er. Snorkel gehuurd en na wat uitleg aan Jessica over hoe je moet snorkelen zonder een mond vol zeewater zwommen we tussen de vissen. Vol blijdschap deelde Corine en ik de visjes die we zaggen. Corine zag zelfs nog een soort van enorme slang, maar ik kon hem niet meer zien, dus weet niet precies wat het was. Wel zaggen we volop maanvissen en zelfs een papagaaivis. Allemaal prachtig. Mijn duikbloed ging alweer borrelen.
Uiteindelijk ben ik nog 2 keer gaan snorkelen. 1 x met Marcel en nog 1 x met Corine.
Van de laatste keer kreeg ik echter die avond spijt, want mijn billen waren felrood. Een beetje pijnlijk...

Die avond moesten we afscheid nemen van Lidi en Fred, want die moesten weer op weg naar huis. Het waren mooie dagen geweest, iedereen had er van genoten. En weer een nieuw stuk moest beginnen, want nu wilden we toch wel echt gaan duiken.

Verassing....

We waren weer terug in Bangkok. Ik wel enigzins teleurgesteld want aan de grens kwamen er dus achter dat sindskort de regel is, dat als je over land komt, je maar 15 dagen visum krijgt. Voor Gwen en Marcel precies genoeg maar voor mij dus niet aangezien het visa verliep op 29 januari en ik op 4 februari zou vliegen. Gwen was ergens anders druk mee bezig. De verassing!

Deze zou morgen plaatsvinden en allebei hadden we geen idee wat het inhield maar gwen begon toch echt wel zenuwachtig te worden.

Pracht en Praal

De instructie van Marcel was vandaag dat we eerst rustig gingen ontbijten en dan onze tassen inpakken zodat we ontvoerd konden worden naar.... ja, dat was een raadsel. Zelfs onder het ontbijt liet hij niks los. We stapten allebei vol spanning de taxi in. Na een halfuurtje stopte we bij een gigantische wolkenkrabber genaamd het Prince Palace Hotel. We gingen naar de receptie op de 11e etage. Wij moesten even wachten want Marcel moest nog even wat regelen. We stonden allebei vol verbazing in de hal. We hadden wel zoiets verwacht als een resort maar dit was echt over de top. Overal goud en zelfs van die bellboy's in strakke pakjes met rood en goud. Er was zelfs een zwembad op de 11e etage waar je over heel Bangkok heen kon kijken. Dit waren we niet gewend aangezien we meestal in simpele hotels sliepen. We werden na een kwartier naar onze kamers begeleid naar de 24e etage. Deze was bijna net zo groot als mijn huiskamer. Met glazen schuifdeuren en balkon waar je over heel Bangkok heen kon kijken. Een gigantisch kingsize bed met grote badkamer en heel mooi interieur.

Nadat we even bekomen waren van deze pracht en praal ging ik een poging doen om me visa te verlengen en gwen ging met marcel de buurt even verkennen.

Naar het immigration office te komen was al een taak op zich. De taxi nemen was niet zo moeilijk maar het verkeer was wat anders. Uiteindelijk er een uur over gedaan en toen bleek ook nog dat het 1900 baht (50 euro) kostte om hem te verlengen en je moest er een week op wachten. Dan kwam er ook nog eens bij dat ik niet de enige was. Er stond misschien wel 100 of 200 man binnen en ik moest weer op tijd terug zijn zodat we samen met z'n allen gingen lunchen. Er een week op wachten was ook geen optie omdat Marcel al had laten vallen dat we morgen met het vliegtuig vertrokken met bestemming: "onbekend". Geen optie dus. Snel terug naar het hotel. De terugweg ging gelukkig wat sneller. Nog steeds druk maar een halfuurtje later was ik dan weer bij het Prince Palace. Eerst lekker gegeten bij Sizzler. Mjammie...

Wat was de planning voor vanmiddag? Shoppen! Zelfs marcel ging gezellig mee. Rond een uur of 5 moest hij toch echt weg, hij had namelijk weer wat in de planning staan.

Aaaahhhh!!

Rond half zeven was hij weer terug en zouden we gaan eten. Gwen kreeg een van een marcel een ansichtkaart in haar handen gedrukt met een getekende postzegel. Wat raar?

Toen hoor ik keihard gegil. Wie was daar? Corine!!!! Ze vlogen elkaar in de armen. Ja, het thaise publiek wat rondliep in het winkelcentrum was ook met stomheid geslagen. Gwen kon het niet geloven. Corine was samen met Marc (haar vriend) helemaal overgekomen vanuit Nederland.

Na deze schok was het plan om toch even wat te eten maar Corine en Marc waren voor het eerst in hun leven in Bangkok dus eerst maar even langs de buurt van het sextoerisme.

Gwen en ik zagen onderweg nog een stalletje staan met gefrituurde beestjes. Een kikker die hadden we nog niet geprobeerd. Ik mocht de eerste hap nemen.

Corine keek er met afgrijzen naar. Dit was niks voor haar, maar voor ons was het gewoon weer een gefrituurd beestje.

De "sexbuurt" vooral erg hilarisch. Veel tentjes met neon reclame en veel westerse oude mannetjes met vooral jonge thaise meiden en bars met namen zoals "Spankies" en "Lollipop" waren geen uitzondering. Als westerse vrouwen waren we dan een uitzondering want veel zag je er niet.

Hierna zijn we gezellig met z'n allen wat gaan eten. Dit moest echter snel want Marcel had weer een verassing in het vooruitzicht. We gingen weer terug naar het hotel.

Op een gegeven moment hoorde ik weer veel geluid van de gang af komen. Ja, hoor de verassing was gekomen. Marcel z'n ouders waren gekomen. Na alle verhalen die ik nu van ze gehoord had, ontmoette ik ze nu in levende lijve. Uiteindelijk was het alweer 23.30 uur toen we naar bed gingen.

Helaas moesten we om 05.00 uur de volgende morgen al weer verschijnen bij de receptie om ons vliegtuig te halen.

Gwen: Ik moet hier natuurlijk even aan toevoegen dat ik die dag niet had verwacht Corine te zien. Als 1 van mijn beste vriendinnetjes hadden we elkaar enorm gemist en ik was dan ook vreselijk blij haar te zien die dag. Ook het feit dat mijn schoonouders er waren was een hele blije gebeurtenis. Na 7 maanden Jessica en Marcel (hoe lief ze ook zijn) is het geweldig om zo weer bekenden te ontmoeten. Marcel is echt de grootste schat van de wereld dat hij dit voor mij geregeld had.

Angkor. Wat?

We hebben natuurlijk het grootste gedeelte van onze tijd besteed aan het bekijken van de prachtige tempels van Angkor Wat. Maar omdat dit bijna niet te beschrijven is, wilden we graag van deze 3 dagen een foto impressie geven.

Dus hierbij......

BANG SREI

---

RULUS GROEP

---

EAST BARRAY

---

ANGKOR WAT

---

PRA THOM

---

BAYON

---

En ja, het was verbazingwekkend mooi. Dus als je eens in de buurt bent. Ik zou zeggen:"Sla de tempels niet over!"

Bootje overvaren

Om 07.00 uur stonden we dan klaar met onze zware backpacks om geladen te worden in de grote boot. Onze backpacks werden onder de vloer gelegd met 50 andere backpacks / koffers. Onze reis naar Siem Reap ging beginnen.

S.O.S.
Omdat we zo vroeg vertrokken was het erg koud. Dit waren we niet gewend. Zo ook niet, de wat oudere nederlander. Een korte broek en t-shirtje was het enige wat hij bij zich had. Wij hadden warme truien bij ons. Wij als ervaren reizigers wisten onderhand wel dat het erg koud kon zijn op zo'n boot ondanks dat we in tropische temperaturen zaten, maar gwen had nog een dekentje en daar was de man maar al te dankbaar voor. Rond een uur of 10 begon het toch al wat warmer te worden en als gingen we boven op het dek zitten. Dat was mogelijk op de boot dus maakte we daar maar goed gebruik van. We hadden van tevoren gelezen dat dit een hele mooie tocht zou zijn en dat was het zeker met heel veel groen en kwamen door drijvende dorpjes en hele bossen die onder het water stonden. Soms ging het dan ook niet allemaal zo snel omdat veel planten in het water lagen. Het leek wel een soort moeras. Heel apart.
Op sommige plaatsen vaarde de boot wat harder tot het fout ging.
Aaaaaaahhhh! Hoorden we vanaf het dek en veel gegil. De boot ging langzamer varen en uiteindelijk werd de motor stilgelegd. Een van de bootmannen dook het water in. Wat was er gebeurd? Iedereen zat verbaasd om zich heen te kijken. Door de hoge golven was een bootje van een lokale vrouw omgeslagen. Dat was nog niet het ergste. Ook haar kinderen waren uit de boot gevallen en omdat de meeste mensen hier niet kunnen zwemmen is dit een levensbedreigende situatie. Gelukkig liep het allemaal met een sisser af. De vrouw was wel heel erg overstuur maar nadat haar kinderen weer snel in een andere boot zaten is het toch nog goed afgelopen. Nu was de kapitein van onze boot toch wel wat voorzichtiger geworden. We waren er bijna we kwamen namelijk uit op een gigantische meer. Het tonle sap meer. Zo groot dat je de andere kant van het meer gewoon niet kon zien liggen. Aangekomen bij de aanmeer steiger sprongen er gelijk 20 tuk tuk drivers de boot in. Chaos!! Maar wij hadden al een tuk tuk driver geregeld, dat scheelde een hoop. We hadden vantevoren een geusthouse uitgezocht en goedkoop en zag ook nog eens mooi uit. Na even gegeten te hebben, doken we weer ons bed in.

Land vol mijnen
Ondanks dat we nu in Siem Reap waren. De stad van Angkor Wat, gingen we vandaag niet naar de echte Angkor Wat tempels. We gingen eerst even uitslapen en dan rustig aan beginnen. We hebben weinig gedaan in de ochtend maar de middag stond weer iets indrukwekkend te wachten. We reden naar het mijnmuseum.
Cambodja is een land dat vol mijnen ligt er wordt dan ook regelmatig geadviseerd in Cambodja dat als je in Cambodja rondloopt: "Wijk niet van de geasfalteerde paden af". Er gebeuren nog dagelijks ongelukken met mijnen. Mensen die in het rijsveld aan het werk zijn of in een klein dorp op een mijn stappen. De oprichter van het museum was een man die was opgegroeid tijdens Khmer Rouge regime. Hij had het geluk om niet gemarteld te worden en werd aan het werk gezet als mijnen opruimer. Een gevaarlijke bezigheid als je ziet hoeveel verschillende mijnen er waren. Na de Khmer Rouge en ook de vietnam oorlog lagen er zoveel mijnen dat er duizenden mensen aan dood zijn gegaan of een ledemaat missen. Momenteel liggen er zelfs nog 3 tot zes miljoen mijnen in Cambodja. In het mijn museum werd dan ook verteld dat het 3 dollar kost om een mijn te maken maar om de mijn onschadelijk te maken wel 300 dollar. De oprichter is na de Khmer Rouge zelf aan de slag gegaan als mijnopruimer. Dat is meer op goed geluk hopen.
Momenteel is hij aan het werk voor de overheid als officieel mijnopruimer.
Het museum was erg indrukwekkend met de verschillende mijnen en de dvd ervan was erg indrukwekkend. Toen ze eenmaal op een mijn gestuit waren, begon de cameraman toch wel erg te shaken.
Na deze ervaring zijn we weer terug gegaan naar Siem Reap om wat lekkers te gaan eten en te slapen in ons smiley's geusthouse.

Lekker scooteren...

Rond 07.15 stonden we dan netjes klaar voor onze tuk-tuk. Deze zou ons netjes brengen naar de boot. Wij maar wachten, wachten. Nog niks. Rond half 8 besloten we maar om naar het backpackerscentrum te lopen want om 07.45 uur zou onze bus vertrekken. Misschien komen we iemand tegen en anders maar zelf een tuk-tuk regelen. Ja, hoor er kwam een vrouwtje onze kant opgefietst. Na 10 minuten bleek toch echter dat wij haar klanten niet waren. Dat waren drie Engelsen die al een halfuur langer dan ons stonden te wachten maar ze was zo aardig om voor ons ook nog een tuk-tuk te regelen die we zelfs niet hoefden te betalen. Ze zou dit allemaal regelen. Wat aardig toch weer. Rond 07.55 uur kwamen we dan aan en gelukkig, tot onze opluchting stond onze bus er nog. Jeeh! Op naar Battambang..

Eten te kort

We kwamen rond een uur of 2 aan in Battambang en uiteraard werden we weer besprongen door 20 tuk-tuk chauffeurs. We hadden echter besloten om gewoon te lopen. Een kwartiertje tot halfuur lopen is goed voor je. Onderweg kwamen we heel veel monniken tegen met een mooie oranje paraplu boven hun oranje kledij. Toen baalde Marcel er wel van dat hij niet bij zijn camera kon. We kwamen bij het hotel aan wat, wat luxer was dan normaal maar niet extreem duur. Dus nadat we onze tassen in de kamers gezet hadden werd het eerst tijd om te lunchen ook al was het inmiddels al half 3. Gelijk even de stad bekijken. Het bruisde er niet van de eettentjes maar het was wel een stuk beter dan de drukke hoofdstad Phnom Penh. Na onze lunch zijn we naar de boot landing gegaan. We wilden namelijk met de boot richting Siem Reap. Dit zou een hele mooie tocht zijn daar kwamen we ook nog een jongen tegen die ons wel wat zou willen laten zien waaronder een killing cave en kon ons ook aardig wat vertellen. Hij had dan ook veel meegemaakt want ook hij had famillie leden verloren door de Khmer Rouge.

'S-avonds zijn we bij de "White Rose" het bijna enige goede restaurant hier in Battambang met heerlijke fruitshakes en wel 100 gerechten op het menu.

Zeilboot

Vandaag was het een speciale dag voor Cambodja. Het was namelijk Liberation Day oftewel bevrijdingsdag (7 januari). Rond 08.00 uur werden we opgehaald bij ons hotel door onze plaatselijke gids.
Nog wel even langs de plaatselijke bakkerij want voor het ontbijt hadden we nog geen tijd gehad.
Voor de verandering hadden we dit keer geen vier scooters maar, maar twee scooters. Gwen ging namelijk bij Marcel achterop en ik bij onze plaatselijke gids. We reden eerst op de grote weg met heel veel verkeer, maar al snel reden we op kleine stoffige weggetjes. We kwamen langs heel veel rijstvelden waar mensen hard aan het werk waren. Bij 1 van de rijstvelden stopte we zodat onze gids uit kon leggen dat ze nu de "zomer" rijst aan het oogsten waren. Een speciale rijst die in een andere tijd van het jaar geoogst werd dan "normale" rijst.
We gingen weer onderweg en de wegen werden maar stoffiger en stoffiger. Gwen en ik hadden een sjaal bij ons en onze gids had een dichte helm op maar marcel had niet echt iets om zijn mond en neus mee te bedekken. Onze gids stopte bij een winkeltje waar ze mondkapjes verkochten. We gingen weer verder. Marcel leek nu op een chirurg met een mondkapje op, maar ach het helpte tegen het stof want krijg je teveel stof binnen dan kan je er zelfs ziek van worden.

We gingen nu op weg naar een tempel die hoog op de berg lag. De berg werd ook wel de zeilboot berg genoemd omdat het de vorm van een zeilboot was. Deze tempel was bij een "killing cave" gemaakt. In deze grotten werden mensen vermoord en dan van grote hoogte naar beneden gegooid. Onze gids werd er zelfs een beetje emotioneel van want ook hij is net als heel veel andere mensen, familie verloren tijdens deze oorlog. Zijn opa is weggehaald onder het mom van een "re-education" project en sindsdien niet meer teruggezien. De botten van alle mensen zijn toen opgegraven en in een kooi geplaatst maar het meest bizarre was dat er botten / skeletten zijn gestolen en naar Thailand gebracht. Heel raar en niemand weet waarom!

Dan vraag je je af:"Waarom dan hier een tempel?" Dit heeft er vooral mee te maken dat de mensen hier in dit land geloven in reincarnatie en mensen die niet begraven zijn zullen altijd rondzwerven. Vandaar de tempel bij de Killing Cave. De tempel had ook een mooi uitzicht op de omgeving. Hierna zijn we naar beneden gelopen om even wat te lunchen. Dit was een heerlijke lokale vis en rijst uiteraard. Daarna zijn we met onze scooters nog doorgereden door smalle stoffige paden. We kwamen langs een dragonfruit boom. Het leek wel op een boom gekruist met een cactus. Heel apart maar Gwen en Marcel waren meer bezig met het gezin wat tegenover de boom leefde. Een gezin met heel veel kleine kinderen. Heel lief allemaal.

Daar na zijn we nog doorgereden naar het bambootrain station. De bamboo train is iets om even uit te leggen. Dit is eigenlijk een vlot gemaakt van meestal bamboe. Daaronder hebben ze vier wielen en motor erop. De bamboe trein rijd op het spoor van de gewone trein, maar omdat de gewone trein maar 2 keer in de maand rijdt, heb je daar niet zo veel last van. Tegenliggers daar heb je wel last van omdat er maar 1 spoor is. De regel is dan dat degene met de minste goederen/personen zijn bamboetrein van het spoor moet afhalen. Dit gaat heel makkelijk door eerst het bamboevlot eraf te halen en dan de wielen. Dit was wel erg grappig om te zien. Vroeger werd dit vooral gebruikt door de lokale mensen, maar sinds de lonely planet dit vermeld heeft in zijn gidsen wordt dit ook gedaan door veel toeristen. Na de bamboetrein zijn we weer terug gereden. Het werd al laat en we waren moe.

De volgende dag en laatste dag hebben we niet veel gedaan behalve erg gerelaxt omdat het eigenlijk ook te warm was om iets te ondernemen. Een middagje onder de boom liggen is ook wel eens lekker en uiteraard nog veel fruitshakes gehaald bij de "White Rose".

De volgende dag vertrokken wij met de boot richting het beroemde Siem Reap waar de alom bekende Ankor Wat tempels staan....

Zwarte geschiedenis

We waren nu in Phnom Penh de hoofstad van Cambodja. Ons bezoek stond voor een groot deel in het teken van de Killing Fields en Tuol Sleng Museum. Een traumatische in de geschiedenis van Cambodja.
Begin jaren '70 is door de koning de Khmer Rouge in het leven geroepen (met alle goede bedoelingen). Dit is echter erg uit de hand gelopen. Door het Pol Pot regime, die een ultiem volk wou creeeren zijn niet duizenden maar miljoenen mensen gedood. Zij wilde het ultieme volk creeeren door geen familie te hebben, geen onderwijs te hebben, geen geloof te hebben, etc..
Dit is zelfs zo erg uit de hand gelopen dat dit zelfs als nog erger dan de tweede wereldoorlog wordt beschouwd. Maar laten we beginnen bij het begin.

Apen met overwicht
Nadat we lekker uitgeslapen waren, besloten we toch naar een ander geusthouse te gaan. Het was erg luidruchtig en schoon was het ook niet. Nadat dit allemaal geregeld was, gingen we onderweg naar de Central Market. Het scheen namelijk dat je in Phom Penh aan goede camera spullen kon komen en Marcel had eigenlijk een nieuwe lens nodig. Het zou zelfs beter en goedkoper zijn dan in Bangkok. Bij de Central Market aangekomen te zijn, bleek het eigenlijk een oude stationshal te zijn met allemaal kraampjes met kleding, juwelen, eten en electronica maar geen echte camera spullen. We hebben uiteraard wel even van de gelegenheid gebruik gemaakt om gewoon gezellig rond te kijken. Bij de vlees- en groentemarkt was echter niet veel beweging. Veel van de kopers lagen dan ook te slapen achter hun kraampje.
Nadat we niet geslaagd waren voor een lens zijn we een nabij gelegen shoppingmall ingelopen. Wederom hier ook geen lenzen te vinden, maar ondertussen was het wel weer lunchtijd. We gingen bij een foodcourt eten. Lekker goedkoop, heel basic maar zeker lekker.
We moesten echter wel een soort van eetbonnen halen wat volgens ons alleen maar werkverschaffing was, maar oke.
Na onze lunch zijn we nog even naar de bovenste etage gegaan. Daar hadden ze een rollerschaatsbaan. De jeugd van cambodja vermaakte zich hier wel. Daartegenover zat een gaminghall. Deze konden gwen en ik toch niet weerstaan. We kochten een paar muntjes en gingen los op een dansspel. Het was de bedoeling dat je op een bepaald moment van de muziek naar voren of naar achteren zou stappen. Heel erg hilarisch, we lagen dan ook in een deuk ondanks dat we er niks van bakten.
Op de terugweg naar ons geusthouse kwamen we ook nog een stupa tegen. We probeerde omhoog te komen via de alternatieve route, volgens gwen leek het wel op waar normaal gesproken het water door heen zou komen en waarom makkelijk doen, als het moeilijk kan?
Boven werd er echter door een paar security mannetjes gezegd dat we een dollar moesten betalen om alleen een Stupa te gaan bekijken. Dit vonden we allebei toch wel een beetje belachelijk. Nadat we weer naar beneden zijn geklomen kwamen we weer bij het gras uit.
Hier zagen we een hele apenfamillie. Nou hadden we dit natuurlijk al wel vaker gezien maar zulke dikke apen had ik van me leven nog nooit gezien!
Dit kwam voornamelijk doordat er heel veel verkopers waren met eten voor de apen (waaronder bananen en bloemen die ze heel lekker vonden) en de toeristen vonden het maar al te leuk dat ze de apen konden voeren. Hadden ze dan niet door dat deze apen moddervet waren?? Wij snapte het niet. Nadat we dit alles voor een tijdje aanschouwd te hebben liepen we weer terug. Zo liep de dag ten einde.

Traumatisch cambodja
We hadden voor vandaag een tuk tuk geregeld. We gingen namelijk eerst naar de Killing fields, dit lag even buiten de stad. Ik zal eerst even een stukje vertellen over de Khmer Rouge. Zoals ik in het bovenste gedeelte van de blog al een beetje vertelde waren de Khmer Rouge nog een stukje erger dan de nazi's. De bedoeling was om het "ultieme volk" dat zij wilde creeeren zo veel mogelijk te laten werken op het veld voor de rijst te werken. Zij hadden het perfecte plan, dachten zij. Zo veel mogelijk rijs oogsten en verkopen en genoeg over houden voor de bevolking. Dit plan werkte natuurlijk niet, de hoeveelheid rijst die geproduceerd moest worden zat boven normale porties met als gevolg dat er voor de bevolking haast geen rijst over was en zij zich eigenlijk dood moesten werken voor een korrel rijst. We kwamen aan bij de Killing Fields en werden gelijk geconfronteerd met de gruwelijkheden die hier hebben plaatsgevonden. Voor ons stond een grote tombe met glazen ramen van, ik denk 5 meter, maar het kan gerus meer zijn, gevuld met botten skeletten van de mensen die gevonden zijn in de massagraven.
In de Killing Fields, ook wel bekend als Choeng Ek, zijn hier meer dan 17.000 mensen naartoe getransporteerd vanuit S21 prison om tot de dood gemarteld te worden om dure kogels te besparen. We hoorden verhalen die eigenlijk te gruwelijk voor woorden waren. Die zullen we jullie dan ook besparen maar het was wel erg emotioneel om alles te lezen en te horen. Nadat we de massagraven hadden bezocht gingen we onderweg naar het Tuol Sleng Museum .
Dit was wederom ook geen normaal museum met beelden. Nee, dit had wederom te maken met de Khmer Rouge. Voordat de Khmer Rouge dit in beslag nam, was het een school.
De Khmer Rouge had dit omgedoopt tot S21 prison. Hier werden de mensen gevangen gehouden waaronder in cellen die niet groter waren dan 50 cm breed en 1,5 m lange cel. Hier werden tevens mensen gemarteld en net als de duitse nazi's zijn van alle gevangenen foto's gemaakt zowel voor als na de martellingen. Het was erg raar om alles te zien. De cellen waren namelijk een beetje schoon gemaakt maar verder stond alles er nog zoals men het had achter gelaten, 30 jaar geleden. Zelfs de boeien lagen er nog en de vlekken op de vloer. Ik wilde niet weten of dit bloedvlekken waren. Na deze emotionele ochtend zijn we wat gaan eten vanmiddag was het namelijk tijd voor het Royal Palace en de Zilveren Pagoda.
Het Royal Palace was erg mooi maar was jammer genoeg een slechte kopie van het Royal Palace in Bangkok (Thailand). Uiteraard heel veel goud en ook hier een emerald buddha bovenop een toren van goud. De silver pagoda die ook was te zien op het terrein van het Royal Palace wordt zo genoemd omdat op de grond van de pagoda 5000 zilven tegeltjes liggen. Die ieder 1 kg wegen, maar doordat haast de hele vloer bedekt is met kleden om de tegeltjes te beschermen, was er weinig van te zien, dat was wel jammer. Nadat we genoeg foto's geschoten hadden gingen we in de stad nog even wat drinken. We zaten gezellig wat te drinken toen we een olifant voorbij zagen lopen. Deze werd geleid naar het cafe'tje aan de overkant L'croisette. Het was niet een bijzonderheid. Nee, deze kwam hier elke dag om zijn snack/avondeten te halen. Hij kreeg waarschijnlijk het overgebleven fruit. Dit was wel heel erg leuk om te zien. Eindelijk een olifant die niet voor toeristen werd gebruikt. 'S-avonds vroeg weer net bed want de volgende dag was het op naar een nieuwe stad: Battambang.

Een nieuw jaar

Nadat we het feest vroeg hadden verlaten (0:30) Zorgden we maar voor een goede nachtrust. Lekker uitslapen was ons motto voor nieuwjaarsdag en heerlijk eens uitgebreid gebruik maken van de hangmatten. Maar er moest ook nog volop dingen geregeld worden. We wilden nog naar Cambodja en ook nog dolfijnen kijken dus we moesten tickets regelen.

Slaap kindje slaap
Ondanks dat het niet zo laat was geworden, kropen we toch pas om half 10 ons bed uit. Eindelijk eens kunnen ontspannen en uitslapen, dat hadden we eigenlijk nog niet vaak gedaan. Echt een dag voor rust. Na een lekker ontbijt weer terug naar ons huisje en daar in de hangmat liggen. uitzicht over het water, boekje erbij, muziekje aan. Voor we het wisten rommelden onze magen alweer voor nieuw eten. We moesten ook nog een ticket regelen voor een trip van morgen. Een bezoek naar de dolfijnen en een bezoek aan de grootste waterval van zuid-oost Azie, dat wilden we niet missen. Maar ook bustickets naar Cambodja. Nadat we wat hadden rondgevraagd bleek er al snel een probleem. Tot nieuwjaar waren de bussen namelijk nog spotgoedkoop. Voor 11 dollar zat je al in Phnom Pehn. Maar per 1 januari namen de Cambodjanen het in eigen hand en nu was er grote onduidelijkheid op het eiland. Niemand wist meer wat de kosten nu waren, of dat het uberhaupt nog mogelijk was. Wat nu? We besloten te wachten tot de volgende dag, want mogelijk was de situatie dan alweer opgelost.
Na ons tripje te hebben geregeld weer terug naar onze hanmgmat en daarna nog een duik in de rivier. Zwemmen naar het eilandje vlakbij en dan nog wat sprongen in het diepe water vanaf de kant. Als laatste nog even haren wassen en we waren weer schoon en fris voor het avondeten. Ditmaal zonder Kasja en Rafael, want die waren vandaag naar Cambodja vertrokken.

Verrekijker gezocht!
We moesten al vroeg opstaan voor onze trip. Verzamelen bij het bureautje waar we de tickets hadden gekocht en daarna met iedereen in de boot naar het vaste land. We gingen namelijk met alle mensen die naar Cambodja gingen mee naar de grens. Hier lagen namelijk ook de bootjes die naar de dolfijnen gingen. Het was wel even wachten tot iedereen er was, maar toen gingen we ook echt op weg.
Drie boten crosten met loeiende motoren over het water. Het eerste wat je je afvraagd is of de dolfijnen niet al een mijl verdwenen zijn voor je ze kunt zien vanwege de herrie. Maar, nee, al snel zaggen we 2 piepkleine rotseilandjes. Hier legde ze hun boten vast aan de enige boom die er stond en moesten we uitstappen. Nu konden we alleen nog maar wachten en turen over het wateroppervlak.
Na 15 minuten sprong een jongen enthousiast op en neer. Helemaal aan de andere kant van de rivier had hij een flits gezien, het leek op een dolfijn. Onmiddelijk bewogen de 15 man zich naar het puntje van het eiland en werd er gespannen die kant op gekeken. 5 minuten later bevestigden een helleboel mensen het, er bewoog iets in het water. Nog 5 keer zagen we een klein vlekje in de verte, een schittering, een stukje vin en dat was het.
We moesten de boot weer in, het laatste wat we konden zien. Dat waren de dolfijnen, niet echt spectaculair.
Nu was het volgende, de waterval aan de beurt. Een ander meisje was hier al eerder geweest en vertelde dat de beste plek, bij het pad beneden was, dus hier liepen we gelijk naar toe. Na wat geklauter konden we inderdaad mooie foto's maken, maar nog steeds van een grote afstand, want heel dichtbij kon je bij deze waterval toch echt niet komen. Hierdoor lijkt hij op de foto, misschien wat tegen te vallen, maar hij was toch echt wel behoorlijk groot.
Na deze ervaring weer terug in de bus en weer naar Don Det, voor een ontspannen vervolg van de dag.

Oplichting
Terug op het eiland gingen we toch maar de bustickets regelen. De buurman van het bedirjf waar we in eerste instantie wilden gaan boeken had een groot bord neergezet. In het kort stond er dat we met hun moesten boeken, want voor 26 dollar garandeerde zij dat ze over de grens konden. Anders zat je vast, want ze lieten er niemand langs en moest je bij de politie slapen. We schrokken ons rot, dat was niet het verhaal wat wij hoorden. We gingen toch nog even rondvragen en wat bleek, er was een mini oorlog aan de gang tussen 2 tourbureau's, door elkaar tegen te spreken probeerden ze klanten weg te lokken. Maar wat moeten we nu, 26 dollar betalen en mogelijk dat geld kwijt zijn als ze de bus toch niet doorlaten? Of 3 dollar en alleen naar de grens met het risico dat we niet verder konden. Wie sprak de waarheid?
We bleven toch maar bij onze eerste man. We konden ons niet voorstellen dat we niet de grens konden oversteken, of dat we dan niet verder konden. Toch sliepen we slecht.
De volgende ochtend was het allemaal wel heel spannend, maar met goede moed gingen we naar Cambodja. We vertrokken wederom om 8 uur, net als de vorige dag en werden keurig naar de grens gereden. Hier kregen we onze exit stempel van Laos en werden de 300 meter verder naar Cambodja nog gereden met het busje. Daar liepen we het kantoor in en terwijl we onze visaformulieren nog stonden in te vullen, stond de verkoper van de Cambodjaanse bustickets al te roepen waar we moesten zijn. Niets aan de hand dus, oplichters.
Voor ons visa moesten we trouwens 21 dollar betalen. De officiele prijs was 20, dit stond ook op je visa, maar de politie wilde toch nog graag een zakcentje. Zonder klagen toch maar die dollar tevoorschijn halen. Daarna je entrykaart invullen en inleveren en ja hoor, wederom 1 dollar voor een stempeltje. Oplichters.
Vervolgens het busticket regelen. Uiteraard waren de prijzen wel omhoog gegaan, maar voor Phnom phen, was het 20 dollar. Dit was best een redelijke prijs, nog te doen en het was wel een flink eind.
Na ruim 1 uur wachten en 2 keer van bus wisselen bij de grens zelf, vertrok onze bus richting het zuiden. Let op, het zuiden! want in Streung Treng, werd de bus uitgeladen bij een restaurant. We moesten wachten op onze bus naar Phnom Phen, of we niet wat wilde eten? grrrr...
We hadden zelf broodjes bij, dus hoefden niets te kopen, maar we konden ook wel geld wisselen, want, zo zeiden ze, er was ruzie met Thailand dus als je nog Baht bij je had en de politie zag het werd het in beslag genomen. Alledrie wisten we gelijk dat dit enorme onzin was, want waarom zouden ze je geld gaan controleren? Oplichters!
Uiteindelijk vertrokken we om half 2!!! Eindelijk naar Phnom Phen, met zeker 3-4 uur vertraging en we moesten nog zeker 8 uur.
We baalden als een stekker, maar hadden gelukkig wel een minibus die als een gek doorreed en je kon er toch niets aan doen, dus kun je je er beter maar ook niet druk over maken. De chauffeur was ook erg aardig en boodt ons onderweg nog gegrilde banaantjes aan. Best lekker. En ook had hij geen moeite met suggesties om even te stoppen voor bijvoorbeeld een plaspauze. Toen hij echter nog 1 uur (60km) voor Phnom phen stopte om wat te eten, voor 1 van de andere reizigers, waren we wel wat pissig.
Uiteindelijk arriveerden we rond 9 uur. Doodmoe werden we door iemand van een guesthouse meegesleept naar en afschuwelijke kamer. We gingen nog even op zoek, want we hadden nog genoeg ander guesthouses gezien en kozen uiteindelijk een andere, die niet al te best, maar redelijk was. Na een zoektocht naar een restaurantje dat ons nog eten wilde geven, zijn we in ons bed gestort. Het was een veel te lange dag.

2008 ten einde

The 4000 islands, dat klinkt tropisch. Ja, dat is eigenlijk helemaal waar. Het zijn eigenlijk geen 4000 eilanden, deze kunnen eigenlijk ook bestaan uit zandbanken, maar toch... het was warm, we zaten op een eiland en we genoten.

Geluk en ongeluk

We vertrokken 's-morgens vroeg vanuit Pakse met de bus. Na 5 uur in de warme bus kwamen we aan bij de Mekong rivier in het zuiden van Laos waar de 4000 eilanden zich bevonden.

Er waren twee eilanden waar de meeste toeristen naar toe gaan. Don Khon (meer voor de wat duurdere bungalows) en Don Det (voor de backpackers en dus lekker goedkoop). We gingen naar Don Det, maar dat was nog een kunst op zich. Eerst een boot vinden die niet van die extreem hoge bedragen vroegen. Uiteindelijk hebben we toch maar de boot genomen. Een andere optie was er gewoon niet. Rond 14.00 uur kwamen we dan aan op het strand van Don Det. Nu een bungalow zoeken, op het eiland stonden namelijk alleen maar bungalows.

Het eiland had zowel een sunrise als een sunset boulevard. Niet te vergelijken met een nederlandse boulevard uiteraard. Het was een klein zandpad met links bungalows en winkels en rechts nog meer bungalows waar ook de lokale bevolking leefde. Stelde niet veel voor dus, maar wel gezellig.

We hadden al snel een bungalow gevonden want de bungalows die er staan zijn eigenlijk allemaal hetzelfde. Helemaal van hout gemaakt zelfs het bed is het simpelste van het simpelste maar wel lekker goedkoop (tussen de 1 en 3 euro per nacht). Het bed is gemaakt van een paar houten palen met daarop planken en daar bovenop een hard matras. Douche was er eigenlijk niet, maar dat hadden we snel opgelost door gewoon in de rivier te springen. Je kon wel een douche nemen maar daar kwam hetzelfde water uit, als uit de rivier. Ze pompen het water hier namelijk uit de rivier en doen letterlijk alles in de rivier. Ze wassen de kleren, de afwas wordt er in gedaan en er wordt in gedoucht en het is verbazingwekkend maar de rivier ziet er gewoon schoon uit.

Eind van de middag zijn we nog een stukje wezen lopen. Een rondje rond het eiland dit duurde namelijk maar 1 uurtje, erg groot was het eiland niet.Het was al avond dus besloten we even wat te eten. Nadat we besteld hadden, wie kwamen we daar weer tegen? Kasja en Rafael, onze poolse vrienden.

Ze kwamen gezellig bij ons zitten, ze hadden een zware dag gehad. Ondanks dat ze maar een uurtje later waren vertrokken kwamen ze vier uur later dan ons aan. Hun bus had enorme pech, elke band was zo'n beetje verwisseld onderweg. Een drama dus! Ze waren dan ook helemaal gesloopt en konden niet geloven dat het bij ons zo vlekkeloos was gegaan. Na het eten en een paar BeerLao (Gwen deelde er 1 met Marcel. Is the world gone crazy?) gingen we slapen.

Oud jaar

We hadden niet echt super geslapen. We sliepen vlakbij een generator. Elke guesthouse gebruikt namelijk een generator omdat ze hier gewoonweg geen stroom hebben. Ze zijn er al jaren hard mee bezig maar er gebeurt weinig. Ze hadden zelfs de elektriciteitspalen aan het strand bezorgd, en toen werd het vloed. Weg palen! Op Don Khon staan ze al wel, het enige wat mist is het draad en de daadwerkelijke elektriciteit.

We hebben toch maar besloten om van guesthouse te wisselen. Nu hebben we tenminste uitzicht op de rivier en wat rustiger en als we willen kunnen we hier ook nog zwemmen.

Nadat we alles geregeld hadden met het guesthouse hadden we besloten om fietsen te gaan huren en rond Don Det en Don Khon te gaan fietsen. We krijgen mooie fietsen mee zonder slot (want stelen gaat moeilijk. Hoe krijg je de fiets van het eiland af?) en gaan onderweg. We fietsen naar het zuiden toe, naar het eiland Don Khon.

Don Det hadden we namelijk zo uitgefietst. Dan moeten we de brug over. Een brug gebouwd door de fransen wat eigenlijk een brug voor de trein is, maar de rails zijn als hek gebruikt en de brug wordt nu als voetgangersbrug gebruikt. Aan het eind van de brug staat er een mannetje want we komen er niet onderuit, we moeten ook tol betalen. Nou vooruit dan maar.

We rijden over kleine zandpaadjes waar net een fietser over heen kan en afentoe komen we kinderen tegen en heel afentoe een enkele motorrijder. Meer kan er ook niet langs.

We komen ook nog een oude locomotief tegen die als soort van antiek stuk daar nu staat. Onder de locomotief loopt zelfs nog rails. Waarschijnlijk kon de locomotief ooit een keer niet verder en konden ze hem niet repareren en staat hij hier al sinds die tijd. Verder kwamen we onderweg ook nog een mooi oud koloniaal huis tegen, wat bijna op instorten stond. Het dak viel er al bijna af, maar je zag de franse invloed. Het is erg jammer dat voor dat soort dingen gewoon geen geld is om dit te restaureren.

We zien dat het mogelijk is om naar een ander klein eilandje fietsen. Er is namelijk een houten wandelbrug gemaakt. En dit lukte ook nog met de fiets in de hand liepen we over de wandelbrug. Er werd ook nog druk gevist in de ruige rivier onder de brug. Er was een man die zijn net zo gespannen had dat opspringende visjes zo in zijn net belandde.

In een halfuurtje had hij rond de 20 a 30 kleine visjes te pakken. Heel leuk om dat te zien.

Toen we de brug overwaren moesten we toch echt de fietsen parkeren want dit werd een beetje onmogelijk terrein voor de fietsen. Na 5 minuten lopen hadden we al het einde van het eiland bereikt. Hier was een mooie waterval te zien waar ook weer een man aan het vissen was met z'n zoontje. Nee, niet veel toeristen zouden hier komen. Een beetje afgelegen lag het wel.

Daarna zijn we weer teruggereden want het was alweer bijna 17.00 uur. Tijd voor relaxingtime in de hangmat. Ja, voor onze bungalow hing een heerlijke hangmat daar maakte we dan ook goed gebruik van.

'S-avonds zijn we richting het "bruizende" centrum van het eiland gegaan, het was immers oudjaarsavond. Er werden overal grote posters opgehangen met "big party" zelf met een barbecue met een heel varken maar daar was het wel erg stil. We gingen naar ons vertrouwde tentje vlakbij het strand waar het gezellig druk. Ja, ook veel mensen waren nu al heel erg dronken maar dat stoorde ons niet. Na 5 minuten zitten kwamen we weer ons bekende vrienden tegen. De polen. Ze kwamen er gezellig bij zitten. Na het gezellige etentje met z'n allen besloten we rond 21.30 uur naar het strand te gaan. Hier zou alles gebeuren namelijk. Er was een groot strandfeest aan de gang. Voordat we aankwamen was het doodstil maar nu begon het toch al aardig op gang te komen. Qua drinken was er niet veel in de aanbieding. Uiteraard beerlao of cola. Ik koos voor de cola. Wederom ging gwen weer aan het bier met marcel.

Qua muziek was het ook niet top, afentoe viel de geluidsinstallatie uit en op een gegeven moment viel de muziek wel erg veel in de herhaling, maar wij hadden het naar onze zin. Dat was het belangrijkste. Rond 23.30 uur kregen we ook nog bezoek van een politie official. Hij wilde dat de muziek uitging (normaal gesproken mag niemand namelijk op straat zijn na 23.30 uur) en probeerde mensen weg te sturen, maar in je eentje ga je weinig maken tegen 100 mensen.

Nadat hij een biertje aangeboden kreeg vond hij het allemaal wel best. Toen was het tijd voor klokslag 12....5, 4, 3, 2, 1, NIEUWJAAR!!! Dansend gingen we met onze poolse vrienden het nieuwe jaar in, met onze bloten voeten in het zand, dat was wel even wat anders dan thuis maar zeker bewonderingswaardig.

Pakse deel 2

Wat wilde we doen vandaag? Verder gaan naar de "4000 islands" of bleven we nog in Pakse en deden we nog een poging om naar het Bolaven plateau te gaan? We keken ditmaal wel uit want van Kasja en Rafael (onze poolse vrienden) waren ook op de motor weggeweest maar ze waren twee keer aangehouden.
Reden: "onbekend".

Geen regen??
Na ons ontbijt besloten we het er toch op te wagen. Het zag er wel bewolkt uit maar niet zo erg als gister. Voor de zekerheid natuurlijk wel even onze regenjassen meegenomen.
Het plan was eerst om naar de koffieplantages te rijden omdat deze het verst weglagen, maar we kwamen onderweg een hele mooie waterval tegen die toch echt niet kon blijven wachten.
We parkeerde onze motor bij een klein marktje waar ze vooral koffie verkoopte alleen het enige probleem was... er waren geen toeristen om het aan te verkopen. Die arme mensen.
Daarna gingen we door naar de waterval welke weer heel anders was dan alle andere watervallen.
Maar na een halfuurtje begon het toch weer te regenen. Niet zo heftig, maar toch.
We besloten een stukje terug te rijden, er waren namelijk genoeg watervallen te zien.
We kwamen bij een resort uit waar we eerst even gingen eten. Wat wel even leuk was om te vermelden was dat dit een eco resort was. De oprichter van dit resort had een gedeelte van de waterval opgeknapt met behulp van de tribes (stammen) in de buurt er werd dan ook geleefd naar de regels van de stam. 1 van de regels was: "niet met iemand anders het bed delen behalve je vrouw of man" hield je je niet aan deze regel dan bestonden er verschillende straffen waaronder, het geven van 1 koe aan de tribe. Dat vonden we allemaal toch wel erg grappig.
Na onze heerlijke lunch zijn we weer verder gegaan.
We waren toch wel redelijk vroeg weer in Pakse dus besloten we door te rijden naar Champasak.


Champasak
Dit was een klein plaatsje bij Pakse waar ze oude ruines hadden a la Angkor Wat.
Maar het was nog een hele tour om daar te komen. Eerst bij het pompstation even vragen welke kant we op moeten, dan 10 km rijden. We komen dan aan bij het strand, waar we de rivier over moeten steken met een pontje. Niet een pontje zoals je het mag verwachten in nederland. Nee, het zijn twee bootjes met daarboven op houtenplankjes getimmerd en de motor moet dan over een plank gereden worden. Dit lieten we lekker over aan de lokale mensen, want zelf durfde we dit toch niet aan.
Een aparte ervaring toch weer. Na een halfuurtje rijden met af en toe gaten in de weg kwamen we dan eindelijk aan bij Wat Pho, de ruines. Erg mooi vooral omdat het al laat in de middag was en je de mooie zonsondergang zag. We ging weer snel naar het hotel terug want we moesten ook nog het pontje terug nemen en we wisten niet tot hoe laat deze zou varen.
We gingen vroeg naar bed want de volgende morgen vertrokken we weer vroeg met de bus richting Don Det. 1 van de 4000 eilanden in het zuiden van laos.

Pakse deel 1

We moesten de volgende ochtend op tijd opstaan. We waren nog niet zeker wat we nu wilden, door naar het zuiden en Pakse met een lange busrit, of de trip onderbreken halverwege en daar gaan kijken wat voor moois Laos had te bieden. Het bleek uiteindelijk dat de keus al voor ons gemaakt werd.

2de kerstdag
We waren ons bed nog niet uit of we hoorden al dat de bus om 20 voor 10 voor de deur zou stoppen. Als we wilden konden we die nemen, of later een tuk tuk regelen. OK, dan maar mee. Onze poolse vrienden besloten er ook voor te gaan en zo zaten we met zijn allen snel onze pannekoeken (meer hadden ze niet meer) naar binnen te proppen. Uiteindelijk moesten we alsnog 15 minuten langer op de bus wachten, maar hij stopte zoals beloofd voor de deur.
Er was geen plek meer, dus moesten we op onze tas in het gangpad zitten. Knus in de bus.
Het was toch nog wel een uur rijden naar de kruising waar we over moesten stappen, maar toen we daar aankwamen bleek de bus naar Pakse te wachten op ons. Haastig plukten we onze tassen van de grond en renden naar de bus. Wat een geluk! Het was een luxe bus met airco en goede stoelen en we konden naar Pakse. De beslissing was snel gemaakt.
Uiteindelijk bleek hij echter helemaal niet naar Pakse te gaan. Deze bus ging naar Savanaket, maar dat werd pas duidelijk in Sena, waar we de bus uit werden gezet en naar een andere, overvolle, niet geaircode en oude bus werden gewezen. We moesten nog zeker 4 uur, dat was wel balen, maar goed, we overleefden het wel.
Na 10 minuten stopten de bus echter langs de kant van de weg. Pech!!! Een man schoof onder de bus en de ander pakte een gereedschapkist. Wij stapten maar uit en keken van een afstandje toe. Ondertussen plasten de laos vrouwen en mannen nog even in het veld. Bij vrouwen gaat dat heel simpel. Gewoon een doek erover en niemadn die het ziet. Geen bosjes nodig.
Na 45 minuten, gingen we weer verder, op hoop van zegen dat hij het zou blijven doen. WE praten wat, sliepen of domelden, speelde een spelletje en luisterde muziek. Toen tond hij weer stil en moest er plotseling een brommer worden gehesen op het dak. weerom 40 minuten vertraging en het was inmiddels al half 5! Daarna moestne we nog een keer stoppen omdat het regende en ze perse onze tassen binnen wilden leggen, want die mochten niet nat worden (wel attend).
Om 7 uur kwamen we in het pikkedonker de stad binnen. We werden uit de bus gezet en toen mochten we het verder uitzoeken. Eerst maar weer een hotel.
We hadden er een paar gezien en onze poolse vrienden gingen ook opzoek naar anderen. We zeiden gedag, maar al na 10 minuten kwamen we elkaar weer tegen. Overal was vol. Tcoh nog maar even verder zoeken en zo kruisten onze padden zich toch nog maar een paar keer tot we elkaar lachend tegenkwamen bij de lobby van een hotel, waar we beidne besloten te blijven.
Het was tijd voor eten. We hadden tijdens onze voettocht al een pizza restaurant gezien en die zag er heel goed uit, dus daar bestelden we een paar overheerlijke pizza's voor onze 2de kerstdag dinner! Een electronische kerstman wenste onze een Merry christmas toen we wegliepen.
"Hohoho, Merry Christmas!"

Kerstdip
We waren behoorlijk moe van de busreis, dus de volgende dag was het uitslapen. Daarna de was wegbrengen en ngo wat dingen regelen op internet. Voor de middag wilden we eigenlijk naar een naburig weversdorpje, maar na wat heen en weer geloop en gezoek, bleek dat het onmogelijk was. Te ver weg, voor een middagtrip. Maar de lokale markte kon nog wel. Die was tot 4 uur open. Dus een tuk tuk naar de markt, want het was toch nog wel 2 km weg en we hadden inmiddels al een heel stuk gelopen. De markt was een keur aan kleuren, geuren en mensen. Eerst liepen we door de groenten, kruiden, vis en vleesmarkt. Hier vond je complete varkens, maar ook padden en kikkers, verse vis (levende meerval bijv.) en een heleboel groentes en fruit, die we niet eens kenden. Daarna was het meer een van alles en nog wat, ijzerwaren, electronica, klerne en schoenen, maar ook goud en zilver en telefoontjes. Hoewel Marcel meer geintresseerd was in hun A-phone (goedkopere versie op de iphone) , stonden Jess en ik al snel naar het zilver te kijken. Ze hadden hele mooie armbandjes liggen en we hadden er al 1 op het oog. Ze boden 80.000 (7 euro) , maar teon Jess wilde weglopen omdat ze het niet zeker wist werd het plots 50.000. Dat was intresssant., dus deed ze toch een tegenbod. 35.000 kip en werd de deal gesloten op 40.000 kip (3,6 euro). Ik was wel wat jaloers en wilde eigenlijk nog een armbandje voor mijn verzameling, dus ook ik ging op jacht en vond er ook 1 die ik 20.000 kip (1,80 euro). Toen ging de markt al weer dicht en hebben we niet veel meer gedaan. In de avond hebben we bij de lokale Indier gegeten. Heel gemakkelijk dat we nu alle gerchten herkenden op de kaart. Lekker wat gerechtjes uitgezocht en tijdens het etne staan kijken hoe de eigenaar druk heen en weer rende en pannekoekjes maakte voor de lokale bevolking.

Gieters of pijpenstelen
Hoewel Pakse zelf niet veel bijzonders is, is de omgeving hier wel bloedmooi. Op een uur rijden zijn tientalle watervallen te bezoeken en hele mooie natuur. Dat wilde we graag zien dus we besloten weer scooters te huren. Het bleek echter al snel dat er een probleem was. Ze hadden hier geen automaten. Alles scooters reden met versnelling, maar volgens de verhuurder was het een "piece of cake" oftewel Bo pinjang! (no problem).
Het bleek inderdaad gemakkelijker dan verwacht. Je hoefde alleen te schakelen en als je dat eenmaal onder de knie had, ging het eigenlijk best lekker. Al snel raceten we de bergen in. Het was best bewolkt, dus we moesten wel een goed vest aan tegen de wind. Al snel zaggen we een eerste bordje met waterval, we sloegen het weggetje in en gelijk voelden we onze banden slippen. Het was spekglad, maar we wilden ons niet laten ontmoedigen, we reden nog een stukje verder tot we op een helling stonden en teon voelde ik mijn motor wegglijden. Ik sprong eraf, voor ik klem zat en voelde hem op de grond klappen. Gelukkig niet hard, want ik reed stapvoets, maar toch niet fijn. Dit ging dus niet werken en heel voorzichtig reden we weer terug naar de weg. Hopelijk warne niet alle wegen zo.
Even verderop zagen we 2 watervallen. we besloten eerst de minder bekende te pakken. De weg was hier helemaal niet glad en we konden rustig ernaar toe rijden. Bij een slagboom konden we entree betalen en onze motors betaald parkeren. Vrolijk liepen we de helling af en moesten toen nog een steile ladder afklimmen naar de waterval. Deze was niet erg hoog, maar wel heel leuk omdat je in een grot erachter kon lopen. Je werd wel een beetje nat, maar dat gaf niet.
Op weg nar boven liet Marcel ons ook nog verse koffiebessen proeven. In een rood jasje zijn ze nog heel zoet als je er op sabbelt, lekker!
Daarna naar de volgende waterval, Tad Fane. Deze is bekend omdat hij hoog zou zijn, maar zxo hoog hadden we niet verwacht. Op een uitkijkpunt konden we hem in een diepe kom zien storten, echt gaaf! We wilden ook nog een beetje verder beneden gaan kijken, maar de muren van de kom waren zo steil dat we echt naar beneden moesten klimmen, dus dat ging helaas niet. Eenmaal boven begon het ook nog eens te regenen. We scholen daarom maar in het restaurant van het resort en aten onze lunch, daarna nog een kopje thee, nog een en nog meer wachten. we aten om 12 uur en om half vier besloten we toch maar terug te rijden. De regen was zachter geworden maar niet opgehouden en we konden ook niet blijven. Door de regen reden we dus naar huis, maar halverwege werd de lucht blauw en waaiden we nog enigzins droog. We besloten daarom maar even te kijken in de stad en vonden een mooi uitzichtpunt. Er was een nieuwe trap aangelegd, maar verder was er nog niets te zien. Wel liep er veel lokale bevolking rond. Het ws in ieder geval wel erg leuk. Op terugweg kwmaen we ook nog langs een visrestaurant en een bowlingbaan. Na een beetje verregend dagje hadden we daar wel zin in dus belsoten we daar maar heen te gaan voor de avond.

Beetje teveel service

Het was een chinees visrestaurant en lag op het water, dat leek ons allemaal toch wel erg leuk.

We werden vriendelijk begroet toen we binnenkwamen nadat we een tafel hadden gevonden werden we geserveerd. Wat ons wel gelijk opviel was dat er ongeveer 25 man obers waren terwijl er maar enkele tafels bezet waren. We bestelde 2 coca cola en 1 pepsi. Tot onze verbazing werd dit 1 pepsi en 2 kokosnoten. Tien keer sorry van onze ober maar oke dat kon gebeuren, toch? Voordat we onze maaltijden krijgen wordt er ook nog eens gevraagd of alles naar wens is, niet 1 keer maar meerdere keren. Dan komen onze gerechten. Dit gaat ook niet allemaal vlekkeloos. 1 komt helemaal niet opdagen en een ander hebben we gewoonweg niet besteld.

Op zich moeten we er wel een beetje om lachen. Onze ober die het allemaal niet meer ziet zitten door alle dingen die mis gaan. Hij vertelt ons ook dat het restaurant net 1 maandje open is en mogelijk dat het daardoor nog niet helemaal op rolletjes loopt. De rest van de obers zit gezellig voetbal te kijken en dan moet er een nog een wijnfles opengemaakt worden. En ja, hier maken ze zelfs een hele kunst van. Hoe werkt dat nou eigenlijk? Na 5 minuten lukt het dan nog. Vanaf onze tafel kijken we grinnikend naar de obers die hard bezig zijn.

Daarna zijn we een uurtje wezen bowlen bij de plaatslijke bowlingbaan wat erg gezellig was en daarna weer vroeg naar bed.