Welcome to India

India! My God! (or gods) we zijn er! Na al heel wat te hebben gezien van een groot stuk Azie, zijn we dan nu eindelijk in dat mysterieuze land aangekomen. Bekend van de Taj Mahal en de kleding industrie. Van de armoede en de kinderarbeid. Van het rituele baden in de Ganges en het verbranden van de lijken bij dezelfde rivier.

Bye bye Nepal

Eerst moesten we natuurlijk Nepal uit en dat had ook nog een andere bijwerking, want Marcel ging namelijk niet mee. Nadat we weer een maand herenigd waren, moesten we wederom afscheid nemen van elkaar, gelukkig deze keer maar voor een maand, dus lang niet zo erg als de vorige keer, maar ik kon het niet helpen dat ik toch moest huilen toen we in de Tempu naar beneden crosten met onze bagage dicht tegen ons aan. Ik miste hem gelijk al. Maar een lange busreis en een grensovergang stond ons nog te wachten en nadat we moesten rennen om in de bus naar de grens te kunnen springen, konden we +/- 3 uur relaxen. We hadden geluk, plaatsen bij de deur dus volop beenruimte. Bij de grens pakten we gelijk maar een riksja. Volgens Marcel was het namelijk toch best ver van Nepal naar het India immigration office aan de andere kant en met zware tassen en 25 graden, ga je toch liever niet lopen. Nadat we uitgecheckt waren en onze stempels van Nepal hadden gehad, reden we een beetje onhandig gepropt in de te kleine riksja en met onze rugzakken balancerend op onze voeten over de lange brug. Bij India liep het heel soepel. De douane was aardig en behulpzaam en binnen 10 minuten waren we weer buiten met een stempel en een glimlach. We waren in India, volgende bestemming Siliguri.

Eerst 5 minuten naar de bus lopen en terwijl we haastig door de bus conducteur naar binnen gehaald vertrok de bus al bijna weer. Al snel volgenden nog meer mensen met grote pakketen, kleding, sjaals en dekens. Er was bijna meer bagage dan mensen in de bus en door de smalle bankjes zatten Jess en ik apart wardoor er al snel een Indier naast ons plaats nam. Gelukkig dat die mensen niet dik zijn...

Al in een uur waren we in Siliguri en konden we op zoek naar een hotel. Die was ook snel gevonden, want die zijn er elke 100 meter in de hoofdstraat. Verder is hier dan ook wenig te beleven. Het is echt een stopplaats voor mensen die van de grens komen of naar het noorden of zuiden gaan. Wij wilden naar Varanassi (dat is die plek met de beroemde ganges etc.) en dat ligt in het zuiden, maar dan moesten we wel treinkaartjes gaan regelen.

Wachten op zijn indisch.

Het was zondag en wat we voor onmogelijk hadden gehouden in Nepal, was hier maar al te waar. Alles was dicht. Zelfs de kleine buurtsupermarktjes waren voor een groot deel gesloten. En ook het ticketkantoor in Siliguri was gesloten, dus dachten we, dan maar rechtstreeks op het station gaan halen. Met een riksja konden we voor 50 rupie (ja ook hier de rupie maar dan Indisch) dat is ongeveer 90 cent, konden we naar het station. Volgens de lonely planet was het een rit van 35 minuten en dat klopte ook nog. We reden door kleine en grote straten en konden zo mooi de omgeving bekijken. Onderweg zagen we zelfs nog een arbeidsbureau met wel een bijzondere specialiteit, namelijk 'Mariage counceling', oftewel huwelijks bemiddelaar. Krijg een baan en een vrouw erbij!

Eenmaal bij het station werden we steeds naar een ander loket verwezen. We moesten eerst namelijk weten welke trein we wilden, toen moesten we naar een ander loket om te reserveren, maar die wilden ons niet helpen. We moesten naar buiten, daar was een ander loket, maar die was net weer dicht. Dan maar kijken of iemand ons kon helpen en we vonden een internet cafe. Daar konden we de website nakijken, maar verder konden we er ook niet wijs uit worden. Na nog meer heen en weer geloop, bleek dat het gewoon vandaag niet ging lukken. Dan maar morgen om half acht wachten bij het kantoor in Siliguri.

Daar stond al een kleine rij toen we aankwamen de volgende morgen. 10 minuten voor 8 gingen de luiken open en renden alle Indiers naar binnen. Ellebogen en grove woorden werden niet geschuwd bij het bemachtiging van een plaats in de rij. Er moest zelfs gewapende agenten bijkomen om een onruststoker de jas uit te vegen en achteraan te plaatsen. Zelf bekeken we het tafereel gelaten, we hadden gekkere dingen meegemaakt. Een Australies echtpaar voor ons legden uit hoe het werkte. We moesten een briefje invullen met de trein die we wilden, waarheen en welke dag, welke klasse en onze namen, leeftijd en sexe. Terwijl hun in overleg gingen met de loket dame, hoorden we al dat de trein die we wilden hebben, naar Patna niet beschikbaar was, maar wel een trein vlakbij Varanassi was mogelijk. Na nog wat gepraat kregen ze hun tickets. Een Indier drong voor en propte zijn briefje onder het raam, ik probeerde hem nog weg te duwen maar hij wilde niet, gelukkig trok de Australiaanse dame aan zijn arm en duwde hem grof opzij. "They were here first!" Gelaten keek de man toe hoe ik mijn briefje inleverde.
"The same as them please!" ik wees naar de Australieers.

"Sorry thats not possible"

"Why not? Is it full?"

"No, they are senior, so they get a special train, you are 26 so you cannot get those tickets."

Stomverbaasd staren Jess en ik elkaar aan. De eerder Indier maakt handig gebruik van onze verwarring en steekt opnieuw zijn briefje onder het raam door. De dame helpt hem met zijn ticket en dat geeft Jess en mij tijd voor overleg.

Nadat ze klaar was met zijn tickets vragen we, "What about Patna." Dat was ons oorspronkelijke plan, mogelijk was daar nog plek. Na wat getik op de Pc zegt ze met een zucht. "No sorry, there is waiting list, it is not possible to book there for the coming week."

Een week!!! We zouden een week vastzitten in een stad waar werkelijk niets te beleven viel! Gelukkig hadden we een noodplan voorbereid. "How about Calcutta?"

Ja, daar was nog volop plek, niet meer die dag, maar de volgende was volop ruimte. We moesten nog wel een formulier invullen.

Terwijl ik haastig onze namen neerpen, beginnen de mannen achter ons te klagen. "we are waiting, let someone go first" "Fill out your form over there!" Ondertussen proberen mannen hun formulieren langs me te wurmen, maar ditmaal ben ik voorbereid. Ik ruk zijn arm weg en geef hem mijn booste blik. "I was here first and the lady is helping me!" roep ik kwaad. Verder nergeer ik het gepor achter me en de roepende mannen. Zo doe je dat in India.

Uiteindelijk zijn we een hoop rupies lichter maar 2 kaartjes rijker. 1 naar Calcutta voor de 11de en 1 naar Varannasi op de 14de. Beide nachttreinen met slaapplekken. Zo zie je maar weer dat je niet teveel moet plannen, want zo dachten we eerst naar Varanassi te gaan en nu gaan we plots Calcutta bezoeken.

De rest

De rest van de dag hebben we een beetje door de stad gestruind. Veel was er niet te zien, we zijn beiden blij dat we weer kunnen vertrekken. Ik ben benieuwd naar Calcutta, wat zullen we daar weer zien. Wel werden we gisteravond nog even verrast in het restaurant. Een kleine jongen van niet ouder dan 12 ruimde onze tafel af. Kinderarbeid is nog steeds een feit in India, dat is best wel slikken. Gelukkig zag deze jongen er gezond uit en werkt hij niet in een fabriek, maar het blijft toch raar en het voelt slecht om die jongen te zien werken. Ik ben benieuwd wat India ons nog meer gaat brengen.