Nieuws uit de natuur

Bergbeklimmen

Woensdag was het een warme dag. Rond de 35 graden, maar we hadden toch besloten om te gaan hiken. Bus 7 nemen naar de rand van de stad, net als gister toen we naar het Zaisan Memorial gingen. We stapte bij het eindpunt uit. Bij een bouwput, maar na 10 minuutjes lopen kwamen we uit bij een paar bergen met bossen. Jeeh! De trip kon beginnen.

Het plan was een berg te beklimmen, voor de lol, maar ook als training voor onze tweeweekse Mount Everest trekking begin oktober in Nepal.

Het begin was nog wel te doen. Het was niet zo stijl en bomen voor voldoende schaduw. Na een halfuurtje toch even gaan zitten om een boterhammetje te eten. Mjammie...

Maar dan toch echt verder. Het werd alsmaar stijler. Zo stijl dat we uiteindelijk moesten zigzaggen om nog omhoog te komen.
We hadden sowieso afgesproken om het langzaam aan te doen, in verband met het hoogte verschil. Ulan Bator lag namelijk op 1350 meter en de top van de berg op ongeveer 2000 meter. We wilden niet hebben dat we ergens last van zouden krijgen, dus spraken we af om elkaar te melden als het niet meer ging.

Dus na een aantal uitpuf pauzes bereikten we de eerste top. Erg mooi uitzicht over Ulan Bator. We gingen snel verder, want de zon was erg sterk en we wilden het risico niet lopen om levend te verbranden. We kwamen ook veel rotspartijen tegen opweg naar de absolute top. We hadden gelukkig een klein pad gevonden dat wat makkelijker liep en minder stijl was. Wederom was het een erg mooi uitzicht. Prachtige bergen en roofvogels boven ons, die zweefden op de luchtstromen. Wat is mongolie toch mooi!

Maar ja we moesten ook nog naar beneden! We gingen met het kleine pad voor een gedeelte naar beneden maar het pad ging om de berg heen, zodat we het pad niet geheel konden volgen.
Via de berg toch naar beneden, heel stijl maar met de zigzag tehcniek was het te doen.

Eenmaal beneden was het gewoon 6 uur later en waren we totaal uitgeput maar wel voldaan!

Paardrijden

Gister zouden we eigenlijk gaan paardrijden maar omdat Gwen en ik een beetje "stressed out" waren door de visumaanvraag van vandaag, hadden we besloten om dit naar vandaag te verplaatsen. Om 13.00 uur zouden we opgehaald worden. 13.00 uur werd 13.30 uur. Je kent het wel "mongoolse tijd!" Dus wij nog even bellen! Ze zou er over 10 minuutjes zijn.

Daarna naar het 'stepperiders' gercamp gereden. We kwamen daar om 15.30 uur aan. Wat later dan verwacht, maar ach. Toch voor de zekerheid maar even gezegd dat we maar een paar uurtjes gingen rijden, want om 19.00 uur moesten we terug zijn in Ulan Bator.

Oh, oh dat was niet helemaal duidelijk, maar dat kon geregeld worden. Dna zouden we maar een korte rit doen.

Om 15.45 uur zaten we dan op de paarden. We waren niet de enige er ging ook een ander meisje uit zweden mee. Een journaliste die een stuk wilde schrijven over mongolie en dan vooral over de speciale Takhi paarden ook wel in Nederland bekend als Przewalski paarden.\

De tocht duurde anderhalf uur maar was adembenemend mooi met vele vergezichten en af en toe een diepe afgrond waar de paarden met gemak langs liepen.

Na anderhalf uur kwamen we voldaan terug. We moesten nog even wachten op onze lift richting naar Ulan Bator. Deze kwam om 18.30 uur en precies binnen een halfuur waren we weer in Ulan Bator dankzij de stuurmans kunsten van onze gids. Net op tijd voor onze afspraak met de Nederlanders waar we de komende zes dagen een trip mee gaan maken. Morgen het echte werk!

De komende vijf dagen zullen wij dus niet bloggen. Even geduld dus voor nieuwe avonturen.

Speciaal voor Marcel hebben we nog een toegift: Wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen, wezen.