Strijd in de stad

We zijn momenteel in Calcutta. Een erg leuke stad. Aangekomen met de trein vanuit Silguri. Eindelijk weer eens een stad na de vele dagen platteland. We hadden er zin in.

Geiten in de stad
We nemen de nachttrein van Silguri naar Calcutta. Na een hobbelige nacht en weinig slapen komen we de volgende dag aan in Calcutta (tegenwoordig wel genoemd Kolkata). We komen aan in het station en worden verwelkomt in de "madness". Schreeuwende taxichauffeurs, verkopers die van alles van ons willen. We zijn toch wel een beetje overweldigd, ondanks dat we aardig wat gewend zijn, maar we hebben onderzoek gedaan. In Silguri hadden we in ieder geval genoeg tijd om de lonely planet door te spitten naar mogelijke hotels. We nemen een Auto rickshaw (Tempu of tuk tuk worden ze ook wel genoemd) richting Sudderstreet. Het toeristische gedeelte met veel hotels. Na er een paar bekeken te hebben besluiten we voor het "Jaapon Hotel" te gaan. Redelijk schoon en een warme douche!!Waar gwen uitermate blij mee is na twee weken koud douchen.
We gaan douchen en dan is het tijd om de stad in te trekken. We gaan naar "Maidan" dit is een groot veld en daarbij ligt ook "Fort William". Engels? Ja, engels. India is namelijk voor lange tijd bezet geweest door de britten, vandaar. We lopen langs de velden, midden in de stad en wat zie je dan?
Kuddes geiten en paarden die gewoon rondlopen op straat en in het park. We zijn allebei toch wel een beetje verbaast. Het is logisch dat je dit in een klein dorpje kan tegenkomen maar een grote stad?
We lopen ook nog langs Fort William maar daar is weinig van te zien want er staat nu een grote muur voor en wordt nu vooral gebruikt als militaire basis.
'S-avonds zijn we nog wat gaan eten en we hadden het maffe idee opgevat om te gaan bowlen. Dus wij naar de bowlingbaan. Is die gesloten! Mmmm....beetje jammer maar ja niks aan te doen dan maar terug naar de hotelkamer.

Een verzoeknummer
Eerst even uitslapen en ontbijten zodat we er 2e dag weer hard tegenaan gaan. Vandaag is de planning om naar het "BBD Bagh" gebied te gaan. In deze buurt staan nog veel oude gebouwen uit de tijd van de engelse koningin Victoria. Het High Court ziet er dan ook als een soort kasteel uit en soms heb je dan ook het gevoel alsof je in een stad als rome loopt. We gaan ook naar de St. John Church. Hier speelt een oude indiaanse man (Johnny) de piano. We raken met hem aan de praat en hij wil het orgel wel even demonstreren. Er wordt een nummer op het orgel gespeelt. Heel erg indrukwekkend want ondanks dat het een heel oud orgel is komt er een fantastisch geluid uit. Alsof Queen Victoria de kerk elk moment kon binnenlopen en we waren de enige drie in de kerk. Daarna zijn we richting onze lunch gelopen en kwamen we ook nog langs de krottenwijken. Mensen die gewoon langs de weg leven zonder een dak boven hun hoofd of misschien wat ijzer als dak, sommige hebben zelfs hun huis IN een berg afval gemaakt. Je ziet armoede heel veel hier in India. Mensen die bedelen, of door afval en langs straten slenteren opzoek naar iets om te eten, maar ja, je helpt ze niet met 1 of 2 rupees. Er zijn gewoon te veel mensen om te helpen. Erg indrukwekkend allemaal. Het gaat je niet in je koude kleren zitten. Later hoorden we dat er geschat wordt dat er 130 miljoen!! Indiers in extreme armoede leven, ongelooflijk!

Maar weer even wat anders....
We zijn na onze lunch naar het Nadan cinemacomplex gegaan. Hier wordt namelijk het Kolkata Filmfestival gehouden.
In eerste instantie dachten we alleen aan hindi films maar dit bleek helemaal niet waar te zijn. Geen enkele hindi en alleen maar internationale films, zoals uit:Frankrijk, Canada, Japan en zelfs Nederland. We gingen naar de ticketcounter maar we moesten de volgende dag om 14.00 uur terugkomen, jammer genoeg.
Daarna zijn we doorgegaan naar het Victoria Memorial. Zoals het al luidt geeerd aan Queen Victoria. We gingen in de namiddag zodat je mooi licht had. Eenmaal binnen waren we allebei met stomheid geslagen. Wauw!! Het was echt supermooi. Koepels die echt zo hoog en mooi beschilderd waren dat je er een stijve nek van kreeg om alles te bewonderen. Het leek net op een museum. Er werden ook schilderijen uit de jaren 1600 tot 1940 getoond. Het leken wel rembrandt schilderijen en ook een collectie schetsen. Daarna hebben we buiten nog een aantal mooie foto's gemaakt met de ondergaande zon. Het avondeten was weer een avontuur, want we hadden een eettentje gezien, maar hadden een afslag gemist, hierdoor bleken we uiteindelijkheel ergens ander te zijn. Gelukkig hadden we nog wel een goed uitziernd restaurant gezien odnerweg Sugar en spice en we hebben daar heerlijk gegeten. Nog beter was hun sugar afdeling. Prachtige chocolade producten en daar moesten we natuurlijk even van proeven. Na het eten wilden we nog naar de licht en geluidsshow bij het memorial, maar helaas ging deze niet door in verband met technische redenen.

Kali tempel
De 3e en laatste dag. We wilden vandaag naar het noorden van de stad gaan. Hier zou een hele mooie tempel staan. We moesten eerst met metro naar het noorden. Dat ging allemaal goed. Nu nog een taxi vinden. Een aardige indische man schoot ons te hulp. Hij had ons in de metro al verwezen naar de uitgang en ging toevallig dezelfde kant op dus we konden de taxi delen. Het voordeel met indische mensen reizen is het voordeel dat je niet opgelicht wordt. Je bent blank dus dan denken veel mensen al gelijk dat je rijk bent. Af en toe voelen we ons dan hier in India een soort van lopend dollarteken.
Maar we konden dus goedkoop met de taxi en deze aardige meneer wees ons ook naar de rickshaw's waar we een eerlijke prijs voor kregen. Finally, gerechtigheid!
Aangekomen bij de tempel moesten we onze schoenen uittrekken. Normaal gesproken is dat niet zo'n probleem, maar India is een van de vieste landen die we tot nu toe hebben meegemaakt, dus we sprongen niet van vreugde op, vooral Gwen liep op eieren en klaagde behoorlijk. De tempel was erg mooi. Het was ook de tempel waar Shri Hara Krishna gemediteerd had. Opvallend was dat er ook veel apen waren. Wat nog verbazingwekkender was dat deze apen gewoon door iedereen gevoerd werden want net als de koe is ook de aap heilig in India. Daarna zijn we weer terug gegaan. Nu zonder reddende Indier, werden er behoorlijke prijzen geeist. Uiteindelijk was een riksja rijder zo vriendelijk om ons een bus te wijzen waar we uiteindelijk voor bijna niets mee konden.
Na de lunch gingen we weer naar het Nadan Cinemacomplex om te kijken of we kaarten konden bemachtigen voor 1 van de films van het filmfestival. Het was heel erg groot opgezet met allemaal verschillende standjes en heel veel politie. Er stond een hele lange rij maar die bleek voor de free passes te zijn. Misschien wel 100 meter. Die gok wouden we niet wagen. Na een kwartiertje werden we geholpen en konden we kaartjes voor 70 rupees (1,40 euro) krijgen en dat waren gewoon de duurste kaartjes. Om 15.15 uur begon de film. Het was een Noord Koreaanse film genaamd "Breath". Ondanks dat het een erg goede film was moesten we onze camera's wel afgeven want zo'n film wordt vaak voor de eerste keer getoond.
Wat ik wel verbazingwekkend vond: dat er geen eten of drinken in de bioscoop geconsumeerd mocht worden. Een film zonder popcorn kan toch niet?? (Gwen is het daar trouwens nie mee eens, haar opinie "popcorn verslaafd")

Treinen
'S-avonds om 20.00 uur zou onze trein vertrekken. We waren vroeg vertrokken in verband met de spits en kwamen in de trein, naast een aardige indische vrouw en meneer te zitten die maar 2 uur hoefden te treinen. De man vond het allemaal maar erg interresant. Twee meiden die aan een grote reis bezig zijn. Hij was dan ook niet stil te krijgen want hij wou van alles weten. Van politiek tot onderwijs van familie tot geloof. Hoe is het onderwijssysteem? Hoe zit het als je gehandicapt bent? Hoe zit het als je werkloos bent? Hoeveel partijen heeft het parlement? Hoe zit het met je familie? Zijn jullie gelovig? Dat we geen geloof hadden daar keek die toch wel een beetje van op.
Ondanks de vele vragen een hele aardige man en je leert dan ook weer veel van India. Zoals de politie. Daar moet je niks mee te maken hebben en dat vooral het grootste probleem is: Afval. Overal ligt afval. Na deze boeiende gesprekken gingen hun de trein uit en wij gingen slapen want de volgende dag zouden we aankomen in Varanasi. De stad van de doden, maar daar later meer over.