Niet alleen goud dat blinkt

Na een veel te lange busrit kwamen we gebroken aan in Vientaine. De hoofdstad van Laos, maar niet echt de bestemming waar we naar toe wilden. Maar goed, nu we er toch waren...

Een warm welkom
Om 7 uur in de avond wil je eigenlijk alleen nog maar een hotel vinden. Dat bleek wat ingewikkelder dan verwacht, want alles zat vol. In ieder geval, in het drukke, touristische gebied. Daarnaast was het een heel stuk warmer zo veel verder naar het zuiden. De zon was al onder, maar binnen een paar tellen waren we al goed bezweet.
Na een half uur van deur naar deur slenteren vonden we een hotel dat nog 2 kamers had. Eindelijk, we konden gaan eten, want we hadden flink honger.
Bij Full moon konden we weer eens goed westers eten. Pitabroodjes met tofu of tonijn en spaghetti voor Marcel. Het was allemaal heel erg lekker. Verder nog wat rondlopen over de boulevard, waar we een groot 'feest' in een tent zaggen. Het bleek een maleisies eetfestival en morgen was de laatste dag. Daarmee was gelijk besloten dat we de volgende dag daar zouden gaan eten. Ze hadden een buffet en een avondvullend programma met loterij.
Daarna nog even geld pinnen, wat bij Marcel maar niet wilden lukken, maar bij Jesscia gelukkig dit keer wel. Uit frustratie ging Marcel vervolgens alle pinautomaten proberen die we tegenkwamen, maar niets lukte.

Fietstourisme
De volgende ochtend keek Jessica met rode oogjes en wit weggetrokken uit haar kamer. Ze had weer last van haar maag en was niet lekker. Ze ging nog wel mee voor ontbijt, maar na een paar happen wilde ze toch liever terug naar het hotel. Dat betekende dat Marcel en ik de dag met zijn tweeen moesten doorbrengen. We besloten fietsen te huren om zo snel de stad te kunnen bekijken. De fietsjes waren echte kleine stadfietsjes, maar ze reden perfect. Enige nadeel was dat er echter nog maar 1 rode fiets was en alle andere waren baby roze met Hello Kitty op het frame en zelfs in het profiel van het voorwiel. Ik heb een hekel aan roze, maar er werd me weinig keus gelaten. Gelukkig hoefde ik er niet naar te kijken alleen op te fietsen (toch, ma?).
Eerst gingen we op weg naar Patu Xay, of ook wel de 'Arc de triomphe' van Laos. Een enorme betonen complex wat bedoeld was als status symbool, maar halverwege is verlaten en nu een mengeling is van afschuwlijkheid en verwondering. Er zitten hier en daar mooie elementen op en je kan zien dat ze er echt wel wat mee van plan waren, maar de draadijzers en de grauwe kleur van de muren, doen het toch een stuk minder lijken.
We konden wel voor 30 cent naar boven klimmen en daardoor een heel groot stuk van Vientaine bekijken. Nu heeft Laos 1 regel, gebouwen mogen niet hoger zijn dan 7 verdiepingen, dus dat ver kijken is heel gemakkelijk. (Er is trouwens 1 hotel die zich uit die regel heeft gewurmd en daardoor behoorlijk opvalt tussen al die andere gebouwen.)
Daarna weer op ons fietsje en een stukje door de stad fietsen en gewoon rondkijken. We zagen schoolkinderen en prachtige gebouwen overal en uiteindelijk kwamen we weer terug bij het hotel om te kijken hoe het met Jessica ging en te gaan lunchen. Jess wilde nog niet mee, dus gingen we weer met zijn tweeen op pad.
Eerst nog twee tempels bekijken en dan naar de Mekong rivier waar we aan het water op een paar relax kussens lokale Laos hapjes bestelden en geroosterde kip. Vervolgens weer verder en naar de, op 1 na, belangrijkste tempel in Vientaine, Wat Sisaket. De enige tempel die niet door de Thaise overweldigers (of de siamese zoals ze hier worden genoemd) werd vernietigd. Dit is ook nog wel te zien, want alles is heel oud en authentiek. Een lage muur met overkaping loopt helemaal rondom het gebouw en hier staan in duizenden kleine nisjes allemaal kleine boedha beeldjes. Volgens de curator ruim 10.000 in de hele wat! In de centrale tempel staat een andere belangrijk boedha beeld, namelijk een kopie van de Emerald boedha, die wij hebben gezien in Bangkok. De gidsen vertellen hier dat de kopie een geschenk was van de koning van Thailand, maar zeggen er een beetje misnoegend bij, dat hij gewoon het orgineel terug had moeten geven.
Daarna zijn we naar the golden stupa, That Luang, gereden. Inmiddels kwam de zon door de wolken en werd het ook nog eens ondragelijk heet, maar gelukkig gaf de wind nog wat verkoeling.
That Luang is niet meer het orgineel, zoals Sisaket, maar een reconstructie van hoe hij moest zijn geweest. Volgens de verhalen, hebben de Indiers hier ooit het borstbeen van Boedha begraven, maar goed, dat zijn de verhalen. Het is voornamelijk een enorme gouden constructie die je van een afstand al goed kunt zien. Ten noorden en zuiden staan hier ook twee tempels, waar ook weer de belangrijkste Lama van Laos zou wonen (hem hebben we niet gezien). Verder hebben ze hier nog een enorme bouwput, waar ze ook een enorme tempel (of wat) aan het bouwen zijn. De grootste die we tot nu toe in Laos hebben gezien, maar nog niet af. We hadden in de krant gelezen dat in 2010, Vientaine 450 jaar bestaat en vermoedelijk willen ze het dan af hebben. Ook het terrein voor het plein lag helemaal brak, dus ze hebben grootse plannen.
Toen begon het toch alweer laat te worden, dus meosten we terug, Jessica ophalen (die voelde zich alweer beter) en op naar het maleisische eten.

Een swingende avond
De kosten waren 4,5 euro per persoon voor het buffet, je mocht zoveel eten als je wilde en iedereen kreeg 1 lootje voor de lotterij. Uiteraard liep het programma al gelijk een uur uit, we waren tenslotte in Laos. Maar om 8 uur begonnen ze dan met een welkomstdans. Gelukkig konden we daardoor rustig genieten van al het lekkere en vooral pittige eten uit de keuken. Ze hadden genoeg keuze en ook gewoon kipvleugeltejs en fruit als toetje. We waren toch wel een beetje klaar met eten toen het dansen begon. In prachtige kleding dansten meisjes en jongens op een 'welcome to Maleisia' nummer, dat niet misstaan had in het songfestival. Daarna werden er mensen op het podium uitgenodigd en uiteraard kwamen ze recht op onze tafel af. Jessica had een excuus, maar ik moest naar het podium en achter mij volgde Marcel. We moesten een maleissisch dansje doen, wat voornamelijk veel met je handen wapperen was. In het begin niet zo erg, maar daarna moesten we allemaal afzonderlijk onze kunsten laten zien. Marcel vermoede dat hij er niets van zou bakken en improviseerde daarom maar een gek dansje. Ik deed mijn best, maar voelde me voornamelijk diep rood kleuren. Toen we dachten er vanaf te zijn, kwamen er 2 bamboestokken tevoorschijn. Elk uiteinde werd door een man in handen genomen en ze werden in het ritme van 'we will rock you' tegen elkaar en op de grond getikt. Een meisje deed voor wat de bedoeling was. Je voet tussen de stokken steken, als ze op de grond aan het tikken waren. En vervolgens er tussendoor springen. Opnieuw moesten we 1 voor 1 met de dame tussen de stokken springen, maar gelukkig ging het ditmaal beter.
Daarna mochten we eindelijk het podium af en begonnen ze met de lotterij.
Na de lotterij kwam een man die kunstjes met twee koffiekannetjes kon. Dit hadden we natuurlijk al wel gezien in Bangkok, maar deze man kon zelfs een bruggetje maken en dan inschenken, of allerlei andere trucjes. Daarna weer een lotterij en toen weer een spelletje.
Het publiek mocht voor een prijs, ook het koffieschenken doen, de beste zou winnen. En, ja hoor, Jessica werd van haar stoel getild en netjes naar het podium gebracht. Veel verder dan het overgieten en een paar simpele trucjes kwam het niet, maar dat bleek voor veel mensen al net zo moeilijk. Ze won niet, maar we hebben er veel lol aan gehad.
Uiteindelijk werd er nog meer verloot en een blanke dame won de hoofdprijs (een trip naar Maleisie voor 5 dagen). Daarna een afsluiting met wederom een nummer 1 songfestival nummer 'Beautiful Maleisia' en toen wilden we toch wel naar bed. We hadden niets gewonnen, maar wel een hele leuke avond gehad en de volgende dag moesten we weer met de bus. Ditmaal naar Ba na Hin, of Khoen Kham, een dorpje vlakbij de mooiste grot van Laos. Het was ditmaal niet zo ver, maar 4-5 uur met de bus.

L'amore Luang Prabang

Luang Prabang is na Vientianne (de hoofdstad van Laos) de 1 na grootste stad van Laos. Het lijkt eerder op een heel klein lief stadje doordat er haast geen verkeer is en de sfeer hier heel erg relaxt is. Dat Laos een Franse Kolonie is geweest, daar kom je in Luang Prabang wel achter. Overal worden franse baquette’s en la vache qui rit (franse kaas) verkocht, jeu’d boule gespeeld en overal zijn franse huizen te zien.
Deze stad is dan ook omgedoopt tot werelderfgoed en zelfs door de oudere bevolking wordt er frans gesproken.
'S-morgens na een heerlijk ontbijt, uiteraard met verse baquette besloten we de walking tour te doen, welke in de Lonely Planet stond beschreven.
Als eerst kwamen we langs heel veel franse huizen, zelfs de straat waar alle restaurantjes zitten, zijn allemaal in franse sfeer. De sfeer was geweldig in deze stad. Zo gemoedelijk en zo relaxt.
Na de franse huizen hebben bewonderd, zijn we naar de oudste tempel geweest van Luang Prabang. Een grote tempel met uiteraard weer heel veel goud. Naast de tempel stond een gebouwtje waar een gigangtische koets/draagbaar stond met gigantische drakenkoppen en nog oude buddha beelden die stof stonden te vergaren. Erg bijzonder allemaal.We liepen nog een stukje verder en bij een monument van de franse overheid, zagen we dat we naar beneden konden lopen richting de rivier. Nadat we het zandpad hadden genomen, zagen we dat er een bamboe brug was gebouwd. Eenmaal bij de bamboe brug aangekomen zagen we dat er twee oude vrouwtjes zaten waar we tol voor moesten betalen (35 cent). Het bleek namelijk dat hun familie deze brug had gebouwd en het geld gebruikte voor reparaties en onderhoud. We moesten hier allemaal toch wel erg om lachen. Nadat we de tol hadden betaald gingen we de brug op. Nou maar hopen dat hij stevig genoeg was....

Ja hoor, het viel allemaal erg mee ondanks dat hij wel wat schuin afliep was hij aardig stevig. Dat bewees maar weer eens hoe stevig bamboe eigenlijk is. De meest huizen hier in Laos, behalve in Luang Prabang, zijn gemaakt van bamboe en gaan jaren mee. We liepen een stukje stroomopwaarts en zijn daarna toch maar terug gegaan naar het zandpad en we vervolgde onze route, welke ons bracht langs de vele restaurantjes langs de rivier. We namen een lekkere fruitshake langs de rivier. Ultiem genieten met een muziekje. In eerste instantie dacht ik dat er een cd aanstond maar het was een tafel verder dat er een jongen heel mooi gitaar aan het spelen was. Nog een trap en nog een trap
Onze walkingtour bracht ons als eindpunt bij het koninklijk paleis. Binnen aangekomen leek het net of de koning elk moment kon binnenwandelen. Het was precies zo gelaten, zoals hij het achtergelaten had. Tronen, zwaarden, geschenken van verschillende landen zoals Amerika en China, schilderijen en prachtige beschilderingen op de muren en uiteraard weer heel veel goud. Jammer genoeg mochten we alleen geen foto's maken van dit mooie paleis. wel van het bordje buiten waarop 'Par King' stond. Toch nog een koning op de foto.
Na het koninklijk paleis zijn we doorgelopen naar ons eindpunt de stupa en tempel welke hoog op de berg stonden. Eerst alleen een groot aantal traptreden beklimmen. Halverwege stond nog even aangegeven hoeveel traptreden we nog te gaan hadden. Genoeg in ieder geval. Boven aangekomen hadden we een mooi uitzicht over Luang Prabang en konden we de mooie stupa en tempel bewonderen. We besloten aan de andere kant omlaag te gaan. Op 1 van de bordjes stond dat we onderweg ook nog de voet van buddha konden bewonderen. Dat vonden we toch wel interresant. Dit bleek echter, zoals we al vaker gezien hadden, een gigantische afdruk van een voet in steen te zijn. De afmeting was ongeveer 1 meter lang. Niet echt geloofwaardig dus. Nadat we verder omhoog liepen hoorden we opeens hard getrommel. We gingen op het geluid af. Wat bleek, monniken waren op gigantische trommels aan het slaan.

Toen we uiteindelijk beneden kwamen zijn we nog even gaan relaxen en daarna bij een zomers restaurant gaan eten, wat heel gezellig was ingericht met zelfs een kampvuur.

De volgende dag vertrokken we richting Vientiane. Een hele lange busrit. Om 08.00 uur vertrokken en om 19.00 uur kwamen we aan. Een vermoeiende busrit dus....

Schuitje varen, theetje drinken

We waren in Laos, een land toch nog wel vol van mysterie, want hoeveel mensen bezoeken dit land. Het konden er nooit veel zijn en met 5,6 miljoen inwoners is het land ook niet bepaald dichtbevolkt. We zouden op weg gaan naar het zuiden en dan onderweg wat plekken aandoen, maar eerst naar Luang Prabang, met de boot.

De boot op

Ons guesthouse kon ons wel helpen met de slowboot die we wilden hebben. We hadden al gehoord en gelezen dat het 2 keer ongeveer 6 uur varen zou zijn. Niet echt geweldig, maar op een boot altijd beter dan in de bus. Daarna moesten we nog wel wat eten, we hadden al in de lonely planet een restaurant gezien die Laos barbeque had. Een leuke manier voor het begin van onze reis in Laos. Het bleek ook heel bijzonder, want we kregen een emmer met kooltjes in het midden van onze tafel (er zat een gat in gezaagd) en daarover ging een soort ronde cakevorm met gaatjes in het verhoogde gedeelte. In de kom ging een boulion voor de groenten en het verhoogde gedeelte kon je met spek invetten en vervolgens het vlees braden. Het was heel lekker en reuze gezellig, zeker de moeite waard. Wat wel een beetje jammer was, dat de onderkant niet helemaal dicht zat. Helaas, kwamen we daar te laat achter want gwen kreeg een gloeiende kool op haar voet. Ouch!
Daarna toch maar slapen, want de volgende ochtend werden we om 9 uur opgehaald om naar de boot te gaan.

De volgende ochtend, weer op tijd ons bed uit, snel een ontbijtje en vervolgens in de tuk tuk die al klaar stond. Bij de boot moesten we wel onze paspoort gegevens invullen en laten controleren, want tenslotte was de Mekong rivier de grens met Thailand. Rond half 10 klommen we de boot in en hadden geluk! Voorin de boot stonden zachte busstoelen in plaats van de harde, houten bankjes die in de hele boot stonden. Omdat we de eersten waren konden we gelijk drie bankjes claimen en waren we zo verzekerd van een aangenamere reis.

Helaas, bleek dat de eersten zijn niet zoveel voordelen had als we dachten, want de boot was ook nog bijna helemaal leeg en dat houdt in wachten op meer passagiers.

Wachten, wachten en nog meer wachten. Om half 11, leek de boot al aardig vol, maar nog vertrokken ze niet. UIteindelijk om kwart over 12 kwam er een enorme groep de kade op en hoewel onze boot al aardig vol was, moesten die allemaal er nog bij gestampt worden. Er waren niet eens genoeg zitplaatsen, dus werden sommige in het woongedeelte en bij de motor gepositioneerd. En toen, eindelijk, konden we gaan.

De boot ging door een prachtig gebied, met heel veel mooie rotsen in het water, stroomversnelingen, draaikolken (kleintjes, geen zorgen), enorm veel jungle aan beide kanten en af en toe een dorpje. Hij meerde er ook regelmatig aan, om mensen van Laos er op en af te laten en zo kon je nog meer zien van al die dorpjes. Ook verkopers met sjaaltjes vielen ons lastig vanaf de kade en verkopers met pringels!(chips) en andere etenswaren liepen over het dek. De kapitein was ook nog niet echt heel ervaren, want tijdens het aanmeren vergat hij 1 keer de boot vast te leggen en dreef de boot met ons en zonder de bemanning (die was aan wal voor lunch) af. Zijn vrouw in paniek roepen en uiteindelijk sprong 1 van de matrozen vanaf het dak van een andere boot onze kant op. Net op tijd ook, want iets verder stroom opwaards lagen best grote rotsen. Daarna legden ze hem goed vast. Tja, een ezel stoot zich... oh en onderweg werd er door de bemanning ook nog even een paar slokken wodka gedronken, waar we toch wel enigzins verbaast over waren.

Happy Birthday

Uiteindelijk kwamen we om 6 uur met nog de laatste schemering in onze rug aan bij Pak beng. De eerste stop halverwege op de route naar Luang Prabang. Een lief dorpje, dat nog geen electra heeft en dus alles doet op generators. De sfeer had iets van een hippiedorpje, met bob marley uit de speakers van de restaurantjes. Ik ging zelf alvast de berg op, op zoek naar een guesthouse, terwijl Marcel en Jessica wachten tot de tassen van de boot kwamen. Op deze manier konden we snel een guesthouse claimen voor de (150 concurrenten) anderen ook de berg op kwamen. Het guesthouse bleek prima te vinden en vlak voor er andere mensen aankwamen kon ik een driepersoons kamer vastleggen met de dame. Daarna wat eten, want na de reis op de boot hadden we enorme honger. Het restaurantje bood een prima keuze uit curries en andere lokale hapjes, dus dat was geen probleem. Tijdens het eten werden we echter verrast door een Duitse jongen, Stefan. Hij was tegelijk met ons van het Akha hilhouse (thailand) naar Laos gegaan en in Houy Xai waren we hem al tegen het lijf gelopen in het internet cafe en vervolgens zat hij op dezelfde boot. Nu liep hij ook hetzelfde restaurant binnen en vroeg hij of hij aan mocht schuiven. We hebben gezellig gegeten en aan het einde bood hij aan onze drankjes te betalen, want hij was namelijk jarig. We vonden het wel jammer dat hij dat niet eerder had gezegd, maar wilden nog wel een drankje met hem drinken ter ere van zijn verjaardag. We vonden een klein 'Bakery cafe' waar ze ook bananencake hadden en konden het niet laten om deze te bestellen voor hem. Vervolgens zongen we luidkeels 'Happy birthday' voor hem en het cafe had zelfs nog een klein kaarsje wat ze aanstoken op het cakeje. Al met al een geweldige ervaring en hij leek oprecht heel erg blij. Hij bewaarde zelfs het kaarsje als aandenken.

Daarna maar weer slapen, want om half 10 gingen de lichten uit, want de generator ging dan uit. Op tijd slapen dus.

Zeeziekte

De volgende ochtend hadden we besloten al vroeg naar de boot te gaan. Er was gezegd dat we om half negen aanwezig moesten zijn en negen uur zouden vertrekken, dus met de volle boot van gister wilden we er vroeg zijn zodat we weer de goede stoelen konden claimen. Bij de boot bleek echter dat we met een andere boot verder moesten en deze had helemaal geen zachte stoelen, alleen maar harde bankjes. We besloten dus toch maar kussentjes te gaan kopen bij een winkeltje. Ook gingen we dit keer op de vloer van de boot vooraan zitten. Dit hadden we gister 2 andere mensen zien doen en het zag er comfortabel uit, beter dan een krap bankje in ieder geval.

Bewapend met kussentje waren we keurig om half negen weer op de boot. Maar wederom moest hij weer op laatkomers wachten. DIt keer iets minder lang en we vertrokken uiteindelijk om 10 uur.

De boottocht was wederom vrij hetzelfde. Stenen en rotsen in het water, veel jungle en weer een hoop dorpjes. Voor de verrandering hadden we echter ook een haan aan boort, die constant bij het aanleggen begon te kraaien. Bij de tweede stop werden daar nog een paar manden met eenden en kippen bij gezet en ook nog een andere haan, waardoor we een serenade van gekraai kregen. De Mekong werd ook langzaam breder en doordat we nu op de grond zatten, was het ook makkelijker om even te slapen. Op een gegeven moment stonden er een helleboel mensen bij een aanmeer plaats. Hier stond ook een vrouw met een grote varkenskop in haar handen en naast haar een zeiltje met een soort van rare hond en een dode kat, maar dan 2 x zo groot en met vlekken als een luipaard. Vol verwondering stormde de halve boot naar voren om foto's te maken, dat is pas jungle leven.

Na een tijdje waren we het echter wel enorm zat aan het worden, want deze trip duurde nog langer dan de dag ervoor. Uirteindelijk waren we 8 uur onderweg en meerden we om 6 uur aan in Luang Prabang. Maar we waren er, dat was veel belangrijker.

Snel opzoek naar een guesthouse! We hadden onze tassen als eersten, omdat we deze als rugsteun hadden gebruikt, dus ditmaal hoefden we niet te wachten. Nog voor de boot vastlag, stapten we op weg naar de stad. We moesten eerst nog wel even door de nightmarket lopen, voor we in de straat kwamen waar we wilden zijn.

Het guesthouse was snel gevonden. Daarna wat eten zoeken en slapen, want de volgende dag was er weer genoeg te zien.

Prive... Gwen

Een anoniem persoon liet een tijdje geleden dit berichtje achter als onderdeel van een reactie op 1 van onze logjes;

'PS. kunnen jullie ook eens vertellen hoe jullie het nu ervaren om zo'n tijd van huis te zijn? Wat mis je (ook met het oog op de komende feestdagen?) wat mis je totaal niet? Ben je veranderd de afgelopen tijd?'

Jessica heeft al haar visie hierop gegeven. Hierbij volgt nu die van mij;

Gwen

Ruim 5 maanden zijn we nu van huis. 5 MAANDEN!! Het lijkt echt of het een maand is, of mogelijk 2, maar 5, nee, zoveel lijkt het nog lang niet te zijn. Toch zijn we al zo lang weg. Mogelijk speelt het weer hier ook wel een rol in, want we hebben tot nu toe steeds met mooi weer meegereist. Voor ons is het dus eigenlijk constant zomer en zo voelt het ook. De kerstbomen in Bangkok leken daardoor totaal 'out of place'. Kerst is koud en niet met 30 graden, dat voelt gewoon fout. Kerst wordt sowieso bij ons thuis niet erg uitgebreid gevierd. Daar hebben we sinterklaas voor, dat is ons familiefeest. Kerst is hoogstens een aanleiding om even pa en ma te bezoeken en daar lekker te eten, maar als je niet komt is het eigenlijk ook goed. Niets moet, bijna alles mag, zo ben ik wel opgegroeid. Waarschijnlijk ook de reden om de reis te gaan maken. Alles kan, de wereld ligt voor je open. Maar goed, daar had ik het dus niet over. Kerst en sinterklaas. Nee, als ik iets heb gemist dan mogelijk sinterklaas. Ik had ingepland met mijn vader om online te zijn met Skype en dan zo via de laptop mijn familie een fijne sint te wensen, maar de 'heftige' controles op Delhi vliegveld gooide roet in het eten. Ik moest eerder weg. Ik heb nog wel mijn ouders gesproken en mijn oudste broer en jongste zusje even gezien. En ook de surprises die mijn ouders hadden gemaakt (handig zo'n laptop met draadloos internet), en daardoor voelde ik me er wel bij betrokken. Maar ik ben nooit echt rouwig geweest om er niet bij te zijn, ondanks dat het voor mij en mijn familie bijna het belangrijkste moment van het jaar was. Ik had mijn keuze al lang geleden gemaakt en iedereen ondersteunde me daarbij.

Wat betreft de kerst en het nieuwjaar dus. Mogelijk lig ik dan om 0:00 2009 in mijn bedje ergens bij de grens van Laos en Cambodja en merk ik er niets van, of ik heft het glas met andere backpackers aldaar (en natuurlijk Jessica en Marcel), maar ik denk daar niet veel over na. Ik mis het ook niet, omdat zowel bij kerst als bij nieuwjaar allerlei commerciele activiteiten zijn bedacht die niets met de viering te maken te hebben, waaronder de massa luchtvervuiling van het vuurwerk. In 2 uur een heel jaar aan zuinig aan doen in je huis verpesten, tja... beetje jammer. Ik doe er niet aan mee. 1 van de dingen die ik dus niet mis, maar eigenlijk mis ik eigenlijk niet zoveel. Ik ben best blij met alles wat er in mijn rugzak zit, ik besef me nu pas hoe weinig je eigenlijk 'echt' nodig hebt.

Wat ik wel erg mis zijn natuurlijk mijn vrienden en familie. Ik ben erg close met mijn zus Mo en heb ook een paar zeer goede vrienden achter moeten laten die ik allemaal mis (jullie weten wie jullie zijn). Soms mis ik ze wat meer dan andere keren, maar het feit dat ik niet gezellig op de stoffenmarkt kan lopen met de 1, of gaan stappen met de ander, of misschien wel een simpel kopje thee in de keuken. Het is het delen dat je mist. Zij beleven dingen, krijgen een vriend/vriendin of het gaat juist uit. Je wil daar bij zijn en er met hun over praten, maar dat gaat bijna niet. Maar de ervaringen en dingen die je meemaakt, maken enorm veel goed. Je beleeft zoveel en ontmoet zoveel mensen de hele tijd, dat je bijna constant bezig bent met al je indrukken verwerken en dat zorgt ervoor dat je vaak niet denkt aan Nederland of aan thuis. Hier moet ik wel bij zeggen dat het met mij voor Marcel anders was. Hem miste ik bijna constant, zelden waren er momenten dat ik niet aan hem moest denken of wilde dat hij bij me was, dat maakte voor mij nog duidelijker wat ik al wist voor ik ging, hoe gek ik op die man ben. Ik ben dan ook enorm blij geweest dat hij er voor een deel bij geweest is en ik kan hier ook vertellen dat hij ook een onderdeel is van de reden dat ik heb besloten om eind februari, begin maart naar Nederland terug te gaan (de hoofdreden is dat het geld op is)

Nu heb ik natuurlijk heel veel over familie en vrienden gesproken en over andere mensen, en dat is eigenlijk ook gelijk een antwoord op alle vragen bij elkaar. Wat mis je het meest, maar ook ben je veranderd.

Ja, ik denk wel dat ik veranderd ben (ik ben wel nog steeds langdradig, sorry daarvoor), al is het alleen maar, omdat niemand stilstaat in zijn proces van ontwikkeling. Het grappige is alleen dat je altijd veranderd in dingen waarvan je zelf niet had gedacht dat je daar zou veranderen. Ten eerste heeft de reis mij een nog opener visie gegeven op andere culturen. Ik was al tolerant en open minded, maar met al mijn ervaringen ben ik me daar nog bewuster van geworden. Ook zie je in al die landen hoe verschillende systemen (politiek, transport etc.) werken in de wereld, wat werkt wel en niet, hoe beinvloed dat de mensen en hun cultuur. Ik heb veel geleerd over verschillende geloven waarvan Hinduisme en Boedhisme wel de grootsten zijn. Beiden een geloof (voor boedhisme eigenlijk levensovertuiging) waarvan ik eigenlijk niets wist. Ik ben meer gaan nadenken over hoe wij in Nederland leven, hoe individualistisch Nederland eigenlijk is, maar niet als een oordeel, maar meer als een waardoor? En mogelijk het belangrijkste, ik heb me gerealiseerd dat de wereld niet draait om plaatsen en dingen, maar om mensen. Uiteindelijk komt alles daarop weer terug. Je kunt nog de prachtige Taj Mahal bekijken, maar het zijn niet de torens die ik onthoudt, maar het feit dat we daar met 50 man om 6 uur in de morgen voor de poort stonden, of zelfs het heerlijke eettentje van Jonny waar we de beste meusli met yoghurt ooit gegeten hebben. En dat had ik in het begin niet verwacht.

"Ik ging weg om de wereld te zien, maar kwam terug met gedachten over de mensen."

Ik zal ook eerlijk zijn, nooit zal ik meer zo lang gaan reizen. Het is werkelijk vermoeiend om 5/6 maanden of meer, alleen maar van plek naar plek te pendelen. Leuk voor 3 a 4, maar meer is echt te veel. Net als Jessica vertelde, na die tijd verlang je naar een ritme, iets constants, wil je niets liever dan werken. En ik betrap mezelf er ook op dat ik regelmatig denk aan mijn leven in Nederland en wat ik allemaal wil doen als ik terug ben, de voortuin afmaken, de garage opruimen, ergens aan het werk gaan en dan om 6 uur eten staan koken in de keuken. Het is werkelijk waar dat als je werkt je wilt reizen en als je reist je wilt werken.

Natuurlijk is deze ervaring voor iedereen anders, ik zal niet zeggen dat iedereen het reizen na 5 maanden zat zou zijn, maar het was wel een effect dat ik nooit had verwacht voor ik weg ging, maar zo had ik wel veel meer dingen niet verwacht. En dat maakt juist deze reis of elke andere reis zo bijzonder. 1 ding staat wel vast, ik zal altijd blijven reizen en waarschijnlijk nooit meer met een touroperator. haha!

Jungle trekking

Na enige onderhandeling bij Akha hillhouse besloten we voor een jungletrekking te gaan. Dit betekende 2 dagen lopen en 1 dag in een dorpje overnachten. Overnachten in de jungle was ook nog een optie maar iets boven ons budget.

Visjes vangen
We vertrokken de eerste dag van de trekking rond 09.30 uur. We hadden onze rugzakken volgestouwd met spullen, het was maar 1 nacht ergens anders slapen maar ja je moet wel genoeg meenemen naar de jungle. Slaapkleding, lakenzak, fotocamera, hoofdlampje, ehbo-set en ga maar door.
Nadat we het Akha Hill House uitliepen, liepen we al snel de jungle in met dichte begroeiing en veel planten en bomen die we nog nooit van ons leven gezien hadden. Onderweg werden er door onze twee gidsen, beiden bewapend met groot kapmes (Machete), verschillende bomen en planten getoond en verschillende vruchten werden geproefd. 1 van onze gidsen, Yohun (uitspreken als: Johan), had een wit t-shirt als hoofddoek waardoor hem omdoopden als de Bin Laden. We hadden hem gevonden! Heeft iemand het nummer van meneer W. Bush?
Met 2 gidsen gingen we lopend op weg. Op zich viel dit mee. Het ging eerst een tijdje omhoog en dan weer naar beneden. We waren immers de Everest Basecamp trekking gewend, dus ervaring hadden we genoeg althans....
Op een gegeven moment liepen we ook langs een rivier met veel stenen en moesten we ook een paar keer oversteken en, ja, dat is afentoe wel eens glad en ja, hoor, ik (jessica) ging weer eens onderuit, maar niks eraan over gehouden, dus dat scheelt.
Op een gegeven moment moesten we nog door de modder lopen maar daarna kwamen we bij een stroompje waar we onze eigen vissen moesten gaan vangen. Eerst het stroompje platleggen doormiddel van een dam die we moesten maken van stenen en modder en daarna op zoek naar visjes. Het was even zoeken maar we vonden genoeg. Kleine garnaaltjes, kleine visjes en krabbetjes en Binladen (Yohun) had ook nog een aardig grote krab te pakken.
Rond een uur of 12 kwamen we aan bij onze lunchplek. Het duurde wel even dat we konden eten want er moest genoeg gebeuren. Bamboe moest gekapt worden met kapmes om vuur te laten branden, in vers bamboe werd water gekookt, de vis moest schoongemaakt worden, groenten en vruchten gesneden worden en Johan maakte zelfs van bamboe kopjes en eetstokjes. Wat een werk! Natuurlijk wilden wij ook even proberen met het grote mes bamboe te hakken, maar tijdens Marcel zijn poging vloog plots het mes uit het heft, net op het moment dat Gwen een foto maakte.
Rond een uur of 13.00 konden we dan eindelijk met z'n allen eten. Gwen werd nog een gestoken door een bij waardoor haar huid bij de plek helemaal opzwol maar 1 van de gidsen had daar wel een oplossing voor. Een speciale plant die zwellingen tegengaat en het hielp ook nog want een uur later was de zwelling haast helemaal weg. Na deze wonderbaarlijke gebeurtenis en onze lunch zijn we weer verder gelopen richting het dorpje waar we 's avonds zouden gaan slapen. Rond een uur of half 5 kwamen we hier aan.
Het was een dorpje met tien houten huizen en dat was het. We werden hartelijk ontvangen met thee en 's-avonds kregen we goed te eten. Na wat kunstjes te hebben gezien van onze gidsen( ze waren erg handig met de wandelstokken) gingen we naar bed.

Nog meer bamboe
Het was wel een beetje koud 's-nachts. Trui aangetrokken en dan gaat het wel. 'S-morgens vroeg werden we dan wel een paar keer wakker door de hanen (een enkele haan met schorre stem) en varkens die luidkeels bekend maakten dat ze wakker waren. Rond 07.00 / 07.30 uur zijn we er maar uitgegaan. We roken het vuur al dat was aangemaakt door onze gastvrouw.
De verse eitjes werden gemaakt en gekookt, broodjes geroosterd en water voor de thee werd klaargemaakt.
Rond half negen vertrokken we dan. Het zou een zwaardere dag worden dan gister.
Dit was wel te merken. Het was alleen maar klimmen en klimmen. Letterlijk een berg opklimmen en in de vochtige jungle verlies je wel wat zweet. Er werden uiteraard genoeg pauzes gehouden. 1 van de gidsen had zelfs met zijn kapmes van bamboe een soort pistooltje gemaakt, waar de jongens (inclusief Marcel) voor lange tijd zoet mee waren. Onderweg werden er ook nog 2 bananenbomen gekapt voor de bananenflower die er inzat. Luidkeels werd er geroepen:"Tree going down!".
Rond 12 uur gingen we dan eindelijk lunchen, wederom in de jungle. Iedereen had wel erge honger na deze zware klim. Snel werd dan ook het vuur aangemaakt en het eten klaargemaakt.
En we genoten allemaal van de heerlijke lunch met groenten en rijst, noodles en bananenflower.
Ze hadden onderweg ook een aantal bloemen geplukt en die geroosterd maar die hebben we toch niet opgegeten. Iets te bitter voor ons westerlingen.
Na de lunch gingen we wederom omhoog. Rond 14.00 uur moesten we alleen kiezen. Nog 3 uur lopen omhoog naar een dorpje of naar beneden lopen (1 uur) naar de waterval. We besloten uiteindelijk naar de waterval te lopen want niet iedereen was zo fit, doordat het aardig koud en een harde vloer was, waar we op hadden geslapen. De waterval bleek echter de waterval te zijn geweest waar we de eerste dag al langs waren gelopen, maar wederom erg mooi.
Na deze bezienswaardigheid was het nog maar 10 minuutjes lopen naar het Akha Hill House.

Iedereen was blij, het was een mooie maar ook zware wandeling. De volgende ochtend zouden we vertrekken naar de grens van Laos. We hadden ons ingelezen in de Lonely planet die Marcel had geleend van 2005 en we hadden een ruw plan in ons hoofd.

Grensvaren
De volgende ochtend vetrokken we om 9 uur met de pick-up vanuit het guesthouse naar Chiang-rai. We klommen gelijk achterin de laadbak en konden zo volop genieten van de wind en de omgeving. Wel oppassen voor je hoofd met de lage takken.

In Chiang rai nog wel even geld pinnen, want er zouden weinig mogelijkheden zijn voor pinnen in Laos. Daarna naar de bus. Een plaatselijke ietwat oudere bus, maar hij zag er verder prima uit. Het was 2 uur rijden naar de grens met Chiang Khong/Houy-Xai, hier werden we gedropt 3 km voor de overgang en moesten dan het laatste stukje met de tuk tuk. Na de exit stempel van Thailand konden we in een smalle boot naar de overkant, Laos in!
Hier weer de visa formulieren ingevuld en met 1 pasfoto en 35 dollar konden we in een half uur de immigratiedienst alweer verlaten. Gelijk op de hoek zat een guesthouse en die zag er prima uit. We waren ook moe dus veel verder hadden we toch geen zin in.

Maar we zijn in Laos!

Prive... Jessica

Een anoniem persoon liet een tijdje geleden dit berichtje achter als onderdeel van een reactie op 1 van onze logjes;

'PS. kunnen jullie ook eens vertellen hoe jullie het nu ervaren om zo'n tijd van huis te zijn? Wat mis je (ook met het oog op de komende feestdagen?) wat mis je totaal niet? Ben je veranderd de afgelopen tijd?'

Omdat we niet de beroersten zijn, willen we graag gehoor geven aan een oproep van 1 van onze lezers. Hier moet echter wel onderscheid gemaakt worden tussen mij en Jessica, want niet iedereen ervaart het op zijn eigen manier, daarom zullen we elk onze eigen ervaring vertellen.

Jessica
Een lange tijd van huis is natuurlijk niet altijd leuk maar het heeft zijn positieve en negatieve kanten. We hadden het voordeel dat we de meeste van de tegenslagen (trein rusland - mongolie) in het begin hadden meegemaakt. Dat wapend je wel tegen bepaalde tegenslagen.
De negatieve kanten van het vele reizen is wel dat je inderdaad familie en vrienden erg gaat missen. Gezellig met vrienden wat drinken of bij je ouders langsgaan en gewoon een kopje thee te gaan drinken. Dat is iets wat niet mogelijk is.
Ik dacht ook dat ik ook het eten wel erg zou missen maar dat valt erg mee. Natuurlijk een lekkere gehaktbal gaat er wel in, of gewoon appelmoes en met sinterklaas natuurlijk de pepernoten en kruidnootjes, maar het voordeel van het reizen is wel dat je heerlijke dingen kan gaan proeven. Soms proeft het eten hier dan ook veel lekkerder dan in Nederland. Dit komt vooral omdat veel groenten en fruit niet in kassen wordt gekweekt en dieren vrij buiten rondlopen. Van jammie wafels tot heerlijk thais eten tot heerlijk vlees en vis.
Ik kan nog wel even doorgaan over het lekkere eten hier (zelfs de krekels zijn hier lekker!), maar dan kan ik niks meer schrijven over de rest, maar de conclusie is:"Het eten is hier heerlijk!".
Ook merk je na ongeveer 3 maanden dat je vooral de regelmaat mist. Het gewone. Een cd'tje luisteren, beetje gamen, of een lekker lui op de bank zitten met een filmpje en zelfs werk mis je. Toch een vorm van regelmaat want tijdens het reizen is elke dag anders. Je weet gewoon niet, wat je de volgende dag gaat meemaken of waar je verzeild in raakt of welke mensen je gaat ontmoeten.

De positieve kanten van het reizen is dus ook dat je niet weet wat er die dag gaat gebeuren en dat je gewoon heel veel nieuwe mensen ontmoet die totaal nieuwe inzichten geven. Je gaat zelfs nederland uit een ander oogpunt zien. Je ziet dingen die zo verbazingwekkend mooi zijn, dat ze eigenlijk niet te beschrijven zijn (we proberen het toch!) en je doet dingen die een jaar geleden nog onwerkelijk waren. Je komt in aanraking met nieuwe culturen en ziet eigenlijk dat wij juist gelukkig moeten zijn met de maatschappij waar we in leven, (oke het kan altijd beter, maar toch!). Vaak sta ik dan ook wel stil bij de gedachte dat ik een geluk heb om deze reis te kunnen maken en al deze dingen kan meemaken.
En inderdaad reizen veranderd je ook zowel qua uiterlijk (we zijn allebei afgevallen), als innerlijk.
Zoals ik ook al vertelde, krijg je nieuwe inzichten en leer je hier ook van, maar ook van het reizen zelf. Ik ben opener naar mensen toe en heb er aardig wat levenservaring door gekregen, je weet hoe je bepaalde dingen aan moet pakken. Verder weet ik het eigenlijk niet, dit is toch altijd wel moeilijk te zeggen. Ik hoop dat het een beetje duidelijk was en zoals je gemerkt hebt, we vinden het erg leuk om reacties op onze blog te krijgen.

Chaing Mai! Of was het nou Rai?

Bangkok was geweldig als afwisseling na India, maar we wilden daar niet te lang blijven. Het was duur en het noorden van Thailand lonkte.

Going north
Na een korte vlucht van een uur kwamen we aan op wederom een mooi vliegveld in Thailand. Chaing Mai is dan ook 1 van de bekendere en populaire bestemmingen van Thailand. Jessica had al een hotel uitgezocht en met wat uitleg en een keertje bellen met het hotel, kon onze taxichauffeur het ook nog vinden. Het hotel was niet erg vol, maar zag er verder wel goed uit, dus legden we onze spullen op de kamer en gingen op zoek naar lunch. Die was ook snel gevonden, want om de hoek zat een klein parkje met allerlei eettentjes. Lekker Thais eten was nu iets wat we wel wilden.
Daarna toch maar eens de stad bekijken, er waren enkele interessante tempels en we konden gaan uitzoeken hoe we gemakkelijk de omgeving konden bekijken.
De tempels waren wel mooi en bij 1 van de tempels was de school net klaar en kwamen honderden kleine monnikjes in fel oranje gewaden naar buiten gestroomd. Onderweg naar de andere tempel kwamen we een leraar van de peuterschool tegen die ons in perfect Engels een hele beschrijving gaf van hoe we alle plekken het beste konden gaan zien, zonder hele bergen geld kwijt te zijn. Hoewel zijn tips goed waren, kwamen we hierdoor eigenlijk wel op een nog beter idee. We konden ook een scooter huren en zo snel overal komen en alles op ons eigen tempo bekijken.
Hoewel het toen niet meer ging om hier nog naar te kijken omdat het al te laat was, zouden we er de volgende dag naar informeren. Eerst zouden we vanavond de 'Nightbazaar' bekijken en ook wat eten zoeken, want in Thailand kun je echt overal op straat eten.
Dit bleek ook zo te zijn, overal waar je keek kon je wel iets van eten kopen, maar op de naast gelegen 'Asurnamarket' konden we genoeg halen en vooral zeedieren. We zatten zelfs naast een grote waterbak vol met verse garnalen!
Alles was natuurlijk heerlijk en de Nightmarket erg leuk om te zien. Veel kraampjes die van alles verkochten, maar ook dingen die echt leuk waren. Lampjes bijvoorbeeld, heel mooi en ook zeepjes met de hand uitgesneden in prachtige bloemen. Verder liepen er ook vrouwen in klederdracht met rare hoedjes met zilveren kettingen en een man met een olifant die je dan mocht voeren.
Hier waren we alledrie toch wel enigszins door verontwaardigd. Het dier kreeg suikerriet gevoerd en was nog vrij jong. Zo'n beest hoort niet in een grote stad en moet al helemaal niet een soort van schoothondje zijn die zoete hapjes krijgt. Helaas is het nog steeds zo dat veel mensen het geweldig vinden om zulke dingen in stand te houden.
Onderweg naar de 'Nightbazaar' viel trouwens ook nog een tempel wel erg op. Hier stonden namelijk allerlei beelden in de tuin. Giraffen, zebra's, honden en zelfs Donald Duck! Allemaal geschilderd en bij elkaar geplaatst in een klein tuintje voor een blinkende, gouden tempel. Het was best een apart gezicht.

Vroem... Vroem...
De volgende ochtend zouden we dus op zoek gaan naar een plek om scooters te huren, maar ons guesthouse boodt deze ook aan en voor dezelfde prjis als in de Lonely Planet, dus besloten we het maar met hun te regelen. Het enige nadeel (of voordeel, het is maar hoe je het bekijkt) was alleen wel dat de scooters eigenlijk officieel motors waren. Namelijk 115 cc met een topsnelheid van 100 km/u (wel een automaat). Jessica had nog nooit op een scooter gereden en voor Marcel was het alweer een tijdje geleden, dus na een wat onwenige start moesten ze natuurlijk wel even getest worden op snelheid. Al snel croste Marcel mij op een vrij stuk weg keihard voorbij en Jessica er als een speer achteraan. Daarna was het niet meer echt mogelijk en bleven we dus ook maar een beetje rustiger rijden, maar wel dus mooi 100 gereden.
We hadden de tip gekregen om naar een stuk weg te gaan waar veel toeristische atracties te zien zijn. Veel dingen spraken ons niet aan, zoals tijgers aaien, aapjes zien jongeleren of slangen bezweerders, maar een echte orchideeenkwekerij was wel leuk. Dus dat was onze eerste stop.
Prachtige bloemen in de meest bonte kleuren sierden rijen en rijen. Alle soorten, maten en geuren. Van heel klein en fel gekleurd tot enorme witte kelken.
Na een uurtje stapten we weer op de motor en reden we naar de volgende stop een waterval. Ook deze was mooi om te zien, maar wel een stuk verder rijden dan we hadden gedacht.
Opvallend was ook dat het overal heel erg rustig was. Bij de waterval was zelfs helemaal niemand! Daarna hebben we nog een waterval bekeken, maar toen begon het toch alweer later te worden en zijn we dus weer naar huis gereden.
De volgende ochtend hebben we de scooters nog wel gebruikt om een restaurantje voor ontbijt te vinden, maar toen moesten we toch wel weer verder.

Into the Jungle
We hadden een soort van trucktaxi weten te stoppen en voor een klein prijsje bracht hij ons naar het busstation. Hier bleek dat de volgende bus over 10 minuten zou vertrekken en we konden die nemen. Dus snel wat eten kopen en de bus in. Die was erg luxe. Ruime zitplaatsen, stoelen die naar achteren konden en een stewardes die water en koekjes rond deelde. Het leek wel een vliegtuig! De rit ging dan ook soepel en we waren al snel in Chiang Rai. Een guesthouse hier vinden viel echter niet mee, want alle plekken waren of vol, of waren vies. Uiteindelijk belden we met Marcel zijn thaise simkaart (heel slim een aanrader!) naar het guesthouse iets verder buiten de stad en daar hadden ze gelukkig wel plek. Het was een gezellige sfeer en de kamers waren schoon en zagen er netjes uit. Voor het eten gingen we echter toch maar weer de stad in en onderweg kwamen we een ontzettend gezellig markt tegen. We besloten na het eten daar te gaan kijken en om 8 uur liepen we dan ook naast de lokale bevolking te kijken naar kraampjes met kleding, lampen en eten. Een vrouwtje bakte zoete kroekoek op een kolenvuurtje en een man verkocht gefrituurde krekels! Dat moesten we even proeven en we kunnen zeggen, het is best lekker. Soort van chips. Daarna weer terug naar ons bedje.
De volgende ochtend moesten we beslissen wat we wilden gaan doen. Marcel had al gelezen over mooie trekkings en we waren erg aan het twijfelen of we dit niet zelf konden doen. Uiteindelijk ontmoeten we twee andere Nederlanders die ons wezen op een guesthouse in de bergen gelegen. Hun gingen hier ook naar toe. Het leek ons wel leuk, maar we wilden niet wachten op de pick-up service van het guesthouse om half vijf de volgende middag. Naar wat onderzoek besloten we dus zelf de boot te pakken en van daar uit te gaan lopen naar het guesthouse.
De volgende ochtend liepen we naar de boten toe. Dit was iets verder dan verwacht, zo'n 2 km, maar dat mocht de pret niet drukken. Met onze bagage in de smalle boot en al snel zoefden we over het water richting onze bestemming.
Een uur later werden we afgezet bij een park. Dit was de plek waar we moesten zijn. De hotsprings. Een warmwaterbron van 65 graden die stonk naar rotte eieren. Nu was het alleen een kwestie van de grote weg volgen tot een kruising en dan die weg weer volgen tot het guesthouse. Helaas maakten we gelijk al een fout. Een bordje met de naam van het guesthouse stond de andere kant op. Dus besloten we die te volgen. Na 2 km kwamen we in een dorpje en daar vertelden ze ons dat we terug moesten. We hadden wel een afslag gezien, dus dan hadden we daar zeker in gemoeten. We liepen terug en namen de afslag. Onderweg vroegen we mensen of we goed liepen en deze bevestigden dit. Na 2 km ontmoeten we echter een pick-up truck. Hier gebaarde de vrouw heftig. "Wrong way, Wrong way." We moesten weer terug! Gelukkig konden we in de pick-up meerijden, in de laadbak en dropten ze ons bij de kruising die we in eerste instantie hadden willen nemen.
Op het bord op de kruising stond 5 km, dus we gingen met goede moed op pad. Na 3 km en vele liters zweet kwam er opnieuw een witte pick-up onze kant op. Het bleek een politie auto en ze wilden ons wel de goede kant op brengen. Dus opnieuw klommen we in de laadbak en crosten we over de zandweggetjes richting ons guesthouse.
Noodlot was ons echter slecht gezint, (of de agenten) want 1 km voor we ons guesthouse bereikten reden ze een puppy dood van een meisje. Het schedeltje van het hondje was helemaal platgedrukt. Het was een afschuwelijk gezicht. Het meisje begon onbedaarlijk te huilen en pakte het diertje op. De agenten gebaarden dat we uit moesten stappen en wezen naar de volgende heuvel. " There, there." Daarna stapten ze weer in, zwaaiden en gingen er als een speer vandoor.
We zijn snel verder gelopen, want we wisten ook niet wat we konden doen en inderdaad, al snel zaggen we tegen een heuvel aangeplakt een heleboel houten huisjes. Na een enorm steile klim kwamen we aan bij de receptie. Alle kamers, behalve de single rooms, waren eigenlijk aparte hutjes, gemaakt van hout en bamboe of leem. Je had een bamboevlonder waar je kon zitten en een hele simpele douche en toilet. De single kamer was in een gebouwtje met meerdere van zulke kamers, maar ook van hout. En met de bamboevloer veerde het allemaal wel heel erg.
Het zag er verder wel heel leuk uit en we wilden nu eerst wat eten. Daarna moesten we gaan beslissen wat we wilden gaan doen, want nog een keer compleet verkeerd lopen in de jungle leek ons geen goed plan, maar goed, wat konden we dan wel doen?

Tempels, heel veel tempels

We stapten rond 12.00 uur middernacht het vliegtuig in. Gelukkig was het erg rustig waardoor we allebei 3 stoelen voor onszelf hadden om op te slapen, maar van slapen kwam echter weinig terecht.
Zodra we op waren gestegen kwamen ze eerst langs met nootjes en drinken en een halfuurtje later kwamen ze ook nog langs met een hele maaltijd en als echt nederlander sla je een gratis maaltijd niet af, natuurlijk. Rond 02.00 uur 's-nachts en konden we eindelijk een poging doen om te slapen.
Anderhalf uur later was het alweer tijd om wakker te worden. We gingen landen.

Luxe en kerst
Bangkok vliegveld was erg modern. Vooral als je vanuit India komt is het een erge schok. Het leek wel futuristisch. Alles was superschoon en supermodern. Na deze schok was het een stempeltje halen bij de douane en we mochten thailand. We hadden van Marcel, instructie gehad om de taxi te nemen. Het goedkoopst en makkelijkst.
Onderweg waren we weer geschokt door de mega hoge wolkenkrabbers, snelle auto's en verkeer dat eindelijk harder ging dan 60 kilometer per uur. Geen chaos meer. Daar waren we toch wel heel erg blij mee. We werden afgedropt bij ons hotel. Hotel Atlanta. Basic kamers maar de foyer had iets weg van de jaren 60. Sinatra zou zo van de trap kunnen lopen. En zelfs een zwembad.
Nadat we even geslapen hadden, gingen we samen met Marcel de stad bekijken. We zaten bij het toeristische gedeelte en je kon je alles wensen. Links een Mc Donalds, rechts een Burger King, rechtdoor een Pizzahut. Nou ga maar door. Wat je ook maar bedenkt ze hebben het hier.
Marcel ging ons de shoppingmalls (winkelcentrums) laten zien, maar eerst met de skytrain. Een soort van metro maar dan boven de stad. Na 5 minuten sta je dan tussen de shoppingmalls. Overal shoppingmalls. Ze hadden zelfs het grootste shoppingmall van Azie. Zo groot dat je een paar weken nodig hebt om alle winkels te zien. Vaak kwamen we ook winkels tegen die we wel kenden van naam maar ze vooral langs kwamen in amerikaanse films en series. Winkels met namen zoals de Dairy Queen en Dunkin Donuts. Hierna zijn we in 1 van de shoppingmalls gaan eten bij een italiaans restaurantje.
'S-middags zijn we weer richting het hotel gegaan en hebben even lekker geluierd bij het zwembad.
'S-avonds zijn we weer richting het centrum gegaan om wat lekkers te gaan eten en genieten van alle lichtjes die hier opgehangen zijn. Ondanks dat het merendeel van de bevolking budhistisch is, wordt hier wel aan kerst gedaan. Overal worden lichtjes opgehangen. Niet in Nederland zoals met een kerstboom. Nee hier worden gigantische kerstbomen opgetuigd voor shoppingmalls en langs de weg is ook alles met lichtjes versierd. Voor "Central World"(grootste shoppingmall van azie) staat een gigantische boom met lichtjes en versieringen eromheen. 's-avonds is het daar dan ook een drukte van belang. Overal staan foto's te maken. Met de boom, met de boom en zichzelf, ga maar door. Het lijken net chinezen die van alles een foto willen maken.
Onderweg komen we ook een toren tegen met cola blikjes in de vorm van een kerstboom van een aantal meters hoog en er is zelfs een boom bestaand uit alleen maar cd's. Verbazingwekkend mooi!




Goud, goud en nog eens goud.
De volgende dag zijn we na een boterham met kaas (Ja, marcel had belegen kaas weten te scoren met bruin brood) richting het Grande Palace gegaan. Met de taxi gingen we richting het paleis. De goedkoopste optie (rond 1 euro). We werden afgedropt maar er kwam iemand naar ons toe met de melding dat het paleis 's-ochtends was gesloten. Hij gaf ons instructies wat we ondertussen konden gaan doen en hield een tuk-tuk voor ons aan die ons voor 10 bath (20 eurocent) 3 tempels liet zien. Dit was toch wel erg goedkoop, we waren toch wel een beetje achterdochtig maar ach het zou een speciale actie zijn.
Eerst gingen we naar een tempel met een gigantische buddha van ongeveer 30 meter en wat voor het grootste gedeelte uit bladgoud bestond. Erg indrukwekkend. We gingen weer onderweg met de tuk-tuk naar de volgende tempel. We stapten uit bij onze bestemming en waar waren we nu? We stonden voor een tailor shop (winkel die pakken maakt). Ja, hoor we waren er mooi ingetuind, maar we gingen toch echt niet bij de tailor shop naar binnen. We gaven de jongen 10 bath, waar natuurlijk bij geprotesteerd werd want nu was het opeens 50 bath. We pakten nu maar zelf de taxi naar de Golden Mountain, een stuk goedkoper en sneller en het paleis was nog niet open. De Golden Mountain is eigenlijk gewoon een tempel die op een soort van heuvel is gebouwd en van erg veel goud is. Mooi maar niet echt super boeiend aangezien we al aardig wat tempeltjes hadden gezien, maar nu konden we dan eindelijk naar het paleis.
Helaas was het al 15.00 uur 's middags en ging het paleis al om 16.00 uur dicht. Dat was wel balen maar het was het allemaal waard.
Zoveel goud en mooie gebouwen. Als je in Bangkok bent, zeker een aanrader. Er was ook nog een tempel met de Emerald Buddha (50 centimer groot). Deze zat boven op metershoge stapels met goud en diamanten. Deze Buddha scheen heel erg bijzonder en erg oud te zijn en was ook nog eens de tempel van de koninklijke familie. We waren er nu eindelijk dachten we, maar nee hoor nog meer gebouwen maar die hadden ook veel weg van engelse gebouwen, wat ons wat minder intresseerde.
Na het paleis besloten we met de boot richting het visrestaurant te varen. Dit lag aan de overkant. De boten hier worden net als de bussen gezien als openbaar vervoer wat het heel makkelijk maakt om naar de andere kant te komen als je niet in de file terecht wil komen.
Na heerlijk aan het water hebben gezeten zijn, zijn we weer terug gegaan maar nu richting de flowermarket. Erg mooi allemaal met allerlei verschillende bloemen en echt supergoedkoop. Voor een bos rozen betaalde je maar een euro. We verbaasde ons over alle prijzen en alle mooie bloemen. Na een halfuurtje hadden we het alweer gezien en gingen we richting het hotel want het was alweer laat.

Dag 3
Onze laatste dag in Bangkok besloten nou eens geen tempeltjes te bezoeken. We gingen naar de dierentuin vandaag. Er was van alles. Van vogels tot beren, tijgers (wel met stress, dat was dan wat minder), leeuwen, slangen en heel veel verschillende schildpadden. Aapjes konden ook niet ontbreken natuurlijk. Na een leuk dagje dierentuin liepen we richting de uitgang van de dierentuin maar het hek zat dicht. Opeens kwamen er politieauto's langsrijden met sirene lampen aan en hele dure auto's. We dachten waarschijnlijk ministers of hoge generalen want ze hadden veel speldjes op. En een kwartiertje later ging het hek weer open en mocht ook al het verkeer weer gaan rijden. Onderweg kwamen we ook nog een lokale foodmarket tegen. Deze stond op een groot plein onder een tent. Je kon van alles proeven en daar maakte we natuurlijk gebruik van. We hebben dingen geproefd waar ik soms geen idee van had, wat het nou was. Ze hadden ook een soort zoete rijst met garnalen en suiker. Superlekker! Hele varkens werden er zelfs gebraden.
Daarna hebben we nog even gerelaxt en daarna was het de volgende dag onderweg naar Chang Mai (noordelijke stad Thailand) met het vliegtuig.

We vermaakten ons daar wel. Na deze leuke

Schijt aan alles

Omdat we door ziekte deze niet meer hebben kunnen plaatsen, komt nu hierbij het ontbrekende logje van 2 December.

Udaipur was rustig en een prachtige omgeving, maar we moesten weer verder. De bus vertrok om 21:30 en we hadden nog een hele nacht te gaan voor we Jodhpur zouden bereiken, de tegenhanger van Jaipur en de 'Blauwe stad' genoemd.

Misselijk makend

Toen we de bus in liepen waren we verrast. De sleeper plekken waren namelijk boven de stoelen en konden met geblindeerde schuifraampjes en gordijntjes helemaal worden afgesloten van de stoelen. Jess had nog steeds last van haar maag, maar we konden liggen. In eerste instantie waren we blij met het zachte bed, maar toen de bus ging rijden snapten we plotseling waarom de trein een populair vervoermiddel is. Elke bocht voel je en met het rijgedrag in India betekend dit dat je de hele tijd door elkaar geschud wordt. Om het nog erger te maken liggend heb je veel meer last van wagenziekte en dat was voor Jess haar maag net iets te veel.

Maar ook mijn blaas kon er niet tegen en na 2 uur rijden stond ik op de deur te bonken bij de chauffeur. " Please, I have to pee." Gellukkig stopte hij al snel langs de weg en kon ik het donker in sprinten. Jess haar opmerking was. "Heb je nu een hele bus voor je laten stoppen?"

De nacht ging zonder slaap voorbij en om half 5 (ruim 1,5 uur te vroeg, dat het kan in India?) kwamen we aan in Jodhpur. We hadden een hoteltip gekregen van een andere reiziger in Udaipur dus met die in gedachten lieten we op hoop van zegen afzetten bij Discovery paying Geusthouse. Wonder boven wonder stond de gastheer bij de deur. Hij liet ons een kamers zien en gaf een goede prijs. We konden een andere (betere) kamer krijgen de volgende dag na de uitcheck, dus mochten we vannacht in de maharaja room slapen. Super groot en luxe, goede service!

Blauw en indrukwekkend

De volgende ochtend verhuisden we naar de iets minder luxe, maar nog steeds comfortabele kamer in het guesthouse. Daarna liepen we naar het dakterras voor ons ontbijt en stonden even met onze ogen te knipperen. WAT EEN GAAF UITZICHT!!!

Vanaf het dak kon je prachtig het fort zien liggen op de stijle klif en overal om je heen zag je de huisjes in fel blauw geschilderd. Jodhpur is zeker zijn naam waardig.

Na een aangenaam ontbijt moestne we nog wat dingen regelen voor het geval dat we niet naar Bangkok konden vliegen. We probeerden India airlines te bellen en moesten mailtjes uitwisselen met Marcel over wat hij zou gaan doen.

Daarna was het al weer bijna tijd oor lunch en na snel wat te hebben gegeten wilden we dan toch echt het fort bekijken. Het was inmiddels flink warm geworden. Het feit dat we nu toch vlakbij de woestijn zitten was goed merkbaar en we zweten dus allebei flink toen we omhoog klommen.

Het fort was reusachtig toen we dichterbij kwamen. De entree viel wat tegen, maar daar zat wel het gebruik van de fotocamara en een Audio guide bij inbegrepen en dus liepen we met koptelefoon door de mooie gebouwen en museums.

We zaggen weer geweldige mooie stukken jaren geleden gebruikt door de Maharaja (koning) van Jodhpur. Een Gouden palanquin, palace of palanquins genoemd, was als een soort van gouden koets van de Maharaja, ook zwaarden en messen, schilderijen en prachtige ruimtes beschilderd en versierd met goud. Na de rondleiding leipen we nog even over de muren en hadden we een geweldig uitzicht over de blauwe stad. Daarna was het toch tijd om terug te keren en te kijken wat de situatie was met Bangkok en de tickets.

Ongeluk

De volgende ochtend zouden we om 8 uur opstaan om met een safari dorpjes in de buurt te gaan bezoeken. Echter om 4 uur in de nacht werd ik wakker van een enorme klap uit de toilet. Geschrokken keek ik naar Jessica die strompelend de toilet uit kwam. Ze was op de toilet bijna flauwgevallen en was zelfs van de toilet afgevallen! Daarbij had ze haar tand gebroken en ze was vreselijk misselijk. Ik schrok me rot! Ze zag er ontzettend beroerd uit, maar ik kon niet anders doen dan de toilet schoonmaken en zorgen dat ze een emmer kreeg. Gelukkig sliep ze de rest van de nacht, maar ze kon in de ochtend niet eens naar de toilet lopen dus moest ik ons tripje verplaatsen naar de volgende dag. Gelukkig was dit geen enkel probleem. Ik kon ook schone lakens krijgen en ze waren allemaal erg bezorgd. Ik stelde hun gerust dat het voedselvergifitging moest zijn en zij bevestigden op hun beurt dat mocht het nodig zijn ze 24 uur per dag een dokter konden bellen.

Na mijn ontbijt ben ik opneiuw richting het fort gelopen zodat Jess rustig kon slapen en herstellen, er was niets wat ik voor haar kon doen. Hier ben het Masoleum van de Maharaja gaan bekijken. Een wit marmeren tombe met kleinere Centographs (tombes) van andere Maharaja's er omheen. Onderweg heb ik een lekker muziekje opgezet en op de terugweg heb ik nog een speciale lokale lassie gehaald (yoghurt drankje met kruiden, waaronder cardamon). Hij was zalig en daarna ben ik weer bij Jess gaan kijken. Ze voelde zich al iets beter en wilde zelfs een klein beetje eten. Na de lunch ben ik nog wat gaan lezen op het dakterras waar ze een heerlijke schommelbank hadden staan. Het was wederom erg warm, dus echt veel puf voor meer had ik niet. Nog wel even naar het internetcafe natuurlijk en tot mijn grote verbazzing, Bangkok zou weer vrij komen!! De protesters verlieten het vliegveld!! Blij rende ik terug naar het Guesthouse en smst ik Marcel. Het kwam dus toch nog goed.

Een ongeluk komt nooit alleen
Die nacht voelde ik me niet echt lekker en de volgende ochtend werd ik wakker met een beetje buikpijn, maar ik dacht dat het ngesteldheidskrampen waren. Jess was nog steeds ziek dus we konden niet naar Jaisalmer zoals we dat hadden gepland. De treinkaartjes die we dus hadden geboekt moesten worden omgeboekt en gecancelled, dus er zat niets op dan dat ik naar het treinstation ging. Daar kwam ik er echter al snel achter dat het niet mijn baarmoeder was die aan het krampen was, maar mijn darmen. 2 uur ben ik bezig geweest om de kaartjes te wijzigen, terwijl ik al mijn charme en dominantie probeerde te gebruiken om de mannelijke treinambtenaar te overtuigen dat wij recht hadden op het verschil van een omgeboekt treinkaartje. (wat we uiteindelijk niet kregen) Toen moest ik mezelf eerst naar de toilet en daarna naar bed slepen. De rest van de middag lag ik te rollen en te draaien van de koorts en in de avond was het niet veel beter.
Nu waren er dus 2 ziek en de volgende dag zijn we beiden ook niet ons bed uitgeweest behalve om nieuwe flessen water te halen. Gelukkig ging het toen met ons allebei wel weer een stuk beter.

Nog een laatste blik
De laatste dag voordat we echt weg moesten naar Delhi. Sinterklaas werd groot gevierd in Nederland en dat stak wel een beetje aan. We voelden ons allebei een stuk beter en we zouden die morgen een Jeepsafari doen langs allerlei kleine dorpjes. Dus op tijd opstaan en om 9 uur zatten we uitgecheckt in de jeep. De man (mister Singh) vertelde ons wat over kledingdracht en de belangrijkheid van de 'statements' die kleding kan maken. Zo verteld een rok of tulband je welke caste iemand behoort (hoog of laag, maar ook welk beroep) Trots vertelde hij dat hij van de warrior caste was (dat is een van de hoogsten). Verder hadden we vrij spel en mochten we alles aangeven. We stopten eerst bij twee vrouwtjes, de ene dame haar gezicht bedekt, de andere grijs en gerimpeld met een grote gouden ring in haar neus. De oudere vrouw haalde een klein apperaat tevoorschijn wat Jessica en ik gelijk uit het museum herkenden. Opium!

We kregen Opium te drinken? Volgens de gids goed voor magen die overstuur waren. (ja, en voor hoofden die graag roze olifantjes zien)
Ik weigerde meer dan 3 druppels te drinken en eigenlijk vond ik dat al wat veel, maar goed. Jessica dronk iets meer, maar er waren gelukkig niet echt effecten te zien. Daarna werd Jessica gevraagd mee te komen door de dochter des huize. Ik wist niet wat er zou gebeuren, maar kon het niet laten om in lachen uit te barsten toen ze behangen met kleurige stoffen en een sluier weer naar buiten kwam. Daarna mochten we meel malen met een steen en toen was het klaar.
weer terug in de jeep nam hij opeens een afslag door het zand. Hij wist nog een meertje in de buurt. Hier konden we wat foto's maken van vogels, volgens hem.
Echter toen ik over de heuvel het meertje zag, schrok een groep antilopen op en renden zo snel voorbij dat ik niet eens tijd had mijn camara op te tillen. Gelukkgi bleven ze iets verderop staan en konden we ze prachtig bekijken.
Daarna weer verder, een blokprinter die katoenedoeken bedrukt emt houten blokken en een pottenbakker waar ik een poging mocht wagen een misvormt potje te produceren.
Daarna weer door naar de wever die met de hand kleden weeft, maar nog intressanter, een vader heeft met een reusachtige snor en een kleurige tulband.

Na deze trip wilden we eigenlijk wel weer terug en ik begon me weer niet helemaal lekker te voelen. Tot overmaat van ramp werd langzaamaan mijn nek zo stijf als een plank en in het Guesthouse kon ik niet meer links of rechts kijken.
Wederom dus niet veel uitgevoerd de rest van de middag en nu alweer op weg naar Delhi. Want die trein kunnen we niet missen. Het vliegtuig naar Bangok staat al bijna klaar.

Arm en Rijk

Delhi de laatste stad van onze trip in India. Veel tegenstrijdigheden kom je tegen in deze stad. Op het station leven de straatarme mensen onder hout en gietijzeren daken terwijl je in Connaught Place peperdure auto's ziet rondrijden en. wordt er geld over de balk gesmeten.

Nog steeds ziek....

De trein bracht ons naar Delhi waar we rond 12.oo uur aankwamen. Met mij ging het aardig goed maar Gwen was nog niet echt lekker dus het eerste wat we dan ook zouden doen is een hotel zoeken. We hadden een hotel uitgezocht in de Lonely Planet, het RAK International. We hoopten dat ze hier nog kamers hadden. Het was namelijk erg populair omdat je niet in een bezemkast hoefde te slapen of je betaalde een vermogen (10 euro per nacht). We hadden geluk! Ze hadden nog een mooie kamer en voor een mooie prijs (4,5 euro). Gwen dook gelijk het bed in maar ik ging eerst nog even wat eten. Ik voelde me goed. Ik had nog een broodje meegenomen voor gwen maar in eerste instantie hoefde ze die niet. Eten ging er nog even niet in. Ik ging ook even relaxen en zou daarna de toeristische attracties bezoeken, jammer genoeg zat dat er niet in aangezien ik elk kwartier naar de wc moest. Helaas, maar we hadden nog een dag!

Lekker koppie koffie

De volgende dag voelden we ons allebei wat beter. We hadden de avond ervoor antibiotica gehaald bij de lokale apotheek. Dat scheelde een hoop en we waren nu in Delhi. Je bent niet elke dag in Delhi dus dan wil je wel wat zien. We besloten richting de moskee te gaan. De grootste van India. In de Lonely Planet stond echter dat hij tussen 12.30 uur en 13.45  gesloten was, dus besloten we eerst naar het fort te gaan wat, wat verder lag. Met de autorickshaw gingen we onderweg.

Het fort was erg mooi om te zien. Erg groot opgezet met hoge rode muren en ook weer heel veel marmer. Jammer genoeg is de luchtvervuiling in Delhi zo erg dat er altijd een grijze lucht is en de foto's worden daar niet mooier op. Maar niet getreurd we hebben een aantal foto's van het fort gemaakt. Veel mensen zaten ook heerlijk van de zon te genieten, in het gras. We deden rustig aan want Gwen had nog niet de energie die ze normaal gesproken had, dus wij hebben ook even heerlijk in het gras gezeten. 

Na het fort besloten om gewoon rustig aan te doen en niet naar de moskee te gaan. We besloten naar het decadente gedeelte te gaan. Connaught Place.

Een gedeelte van Delhi waar je goed kon shoppen, als je rijk was uiteraard. Verwacht veel zaken zoals Gucci en Armani. Wel leuk maar toch iets boven ons budget, maar behalve kledingzaken stond deze buurt erom bekend dat je hier heerlijk kon eten en drinken.

We zijn hier neergestreken bij een heerlijke decadente koffieshop, Barista. Boekje erbij. Ideaal!

Na 2 uur moesten we weer terug want ons vliegtuig zou vanavond vertrekken richting Bangkok.

Wachten op ons vliegtuig

Ons vliegtuig zou rond 12 uur middernacht vertrekken maar ons hotel had ons geadviseerd om al om 19.00 uur de taxi te nemen richting het vliegveld. Dit was een uur rijden en volgens hem was de security aardig aangescherpt op het vliegveld in verband met de aanslagen in Mumbai.

We hadden wel rekening gehouden met een paar uur extra maar 5 uur extra??

We geloofden hem op z'n woord dus hadden we een taxi besteld bij het hotel. Dit was makkelijk, niet zo heel goedkoop maar scheelde weer gesleep met tassen.

Rond 19.15 uur vertrokken we met een bestelbusje richting het vliegveld. We waren er bijna en stonden voor een stoplicht, toen de auto niet meer wilde starten. Na een paar keer proberen, gebeurde er nog niks. Hij liep naar buiten, wat nu? Na een paar minuten kwam hij met een paar jonge gasten aanlopen die hij van de straat had afgeplukt. Wij moesten de auto uit en hun gingen de auto aanduwen. Niks. Daarna werd gevraagd of ik mee wilde helpen. Nog niks.  Nadat gwen ook mee helpde duwen, in totaal met z'n vijven begon de motor eindelijk te duwen. Jeeh!!

Ja, dit was weer een komische situatie. We balen er dan ook van dat we hier geen foto van hebben.

In het vliegveld aangekomen bleek er niks bijzonders aan de hand te zijn en zijn we dus voor niks 5 uur vantevoren gearriveerd. Het vliegveld in Delhi zag er wel verbazingwekkend modern uit wat wel weer erg lekker is na al het afval en koeienstront wat je hier overal in India zag.

Rond 22.00 uur konden we dan eindelijk bij de gate gaan zitten. Heerlijk relax banken alleen stonden de airco erg hoog aan, maar met warme trui ging dit wel.

We moesten allebei erg hard lachen om een man die wat van ons vandaan zat, want die had een Ron Brandsteder lachje. We moesten gelijk denken aan Gerard Ekdom (3fm dj, Ekstra Weekend) die deze imitatie heel goed na kan doen.

Na het vele wachten konden we dan eindelijk om 12.00 uur middernacht op het vliegtuig stappen richting Bangkok.

Sinterklaas in India

Ja ook de sint bezoekt India speciaal voor ons.
Beiden vonden we het toch wel erg jammer dat we geen Sinterklaas konden vieren.
Dus besloten we samen sinterklaas te vieren. De regel was:"Beiden moesten we een cadeautje kopen en gedichtje maken".
Enthousiast gingen we aan de slag. Gwen had al snel een cadeautje gevonden. Voor mij was het nog wel even zoeken. Ik moest namelijk op zoektocht in Jodphur omdat de afgelopen dagen we alleen maar in bed hebben gespendeerd.

Gwen's cadeau en gedichtje

Eerst het gedicht:
"Lieve Gwen,
Sinterklaas heeft dit jaar een uitzondering gemaakt,
India, een verweg en mysterieus land waar ik niet vaak geraak.
Een land met veel bijzonderheden,
maar waar jullie beiden veel plezier beleefden.
Van hindi-films, culturen meemaken, mensen ontmoeten tot paleizen bekijken,
met veel lol lieten jullie dit ook blijken.
Jullie zijn beiden al lange tijd onderweg,
5 maanden, is het, als ik het goed zeg.
Dan ga je veel doen zoals je familie en niet te vergeten, je vriend missen,
maar binnenkort zie je die weer en hoef je niet naar antwoorden van z'n e-mail te gissen.
Dan kun je weer samen zijn met de man van je dromen,
en gaat alles vanzelf wel goed komen. Toch???
Jammer genoeg duurt de reis voor jou van iets kortere duur,
tot februari/maart en dat, hebben mijn pieten gemerkt, vind je toch wel een beetje zuur.
Ondertussen zijn jullie beiden ziek geweest van het eten,
en hebben jullie 2 a 3 dagen in bed gesleten.
De pieten zagen dat je goed voor Jessica had gezorgd toen zij ziek was en jij niet,
dat is wel een waardering waard die sinterklaas graag ziet.
Je cadeautje is wel apart te noemen,
en heeft iets te maken met india en schoenen.
Vooral de indische jongens vielen jullie vaak lastig door dingen te zeggen,
hiermee heb je een wapen om ze het zwijgen op te leggen.
Wel als geintje bedoeld uiteraard,
ik hoop dat dit me geen zorgen baart.
GROET SINTERKLAAS EN DE GRAP-EN-GROL PIET
p.s. wordt dit een slipperwaardige of onslipperwaardige dag??"

Het cadeautje heeft enige uitleg nodig. Ik had gwen namelijk twee slippers cadeau gegeven, rijk versierd met bindi's (ronde vrolijke stickers die op de voorhoofd worden geplakt). Het verhaal is als volgt: Vaak worden we door de jongens, vaak de jongere jongens lastig gevallen op straat. Dit gebeurt niet 1 keer per dag maar vaak 20 tot 30 keer per dag. Dit wordt dan gedaan door door lok geluiden te maken wat door ons bijvoorbeeld door fluiten gebeurd doen zij op een andere manier.  Vaak wordt er ook geroepen:"He, honey how're you doing?", "Wanna ride with me?" nou ja ga maar door. Zoals we hadden gehoord, lost de indische vrouw het op de volgende manier op: of boos kijken of arrogant kijken maar wat we ook gehoord hadden is schoenen gooien. En nee, dit is geen geintje! Dit gebeurt echt. Nou zagen we op straat allerlei oude slippers liggen en zaten we te geinen dat een slipper gooien geen mooie oplossing was. 

Vandaar zijn de slippers cadeau gegeven. Natuurlijk niet echt een cadeau waar ze iets aan had dus kreeg ze ook nog een |Cadburry Fruit & Nut reep cadeau. Onder degene die niet weten wat het is. Heerlijke chocola. Helaas is hij nog niet op want gwen heeft nog een beetje last van haar maag om nu hiervan te genieten.

Jessica's cadeautje en gedichtje

Eerst het gedicht:

"Lieve Jessica,

Sint hoefde dit jaar niet eens te denken,

wat hij die stoere reiziger nou wilde schenken.

Want Jessica, die grote meid,

is nu iemand die over de wereld rijdt.

Van Moskout tot Beijing en Kathmandu,

ze gaat zelfs nog naar Australie toe.

Maar reizen geeft ook ongemakken,

zo kun je maar weinig in zo'n rugtas pakken.

Kleding, slaapzak, lampje en een jas,

er past niet zoveel in die backpackerstas.

En aan luxe kom je tijdens het reizen toch niet toe,

maar toch wordt je van deie armoe wel eens moe.

Want wat hoorde Sint van zijn pieten nou?

Jess voelt zich al reizend niet helemaal vrouw.

Geen jurkjes, rokjes en hoge hakken,

die kon ze namelijk niet in haar tas pakken.

Dus bedacht Sint een geniepig plan,

laten we gaan zoeken naar een lekkere man.

Zo'n stevige kerel met grote armen,

daar kan Jess zich daar als een echte vrouw in warmen.

Maar er was alleen wel 1 probleem,

Sint heeft namelijk alleen maar tengere pietermannen om zich heen.
Waar vind je nu een stoere vent,

Als je steeds an het kadootjes pakken bent?

Gelukkig had de kadopiet nog een ander idee,

en daar verrast de sint je hopelijk toch wel mee.

Speciaal voor het reizen is het wel heel klein,

dus moet je er wel een beetje zuinig mee zijn.

Hopelijk voel je je hiermee een beetje meer vrouw,

en dan komt die stoere vent vanzelf naar jou.

Dan heeft de sint toch nog een beetje zijn zin,

en is de situatie toch nog win/win.

Nog een fijne reis en tot volgend jaar,

dan staan er weer nieuwe gedichten en kadootjes voor je klaar.

GROETJES VAN SINT EN PIET."

Het cadeautje wat ik kreeg van gwen was een heerlijk ruikend klein parfumflesje waar ik erg blij mee was en me toch nog erg vrouwelijk voelde. 

Ondanks dat we het gevoel hadden we midden in de zomer in india zaten, het was immers 25 a 30 graden. Nee, geen India zomer zoals 45 graden maar toch hadden we niet het gevoel dat het december was. Dit maakte we wel goed door de cadeautjes en gedichtjes en het zingen van Sinterklaas liedjes op het perron. Ja, een paar indiers zaten wel raar te kijken maar wij hadden de sfeer erin.

Volgende bestemming: Delhi.

Udaipur

Udaipur. Waar staat deze stad voor bekend voordat we de Lonely Planet hadden doorgelezen? Wij dachten alleen van het mooie weer. Maar nee, deze staat vooral bekend om zijn prachtige witte City Palace en het paleis wat midden op het meer staat wat nu omgebouwd is tot een 5* hotel en alleen te bereiken per boot en verder niet te vergeten delen van de film "Octopussy" (James Bond film) zijn hier opgenomen. In heel de stad worden er dan ook elke dag in de hotels herhalingen van Octopussy getoond.

Nagelbeschildering

Het was een koude nacht in de trein, dit kwam vooral door het klimaat. We gingen naar de woestijn en dan kan je natuurlijk verwachten dat het overdag warm is en 's-nachts koud. We kwamen rond 07.00 uur aan in Udaipur omdat het zo vroeg was, leek het wel 5-10 graden te zijn. Met warme truien aan gingen we op zoek naar een hotel. Na een aantal hotels af te zijn geweest kwamen we bij Jheel guesthouse uit dat er super uit zag en lekker goedkoop was. Eerst een ontbijtje op het dakterras. Wow! Wat een mooi uitzicht. Je keek over het hele meer en het prachtige paleis in het midden. We gingen na het ontbijt eerst nog even slapen. We waren toch wel een beetje moe. We zijn eerst naar het Bagore-Ki-Haveli museum geweest. Een soort van huis wat door de rijkere adel bewoont werd. Het zag er allemaal erg mooi uit. Het liet vooral zien hoe het geweest was. Er was onder andere een "entertainment room" waar verschillende bordspellen werden gespeeld, een kamer vol met tulbanden (waarvan 1 de grootste ter wereld) en ook een "dressingroom" waar de koningin werd aangekleed. Het was allemaal erg mooi versierd met spiegeltjes en glas maar ook een alternatief op het glas-in-lood namelijk glas-in-steen. We raakten ook nog aan de praat met een schilder die hier aan het werk was (er werd hier namelijk ook veel kunst getoond) maar hij kon ook wat anders dan schilderijen maken. Nagels beschilderen en Gwen was proefpersoon. Er werd een olifant (deze staat voor: geluk) en een pauw (deze staat voor: schoonheid) op haar nagels beschilderd. Heel bijzonder.

Na het museum zijn we naar het plaatsje Shilpgram gegaan. Het is ongeveer te vergelijken met "Archeon" (in Alphen aan den Rijn) maar dan op zijn indisch. We kwamen en zagen gelijk een aantal schommels. We konden het toch niet laten en zijn even gaan schommelen.

Het was erg leuk om te zien, oude hutten huisjes met vrolijke beschilderingen, mannen met tulbanden die vrolijk op trommels aan het spelen waren en nog een klein museum met oude muziekinstrumenten. Verder was er ook een oud theater te zien. Wat het grote voordeel was, het was erg rustig. Na een uurtje besloten we te gaan eten en daarna te relaxen. We waren toch wel een beetje moe. We lagen om 21.00 uur in bed om nog even te lezen maar opeens werd er op de deur geklopt:"JESSICA! GWEN!". Ja, hoor het waren de roemeense jongens die we die middag hadden ontmoet, ze hadden gevraagd waar we sliepen en wilden mogelijk nog afspreken. We hadden ze niet meer verwacht. Toch besloten we nog even wat met ze te gaan drinken (uiteraard wodka). Uiteindelijk werd het twaalf uur 's-nachts, maar het was erg gezellig.

Een rustig middagje in het park. (Uche! Uche! )
Na een goede nacht op het heerlijke matras (het was eindelijk een dik, zacht matras) gingen we onderweg naar het City palace aan de rand van het meer. Het was erg mooi met uitkijk over het meer en de verhalen van verschillende koningen werd door middel van verschillende schilderijen getoond. Vaak werden dan ook veldslagen getoond. We konden jammer genoeg geen foto's maken (hier werd veel geld voor gevraagd) maar we hebben erg genoten van dit mooie museum. Vooral de excentrieke kamers waar de wanden en plafonds compleet bechilderd waren of behangen met spiegeltjes waren geweldig.
Ook hier was glas-in-steen gebruikt, wat een heel mooi effect gaf en uiteraard had je vanuit het City Palace prachtig uitzicht over het meer en de hele stad.
'S-middags besloten we naar het park te gaan. Een rustig middagje, althans dat dachten we.
We liepen naar het zuiden van de stad en strijkten neer op 1 van de grasveldjes waar tevens een mooi gebouw stond. Ik was even mijn foto's aan het bekijken die ik die dag had gemaakt. Na 10 minuten kwam er een man naast me zitten en keek mee met mijn mooie foto's. Niks mis mee, maar toen ik wat wou lezen, begreep hij de hint niet echt dat ik met rust gelaten wilde worden . Met de smoes dat ik een vriendje had en dat ik duidelijk geen interesse had, droop hij af. 5 minuten later kwam er een klein kind van 2 of 3 bij ons zitten. Erg leuk. Daarna een ander gezin wat vroeg of we bij hun kwamen zitten (dat hebben we lief geweigerd) en nog een aantal jongens van een jaar of 12 die ons van 3 meter afstand gingen bestuderen. Rustig was het dus niet. Maar ach, je leert ermee omgaan en het zonnetje was lekker.

Animal Aid
Vandaag was het vroeg ons bed uit want vanavond zouden we vertrekken richting Jodphur met de sleeperbus maar we moesten om 08.30 uur klaar staan want dan zouden we naar een ranch gaan om paardrijden. Jeeh!! We hadden er allebei zin in. Ik was wel een beetje afwachtend want ik had de paarden hier in de stad gezien en die waren vaak mager en slecht verzorgd.
We werden opgehaald met de autorickshaw. Het was ongeveer 10 minuutjes rijden en niet alleen geasfalteerde wegen, het laatset stukje was een stenige zandweg. We werden behoorlijk door elkaar geschud en dachten echt dat we een platte band zouden krijgen, maar nee, na 10 minuten schudden waren we aangekomen bij de ranch. De paarden zagen er fantastisch uit. Super gezond, glanzende vacht en volle gespierde lichamen. De ranch werd gehouden door iemand die met passie met de paarden werkt, dat was zeker te zien.
Wat wel leuk is om te vermelden, is dat hij vertelde dat hij samen met Johnny de Mol (tv-ster, presentator, acteur) meegewerkt heef aan zijn tv-programma "Wie is de Mol". Hij vertelde dat dit rond 10 november is uitgezonden op de nederlandse televisies. Erg leuk dus.
We waren niet de enige die gingen rijden vandaag, er waren nog 3 andere meiden. 1 uit Noord-Ierland en 2 uit Engeland. 2 van hun gingen voor de gehele dag terwijl wij maar een halve dag gingen. De paarden zagen er erg indrukkwekkend uit. Het waren Mewari paarden(volbloed paarden uit deze regio) en ze waren erg groot. Onderweg kwamen we langs een aantal kleine dorpjes en zijn na een uurtje gestopt bij een van die dorpje. We liepen langs Animal Aid en onze gids vroeg of we interesse hadden om hier even te kijken. Dat vond iedereen wel interresant.
Animal Aid is een organisatie dat is opgericht door een Amerikaans gezin. Ze helpen gewonden dieren. Zoals straathonden maar ook koeien (die verlaten worden), ezels (die hun benen niet meer kunnen gebruiken doordat ze elke dag meer 50 kg moeten dragen) en ga maar door. Jim, de vader van het gezin kwam ons te woord staan. We stonden allemaal met tranen in onze ogen te luisteren. Hartverscheurend, de verhalen die je hoort! Dieren die eigenlijk als vuilnis worden behandeld. Hier in India zijn zoveel straathonden dat ze er niet meer om geven, vaak komen ze dan ook bij Animal Aid binnen met open wonden, verlamt of erger. Wij hebben bijvoorbeeld een hond op straat zien lopen waar de oren van afgeknipt waren en mensen die voor de leukigheid over de staart van een hond rijden of een hond in elkaar meppen met houten stokken. Dus heb je een neef, nicht, oom of tante die naar India gaat en iets goed wil doen. Dan kan je altijd bij Jim terecht. Hij heeft altijd vrijwilligers nodig of een donatie is ook altijd welkom. De website is: http://www.animalaidunlimited.com/
Na dit hardverscheurende verhaal werden we begroet door een dolenthousiaste hond. Superlief beestje op 2 pootjes maar gelukkiger kon hij niet zijn. Erg leuk.
We zijn weer verder gereden en kwamen uit bij Tiger Lake. Tijd om foto's te maken en te gaan lunchen. We kregen heerlijke paratha's (soort naan) met curry en rijst. Erg lekker.
Na een foto gemaakt te hebben van de groep gingen wij terug naar Udaipur.
De rest van de middag hebben we rustig aan gedaan. Ik had een beetje last van buikpijn. Waarschijnlijk was er iets niet goed gevallen, maar dat komt allemaal wel goed.

Momenteel zitten we in Jodphur een beetje in onzekerheid want 7 december middernacht zouden wij vliegen naar Thailand, Bangkok. Helaas is dit momenteel niet mogelijk door de protesten op het vliegveld. Mochten we niet kunnen vliegen dan zullen we naar Kuala lumpur vliegen. Marcel vliegt hier ook op aan vanuit Hong kong, zodat we hem daar alsnog kunnen ontmoeten.