Prive... Gwen

Een anoniem persoon liet een tijdje geleden dit berichtje achter als onderdeel van een reactie op 1 van onze logjes;

'PS. kunnen jullie ook eens vertellen hoe jullie het nu ervaren om zo'n tijd van huis te zijn? Wat mis je (ook met het oog op de komende feestdagen?) wat mis je totaal niet? Ben je veranderd de afgelopen tijd?'

Jessica heeft al haar visie hierop gegeven. Hierbij volgt nu die van mij;

Gwen

Ruim 5 maanden zijn we nu van huis. 5 MAANDEN!! Het lijkt echt of het een maand is, of mogelijk 2, maar 5, nee, zoveel lijkt het nog lang niet te zijn. Toch zijn we al zo lang weg. Mogelijk speelt het weer hier ook wel een rol in, want we hebben tot nu toe steeds met mooi weer meegereist. Voor ons is het dus eigenlijk constant zomer en zo voelt het ook. De kerstbomen in Bangkok leken daardoor totaal 'out of place'. Kerst is koud en niet met 30 graden, dat voelt gewoon fout. Kerst wordt sowieso bij ons thuis niet erg uitgebreid gevierd. Daar hebben we sinterklaas voor, dat is ons familiefeest. Kerst is hoogstens een aanleiding om even pa en ma te bezoeken en daar lekker te eten, maar als je niet komt is het eigenlijk ook goed. Niets moet, bijna alles mag, zo ben ik wel opgegroeid. Waarschijnlijk ook de reden om de reis te gaan maken. Alles kan, de wereld ligt voor je open. Maar goed, daar had ik het dus niet over. Kerst en sinterklaas. Nee, als ik iets heb gemist dan mogelijk sinterklaas. Ik had ingepland met mijn vader om online te zijn met Skype en dan zo via de laptop mijn familie een fijne sint te wensen, maar de 'heftige' controles op Delhi vliegveld gooide roet in het eten. Ik moest eerder weg. Ik heb nog wel mijn ouders gesproken en mijn oudste broer en jongste zusje even gezien. En ook de surprises die mijn ouders hadden gemaakt (handig zo'n laptop met draadloos internet), en daardoor voelde ik me er wel bij betrokken. Maar ik ben nooit echt rouwig geweest om er niet bij te zijn, ondanks dat het voor mij en mijn familie bijna het belangrijkste moment van het jaar was. Ik had mijn keuze al lang geleden gemaakt en iedereen ondersteunde me daarbij.

Wat betreft de kerst en het nieuwjaar dus. Mogelijk lig ik dan om 0:00 2009 in mijn bedje ergens bij de grens van Laos en Cambodja en merk ik er niets van, of ik heft het glas met andere backpackers aldaar (en natuurlijk Jessica en Marcel), maar ik denk daar niet veel over na. Ik mis het ook niet, omdat zowel bij kerst als bij nieuwjaar allerlei commerciele activiteiten zijn bedacht die niets met de viering te maken te hebben, waaronder de massa luchtvervuiling van het vuurwerk. In 2 uur een heel jaar aan zuinig aan doen in je huis verpesten, tja... beetje jammer. Ik doe er niet aan mee. 1 van de dingen die ik dus niet mis, maar eigenlijk mis ik eigenlijk niet zoveel. Ik ben best blij met alles wat er in mijn rugzak zit, ik besef me nu pas hoe weinig je eigenlijk 'echt' nodig hebt.

Wat ik wel erg mis zijn natuurlijk mijn vrienden en familie. Ik ben erg close met mijn zus Mo en heb ook een paar zeer goede vrienden achter moeten laten die ik allemaal mis (jullie weten wie jullie zijn). Soms mis ik ze wat meer dan andere keren, maar het feit dat ik niet gezellig op de stoffenmarkt kan lopen met de 1, of gaan stappen met de ander, of misschien wel een simpel kopje thee in de keuken. Het is het delen dat je mist. Zij beleven dingen, krijgen een vriend/vriendin of het gaat juist uit. Je wil daar bij zijn en er met hun over praten, maar dat gaat bijna niet. Maar de ervaringen en dingen die je meemaakt, maken enorm veel goed. Je beleeft zoveel en ontmoet zoveel mensen de hele tijd, dat je bijna constant bezig bent met al je indrukken verwerken en dat zorgt ervoor dat je vaak niet denkt aan Nederland of aan thuis. Hier moet ik wel bij zeggen dat het met mij voor Marcel anders was. Hem miste ik bijna constant, zelden waren er momenten dat ik niet aan hem moest denken of wilde dat hij bij me was, dat maakte voor mij nog duidelijker wat ik al wist voor ik ging, hoe gek ik op die man ben. Ik ben dan ook enorm blij geweest dat hij er voor een deel bij geweest is en ik kan hier ook vertellen dat hij ook een onderdeel is van de reden dat ik heb besloten om eind februari, begin maart naar Nederland terug te gaan (de hoofdreden is dat het geld op is)

Nu heb ik natuurlijk heel veel over familie en vrienden gesproken en over andere mensen, en dat is eigenlijk ook gelijk een antwoord op alle vragen bij elkaar. Wat mis je het meest, maar ook ben je veranderd.

Ja, ik denk wel dat ik veranderd ben (ik ben wel nog steeds langdradig, sorry daarvoor), al is het alleen maar, omdat niemand stilstaat in zijn proces van ontwikkeling. Het grappige is alleen dat je altijd veranderd in dingen waarvan je zelf niet had gedacht dat je daar zou veranderen. Ten eerste heeft de reis mij een nog opener visie gegeven op andere culturen. Ik was al tolerant en open minded, maar met al mijn ervaringen ben ik me daar nog bewuster van geworden. Ook zie je in al die landen hoe verschillende systemen (politiek, transport etc.) werken in de wereld, wat werkt wel en niet, hoe beinvloed dat de mensen en hun cultuur. Ik heb veel geleerd over verschillende geloven waarvan Hinduisme en Boedhisme wel de grootsten zijn. Beiden een geloof (voor boedhisme eigenlijk levensovertuiging) waarvan ik eigenlijk niets wist. Ik ben meer gaan nadenken over hoe wij in Nederland leven, hoe individualistisch Nederland eigenlijk is, maar niet als een oordeel, maar meer als een waardoor? En mogelijk het belangrijkste, ik heb me gerealiseerd dat de wereld niet draait om plaatsen en dingen, maar om mensen. Uiteindelijk komt alles daarop weer terug. Je kunt nog de prachtige Taj Mahal bekijken, maar het zijn niet de torens die ik onthoudt, maar het feit dat we daar met 50 man om 6 uur in de morgen voor de poort stonden, of zelfs het heerlijke eettentje van Jonny waar we de beste meusli met yoghurt ooit gegeten hebben. En dat had ik in het begin niet verwacht.

"Ik ging weg om de wereld te zien, maar kwam terug met gedachten over de mensen."

Ik zal ook eerlijk zijn, nooit zal ik meer zo lang gaan reizen. Het is werkelijk vermoeiend om 5/6 maanden of meer, alleen maar van plek naar plek te pendelen. Leuk voor 3 a 4, maar meer is echt te veel. Net als Jessica vertelde, na die tijd verlang je naar een ritme, iets constants, wil je niets liever dan werken. En ik betrap mezelf er ook op dat ik regelmatig denk aan mijn leven in Nederland en wat ik allemaal wil doen als ik terug ben, de voortuin afmaken, de garage opruimen, ergens aan het werk gaan en dan om 6 uur eten staan koken in de keuken. Het is werkelijk waar dat als je werkt je wilt reizen en als je reist je wilt werken.

Natuurlijk is deze ervaring voor iedereen anders, ik zal niet zeggen dat iedereen het reizen na 5 maanden zat zou zijn, maar het was wel een effect dat ik nooit had verwacht voor ik weg ging, maar zo had ik wel veel meer dingen niet verwacht. En dat maakt juist deze reis of elke andere reis zo bijzonder. 1 ding staat wel vast, ik zal altijd blijven reizen en waarschijnlijk nooit meer met een touroperator. haha!