De omgeving van Xian verkennnen

Terracottaleger

Dinsdag zijn wij naar het terracottaleger gegaan. Als je in Xi'an bent, moet je daar toch eigenlijk wel naartoe.
Anders ben je toch geen echte toerist. Met de bus was ht een klein uurtje rijden. Daar aangekomen bleek het niet zo druk te zijn, dat viel weer mee. Jeeh!

Eerst naar de 360 graden bioscoop, waar de geschiedenis werd vertelt van het terracottaleger. Met verschillende veldslagen (wat overigens heel slecht geacteerd werd) en hoe het leger is gemaakt. Daarna naar pit 3 dit was de kleinste van de 3 opgravingen, waar alles nog erg goed bewaard was gebleven. Pit 2 was iets groter maar veel was hier vernietigd. Het terracottaleger was dan ook in het verleden ontdekt door rebellen die een deel van het leger hebben kapot geslagen en in brand gestoken. De laatste was pit 1. Deze bestond uit een leger van 6000. Heel bijzonder om te zien. Elke soldaat ziet er ook iets anders uit, in gezicht, maar ook postuur en ook aan de kleding en de houding kon je zien in welke rang ze zaten.

Er was al veel van het terracottaleger uitgegraven maar een groot gedeelte zijn ze nu nog steeds mee bezig.

Huaqing Hot Springs

Met de bus van het terracottaleger kwam je ook langs Huaqing Hot Springs. We hadden nog genoeg tijd dus gingen we ook deze bekijken!

Eenmaal binnen werden we weer toegeschreeuwd door de vele souvenirkraampjes en een mevrouw die ons door middel van karretjes het park kon laten zien. Dat we wilden lopen, kon ze toch echt niet geloven! "Is free!" riep ze ons nog na, maar wij hebben onz eloop training hard nodig.

De hot springs zijn een erg mooie plaats waar vroeger het badhuis van de keizer, keizerin en de concubines was. Midden tussen de natuur, ingesloten tussen twee bergen. Met veel vijvers met goudvissen en verschillende hotsprings die luxe baden en fontijnen vorzagen van water.
Je kon het warme water ook zelf voor 0,50 yuan ervaren (5 eurocent). Ondanks dat het water erg warm was, was het voor ons een welkome afkoeling van de warme dag. Al snel waren we elkaar dan ook aan het natspetteren en rende we als kleine gilllende kinderen rond de fonteinen.
Verder werd er ook een echte show gegeven met fel gekleurde kleding en veel muziek. Dit was een hele leuke ervaring. Zie onze foto's als je een indruk wil krijgen.
Daarna jammer genoeg weer terug naar Xi'an, de drukke stad met zijn dikke laag smok weer in.

Tang Dynasty park
Woensdag hadden we eigenlijk onze bergtocht gepland, maar doordat we te lang in bed waren blijven liggen en de reis nogal een eind weg was, besloten we het de volgende dag te doen en vandaag naar Tang Dynasty theme park te gaan. Dit is eigenlijk een groot park, met oude chinese huizen, mensen verkleed uit de Tang tijd en veel optredens. Nu was het die dag voor de helft van de prijs, misschien omdat het niet druk was en er dus weinig viel te beleven, maar wij vonden het niet erg. We hebben de traditionele muziek uit die tijd meegekregen, veel dans en acrobatiek (waar de chinesen echt dol op zijn) en verder veel gemaakte landschappen. Het was in ieder geval leuk om er rond te lopen, vooral omdat westerse toeristen dit vaak overslaan.

Berg Han Suan
Ook de natuur in, bestond tot de mogelijkheden in de buurt van Xian. Donderdag eerst nog even de bus zoeken, maar nadat we de vertaling lieten zien, begrepen de meeste mensen ons wel en wezen ons de juiste weg.
Na een halfuurtje wachten in de bus (want ja de bus moet wel vol zijn, wil die vertrekken) gingen we onderweg naar Han Suan. Ongeveer anderhalf tot twee uur rijden.
Daarna werden we de bus uitgeleid en richting een restaurantje gestuurd. Raar!
Een chinees koppel, wat aardig engels kon, vertelde ons dat ze daar uit gingen leggen hoe we naar de berg moesten komen. Uiteraard in het chinees, wat we niet konden verstaan, maar toch braaf naar hebben geluisterd.
We liepen maar met het chinees-engelse koppel mee, naar de kabelbaan, omdat we zelf eigenlijk ook niet goed wisten waar we heen moesten en een tolk is wel zo handig.
Met de kabelbaan rechts van de berg kun je naar de top komen en van daaruit wandelingen maken, dit scheelt veel tijd en als je maar dag wilt kun je dus toch veel dingen zien. Bij de ticketoffice aangekomen, moesten we alleen 200 yuan betalen (20 euro) per persoon! 100 voor kabelbaan en 100 voor toegang. Zoveel geld hadden we niet eens bij ons. Voor jullie referentie, voor een maaltijd met twee personen ben je in china gemiddeld 30 yuan kwijt.
We besloten de andere ingang te nemen die via de Jade garden tempel loopt (wat een ongelooflijk mooie tempel is). Hier hoefde je niet de kabelbaan te nemen maar gewoon de benenwagen, wat we eigenlijk toch al het liefste deden. Het toegangsticket was nog steeds 100 yuan (belachelijk duur!) maar ja we hadden niet voor niks bijna 2 uur in de bus gezeten!
De route naar boven was erg mooi. Je loopte op een breed stenen pad lansg een bergstroompje met kraakhelder water. Af en toe kan je van het pad af naar beneden om te kijken bij de kleine watervalletjes die rechtstreeks uit de berg komt of om pootje te baden. We waren 1 van de weinigen die de route omhoog liepen, veel mensen liepen deze route naar beneden, waarschijnlijk nadta ze omhoog met de kabelbaan waren gegaan. Ondanks het stenen pad was, was het een erg zware klim. Er waren veel steile stukken en later werd het zo steil dat er alleen nog maar trappen waren。 naast de Mooie natuur kwamen we ook nog een stuk trap tegen dat was behangen met sloten en rode linten. Het slot schijnt symbool te staan voor de familieband, werd ons later verteld. Het zag er echter wel indrukwekkend uit.
We hadden in ieder geval genoeg water bij ons. 2 liter per persoon. Dit was ook wel nodig door al het vocht wat we verloren door het zweten. Onze rugzakken waren zelfs helemaal doorweekt.
We konden niet helemaal de top halen. De bussen vertrokken namelijk ook weer vroeg.
De eerste heuvelrug hadden we gehaald, in ieder geval na 3,5 uur. Een appeltje voor de dorst voor deze zware beklimming, was onze troffee.
En dan met pijnlijke kuiten weer naar beneden. Het begon ook te regenen wat het er niet gemakkelijker op maakte. De regen maakte de stenen glibberig en door op de voegen te lopen kon je voorkomen dat je steeds onderuit gleed. Uitkijken dus.
Onderweg kwamen we nog een man tegen met soort van knapzak tegen waar gemiauw van een kat uitkwam. We wilde allebei niet weten wat hij met deze kat ging doen.
Na 2,5 uur voorzichtig schuifelen waren we beneden. Hier bleek dat we nog anderhalf uur op de bus moesten wachten, hij kwam pas rond 19.40 uur. Eerst maar even eten. We kwamen bij een klein restaurantje. Waar ze niet konden geloven dat 2 westerlingen, bij hun kwamen eten! We werden dan ook aangestaart en door een groep chinese mannen uitgenodigd om bij hun aan te schuiven, maar dat hebben we vriendelijk afgeslagen.
Na een lekkere maaltijd zijn we uiteindelijk rond 20.15 vertrokken en waren we 22.00 uur thuis. Compleet gesloopt en uitgeput waren we blij dat we in ons bed konden duiken.

We staan in de krant!

We staan in de krant... en toch weet dat niemand.

Kijk op http://www.elsiglodedurango.com.mx/noticia/178861.venga-de-ese-ronco-pecho.html

Deze internet krant word in Mexico geplubiceerd. Hoewel we niet met naam en toenaam worden vermeld, staan onze hoofden breed uitgemeten op de foto. Dankzij onze vriend Emanuel die we hebben ontmoet in Beijing, zijn we nu een beetje bekend in Mexico.

vissen, visa en fietsen!

Oceanworld

We hadden oceanworld op een bus zien staan en allebei dachten we: "Ja, een goed idee". De volgende dag dus een halfuurtje met de bus. Daar aangekomen waren we allebei erg verbaast. De buitenkant was al leuk om te zien. Heel amerikaans met nepkoraal en fonteinen. Eerst even in de rij staan net als de andere chinezen.

Gwen was aan de beurt en opeens werd ik toegeschreeuwd. Geen idee wat ie bedoelde! We mogen naar binnen en het lijkt net of je je in een tropisch paradijs bevindt met blauwe stoeltjes en palmbomen en geglacuurd fruit. Mjammie! We gaan het gebouw en het eerste wat we zien is een grote nep waterval. Roltrap op en je gaat terug in de tijd. Schelpen, opgezette dieren en een skelet van een walvis. Daarna door naar de echte vissen. Kleine haaitjes roggen en andere soorten vissen. Zelfs krokodillen. Voor ons was het een hele aparte ervaring. Chinezen gaan namelijk heel anders met hun dieren om. Ze zien ze meer als entertainment of als eten. Je kon namelijk ook met een krokodil op de foto. Zijn bek was dichtgesnoerd.

Ze hadden zelfs een krokodillenshow (waar we overigens niet geweest zijn).

Er was ook een schildpaddenbassin met een groot bord "DO NOT TOUCH". Niet alleen wordt er door kinderen aan het schild getrokken maar zelfs aan de vinnen. Wat in Nederland als mishandeling wordt genoemd.

Als laatste gingen we naar de dolfijnenshow. We hadden nog redelijk goede plaatsen.

De show begint niet gelijk, nee! Eerst moet het halve chinese publiek met de zeeleeuw op de foto.

Dit als gevolg dat de staartvin van de zeeleeuw helemaal gebogen was. Na drie kwartier begint het dan. Springende dolfijnen en zeehondjes die trucjes doen en voor geld mag je dan ook nog de zeehondje aaien en mee op de foto. Een bijzondere maar leuke ervaring.

City Wall

Xi'an heeft een grote stadsmuur en van 2 nederlandse meiden hadden we gehoord dat dit een leuke wandeling was. Na een ochtendje oceanworld. Een leuk tijdverdrijf dus voor de middag.

Rond 17.00 uur zijn we begonnen bij de north gate en dan naar south gate lopen. Ongeveer 7 km.

Omdat het al redelijk laat was, was het erg rustig en niet zo warm. Je kon mooi om de stad heen kijken en rond een uur of zeven gingen de lampionen aan, wat een erg mooi effect gaf.

Zie foto's. Rond 19.30 - 20.00 uur waren we bij het einde. Moe maar voldaan.

Visa Extensions

In beijing ook hard bezig geweest met het visum maar zoals je gehoord hebt (door de rare voorwaarden: chinese bankrekening) is dit mislukt. Xi'an tweede poging. We moesten een exit ticket hebben en ons lhasa - kathmandu ticket zou niet lukken. Tibet is namelijk hetgene waar ze moeilijk over doen. Bob van het guesthouse kon ons wel helpen met het vliegticket (hij had dit eerder gedaan). Hij had eerst een handgeschreven vliegticket, waarvan we allebei wisten:"Dit gaat niet werken".

Dan maar het idee opgevat om zelf een ticket te gaan maken. Gwen typte het ticket over met andere vertrekplaats en bestemming (Xi'an - Bangkok) en alle gegevens en Bob had een stempel van de vliegtuigmaatschappij. Uitknippen, inscannen en dan uitprinten. Net echt!

Dan naar het PSB (public security bureau). Ons vliegticket werd gewoon geaccepteerd en na een paar vragen wat we precies gingen doen, mochten we papieren invullen en wegwezen. Wow het was gewoon gelukt! Met een nepticket! Nu kunnen we naar tibet!

Fietsen kunnen ze hier wel!

Na de blije ochtend gingen we fietsen huren. Dit is heel makkelijk je moet alleen weten waar je fietsen kan huren. Van bob hadden we een adres gehad met goeie fietsen (mountainbikes).

Even zoeken (het was bij een snoepwinkeltje, dit moet je maar net weten) en dan op de fiets stappen. De zadels moest iets omhoog gezet worden, want ja chineesjes zijn niet zo groot!

Het was een aparte ervaring. Je fietst eigenlijk gewoon op de busbaan en chinezen lopen overal en nergens en zo ook de riksja's, scooters, auto's en ander verkeer. Veel uitkijken dus en afentoe kriskras door het verkeer. Eerst naar de goose pagoda maar daar waren we snel klaar want in de brandende zon was het niet uit te houden. Verfrissing wacht ons echter om de hoek. Een KFC namelijk met drankjes met ijsklontjes. Lekker!

Na deze verfrissing zijn we naar het muslim kwartier gereden. Daar heb je allemaal kleine straatjes met eetstalletjes en gwen zag nog een winkeltje waar ze nieuwe slippers heeft gekocht.

Opeens stuitten we op een grote hal. We gingen even een kijkje nemen. Het was een vismarkt met behalve veel dode ook veel levende dieren. Onder andere allemaal verschillende vissen, schildpadden (ja, om op te eten!), torren, kreeften, krabben, garnalen. Behalve de vissen was bijna alles levend. Eenmaal buiten waren we allebei toch in enige shock!

Als laatst zijn we bij een klein eettentje wezen eten. Ze hadden volgens mij nog nooit toeristen over de vloer gehad. We werden dan ook aandachtig bekeken. Na dat we iets aangewezen hadden in de lonely planet, hebben we zalig gegeten.

Oh wat chique!

Treinreis



We gingen nog even eten. In het centrum zat een wijk met vooral eettentjes. 2 keer overstappen met de metro en dan waren we er. Piece of cake. Het bleek wat toeristischer dan verwacht wan de prijzen waren aardig hoog. Veel dingen proefen is altijd leuk. Gwen had haar zinnen gezet op de kokosnoot. Met een schroevendraaier werd een gat gemaakt. Rietje erin en drinken maar!
Verschillende stukjes vlees geprobeerd. Ze hadden zelfs sprinkhanen en zeepaardjes op een stokje. Daar hebben we ons maar niet aangewaagd.

Terug naar het hostel. We waren er pas om 20.45 en om 21.24 vertrok onze trein. Aaahh! Afscheid nemen van iedereen en dan met onze backpacks op zoek naar een taxi. Die was snel gevonden. Maar hoe maak je een taxi chauffeur (die geen engels verstaat) duidelijk dat je naar het station wil. De lonely planet. Die lag echter ergens in de backpack. Aaahhh! Stress! Stress!!
Om 21.10 kwamen we dan eindelijk aan bij Beijing West Station! Maar nee, er stond een gigantische rij en over een kwartier zou onze trein al vertrekken. We konden ook niet zeggen"we nemen er 1 later" want die is er gewoon niet. De volgende zou pas de volgende dag vertrekken als je geluk hebt. De rij was voor de x-ray want uiteraard moest alles gecontroleerd worden i.v.m. de olympische spelen. :(
Na de check renden we door naar het perron waar we persoonlijk begeleid werden door een soort security mannetje. Ja hoor, we hadden ook nog eens 1 van de laatste wagons.
We hadden het gehaald! Binnen aangekomen werden we aangenaam verrast.
Het was superluxe. 4 persoonscabine met voor iedereen een eigen tv. Zelfs films met engelse ondertiteling. Na een filmpje (house of flying daggers) gekeken te hebben en genoten hebben van onze luxe (je had zelfs roomservice!) gingen we dan slapen.

Visa extension en muslim quarter

Om 08.25 kwamen we dan aan op het station van Xian. Nu nog het hostel vinden.
Dit werd nog een heel drama. Het zou in de omgeving van het station zijn. Na een uurtje zoeken eindelijk gevonden en we werden met open armen ontvangen.
Eerst even douchen en dan naar het visa extension bureau. Onze chinees bob vertelde ons dat het al verplaatst was. Ja, zelfs de meeste recente versie van de LP (Lonely Planet) is al out of date. Chinezen bouwen gewoon te snel.
Daar aangekomen bleek het gebouw totaal leeg te zijn. Zelfs na een hello alleen maar echo.
Toch iemand gevonden in een vergaderzaal. Die vertelde ons:18e verdieping. 18e verdieping vertelde ons dat we op de 2e verdieping moesten zijn. Ja, gevonden maar we moesten toch een exit ticket hebben, dus bob van het hostel zorgt nou voor een nep ticket. Dus misschien kunnen we dan toch nog naar tibet!

'S-middags zijn we naar het muslim quarter gegaan. Eerst genoten in een mooi park met een ijsje. Oude mannetjes die kaart of bordspelletjes aan het spelen waren maar ook zanggroepen (we werden zelfs nagezongen) en veel spelende kinderen. Daarna zijn we wezen kijken bij de vele eetstalletjes. Erg veel lekkere dingen. Superverse walnoten gekocht. Heerlijk!
Daarna was de dag alweer bijna om...

Mooi, mooi china!

Grote muur en Ming Tombs

We moesten er vroeg uit want vandaag was het de dag van de "Great Wall.
We hadden al gehoord dat het overdag erg druk zou zijn op de chinese muur.
We hadden daarom de wekker gezet om half zeven zodat we de meeste chinezen voor waren. Het uit bed komen was nog erg moeilijk maar we hadden een leuke dag voor de boeg. Eerst met de metro en daarna met de bus naar de Grote muur. De bus was nog even zoeken maar nadat we geholpen werden door een paar aardige chinezen kwamen we bij de bus. Er stond echter een rij van ongeveer 20 a 30 man voor ons. Na tien minuten vertrokken we dan. Het gedeelte van de muur waar we heen gingen heet "Badaling" en is tevens een van de meest toeristische stukken van de Chinese Muur. Na ongeveer 3 kwartier waren we aangekomen bij de meest toeristische trekpleister van china. De verkopers van de souvenirshops schreeuwden ons dan ook toe. Ja, nu waren we echt wakker!
Na 10 minuutjes door de straatjes te lopen. Kwamen we bij de chinese muur. Wauw! Het is toch iets waar je naar uitgekeken hebt en het is zeker heel erg bijzonder.
We liepen op de chinese muur richting de westkant. Deze was namelijk iets rustiger.
Sommige stukken konden we gewoon een foto maken zonder mensen erop, wauw!
Het was nog een hele klim en erg mooi. Mooie bergen en heel veel bossen.
En uiteraard veel chinezen en af en toe en westerling en uiteraard ook veel sporters van de olympische spelen. Dit is voor hun namelijk een goeie training. Lopen was voor ons al zwaar, maar sommige deden dit rennend!
We kwamen onder andere een canadese bokser tegen met zijn vriend of coach. Die hem maar amper bij kon houden. We zijn tot het eind gelopen. Nee, niet helemaal tot aan het eind van China! Het gedeelte wat bereikbaar was. Waar je toch wel 2 uur zoet mee bent.

Na deze bijzondere ervaring hadden we besloten om ook naar de "Ming Tombs" te gaan. Dit lag aardig in de buurt we moesten alleen nog even uitvinden hoe we daar konden komen. Maar uiteraard waren de volunteers heel erg aardig en vertelden ze (in gebrekkig engels) precies welke bus we moesten nemen.
Het overstappen ging wat moeilijker dan verwacht dit kwam vooral omdat we uitstapte bij de ene plek en moesten overstappen bij een andere plek. Rond een uur of 2 waren we dan eindelijk bij de Ming Tombs. Dit zijn tombes die gemaakt zijn rond 1500 voor de Keizer en zijn 2 vrouwen. Het was dan ook rond de 100 meter onder de grond.
Erg mooi door het vele marmer wat boven de grond gebruikt wordt.
Het ligt aan de rand van de bergen waardoor het een erg mooie omgeving is, foto's volgen nog.
Daarna zijn we naar huis gegaan om wat te relaxen en wat te eten dit bestond vooral uit fruit, shaslicks met vlees en inktvis en crackers a la strawberry stijl. Erg lekker!
Daarna naar het Holland Heineken House (HHH). Jeeh!
We hadden het adres uitgeprint in het chinees voor de taxi chauffeur zodat hij wist waar we naar toe moesten. Na een kwartiertje waren we er. Het was een heel statig gebouw. Maar totaal oranje door de lichten en helemaal aangekleed in oranje.
We gingen naar binnen en er waren verschillende hallen. Als eerst kwamen bij een hal waren ze kleding verkochten a la oranje stijl. Trainingspakken, broeken, shirtjes. Dat soort dingen. Daarna de massagestoelen even uitgetest en wii tennis gespeeld!
Konden we toch nog even wiien. Daarna werd onze longinhoud getest door de organisatie welke de campagne "Ik kan niet stoppen met roken" heeft georganiseerd.
Even een drankje halen. Een groot scherm werd getoond met halve finale van het hockey team. Wat uiteraard heeft gewonnnen. Misschien nog een gouden plak?
We zijn daarna naar de grote zaal gegaan waar de corona's speelde. Erg leuk!
De meeste waren een beetje afwachtend maar wij namen wel het voortouw, hoor.
Rond een uur of 11 begon de huldiging. Umberto Tan presenteerde dit.
Het feest brak los en de zilvere plakken werden getoond door de twee meiden die met zeilen hadden gewonnen. Het was een erg leuk feest.
Wat wel erg leuk was, dat zowel de gewone mensen als de sporters gezellig meededen.
Er bleek later dat de meiden van het roeiteam welke de gouden plak hadden gewonnnen, 2 meter naast ons stonden.
Rond 00.30 kwam Xander Buisonjie(Volumia) nog even langs met Edwin Evers (dj radio 538 achter de drums. De hele zaal had een top tijd, je merkte wel dat er wel veel upperclass was, maar dat drukte de pret niet.
Om 01.30 lagen we weer uitgeput in bed.

Laatste dag Beijing

Ja, het is zover. We moeten Beijing alweer verlaten. Een mooie stad met superlieve mensen. En veel cultuur maar ook veel moderne gebouwen.
De laatste dag was niet heel productief. Allebei wilden we toch een aandenken. We hadden al aan de volunteers gevraagd of er een grote olympic shop was. We hadden wel kleine olympic shops gezien maar die hadden niet echt wat we wilden. Met de metro gingen we onderweg. Daar hadden ze gewoon een hele winkelstraat met olympic shops. Gwen wilde een blauw t-shirt met de mascotte jingjing. Deze was jammer genoeg uitverkocht. Ik heb een soort van mobiele hanger gekocht. De rest van de dag een beetje rondgekeken want we waren midden in het centrum beland. En nu is het alweer etenstijd en dan vertrekken we toch echt richting Xian.
Tot in Xian!

Welkom in Beijing!

We are here!!!
Finnaly, aangekomen in een enorme stad vol met chinezen, moderne gebouwen, oude cultuur en de olympische spelen. Ongelooflijk!
Maar laten we bij het begin beginnen, om het even chronologisch te verhalen.

De treinreis
15 augustus verlieten we Ulaan batar met de trein. Wat opviel was dat deze trein wederom exact hetzelfde was als de trans siberie express. Met uitzondering. we hadden een coupe met zijn tweeen! We konden het gewoon niet geloven. Wat een geweldigheid.
Ons geloof werd ook snel ondergedompeld. Onze trainattandent, kwam met een meisje en melde vrolijk, "This is my daughter."
Ok... en nu? Het meisje kwam bij ons zitten en sprak nauwelijks engels en plotseling zatten we dus met iemand extra. Om het nog bijzonderder te makne, bij de controle schoot ze als een eekhoorn omhoog in de ruimte boven de deur en bleef daar muisstil liggen.
Wij als zware criminelen hielden natuurlijk onze mond en na de controle kwma ze wat lacherig naar beneden.
Daar zit je dan met een verstekeling, die heel aardig was, maar zeer slecht engels spreeekt. Wat doe je dan.
Onze oplossing was haar te leren kaarten en dan wel het oudhollandse spel pesten! Na een paar rondjes toekijken, deed ze mee en al snel bleek ze er zo goed in te zijn, dat het bijna nog onmogelijk was van haar te winnen! Gedurende de reis kwam ze ook steeds terug om ons te verslaan.
We hebben haar ook nog 'patience' aangeleerd, wat ze ook in 1 keer doorhad.

Na een nachtje slapen waren we dan bij de grens. Na de mongoolse controle werden we in china ontvangen met chinese staatsmuziek en wederom een enorme controle. Tassen moesten helemaal worden uitgepakt en Gwen sproeide de agent bijna nat met water, toen ze in lachen uitbarsten om de grappige chinees die nog meer kleding van Jessica wilde zien. De controle was afgelopen, maar de wielen moesten nog worden gewisseld en daarna mochten we eindelijk onze benen streken.
De reis naar Jining liep voorspoedig en we hadden dan ook 4 uur overstap tijd in deze vreemde chinese stad. Eerst ging jessica even naar buiten om geld te pinnen. Ze ging eerst bij een soort chinees toneelstuk kijken waardoor ze als toerist de grootste aandacht kreeg. Ze moest namelijk geld geven maar had geen enkele yuan. Dat konden ze toch echt niet geloven!
Terug naar binnen werd ze gecontroleerd door een paar vrolijke agenten die veel meer van een lolletje hielden dan van het serieuze werk en maar blijven grijnzen.
Na het lange wachten mochten we dan eindelijk inde trein, dat is een uitdaging omdat je de ticket niet echt kan lezen en de trein (een hardsleeper) donker is en per coupe 50 bedden heeft. Vind maar eens jouw bed!
Gelukkig was dat niet het grootste probleem en we konden snel slapen.
Die ochtend was het uitzicht geweldig met enorme bergen en het ' echte' chinese landschap dat je altijd bedenkt als je aan china denkt.

Beijing
Beijing was ook weer een schok. Ultra modern en toch om de haverklap antieke straatjes. En dan naar je hostel rijden met een taxi, na 5 minuten uitleg en 2 telefoontjes om het adres te achterhalen. op straat word je overal begroet door de olympische vlaggen, beelden, tuinen en bijna alles is eigenlijk oplympisch getint. Ze hebben zelfs 5 beestjes in het leven geroepen (per ring 1) jingjing, baowbaow, yingying, nunu... nou zoiets ofzo.
Ontzettend schattig. In de stad en bij belangrijke toeristenspots word je begroet door honderden vrijwilligers in blauwe shirtjes die met lieve glimlachjes en gebrekkig engels proberen te helpen met al je vragen. Je moet ook niet gek kijken als je even 3 minuten stilstaat in overleg om een chinees te zien die je vriendelijk vraagt of hij je misschien kan helpen. Iedereen is ontzettend vriendelijk en altijd bereidt te helpen. Geweldige sfeer.

Ons geusthouse was ook een aangename verassing. Omdat we een twin room moesten boeken, hebben we een privedouche en een westers toilet vor ons zelf. Super, want de hurktoilettenm zijn niet bepaald fris. Verder is de algemene hal heel gezellig. Altijd druk en ontzettend gaaf omdat het een oud binnenhof van een oud chinees huis is. Prachtig!
Iets minder zijn de papieren muurtjes, die de kamers en de deur naar de algemene hal scheidt.
We hebben al veel mensen ontmoet Alien-NL, Emanuel-Mexico, Carl- Sint maarten, johnny-Colombia, Joe-UK. Allemaal stuk voor stuk gezellig en vorlijke mensen waar we vanalles mee ondernemen.

Toerisme
Om alles nu te gaan vertellen, gaat te veel tijd kosten, maar ik zal kort opnoemen wat we allemaal hebben uitgespookt.
Na aankomst, summerpalace- gaaf en mooi en geweldig! zie foto's en video. In de vaond Peking Eend. Volgens Jessica het lekkerste vlees ooit, je meot het in deeg rollen met komkommer en ui en saus. Jammie!! En Jessica haar uitspraak "Ik kan met stokjes eten"
Volgende dag: Gwen was ziek, buikproblemen maar geen voedselvergiftiging, toch maar rondlopen. Eerst de Visa. Enorm probleem. want het duurt 5 dagen. Te lang! Verder moet je geld op een chinese reking zetten??? DaarnaTainmen sqaure. Groot plein, ontzettend veel chinezen!!! Echt geen grapje. Daarna treinkaartjes kopen (super makkelijk gewoon englisch speaking ticketline!) Toch maar terug naar het Hostel vanwege Gwen en daar hele tijd kletsen met Emanuel (happy mexicaanse homo) waarmee we spontaan te besluiten om naar karaoke te gaan.
Weer eten en vervolgens te weinig geld bij ons waardoor Gwen naar het restaurant mag lopen om meer geld te halen. Dan naar karaoke en Carl moest mee. Hij zou niet gaan zingen... uhhu...
Geweldig gelachen en 2 uur waren zo voorbij. Wederom zie het video en fotomateriaal, het was hylarisch!


Vandaag 19 aug: Verboden stad! Woehoe, zo gaaf. wederom met nieuwe mensen, ditmaal met Alien en Johnny (niet zijn echte naam) Wederom een heel gezellige dag gehad en over vanalles gesproken. De stad was heel indrukwekkend, maar vooral veel hetzelfde, gele daken rode pilaren en overal een grote troon. Tuin was prachtig en dan doorgestoken naar Jingshangpark waar je een prachtig uitzicht hebt over de stad.
Als toetje naar Park of heavenly peace. Meer tempels, maar we waren nu wel moe, dus lekker naar huis. Wat speisjes bij een stalletje gehaald, wat fruit en een soort van zoete crackers en we hadden ons avondeten.


Nu lekker vroeg slapen want morgen gaan we naar de grote muur!
Jullie horen snel meer van ons!

mocht je nog geen foto of videos zien, we proberen ze zo snel mogelijk up te loaden, maar het netwerk is niet snel en de overheid controleerd streng, we doen ons best.

Mongools Goud!

Gister lekker gegeten en hoorde opeens luid gejuig. We liepen richting de Grand Khaan Irish Pub waar een groot olympische tent was neergezet met veel beeldschermen en gejuich.
We renden er naar toe. Wat bleek, een van de sporters, een worstelaar had een gouden medaille gewonnen. Op dat moment werd de medaille uitgereikt en iedereen was in exctase en was trots op zijn land, zelfs ik had een brok in mijn keel. Het was toch voor een maandje mijn mongolie geweest. Ook werd het volkslied met tranen in de ogen bezongen door de mongolen om ons heen!
Daarna brak het getoeter en gejuich op straat uit met veel vertoon van de vlag.

Dit was nou een goede afsluiter van een bijzondere tijd en een bijzonder land.
Tevens is dit natuurlijk ook een mooi voorproefje wat we gaan zien in Beijing!

Vanavond (14.00 uur nederlandse tijd) vertrekken we richting Beijing. We hebben onze visa vanochtend opgehaald.
We weten niet of onze blog toegankelijk is voor ons in China wegens overheidsrestricties.
Hopelijk tot snel!

Trip door de natuur van mongolie

We hadden het al voorspeld, al gezegd en medegedeeld. Meerdere malen zelfs, maar het leek er niet van te komen. En toch waren we plotsleing 7 dagen niet meer te bereiken. Gelukkig maar, want dan hadden we al dat moois moeten missen.

Dag 1:

Om half negen moesten we klaarstaan, dus dat betekende 7 uur mijn bed uit. Nu vond ik dat in Nederland altijd erg vervelend, maar vandaag was ik al 15 minuten eerder wakker. Met nieuwe energie sprong ik mijn bedje uit. Vandaag gingen we dan EINDELIJK mongolie ontdekken. Rugzak ophijsen en eerst naar het bureau lopen, waar we dan ook Jason en Tineke zouden ontmoeten. Onze nieuwe Nederlandse medereizigers waar we spontaan mee hadden besloten te gaan reizen. Eenmaal onderweg redden we over een matige asfaltweg. Eerst verlaat je de stad en al snel zie je alleen nog maar groene velden. En dan begint het lange rijden. Vandaag zouden we een boedisthische tempel bezoeken, maar we moesten eerst wel over een zandweg, hobbelen voor 2 uur voor we daar waren. Onderweg kwamen we allerelei andere auto’s tegen, waaronder ook een lexus die door het zand en de modder ploegde als een opa die de marathon liep. Dan waren we toch blij met onze russiche van.
De temple, was mooi, vooral door zijn niet gerestaureerde gedeeltes. Er waren grote beelden van godheden, een holle stuppa waar mensen onderdoor kropen, omdat ze dan geloven herboren te zijn en kleine monnik kindertjes die vrolijke spelletjes deden.
Na een uurtje rondstruinen, wilden we eigenlijk alleen nog maar eten en ontspannen. De tent opzetten naast de rivier en dan wachten op een lekker maaltje gekookt door onze schattige 21 jarige gids Inka. Aardappels, wortel en rijst. Met als toetje een cake. Prima, ons hoorde je niet klagen. Tijdens ons eten viel ons oog op onze buren. Mongoolse familiees, allebei met een geit voor hun avondeten. Nu hebben we wat nare verhalen gehoord over het doden van geiten in Mongolie, dus dat gaan we jullie maar niet vertellen, maar we houden eht er op dat er al snel rescueplannen warden gesmeed voor onze harige bruine vriend rechts van ons. Helaas, hoe versla je een familie van 20 met zijn 4en? De volgende ochtend hing hij dan ook keurig met de voetjes naar de hemel. Onze linkerbuurman was niet meer dan een velletje drogend in de zon.
Die avond gingen we al vroeg naar bed, want in Mongolie word het ook snel koud als de zon weg is. Jesscia had daar ook flink last van gedurende de nacht, ondanks een tweede slaapzak als bescherming.



Dag 2:

Wederom moesten we een flink stuk rijden over zandwegen voor we onze volgende bestemming zouden bereiken. Na de lunch ging het echter toch iets kriebelen. Reden we nog wel goed? Hoe weet je uberhaupt de weg tussen groene grasheuvels die allemaal op elkaar lijken. Na een korte stop om een plas met vogels en vee te bewonderen werd ons vermoeden ook bevestigd.
Onze bestuurder moest de weg vragen…
En ja, hij moest omkeren en toch een flink stuk terugrijden. Door een pas met veel bomen hobbelden in een nauwe valley tussen twee heuvels door richting weer een nieuwe slechtgeasfalteerde weg, die ook al snel weer ophield. Daar werd de weg nog verder gebouwd, maar behalve de ondergrond waren ze nog niet erg ver gekomen. Geen problem, de mongolen rijden er dan gewoon naast, dwars door het weiland. Na weer enkele uren, stopten we ergens midden in een weiland en vroeg de gids. “Is this a good campingspot?”
We waren moe en wilden de auto uit, dus behalve dat we iets dichter naar de bomen wilden, hadden we er niet te veel over te klagen.
Die bomen bleken later een vergissing, want binnen 5 minuten vielen de vliegen, muggen en zweefvliegen ons aan, of we honing bij ons hadden. Toen er dan ook uit kwam dat een vuur geen slecht idée zou zijn en dat Gwen nog nooit een vuurtje had gemaakt, was het snel beslist. We moesten hout sprokelen en zo dicht bij een bos vormde dat weinig problemen. Het vuur aanmaken, was echter een nieuw kunstje wat Gwen dan ook zelf moest leren. Eerst wat toiletpapier aansteken en daarbovenop een helleboel takjes gooien. Het leek een aardig idee, maar het werkte voor geen meter. Maar toen herinnerde ze zich weer een filmpje waar ze altijd had gezien dat takjes in piramidevorm warden gestapeld. Dat werkte direct, want de takjes stonden nog niet rechtop, of de vlam sloeg er in. Al snel hadden we een prachtig vuurtje en konden we ondanks de kou heerlijk buiten blijven zitten. Voordeel voor Tineke was dat ze nog even door kon lezen. Gebiologeerd door de avonturen van Jason Bourne (film bourne identity) hield ze de rest af en toe op de hoogte van zijn heldhaftigheden in een straaljager.
Na het sterrenkijken en genieten van het vuur en een warme hap, was het toch weer tijd om te slapen. Wederom, ijskoud en vochtig.
Dag 3:

De volgende dag begon niet echt geweldig. Hoewel de kou snel verdreven was, werd deze vervangen door miljoenen zweefvliegen die overal zatten. In onze binnentent, op ons brood, in je nek, in de auto. We werden er gek van, dus al snel kozen we voor de hobbelweg. Ditmaal volgende we een rivier naar het zuiden. Gewoon prachtige landschappen en veel wilde vogels trokken aan ons voorbij, Adelaars, kraanvogels, aalscholvers, sterntjes en zelfs gieren kregen we te zien. Helaas hebben wij geen geweldige fotos kunnen maken, maar als het goed is krijgen we er nog wel een paar later toegestuurd van Tineke en Jason. Dus mochten we deze nog ontvangen, dan laten we jullie dat uiteraard weten.
Na een geweldige koele, vliegvrije en mooi uitzicht lunchplek en nog meer hobbelwegen, kwamen we bij onze eindbestemming. Ogii Nuur. Een van de grotere meren ten noorden van Karkorum. Hier zouden we kamperen. We vonden een geweldige plek, maar helaas geen bomen. En aangezien Gwen de smaak te pakken had, gingen we toch nog maar even kijken of er iets viel te vinden.
Het enige wat we vonden was een handjevol hout, veel vliegjes en muggen (gek genoeg niets in ons kamp) en heel veel paarden en koeienpoep.
Aangezien poep ook prima brand (in de winter koken alle mongolen op deze brandstof) vulden we een plasticzak vanaf een berg die eerdere kampeerders hadden verzameld en na de zonsondergang, kon daar weer de fik in.
Ik wist niet dat stront zo goed kon branden, maar ik ben nu een gelovige. Niet ze fel en mooi als hout, maar een prima tweede plaats is toch wel verdiend.
Die avond werd ook de wodka open gebroken en werd er gedronken op een mooie dag. Terwijl de miljoenen sterren en melkstelsels boven ons twinkelde konden wij rustig slapen. Voor het eerst zonder het koud te hebben.

Dag 4:

Vandaag vertrekken we richting Karkorum (hoofstad mongoolse rijk ten tijde van Chingis Khaan).
We bezoeken de tempel, met een muur gemaakt uit alleen maar stupa's. Dit was vroeger een groot complex maar door de acties van Stalin zijn er net als in vele andere tempels in mongolie veel monnikken gesneuveld en er is veel verwoest.
Daarna zijn we naar turtle rock geweest waar je over Karkorum heen kan kijken. Wat een erg mooi uitzicht was. Daarna gingen we naar de schoonfamilie van de driver (nomadenfamillie).
Eerst even bij oma langs in de ger. Eerst werden ons koekjes aangeboden. Deze waren keihard en smaakte letterlijk naar kots! Serieus! Dus 1 hap en dan snel in onze broekzak wegstoppen.
Hierop werd de airag (paardenmelk) aangeboden. Dit was wel te drinken. Je kan het vergelijken met karnemelk met spa rood ongeveer.
We bedankten oma en gingen even relaxen en onze tenten opzetten. Het avondeten werd in het houten huisje naast de ger gedaan. Inka had gekookt dus het was erg lekker. Van de familie kregen we nog yoghurt. Dit was erg lekker als je er veel suiker bij deed! Ondertussen vroegen we ons af of wij nou de attractie waren, of de nomadenfamilie. We werden namelijk goed bekeken door de hele familie en opa vond het allemaal erg interresant.
Inka vertelde dat ze een wild paard wilde berijden zodat ze die tam kunnen krijgen.
We waren allebei benieuwd wat er zou gebeuren. Het zadel hadden ze al omgekregen.
Daarna ging 1 van de mannen erop zitten. Het paard probeerde de man eraf te gooien maar kon er gewoon op blijven zitten. We stonden allebei met open mond te kijken! (In Nederland doet men er een jaar over om het paard tam te krijgen). Na een kwartier was het paard helemaal uitgeput en kon de man het paard beter besturen. Dit was een hele beleving!
Hierop liepen we terug met de hele familie. Daarna voelde ik opeens een arm. Ik liep arm in arm met opa. Ik probeerde me nog enigzins weg te wurmen maar het was al te laat. Tot hilariteit van Gwen, Tineke en Jason. Ik moest hem maar owie noemen, opa in het nederlands en hij vertelde me dat 70 was. Terug in het huisje kregen we uiteraard Vodka. Het was niet te drinken maar ach...Jason stak daarna een sigaret op en gaf die aan opa en uiteraard moest Jason eraan geloven en aan de pijp van opa. Maar het viel allemaal mee, het scheen lichte tabak te zijn.
Opa wilde alles weten, maar het werd al laat dus gingen we naar onze tenten.
We werden achtervolgd door opa. Snel onze tent in dan kan hij ons niet vinden. Jason stuurde hem echter door naar onze tent dus wij lagen in een deuk! Hij kwam gezellig even kijken.

Dag 5:

Uiteraard weer veel rijden vandaag. Dit maal gingen we langs bij de Elsen Tasarkhai duinen.
Duinheuvels met af en toe een boom ertussen. Af en toe vroeg je, je echt af hoe deze bomen hier konden groeien met deze droogte.
'S-avonds zijn we naar een speciaal natuur park geweest waar ze de Takhi (Przewalski) paarden beschermen. Deze paarden komen van origine uit mongolie maar waren bijna uitgestorven.
Door een project vanuit Nederland leven hier nu rond de 100 paarden in het natuur park. Na een uurtje wachten en ons een beetje opfrissen bij het toilet vertrokken we met alle busjes het park in. Ze zijn namelijk maar op twee tijdstippen op de dag te zien. 'S-avonds rond 19.00 uur en 's morgens vroeg om 06.00 uur. Eenmaal aangekomen bij de plek, was het toch wel bijzonder om deze wilde paarden te zien. Je moest dan ook een afstand van 200 meter aanhouden.

Na deze beleving en nadat we gegeten hadden (we kregen nu zelfs sushi!!) gingen we op zoek naar een goede campingspot ergens in de duinen. Dit werd wel wat bemoeilijkt omdat het al aardig donker was maar met onze hoofdlampjes en met behulp van de bijna volle maan, ging dit perfect. Na een bekertje kersen van onze gids Inka deden we nog een wedstrijd: Wie kan de pitten het verste spugen? Winnaar is nog steeds onbekend aangezien het erg donker was.
De vodka werd nog even tevoren gehaald omdat dit de laatste avond was van onze trip.
Daarna kreeg iedereen nog een leuk kadootje van onze gids met een lief kaartje.
Daarna gingen we toch echt slapen.

Dag 6:

De laatste dag. 'S-nachts bleek een kudde koeien langs onze tent getrokken te zijn. Gwen had het wel gehoord, maar ik lag diep in dromenland. Terwijl de koeien toch niet echt stil waren en het bewijs was er. Een aantal koeienvlaaien en de scheerlijnen van onze tent waren los getrokken en de haringen waren nergens meer te vinden.
Even ontbijten en daarna nog even een groepsfoto maken en na kadootjes en fooi uitgedeeld te hebben waren we tot onze spijt weer onderweg naar Ulan Bataar.

De trip was erg goed bevallen voor iedereen, veel gelachen en mooie dingen gezien. Mongolie is dan ook een land om terug te komen met zulke uitgestrektheid waar bij je soms voor kilometers helemaal niks tegenkomt.

Visa trouble

Een korte update over onze visa poging voor China. We hebben goed en slecht nieuws.

Het goede nieuws: We hebben eindelijk alles kunnen inleveren en zijn geaccepteerd, dus we krijgen een visa!

Het slechte nieuws: We krijgen maximaal 15 dagen.

Hoe dat kan. Onze exit ticket (voor 16 september) is geaccepteerd, maar onze travelagent voor Tibet niet. En omdat we zelf alles hebben geregeld tot Chengdu (15 dagen). Krijgen we deze dagen wel, maar de trip in Tibet dus niet. We weten dat het heel krom is, maar China is fijn in zulke vreemde en kromme regels. Helemaal als het om Tibet gaat.
Omdat we niet zonder wilden komen zitten hebben we zonder te veel morren toegestemd in de 15 dagen (als je echt problemen wilt met deze mensen moet je herrie gaan maken, dus we hielden ons kalm). Altijd beter dan niets. Ons doel is nu om verlenging te krijgen in Beijing of Xi'an. Mocht dit niet lukken, dan betekend dit dat we een vlucht vanuit Chengdu naar Kathmandu moeten nemen.

We gaan nu in ieder geval, lekker 5 dagen genieten van Mongolie, we latne dan weer van ons horen! Tot de 14de!

Nieuws uit de natuur

Bergbeklimmen

Woensdag was het een warme dag. Rond de 35 graden, maar we hadden toch besloten om te gaan hiken. Bus 7 nemen naar de rand van de stad, net als gister toen we naar het Zaisan Memorial gingen. We stapte bij het eindpunt uit. Bij een bouwput, maar na 10 minuutjes lopen kwamen we uit bij een paar bergen met bossen. Jeeh! De trip kon beginnen.

Het plan was een berg te beklimmen, voor de lol, maar ook als training voor onze tweeweekse Mount Everest trekking begin oktober in Nepal.

Het begin was nog wel te doen. Het was niet zo stijl en bomen voor voldoende schaduw. Na een halfuurtje toch even gaan zitten om een boterhammetje te eten. Mjammie...

Maar dan toch echt verder. Het werd alsmaar stijler. Zo stijl dat we uiteindelijk moesten zigzaggen om nog omhoog te komen.
We hadden sowieso afgesproken om het langzaam aan te doen, in verband met het hoogte verschil. Ulan Bator lag namelijk op 1350 meter en de top van de berg op ongeveer 2000 meter. We wilden niet hebben dat we ergens last van zouden krijgen, dus spraken we af om elkaar te melden als het niet meer ging.

Dus na een aantal uitpuf pauzes bereikten we de eerste top. Erg mooi uitzicht over Ulan Bator. We gingen snel verder, want de zon was erg sterk en we wilden het risico niet lopen om levend te verbranden. We kwamen ook veel rotspartijen tegen opweg naar de absolute top. We hadden gelukkig een klein pad gevonden dat wat makkelijker liep en minder stijl was. Wederom was het een erg mooi uitzicht. Prachtige bergen en roofvogels boven ons, die zweefden op de luchtstromen. Wat is mongolie toch mooi!

Maar ja we moesten ook nog naar beneden! We gingen met het kleine pad voor een gedeelte naar beneden maar het pad ging om de berg heen, zodat we het pad niet geheel konden volgen.
Via de berg toch naar beneden, heel stijl maar met de zigzag tehcniek was het te doen.

Eenmaal beneden was het gewoon 6 uur later en waren we totaal uitgeput maar wel voldaan!

Paardrijden

Gister zouden we eigenlijk gaan paardrijden maar omdat Gwen en ik een beetje "stressed out" waren door de visumaanvraag van vandaag, hadden we besloten om dit naar vandaag te verplaatsen. Om 13.00 uur zouden we opgehaald worden. 13.00 uur werd 13.30 uur. Je kent het wel "mongoolse tijd!" Dus wij nog even bellen! Ze zou er over 10 minuutjes zijn.

Daarna naar het 'stepperiders' gercamp gereden. We kwamen daar om 15.30 uur aan. Wat later dan verwacht, maar ach. Toch voor de zekerheid maar even gezegd dat we maar een paar uurtjes gingen rijden, want om 19.00 uur moesten we terug zijn in Ulan Bator.

Oh, oh dat was niet helemaal duidelijk, maar dat kon geregeld worden. Dna zouden we maar een korte rit doen.

Om 15.45 uur zaten we dan op de paarden. We waren niet de enige er ging ook een ander meisje uit zweden mee. Een journaliste die een stuk wilde schrijven over mongolie en dan vooral over de speciale Takhi paarden ook wel in Nederland bekend als Przewalski paarden.\

De tocht duurde anderhalf uur maar was adembenemend mooi met vele vergezichten en af en toe een diepe afgrond waar de paarden met gemak langs liepen.

Na anderhalf uur kwamen we voldaan terug. We moesten nog even wachten op onze lift richting naar Ulan Bator. Deze kwam om 18.30 uur en precies binnen een halfuur waren we weer in Ulan Bator dankzij de stuurmans kunsten van onze gids. Net op tijd voor onze afspraak met de Nederlanders waar we de komende zes dagen een trip mee gaan maken. Morgen het echte werk!

De komende vijf dagen zullen wij dus niet bloggen. Even geduld dus voor nieuwe avonturen.

Speciaal voor Marcel hebben we nog een toegift: Wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen.

Oh, wat erg!

Soms heb je zo'n dag dat je denkt "Wat heb ik het warm!" Nou dat heb je hier in Ulaan batar bijna elke dag, Gelukkig hebben ze een oplossing!
De rivier de Tuul! Geen duur openluchtzwembad met voldoende chloor om alle ratten in Amsterdam om zeep te helpen, maar helder water dat niet verder reikt dan je knieen.

Nu wilden we daar ook wel eens van meegenieten, dus besloten we een middag te gaan zwemmen.

In de ochtend

Zoals elke ochtend gingen we nu ook weer eerst internetten om te kijken of er al informatie was over onze visa. Teleurgesteld met weer een lege inbox, konden we onze spullen pakken en vertrokken we naar Zaisan Memorial. De Tuul loopt hier vlakbij, maar ook vind je hier Boedha Park. Volgens de Lonely planet, was het lijn 7 en dan kwam je er zo.

En inderdaad! na het betalen van 200 tureg (10 cent) per persoon aan de busconducteur mochten we mee in de rammelende bus. Boedha park en Zaisan zijn niet te missen! Boedha park wordt gesierd met een meters hoog gouden beeld van de man in kwestie en Zaisan ligt prominent op de berg ernaast.

We zijn eerst naar Zaisan gegaan. hier hadden we al wat verhalen over gehoord, maar het bleek erg bizar. Oondersteund door enkele pilaren hangt het monument als een areol boven de berg. Aan de binnenkant is een uitgebreid mozaik met de beeltenis van moedige russische en Mongoolse strijders. Verder vind je hier kunstenaars die hun goederen kwijt aan de toeristen proberen te raken en mensen die van het uitzicht genieten.

Toen we de normale (wisten wij veel dat we de verkeerde kant van de berg op waren geklauterd) trap afliepen, kwamen we ons eerste bruidje van die dag tegen.

Boedha park

Daarna onderweg naar het boedha park, dit was uiteraard niet te missen door de gigantische boedha. Daar aangekomen vond er schijnbaar een bruiloft plaats. Nieuwsgierig als we waren, gingen we op een van de bankjes zitten om dit bijzondere evenement mee te maken.

We zagen vooral gasten van de bruid en bruidegom in mooie kleding die zich koelte toewuifde.
Deze gasten vonden de toeristen toch ook wel erg interresant, dus wij zijn ook meerdere malen op de foto gezet.

De bruid en bruidegom stonden voor het grootste gedeelte bij de gong om deze te luiden.

Nadat ze weer vertrokken kwam er opeens nog een bruid en bruidegom en ook deze waren niet de laatsen. Het was een gaan en komen van bruidsparen.

Na het bewonderen van alle mensen en uiteraard het bewonderen van het grote boedhabeeld wat misschien wel een meter of 15 was gingen we onderweg naar de rivier.

Rivier de Tuul

Inmiddels was het kwik opgelopen tot een graad of 35 en we hadden wel zin in een duik (pootje baden, was het meer, maar dat wisten we toen nog niet). Het was niet meer dan de weg oversteken en de zanderige heuvel aflopen tot we bij het rotsstrand kwamen. Kinderen speelden hier vrolijk in het water terwijl ouders met picknickmand in de schaduw zaten.

We liepen iets verder want we wilden de drukte niet zo om ons heen en na paar minuten vonden we een mooie stek in dee schaduw. We moesten alleen wel 15 minuten onze mooie plek delen met de plaatstelijke herder die zijn geiten van water voorzag, maar daarna hadden we alle ruimte. Na wat pootjebaden, natspetteren en een flinke laag zonnebrand konden we nu genieten van de rust. De rest van de middag hebben we hier doorgebracht. In alle rust.

Het was heerlijk, enige nadeel, de zon had toch nog een paar onbeschermde stukjes huid weten te pakken. Het viel al met al wel mee en we hadden een prima dag gehad. Nu helemaal buswijs, stapten we vol goede moed in bus 7 terug naar het Hostel.

Groetjes uit Mongolie

Bijzonder mongolie

Om de traditie in stand te houden, wilden we tevens van Mongolie een opsomming maken van de dingen die ons opgevallen zijn in dit aparte, maar o zo mooie land:

• Dat mannen, als ze het warm hebben, de gewoonte hebben hun shirt tot net onder hun borst op te rollen;
  
• Dat juist vrouwen hier de harde werkers zijn en mannen het liefst niet willen werken;
  
• Dat mongolen meer engels spreken dan de russen;
  
• Dat als je niet toetert in het verkeer, je hier niet thuishoort. Er wordt zelfs getoetert als een bus stilstaat om de passagiers eruit te laten;
  
• Dat de taxichauffeurs er een gewoonte van maken om toeristen af te zetten;
  
• Dat mongolie een land van uitersten is qua natuur. Ze hebben bergen met watervallen, grote meren, steppe maar zelfs ook een woestijn;
  
• Dat als je echt mongools gaat eten, het eten vooral bestaat uit melk en vlees;
  
• Dat er alleen politie is in de hoofdstad Ulaan Bataar, omdat de rest van land eigenlijk geen andere steden heeft behalve kleine dorpjes;
  
• Dat Mongolie maar een paar wegen heeft en de rest uit zandwegen bestaat;
  
• Dat boogschieten, paardrijden en worstelen de nationale sporten zijn van Mongolie;
  
• Dat Chingis Khaan de nationale held is van heel Mongolie. Dat is ook wel te merken aan alles wat naar hem vernoemd wordt. Guesthouses, bier, restaurants, bedrijven. Noem het maar op...
• Dat vrouwen hier allemaal lang haar hebben;
• Dat internetten in ulaan batar vrij gemakkelijk en snel kan;
• Dat ze volop nieuwe en moderne gebouwen bouwen, maar de straten vol gaten zitten;
• Dat alle mongolen aardig naar je zijn en lachen;
• Dat de meeste buitenlanders hier komen voor vrijwilligerswerk bij gastgezinnen.
• Dat mongolen in Ulaan batar elke buitenlander zien als een lopende portomonee en daardoor je ook proberen zoveel mogelijk geld afhandig te maken. (niet allemaal maar wel veel)
• Dat vooral aan het eind van de middag en in de avond je overal straatkinderen ziet lopen bedelend voor geld en het soms onmogelijk is om deze kids kwijt te raken.
• Dat de kinderen vooral op je afkomen zodra je iets te eten hebt en dan met open mond naast je blijven staan, of zelfs proberen je ijsje uit je hand te rukken.
• Dat de meeste van deze straatkinderen bij georganiseerde misdaad horen.
• Dat er geen MC donalds, Burger king, of KFC in mongolie is. (wat wij opzich niet erg vinden)
• Dat iedereen hier met doekjes op hun hoofd of een paraplu lopen tegen de zon.
• Dat oversteken hier doet denken aan Froger, waar je soms halverwege de straat moet rennen en dan moet oppassen dat je hielen of tenen niet plat worden gereden, omdat je anders gewoon niet de straat over komt.
• Dat stoplichten er niet zijn om naar te luisteren.
• Dat het nationale throatsinging, echt heel apart klinkt. (Misschien vind je iets op You tube?)
  

Ulaan Bator en Visa's

Daar zijn we dan weer, na een goede nacht slapen en een boterham, zijn we weer terug in de stad waar we begonnen. Ulaan Bator, nu opeens een paradijs met douches, alles wat je wilt eten en warme slaapkamers. De stad heeft toch voordelen.

Omdat we wilden kijken of we zo snel mogelijk ons visa konden aanvragen zijn we eerst maar naar het internet cafe gegaan. Nu blijkt dat 4 dagen afwezigheid van de bites en bytes stromen zorgt voor een hoop werk. Natuurlijk moeten we eerst onze foto's uploaden, jullie mailtjes beantwoorden en blogjes schrijven, maar daarnaast moesten we ook druk op zoek naar een travelagency die onze trip in Tibet wilde regelen voor niet al te veel geld.

12 mailtjes hebben we die dag verstuurd naar verschillende mensen en maatschappijen met de noodkreet om ons te helpen. Nu was het wachten op antwoord. Al snel bleek dat de situatie nog ingewikkelder is geworden.

We konden zelf niets regelen. Geen hostel, geen vervoer, geen sightseeing, het blijkt dat ondanks de open grenzen van tibet, je alles van A tot Z moet hebben geregeld en dat betekende heel veel werk om je wensen te communiceren met al de partijen en ook nog te kijken of je een goede prijs kunt lospeuteren. Die goede prijs viel nog het meeste tegen. Gehaaid zoals de travel agencies zijn zijn de prijzen lekker hoog voor tibet. Zou je het zelstandig hebben kunnen regelen bij vrij toerisme voor 300-400 dollar. Wij zijn minimaal 1000 dollar kwijt! Per persoon!

Een klap in het gezicht want dat houdt in dat we met dit grapje waarschijnlijk een halve maand aan reizen in een ander land kwijtraken. Maar heb je een keus??

Daarnaast mochten we blij zijn dat we beide van NL nationaliteit zijn, want het blijkt dat de chinese regering ook de bizare regeling heeft gemaakt dat alleen mensen van dezelfde nationaliteit mogen samen reizen.

De frustraties liepen hoog op, maar we hebben als het goed is nu bijna alles geregeld en verwachten morgen of overmorgen de officiele documenten voor onze visa, wat inhoudt dat we eindelijk! compleet zijn en hem kunnen aanvragen.

Dat internetten en mailen met mensen uit China, Tibet en Nepal heeft natuurlijk wel wat tijd van ons gevraagd de afgelopen dagen, maar natuurlijk zijn we niet helemaal stil gaan zitten. We zullken proberen nog wat hoogtepunten van de afgelopen dagen met jullie te delen.

Laten we beginnen met de eerste dag. Na al dat geinternet wilden we namelijk wel een hapje eten en we hadden de vorige keer een restaurant gezien. BD's mongolian Barbeque. Dat klonk best lekker, dus we gingen daar eens kijken.

Nou moet ik eerst de mensen een vraag stellen. Ben je wel eens in een wokrestauarant geweest? Zoiets als de gouden wok? Je hebt daar namelijk een buffet met groenten, vlees en fruit en aan de andere kant salade, brood, soep, rijst en aardappeltjes etc.

Van de verse groente en vlees kies je wat je lekker vind en doet het in een schaaltje, dan kies je een saus erbij en overhandig je je schaal aan de kok die het vers wokt voor je.

Bd is exact hetzelfde met uitzondering dat je de saus niet bij de kok besteld maar zelf in een schaaltje doet en dat het net word gewokt, maar word gegrild op een enorme molensteen. (ja, geen echte, maar die vorm heeft het) Het keren van het vlees doen ze met twee spatels die ongeveer 1 meter lang zijn en van ijzer. Hierbij gaat een hoop trucjes gepaard. Zo kun je er ook een eitje bij krijgen en die breken ze dan met de spatels. Ook leggen ze stukje vlees soms op de spatel, gooien die in de lucht en vangen ze dan op je bord. Echte showmannen en hoe harder je roept wat gaaf of geluidjes vanm bewonder maakt, hoe gekker de jongens gaan doen. Ze gooiden zelfs hun spatels in de lucht en vingen ze weer op als cowboys die met hun pistolen speelden.

We hebben daar duur (10.000 tureg = 5 euro pp gegeten) maar het was een geweldige ervaring. Mocht je ooit in UB komen dan zou ik daar zeker gaan eten, al is het maar voor de belevenis.

De volgende dag zijn we 's-morgens naar het Mongolian National History Museum gegaan. Het begon bij het oude stenen tijdperk en eindigde de bij de totstandkoming van de democratie van Mongolie. Dit werd door heroische muziek begeleidt alsof het land nu alles bereikt had, wat het wilde bereiken. Erg apart!
In het museum werden ook de verschillende kledingdrachten getoond en veel over Chingis Khaan (de nationale held van Mongolie).
Omdat we besloten hadden om 's-avonds uit te gaan, gingen we 's-middags naar de Naran Tuul Market om te kijken of we nog iets leuks konden vinden. Deze markt is ook wel genaamd de zwarte markt en erg berucht om de zakkenrollers. We hadden al veel verhalen gehoord van mensen die overvallen waren dus we waren voorbereid en geld in onze sok gedaan en de rest in onze hand, want zelfs je moneybelt wordt zo doorgesneden.
Eerst even een auto aanhouden die ons naar de zwarte markt kon brengen.
De markt was erg groot met heel veel leuke dingen, je kon er eigenlijk alles wel krijgen. Keukenspullen, servies, schoenen, kleding, meubels, fietsen, motors, gereedschap, ijzerwaren, stoffen (hier ging gwen voornamelijk bij kwijlen), tapijten, vloerzeil, electronica, legerspullen, kampeerspullen, allerlei soorten eten (wederom moest gwen kwijlen) en schoonheidsproducten. Gwen had nog inlegzooltjes (50 cent, ripoff!) gekocht en ik een topje.
'S-avonds besloten we lekker een hamburger te scoren a la Mc Donalds style. Ja, mongools eten is wel lekker maar af en toe heb je ook wel zin in iets anders. Het mongools eten van mongolie bestaat namelijk voor het grootste gedeelte uit milk & meat. Het smaakte ons erg lekker die cheesburger en friet!

We hadden eerst gekeken in de Lonely Planet of er nog leuke clubs stonden maar volgens vele waren dit niet de beste. De zoon van de eigenaar adviseerde ons om naar de nightclub Mass te gaan. Wederom gingen we liften. Dit is erg normaal in mongolie. Dit zijn vaak mensen die bijverdienen als taxichauffeur. Je betaalt dan ook per kilometer ongeveer 400 tureg (ongeveer 20-25 eurocent) als je tenminste niet afgezet wordt. De man die wij hadden was fatsoenlijk en we betaalde 2100 tureg (1,10 euro)
De club was erg leuk. Heel hip met soort van grot decor en maandecor en veel lcd schermen en erg goeie muziek. Tequila's voor 1,5 euro ;) en vrolijke mongolen die van dansen houden. We hadden eigenlijk het gevoel dat we in een spotlight stonden, want hier waren we een etnische minderheid.

Zaterdag besloten we na wat internetten en uitslapen, toch even naar de kapper te gaan. Omdat we hier waarschijnlijk in China geen tijd voor hadden. Dit was een hele ervaring op zich.
Eerst je haar wassen, dat hield in veel getrek en geduw aan het haar en veel gemasseer en duurt wel wat langer dan ze dat in Nederland doen.
Daarna moesten we aangeven wat we wilde. We gaven beide ongeveer hetzelfde aan, wat we normaal in Nederland ook zouden doen. Toch kwam er bij mij (jessica) iets totaal anders uit.
Bij gwen is het vooral wat korter geworden. Kort haar zijn ze echt niet gewend hier. Iedereen heeft lang haar en heel dun haar. Mijn haar is natuurlijk juist niet dun en er kwam zelfs een stijltang aan te pas. Het resultaat is te zien op de foto.

'S-avonds zijn we samen met 2 jongens van het hostel gezellig wezen eten en naar de bioscoop.
Tot onze verbazing was het een erg moderne bioscoop. En uiteraard moest jessica een bak popcorn. Ja, bioscoop zonder popcorn. Dat bestaat gewoon niet ;)
We gingen naar de film Kung Fu Panda. Hilarisch! Een aanrader!

Vandaag was weer een dag van wachten op het internet. Maar wat doe je ondertussen. inmiddels hadden we de lonelyplanet bijna helemaal gehad. Het Museum of National Hystorie was nog 1 van de weinig overgbleven dingen die we konden doen.
De LP sprak niet veel goeds, maar ja, we verveelden ons.
ik denk dat dit museum zich rechtvaardigd als de dierentuin van Mongolie. Maar dan wel eentje waar de dieren niet meer bewegen.
Bijna het hele complex wordt in beslag genomen met dode dieren. Ze beginnen ver terug in de tijd, met meteorieten, aardlagen en stenen. Daarna gaan ze naar de dino's.
Die hebben ze genoeg gevonden hier, dus ook daar was een scala aan mooie fossielen en complete skeletten. Eieren, schilpadden, wollige neushoorns en mamoeten worden er voor de goede orde ook nog bijgehaald en dan mag je verder lopen.
Daarna zie je een hoop glazen vitrines met nepplanten en bloemen waar de opgevulde dieren met kraaloogjes je aanstaren of gevaarlijke tanden laten zien. De kinderen vinden het prachtig, wij misschien iets minder. Maar goed, als land zonder dierentuin is dit wel de manier van educatie.
Het geeft in iedergeval een interessant schouwspel en een goed idee. Een oude traditie die we toch wel graag in leven wilden houden. In elk land een dierentuin bezoeken.
China is natuurlijk een uitgelezen land om eens te kijken in de zookeuken, Nepal en mogelijk india iets minder, maar je weet het maar nooit en de verschillen zijn natuurlijk interessant.
1 ding is zeker, ik denk dat de dieren er opgezet in het museum het minder slecht hebben dan als Ulaan batar een dierentuin zou hebben met levende exemplaren.

Zo hopelijk is iedereen nu weer op de hoogte. Nieuwe berichten horen jullie vanzelf weer als het zover is.

Ecotourismcamp Terelj dag 4

Gister had het zweedse stel gevraagd of we zin hadden om gezellig mee te gaan kanoen. Naar het weer gekeken gister, wisten we het nog niet zeker met al die bewolking. Echter, vanmorgen toen we de ger uitkropen was het wel erg lekker weer. Volop zon en rond de 20-25 graden. Ultiem kano weer dus. Rond 11.00 uur zouden we gaan kanoen.

Eerst even ontbijten in de morgenzon wel uitkijken dat je ontbijt niet opgegeten word door de honden ;)
Iedereen had ook nog wel even zin om een rondje te gaan lopen langs de rivier.
Dus gingen we met z'n vieren op pad. Een uurtje lopen door de bossen en riviertjes. Wederom erg mooi en erg gezellig.

Rond half 11 weer terug zodat we ons klaar konden maken voor de kanotocht. Backpacks ingepakt zodat we na het kanoen gelijk door kunnen gaan naar Ulan Bator want dan kunnen we nog even naar het internetcafe voor het chinese visum.
Om 11 uur stonden we klaar, maar nog steeds geen Bert hoor!
Dus gaan we maar even een dobbelen (dobbelspel kolonisten van Catan) en genieten van de zon. Johan vermaakt zich voornamelijk met de katten, want als echte Cataholic kon hij het niet laten ze te aaien en met ze te spelen. (zie foto)
Om 13.30 uur zien we een jeep in de verte. Ja, hoor het is Bert.
Maar hij is vooral druk, druk! Er zijn ook nieuwe mensen. 2 nederlandse jongens en 2 fransen.

We gaan eerst even lunchen. En de 2 nederlandse jongens, Pepijn en whats-his-name (naam onbekend. We vertellen van de kanotocht en zij hebben ook wel zin om mee te gaan. Bert gaat dit regelen en verzekerd ons dat alles in orde komt. De auto met de kano's zou er allang moeten zijn. Hij gaat bellen en we wachten weer af.....

Half drie, half vier en nog steeds geen zicht van de kano's. Rond half vijf zien we een russische bus in de verte opdoemen. Jeeh! Zouden we dan eindelijk kunnen kanoen? mmmm....
Nou om 17.00 uur vertrekken we eindelijk. 6 uur later dan gepland maar ach.
Eerst nog een stukje rijden in het russiche busje waar we aardig door elkaar geschud worden.
Die russiche busjes zijn hier wel een fenomeen. In verband met de sovjet unie werden deze busjes ingezet door de russen, deze bussen schijnen zelfs met 90 graden helling de berg op te kunnen rijden! En worden nu dus als handig vervoermiddel gebruikt in mongolie.

Eenmaal onderweg zegt Bert:"Daar bij die berg moeten jullie uitstappen. Stap je niet op tijd uit dan kan je wel eens in Ulan Bator eindigen"
Iedereen zoekt in paniek naar aanknopingspunten. We zien een berg met een aantal rotsen bovenop (lijkt op een tand) en ongeveer drie bergen later moeten we uitstappen.
En maar hopen dat het goedkomt.
Omdat we wat later weggingen dan normaal. Voor de nadruk op "wat"!
Is ook besloten om 2-3 kilometer eerder de rivier op te gaan.
We stappen uit en dan begint het pompen want de kano's moeten eerst opgeblazen worden. Dit blijkt nog een hele klus te zijn, maar na een kwartier is de klus geklaard.
We (ik, gwen en bert) gaan kijken waar we de kano te water kunnen laten. Dit blijkt nog ongeveer 100-150 meter lopen met de zware kano door ruig gebied. Denk aan een dik bos met overal struiken en boomstronken overal. Ik moet zeggen dat loopt niet echt lekker als je je sandalen aan hebt. Nadat we onze kano naar de rivier hebben gebracht, lopen we terug richting de anderen.
Nu is het de beurt aan hen en leiden wij ze de kant van de rivier op.
Eenmaal daar aangekomen, kan de tocht eindelijk beginnen.

Ik voorin en gwen achterin. Eerst is het nog een beetje onwennig maar daarna gaat het wel goed. Het is vooral uitkijken voor grote stenen en omgewaaide bomen die midden in de rivier liggen en soms is het ook erg ondiep. Het komt dan ook af en toe voor dat we de kano dan weer de goede kant op moeten slepen om in dieper water te komen. De omgeving is erg mooi met hoge bergen en bossen en een lekker zonnetje!

De nederlandse jongens willen even gaan stoppen bij een stenen strandje zodat ze even kunnen gaan zwemmen. Zij kwamen namelijk gelijk uit de transsiberie express en hadden dus voor drie dagen niet kunnen douchen en aangezien bij Bert ook niet gedoucht kan worden!
We proberen te stoppen bij het strandje maar er staat een erg sterke stroming en aanmeren gaat erg moeilijk dus gwen wil iets te snel uitstappen en plons!! Daar ga ik.
Helemaal zeiknat! Het is zeven uur en de zon is nog redelijk sterk maar toch...
Ik pak haar wel terug! gna, gna! Na deze hilariteit en nadat de jongens gezwommen hebben, gaan we weer verder.

En dan moeten we toch gaan uitzoeken waar we eruit moeten. Dit is toch wel even zoeken!
We zien een strandje maar volgens gwen is dit veel te vroeg. Toch gaan we vederop even kijken.
Ik wacht met nog 4 andere en gwen gaat met Pepijn zoeken of we goed zitten. We worden half leeg gezogen door de muggen want het is natuurlijk al rond 20.00 uur en staan langs de waterkant. We zitten nog niet goed, we moeten nog even verder en dan komen we op een splitsing van 2 rivieren. Wat nu? Bert had hier niks over vertelt.
We besluiten de kano's op de kant te leggen en weer slepen we de kano's door 100-150 meter ruig gebied en zien een aantal gers. We besluiten de kano's op onze hoofd te dragen (net als afrikaanse vrouwen ;) net zo makkelijk en komen bij een aantal gers uit en leggen daar de kanoes neer. Maar geen spoor van Bert!
We besluiten een stukje verder te lopen misschien vinden we hem dan. Het begint namelijk toch wel wat frisser te worden en mijn kleren zijn nog aardig nat en de meeste hebben het ook niet warm. Na 10 minuten lopen nog steeds geen spoor van Bert. Karin (zweeds meisje) had het idee opgevat om een vuurtje te maken. Hout genoeg.
Johan de vriend van Karin had nog lucifers maar die zijn jammer genoeg zeiknat. Dan horen we iets wat op geschreeuw van Bert lijkt. Met z'n allen schreeuwen we keihard: BERT!!!
Geen reactie, wel horen we gelfuit, maar dit zou ent zo goed van de herders van een nabijgelegen ger kunnen zijn. Gwen loopt naar de overkant daar is namelijk een eiland met bomen.
Misschien ziet ze iets.
Dan zien we in de verte rook. Daar zien we Bert, z'n jeep en het russische busje.
Ik schreeuw nog even naar gwen want die is spoorloos verdwenen bij het eilandje.
Maar na enkele minuten komte ze aangehobbeld en zijn we blij dat we niet met z'n allen hoeven te overnachten in de kou.
Nadat Bert zijn frustraties even kwijt moet over ons gebrek aan geografische kennis, gaan we de kano's ophalen.
Het water eruithalen en leeg laten lopen. Op het camp aangekomen doet iedereen snel warme kleding om. Iedereen staat daarna gezellig bij het vuur waar de aardappels gebakken worden, om op te warmen. Bert vertelt ons dat we zo vertrekken geen avond eten voor ons, want daar hadden we niet meer voor betaald. Het is alleen even wachten op de chauffeur die moet namelijk nog wel eten! Rond 21.30 uur zitten we dan eindelijk in de bus.
De 2 nederlandse jongens blijven nog een dag maar het zweedse stel gaat gelijk met ons terug.

Ze hebben nog wat brood en president (kaas) over dus dat hebben we dan als avondeten.
Dit is echter nog een heel karwei omdit klaar te maken en op te eten aangezien het donker is en je helemaal door elkaar geschud wordt door het russische busje. Vergelijk het met dat je een parikson patient bent die een broodje probeert te smeren. Hilariteit ten top. Een diner om niet te vergeten.
Om 12 uur 's nachts komen we dan eindelijk aan bij ons hostel in Ulan Bator. Schone en frisse bedden en vooral een rustige en warme kamer!


Van de kanotocht hebben we helaas geen foto's aangezien we het risico niet wilden lopen onze camera te verliezen.
Dit was ons avontuur in Terelj, morgen schrijven we over onze avonturen tot nu toe hier in UB!

Ecotourismcamp Terelj dag 3

Wederom een koude nacht en ditmaal en beter begin van de dag. Een waterig zonnetje, maar nog steeds veel wind die het koud maakte. Na het ontbijt gingen we weer een stuk wandelen. We wilden graag uitvinden waar de grote rivier heen stroomde en gingen dus op pad naar het oosten om daar het bos in te steken.

Onderweg kwamen we 1 van de heilige bomen tegen. Behangen met gekleurde vlaggetjes. Dat is een gewoonte in mongolie, als iets oud is of om een andere reden heilig moet worden verklaard dan hangen ze er een helleboel (bij voorkeur blauwe) vlaggetjes aan. Als het om een specifieke plek gaat dan leggen ze er een grote stapel stenen neer, prikken een stok in het midden en behangen het dan met vlaggetjes. Dit noemen ze dan een Oovoo. De bedoeling is dat jij bij zo'n Oovoo drie keer met de klok mee er omheen loopt, maar goed, zoveel oovoo's zijn we nog steeds niet tegengekomen.

Maar goed wij gingen dus de bossen in en hoewel er eerst nog een een breed pad liep, hielt deze al snel op. De rivier stroomde voor ons en we wilden nog niet terug, dus volgende we een hertenpad die de stroming van de rivier volgde. Je moet je voorstellen dat hier geen paddestoelen of gekleurde paaltjes staan om je de weg te wijzen, dus het hertenpad was onze enige bewegwijzering samen met de waterige zon en mijn (Gwen) richtings gevoel. Hier kan ik natuurlijk gaan uitwijden over het ontbreken van dat gevoel bij Jessica, maar laat ik lief blijven en dit nou een keer overslaan.

Het pad was geweldig, want ondanks dat je moest bukken voor takken en af en toe moest zoeken naar waar het pad nu was gebleven hadden we prachtig uitzicht over de rivier de berg naast ons en de mooie bossen. Nog beter, het leek volkomen verlaten, of hier nooit geen mensen kwamen. Ik verwachte nog net niet eekhoorntjes te zien rennen en een hert wegschieten in de bossen.

Na een tijd lopen moesten we toch een keer terug en na wat orientatie liepen we weg van de rivier richting de vallei. Dit was wel een opgave want ons pad werd nu gekruist door een brede rivier die we niet gemakkelijk over konden, waardoor we een heel stuk terug moesten lopen voor we een geschikte oversteek hadden gevonden.

Toen we terug kwamen in het open veld riep Jessica. "YES! we survived!" duhhh...

Voor ons liep in de verte, uhm ik denk kraanvogels, maar mijn vogelkennis is nu ook niet zo uitgebreid dat ik er op wil wedden.

Terug in het kamp bleek Bert weer wedergekeerd. Dat was ook gelijk te horen, want in zijn luide mongools foeterde hij zijn personeel uit en riep tegen ns in het nederlands, " ze zijn waardeloos, luie honden." en nog meer, maar dat zal ik je besparen. Met Bert waren twee Zweden meegekomen, Karin en Johan. Ze waren voor 1 dag meegekomen en gingen daarna terug naar huis. Ook had hij Naszek meegenomen met drie paarden, want we wilden toch nog paardrijden?

Prima! na een snelle lunch stegen we op de kleine paarden. Paarden, want waag het niet het een pony te noemen, want dat is een zware belediging. Nu moet ik eerst wat uitleggen. Ten eerste is dit een arm land, dus dure zadels en tuig hebben ze niet. Het hoofdstel is gemaakt van touw met een normaal bit. Hieraan zitten de teugels en 1 ander enkel lang touw. De bedoeling is dat je met 1 hand rijdt en het enkele touw in de vrije hand houdt, deze gebruik je al aandrijving/zweep. Je benen hou je ontspannen, want aandrijven doe je met een 'chu', als in de nies hatsu, maar dan zonder de 'ha'. Het zadel is gemaakt van een paar houten planken met daaraan twee lange touwen die over de buik van het paard gaan. Over de houtenplanken zit een dun soort kussen met daarover een dun stukje leer. Het zadel is niet gemaakt op gemak, maar puur om te kunnen zitten.

Naszek onze gerimpelde begeleider reed net zo soepel als een 18 jarige puber en dreef met zijn paard ook regelmatig ons naar voren. Toen we de eerste rivieren over waren gestoken liet hij de paarden stevig doordraven. Dat is geen sukkeldraf zoals de nederlandse volbloed, maar echt zo snel dat je denkt dat het dier elk moment in galop springt. Ontspannen is hierbij het sleutelwoord, want dan voel je ook het minst het houten zadel.

Maar al snel vergeet je dat alles, we hadden om 3 uur gevraagd en zouden naar een uitkijkpost gaan. Wat we zagen was geweldig. Prachtige rotsformaties die uit de groene bergen omhoog staken, prachtige bossen waar we in hoog tempo doorheen draafde en hoge bergen. Ook werd het al veel warmer, niet alleen door het rijden, maar ook door de wind die ging liggen. Dus al snel konden we alle truien en vesten uittrekken.

Na 1,5 uur stopten we op een richel en Naszek wees naar de rotsen. We gingen klimmen.
De steile beklimming was na al onze hikes geen uitdaging meer. Naszel maakte ondertusse gebruik van de stop om ons biologie les te geven. Hij plukte bloemen noemde de mongoolse naam en vertelde vervolgens met zijn handen wat hun geneeskundige eigenschappen waren. Die bloem was goed voor de stoelgang, die paddenstoel was tegen bloedingen en een andere bloemetje was weer tegen... uhm.. Ik ben het alweer vergeten.

Boven was het uitzicht geweldig! Je kon de lege en ongeschonde vallei bekijken. Je gedachten konden alleen denken, zo moet het ooit eens op veel meer plekken in de wereld zijn geweest, prachtig en leeg.

De rust was welkom en na wat drinken en nog meer praat moesten we verder. Verder over de heuvels, bergkammen en door de bossen. Hoewel de beklimmingen steil waren voor de paarden en we op vlakke stukken stevig draafden lieten de paarden geen druppeltje zweet zien. De stevige klein paardjes liepen of ze nog 3 uur door konden lopen.

Als we wat rustiger liepen wilde Naszek meer van ons weten. Plots wees hij op zichzelf en zei "Mongol" en nog iets toen wees hij naar mij. "Holland" vervolgens wees hij weer op zichzelf en zei weer iets en begon te zingen. Ik vermoede het volkslied. Daarna wees hij weer op mij en zei weer " Holland." Oeps, nu moest ik dus het nederlands volkslied zingen, wist ik eigenlijk nog wel hoe het ging?

Gelukkig kwam het er allemaal goed uit, misschien een woordje fout, maar niet slecht en een groots applaus volgde. Naszek was tevreden en met een knik van zijn hoofd zette hij zijn paard weer in draf.

Terug in het kamp, waren we gesloopt. Alles deed zeer, we konden niet meer lopen en we vermoede dat we beide morgen vreselijk veel spierpijn zouden hebben. Tot mijn grote schrik merkte ik een brandend gevoel op mijn voorhoofd.
"Jess, is mijn gezicht rood?"
Jessica keek verbaasd op en begon te lachen. "Je bent knalrood!"

Verdorie! Doordat ik een hoofddoekje had gedragen was mijn gezicht de hele tijd aan de zon blootgesteld en was ik gloeiend verbrand. Ik kon niet eens mijn gezicht aanraken zonder ineen te krimpen van de pijn. Na met pijn en moeite de after sun te hebben aangebracht voelde het of iemand een nieuwe dimensie aan pijnlijkheid had aangebracht.

Die avond hadden we wederom biefstuk met aardappels en na gezelige gesprekken met Johan en Karin sloegen we aan het 31e (kaarten). Toen de kou terugkeerden vervolgde we het spel in onze ger met een vers aangestoken kachel.

Het was gezellig en voor we het wisten was het al weer tijd om te gaan slapen. Tofu had onze tent weer gevonden en lag al weer onder het bed.

De wind was gaan liggen dus misschien was het vanacht iets minder koud.

Morgen dag 4 en de laatste dag van Terelj.