Ecotourismcamp Terelj Dag 2

De nacht van dag 1 op dag 2 begon onrustig, onweer wat eerder in de verte was geweest kwam dichterbij en de klappen van de donder schudde door de tent. Gwen werd er wakker van (ook van de kou en lag te rillen in bed (van kou of van angst, dat werd niet helemaal duidelijk) Toen ze ook nog geritsel onder haar bed hoorde greep ze de zaklataarn en ontdekte een kleine goudgele bontbal, keurig opgerold en diep in slaap onder haar bed. 1 van de pups, die wij hadden omgedoopt tot 'Tofu' had de beschutting van onze ger opgezocht voor de nacht. Hoewel de deur dicht was, had ze zich door het hekwerk en onder het tentzeil door gewurmt om te genieten van de droge plek in de ger. Een onrustig nacht bleef het, maar uiteindelijk werd het licht en konden we genieten van een nieuwe, het zij wat regenachtige, dag in Terelj.

De volgende dag werden we wel weer vroeg wakker. Ik voelde me niet zo lekker dus het ontbijt van mij was niet uitgebreid. Een kleine boterham met jam.
Maar daarna ging het toch iets beter en was het plan opgevat om vandaag de berg te beklimmen.
Rugzak, fototoestel en regenjack mee, want het zag er toch een beetje bewolkt uit.
Daar gingen we dan. Het eerste gedeelte van de berg viel op zich wel mee, dit was nog redelijk vlak en af en toe een koe in de weg. Daarna werd het toch wat ruiger en je merkte dit ook wel aan het hoogte verschil. Je was sneller buiten adem en rotsen en stenen overal. Je moest erg goed uitkijken waar je stapte maar het ging allemaal goed. Maar we gaven niet op, we zouden en moesten de top halen. Ondanks de bewolking hadden we geen last van regen, soms begon zelfs nog even de zon te schijnen. Bijna bij de top had ik toch een beetje last van misselijkheid dus gwen maakte het laatste stukje af. Gwen dacht dat het aan de andere kant vooral bestond uit bomen.
Maar helaas, de andere kant zag er precies hetzelfde uit. Maar het uitzicht was fenomenaal. Je had uitzicht over de hele vallei met bergen en bossen en in het dal in het miniscuul ons ger camp.

Daarna de rit naar beneden dat was helemaal goed uitkijken. Vooral uitkijken voor loszittende stenen. Na een tijdje hadden we echter een klein pad gevonden dat waarschijnlijk door misschien een herder of iemand anders gebruikt werd. Na ongeveer een 1 uur waren we weer beneden. En erg trots op onze prestatie.
Na een korte rust zijn we gaan lunchen en ben ik nog even gaan liggen, omdat ik me toch nog niet helemaal lekker voelde. Rond een uur of 15.00 uur zijn we een klein rondje bij de rivier gaan lopen wat wederom erg mooi en adem benememd was. Wel genoeg muggen maar ach die nemen we er op de koop toe! Kleine riviertjes staken we over door te balanceren op uitstekende stenen. Wat uiteraard ook soms niet helemaal lukte en zo weer een hoop hilariteit opleverde. Helaas kwamen we uiteindelijk bij een grotere rivier en daar konden we toch echt niet over heen, dus moesten we weer terug naar ons camp.
Nadat we terug waren werd het toch wel erg koud. We trokken ons terug in de ger en ook begon het hard te waaien en te regenen. We zaten toch een beetje te verkleunen.
Maar er was een oplossing. De jongen die op het ecotourismcamp werkte bood aan om een vuurtje te maken. De kachel werd tevoorschijn gehaald en het vuur werd aangestoken en al snel werd het lekker warm bij ons in de ger. Zo warm dat we al snel lagen kleding af konden stropen.
Het avondeten was ook erg lekker en werd voor vandaag in de ger geserveerd. Spaghetti!
De rest van de avond bestond vooral uit kaartspelletjes en lezen. Maar dat was erg comfortabel in de warme ger. Natuurlijk vond Tofu onze ger ook wel lekker warm en kroop hij al snel naar binnen om in slaap te vallen op Jessica haar rugzak. Hij was zowaar erg beledigd dat hij eraf moest toen we wilden slapen en begon luidkeels te piepen in zijn beklach.
Ditmaal voorbereid op de kou kropen we met meer kleding en nog een paar extra lagen ons bed in. Hopende dat we vanavond warmer zouden blijven. De kachel kon nog een uurtje branden, maar toen waren wij toch echt overgeleverd aan de kou van de nacht.

Dag 3 kun je morgen lezen!

Ecotourismcamp Terelj Dag 1

Dag 1 (Zaterdag):

We hadden er zin in. De drukke stad inruilen voor een stukje natuur, maar voordat het zover was hadden we afgesproken dat we Bert zaterdagochtend eerst zouden bellen. Dan kon hij kijken of hij ons op kon halen en brengen naar Terelj. We probeerden al vanaf 8 uur hem te bereiken, maar kregen steeds de melding "this phonenumber is shut down".

Om kwart over negen besloten we daarom een rondje te lopen en het over een halfuurtje te proberen. Toen we terug kwamen, vonden we Bert in het trappenhuis.

Hij had zijn telefoon gister in een taxi verloren en had ons dus niet kunnen bereiken en wij hem niet. Zoals hij dat mooi vertelde: "Als mohammed niet naar de berg komt, komt de berg wel naar mohammed".

Hij moest nog even wat boodschappen doen en dan zou hij ons samen met zijn chauffeur over een uurtje oppikken.

Een uurtje later stonden we te wachten en onze backpacks werden in de auto geladen, maar Bert had nog geen boodschappen gedaan. Er waren allemaal dingen tussen gekomen, druk druk druk!

Dus een paar tussenstops voor onder andere het vlees, brood en groenten.

Ondertussen hoorde we van de chauffeur dat Bert een echte Nederlander was, door al zijn inkopen zo goedkoop mogelijk in te slaan. hij wist precies waar hij het goedkoopst kon tanken, brood kopen en vlees kon halen.

Onderweg vertelde Bert dat hij 1 van de weinigen is, die echte goudse kaas maakt in Mongolie, in Ulan Bator is hier veel vraag naar en hij kwam dus ook om in het werk. Druk, druk, druk! Toevallig hadden we de vorige dag, hier nog een discussie over. Heb je dan geen koe nodig uit Gouda? ;-)

Aangekomen bij de ingang van het nationale park, keken we onze ogen uit. We zagen groene heuvels, rotspartijen en bossen met hier en daar een ger camp. Dit was het tegenovergestelde wat we gewend waren van Ulan Bator. Haast geen auto's maar paarden waren hier het vervoermiddel. De hekken stonden om de Ger camps en niet om de koeien heen!

Omdat Bert hier dagelijks langs komt mogen wij voor de helft van de prijs naarbinnen. 1.500 tureg in plaats van 3000 tureg (1,5 dollar i.p.v. 3 dollar).

Terwijl we door het park reden, werden onze ogen nog groter, zo prachtig was de omgeving. Het enige nadeel, we waren niet de enige. Bij de grote Ovoo (rotsen met blauwe vlaggen=heilig) en de turtle rock (enrome rots lijkt op schildpad) was het zo druk dat ew snel verder moesten. :-(

Daarna werd er van auto geruild. De sedan werd verruild voor een jeep die bijna van ellende uit elkaar viel. Kapotte lampen, peipende wielen, kapotte bekleding, deuken en krassen, een weigerende motor tot 4 x toe en vermoedelijk nog meer, maar hij reed (uiteindelijk) en daar ging het om.

Groot nadeel, het stikte van de vliegjes (geen 100 maar misschien wel 1000 kleine vliegjes) aangetrokken door het hondenvoer dat hij een paar dagen geleden in de jeep had laten liggen (slachtafval wat Bert in Ulan Bator had gekocht, hmm jammie!).

De jeep moest door aardig ruig land, heuvel op en heuvel af, greppel in en greppel uit, en een aantal rivieren waardoor we aardig door elkaar werden geschud. (schudden voor gebruik) Na 30 minuten van ramptoerisme, rond zwaaiende ledematen en mensen die elkaar grepen voor houvast kwamen er honden luid blaffend aangerend, die emt veel enthousiasme door Bert werden begroet. We waren er en nog belangrijker, we leefde nog!

Het ecotourism camp stelde niet heel veel voor. Een klein houten huisje, drie gers en een hurktoilet met een gietertje waarmee je door kon spoelen.

Een douche was er niet maar je kon je natuurlijk altijd douchen in de rivier, Bert wist nog wel een goede plek waar het water tot je middel kwam. Daarbij vergat hij wel te vermelden dat het ook ongeveer 15 graden celcius was...brrr..

Nadat we onze ger kregen toegewezen, vroeg hij of we vanavond trek hadden in een biefstuk met gebakken aardappeltjes met sla. Daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen!

Maar eerst werd er voor ons lunch gemaakt. Brood met de kaas van Bert en komkommer en tomaat en als je wilde was er ook nog jam. als toetje werd er Yoghurt geserveerd.. naja yoghurt.. beoordeel zelf de foto. We moesten beiden erg lachen, maar als een nederlander je verteld dat het yoghurt is, dan geloof je dat. We namen beide een bakje en met een hoop suiker en een beetje jam was het toch nog best lekker. (erg zuur, dus suiker was wel nodig)

Nadat we ons geinstalleerd hadden in de ger, zijn we een stukje wezen lopen richting 1 van de riviertjes. We hadden onze sandalen aan, zodat we toch enkele riviertjes konden oversteken.

De natuur hier was erg mooi. Snelstromende riviertjes met veel bomen en hoge bergen en overal kwam je de paarden en koeien tegen.

Nadat we een uurtje gewandeld hadden, zijn we weer terug gegaan naar het camp.

Ons plan was om na het eten naar de top van de berg te lopen, dit was volgens Bert namelijk ongeveer drie kwartier lopen.

Het eten kwam echter wat later dan verwacht, dit werd namelijk rond kwart voor 8. Het begon al wat donkerder en kouder te worden, dus voor eerst tijdens onze trip haalde we onze truien tevoorschijn. We zijn nog wel een klein stukje wezen lopen na het eten, maar waren al weer vroeg terug.

We waren nog even van plan om nog een kaartspelletje te doen, maar doordat het al bijna donker was ging dat wat moeilijk. Daarop hebben wij een aantal kaarsjes aangestoken. Dit was wel een uitdaging want hoe laat je een kaars staan zonder kaarshouder? (Zie foto). Daarna zijn we onder onze warme dekens gekropen. Het was namelijk niet erg warm in de ger en gedurende de nacht werd het nog kouder.

Morgen Dag 2 van Terelj!

Toevallig?

Onze reis lijkt bijna wel aan elkaar te hangen van kleine toevalligheden.

Gister dachten we rustig en op tijd te gaan slapen, we hadden gegeten en we zouden nog een kop thee doen en ons bedje in kruipen.

Maar toen ik mijn was ging ophalen bij de vrouw van ons Guesthouse werd mij gevraagd of wij geen interesse hadden om mee te gaan naar een mongoolse zanger die vlakbij optrad.

O.k. Grappig. Waarom ook niet. Voor 3000 tureg (1,5 euro) mochten we de zanger aanschouwen. Eerst moest er echter worden ingedronken.

Een fles echte chingis Vodka werd op tafel gezet en als nette gasten mocht dat niet worden geweigerd. Mocht het koud zijn in Mongolie in de winter, dan helpt die goedje prima. En ook tegen bacterien die het op je tanden hebben gemunt.

Om half 11 vertrokken we, eerst werd er een gelegenheids taxi (mensen die wat bijverdienen door anderen te taxi-en) aangehouden. De zoon van een neef van Nassan (onze gastvrouw) ging ook mee en dus met vier man en een chauffeur crosten we over de straten van Ulaan Bator. De man, een gerimpeld exemplaar, moest met een klein lampje op zijn kmteller schijnen om te bepalen wat de kosten zouden zijn. (1500 tureg) Daarna een trap op en de zaal in.

Felle discolampen draaiden over een ouderwetse dansvloer. Langs de kant stonden meerdere tafels en mooie stoelen. Personeel liep in rode jasjes om drankjes te verzorgen.

We waren vroeg en het was nog rustig, maar al snel stapte een man op het podium die speciaal voor iemand de jarig was twee nummers ging zingen. De dames waarvoor het bestemd was gingen uit hun dak en sprongen op de dansvloer voor een potje stijldansen.

Daarna werd er luid geroepen " Disco!" en nog meer mensen begaven zich op de vloer. De dames dansten of het al 2 uur in de nacht was en gingen helemaal los. Samen in een kring liepen ze op elkaar om vervolgens langs elkaar te dansen met af en toe een duw van de heupen. al snel wilden wij ook wel dansen en onmiddelijk werden wij in de kring en bij hun gedans betrokken.

Een wat oudere dame liep eerst op jessica en vervolgens op mij af en probeerde met ons te dansen. Eerst begrepen we niet goed wat nu de bedoeling was, maar al snel deden wij vrolijk mee.

Nu kwamen er ook wat heren bij staan. hoewel in het begin nog wat verlegen, al snel danste iedereen met iedereen.

Toen kwam de beroemde mongoolse zanger, zoals Nassan hem noemde. hij was volgens haar erg populair, maar dat was aan de drukte niet te zien. 50 man waren er precies geteld. Wow wat een fans!

De man zong leuk en daarna werd de disco weer ingezet. Toen we nog een keer de dansvloer opgingen voor we naar huis zouden gaan, werden de mannen blijkbaar nog nieuwsgieriger, want voor wij het wisten waren we omringd en probeerden ze allemaal met ons te dansen.

gelukkig wilde Nassan naar huis, dus konden we nog net op tijd ontsnappen, maar het was zeker een ervaring om nooit te vergeten.

En dat zo nog even op de valreep voor wij naar de natuur gaan.! Erg gaaf!

Wil je trouwens het filmpje zien die Jessica met haar mobiel heeft gemaakt? Kijk dan even op onze flickr pagina, die je via de link van onze website kunt aanklikken.

Rust en Vrede

Woensdag hebben we lekker rustig aan gedaan. Dit hield vooral in het boeken van hostels voor de aanvraag van ons visum. Verder zijn we ook nog treintickets wezen halen voor onze reis naar Beijing. Dit duurde geen 5 minuten maar een uur om te lopen, maar ach dit hadden we er wel voor over. We liepen op onze sandalen en eenmaal aangekomen bij het hostel waren onze voeten grijs van de stof en vervuiling. Dus eerst even alles afspoelen.

'S-avonds zijn we nog even gezellig wezen drinken met onze gezellige vrienden uit Noorwegen, welke het concept mayonaise bij de patat, niet bekend was. Verbazing alom!

Ze probeerde ons te overbluffen met pannenkoeken met bacon maar daar konden wij als echte pannenkoek-eters ons niet meer over verbazen.

Donderdag (gisteren) zijn we 's morgens eerst naar de Gandan Khiid (eerst even opgezocht uiteraard) geweest. Een grote tempel met monnikken.

Eenmaal daar aangekomen en betaald werd ons verteld dat er momenteel een ceremonie werdt gehouden met monnikken.

Dit was erg indrukwekkend om mee te maken. Ze waren lieden aan het zingen wat erg bijzonder was.

Ondertussen werd er door de lama (hoofdmonnik) geld en gebeden in ontvangst genomen.

Verder werd er iets, ik denk rijst uitgedeeld wat ze in het laatste stuk van de ceremonie rondstrooide. Verder viel ons op dat de gele doeken die zij tijdens de ceremonie droegen, alleen voor gebed werden gebruikt en dus na de ceremonie af werden gedaan.

Nadat de ceremonie afgelopen was liepen we naar Migjid Janraisig Sum (tempel) wat ons wel opviel waren de vele stupa's. Dit schijnen een soort belichamingen te zijn van Budha waar bij gebeden wordt.

Bij de tempel aangekomen werd er 5 dollar gevraagd voor het maken van een foto. Dit vonden wij toch iets te duur. Eenmaal binnen draaiden we ons toch maar om, om voor de foto te betalen.

We stonden met verbazing te kijken naar het beeld wat een uitbeelding was van een godin. Dit beeld vuldde de hele tempel, deze was namelijk 26 meter!!

Verder waren de muren gevuld met Ayush (kleine beeldjes van een soort Boedha). Ook hier waren veel mensen aan het bidden. Wat mij vooral opviel dat je je rug niet mocht keren als je de tempel verliet.

Verder hebben we op het pleintje nog een tijdje gezeten, genietend van de rust en stilte. Nadat we een tijdje gezeten hadden besloten we toch maar terug te gaan, naar de drukke stad.

Daarna besloten we te gaan naar michelle's french bakery (deze stond namelijk in de lonely planet). Nadat we hier gegeten hadden, hebben we besloten om deze om te dopen tot lekkerste lunch plek tot nu toe. Verse broodjes met erg lekker jam en boter. Gwen kon er niet van af blijven! Verder hebben we de laaste puntjes op de i gezet voor de visa aanvraag voor vandaag.

Doordat we in ons hostel de ramen opengezet hadden, hadden we erg last van vliegen.

Vooral onze huisgenoot klaagde hier steen en been over, omdat we graag vrienden maken besloten we op vliegenjacht te gaan met een paar doden als gevolg. Vooral jessica was erg fanatiek!

Vandaag was dus de dag dat we alles moesten inleveren voor ons visum. Met ons hart in onze keel liepen we naar de ambassade. Hopende dat het in 1 keer werd goedgekeurd. Het mocht helaas niet zo zijn. We hadden onze tickets wel voor de treinreis Ulan Bator - Bejing maar we moesten ook tickets hebben voor onze uitreis naar Nepal. Hoe moesten we dit nou regelen?

Maar ondanks dat we erg baalden hadden we ook nog een afspraak met bert (uitspreken als: burt, volgens de lonely planet ! ha ha!) Deze nederlandse man had namelijk een ecotourisme ger camp in een mooi natuurgebied een uurtje rijden vanaf Ulan Bator.

Een erg drukke man wel te verstaan, maar wel een erg gezellige man en hij kon dan ook van alles voor ons regelen. We zouden zelfs korting kunnen krijgen als gwen de koeien kon gaan melken en ik water bij de rivier zou gaan halen! Dat vonden we beide wel een goede deal!

Dus vanaf morgenochtend ontvluchten wij deze drukke stad en zijn wij te vinden in het rustige binnenland van Mongolie! Dat betekent dat jullie de komende dagen even niks meer van ons gaan horen. Maar we beloven alle verhalen te vertellen als we terug zijn.

Mongoolse keizer

Hello friends and family,

Nieuwe bericht uit Ulaan batar. Na een dagje plannen en mailen voor de visa van China zijn we vandaag er op uit gegaan naar het Winterpaleis van de Boghd Khan oftewel de koning van Mongolie. Vandaag was het wederom bloedheet, volgens mij zelfs warmer dan gister.
We dropen echt van het zweed al om 11 uur en na 2-en was het zelfs in de schaduw ondragelijk.

Het paleis bezochten we al vroeg. Dus het was lekker rustig en nog niet al te warm. Helaas konden we binnen geen foto's maken, maar het tempel gedeelte was erg indrukwekkend. De poorten warne versierd met kunstig houtsnijwerk en prachtige beschilderingen.
Binnen waren honderden beeldejs van Boedha te zien en vier enorme beelden van een paar slecht gezinde goden van 3 meter. Beetje het gevoel van de efteling, maar dan enger zeg maar.

Verder konden we nog zijde doeken bewonderen die kunstig waren geborduurd en helemaal aan het einde het winterpaleis zelf.

Dit viel eigenlijk tegen in vergelijking met de tempel, want het was een witte rechthoek met een klein beetje versiering rond de ramen en bij de balken. Het interieur was uiteraard wel een koning waardig. Hij had zelfs een complete ger (tent) gemaakt van 150 luipaard huiden.

Nou is dat natuurlijk niet echt diervriendelijk, maar wel indrukwekkend.

De rest van de middag hebben we eigenlijk nauwelijks meer iets kunnen doen van de hitte.
Ongeloofelijk hoe warm het hier is. We zijn daarom naast het checken van e-mail voor de hostels in china, voornamelijk bezig geweest met het plannen hoe we deze stoffige, warme en vieze stad kunnen ontsnappen. we hebben al heel wat plannen, maar die blijven nog heel even geheim.

Tja, anders blijven er ook geen verrassingen meer voor jullie over.

Jullie horen weer snel van ons!

Reizen en politie

Hoi allemaal,

Berichten nu uit Ulaan Batar!! Ja, na bloed, zweet en tranen zijn we dan op de plaats waar we wilden zijn. Maar eerst de rest van onze reis.

Om 7 uur rolden we uit onze bedjes in het hotel in Ulan Uud. Als we namelijk voor 8 uur uitcheckten dan scheelde dat de helft van de prijs. Daarna begon het lange wachten van voor af aan. We moesten namelijk om 13 uur de trein hebben naar Ulan batar.

We hebben kaarten gelegd (die hadden we inmiddels gekocht) en gelezen. Eenmaal in de trein bleek dat we in een coupe met een jong gezin zatten. De baby was 6 maanden oud. Een klein dotje, die af en teo haar klep opentrok om te laten weten dat ze het ergens niet mee eens was.
Gelukkig niet te vaak. :-) Verder was dit een chinese trein in plaats van een russische, wat wel wat verschillen mee bracht.
Ten eerste kregen we geen extra dun matras waar we op konden slapen, wel hadden goede kussens en alles was veel schoner. verder ontbraken de rubbere matten in de toilet en was de eerste klas behoorlijk luxe. Alles stewards waren ook mannen. Allemaal heel vriendelijk en netjes. En we kregen ditmaal geen frisse lucht door het luchtrooster, maar konden wel een raam open doen en hadden een ventilator. verder was hij qau ruimte en geluid gelijk.


De reis was op zich niet lang, maar al snel moesten we bij de grens van Rusland stoppen. paspoorten en imigratiekaarten werden ingenomen en we mochten 2 uur naar buiten. Een ijsje halen, maar voornamelijk meer wachten. De zon had de hele dag op het perron gestaan, dus het was heet om op de stenen te zitten, maar de lucht was ook bloedheet, dus je wilde eigenlijk ook niet staan.
Na 2 uur moesten we de cabines in en daar moesten we opnieuw 2 uur wachten terwijl de douane ieder milimeter van het treinstel controleerde. De wielen, onderkant, klepjes, plafond, alle bagagerekken boven de deur... Daarnaast controleerde ze onze customdeclerations. We waren blij dat we een ventilator in ons treinstel hadden, want het was anders echt niet uit te houden.
Na dat alles kregen we onze paspoorten terug en begon de trein weer te bewegen.

Nog geen uur later stopten we in Mongolie en begon het gelazer weer opnieuw, het was inmiddels 1 uur in de nacht en we waren doodop. Gelukkig was het alleen de paspoorten, customs en immmigratiekaarten ditmaal. OH en ik moeet nog ff melden, de douane beambte gaf er geen zak om dat de baby eindelijk bijna sliep en deze werd dan ook met geschreeuw en licht uit haar slaap gerukt... Fijn...

Daarna konden we eindelijk slapen en na een onrustige nacht werden we om 6 uur plaatselijk tijd wakker, net na de zon en zaggen we kleine ronde witte tenten, kuddes paarden en geiten en glooiende heuvels bedekt met alleen maar gras...

MONGOLIE!!

We waren er en onze eerste blikken vielen op de gers! 1,5 uur later waren we in Ulaan batar. Nadat we uit de trein stapten vonden we al snel onze lift en werden we in het hostel afgezet. Redelijke kamer, niet vies, maar wel druk en een kleine verouderde keuken.
Ok, hier kan ik mee leven, maar nu moesten we eerst de politie vinden, want er moest nog aangifte gedaan worden van mijn lakenzak..
Na een gesprek op het hoofdkantoor werden we in een taxi gezet. We moesten bij een ander districtskantoor zijn. Toen we daar kwamen bleek het een kantoor van de treinpolitie te zijn. Niemand sprak engels en we waren dus eerst 3/4 bezig met een engels sprekend persoon te vinden. Toen ik plots een telefoon in mijn hand gedrukt kreeg, hoorde ik twijfelachtige engelse stem zeggen.. " Hallo"
Ik legde zo goed mogelijk het verhaal uit en na nog wat meer heen en weer gebel, het laten zien van de treintickets en mijn paspoort werden we naar buiten gewenkt.
Daar werden we in een politieauto gezet. Je weet wel zo'n zwart met witte met zwaailichten en al!
We hadden geen idee wat we gingen doen, maar de man leek aardig, dus met nog 2 andere angenten reden we door de straten.

Toen we het treinstation zaggen dachten we het te begrijpen, we gingen daar zoeken? Of meosten we ons daar melden.
Nee, wederom een engels sprekende dame. Hoewel, niet zo goed, want na opnieuw 3 keer het verhaal te hebben uitgelegd, belde ze het hostel. Die wisten natuurlijk van niets, maar konden gelukkig wel duidelijk vertellen wat er aan de hand was.

Plots rende hij kwaad naar buiten...
ok? Wat was er nu weer? Na 5 min kwam hij terug... Rookpauze...

Ok? en nu? wederom werden we meegewenkt naar de parkeerplaats. De dame zei dat we naar de engelse ambassade gingen..
Na 10 min in de bloedhitte, kwam er een groen legerjeep aan met zwaailichten. Onze volgende politieescorte.. Ok, we reizen luxe, en plus, we zien wat van de stad, want de Engelse ambassade zat aan de andere kant van de stad. Die was uiteraard dicht... Oh ja, zondag....
Omdat ik ons geusthouse had aangewezen in de Lonely planet wilde de man die weer hebben. Het adres.. Nu ging hij ons thuis brengen en waren we nog niets opgeschoten...
Maar nee, hij ging mee naar boven en daar vertaalde onze gastvrouw ons probleem. In 5 min snapte hij alles en vertelde hij ons dat het terugvinden van de bagage een verloren zaak was...
Maar hij wilde wel een rapport schrijven, maar dat kon alleen op maandag..
Morgen moesten we bellen en dan konden we naar het kantoor komen.
Misschien krijgen we dan wel weer een ritje in de politieauto :-)

De rest van de middag besteed aan rondslenteren en een goede maaltijd (panini met orange jus) in Cafe Amsterdam! Kijk dat zijn de betere zaken in het leven.

Eindelijk!

Na dagen van stress, eindelijk!!

We hebben ze in de pocket. Twee mongoolse visa's en twee treintickets naar Ulaan batar.
Eindelijk!

Morgenochtend vertrekken we met de trein, of eigenlijk middag, want hij vertrekt om 13:00 plaatselijke tijd, maar om 8:00 moskou tijd. Voor jullie beeldvorming, dan is het 5 uur in de ochtend voor jullie, dus ik hoop dat jullie dan nog op 1 oor liggen.
We zullen dan de volgende dag in de vroege ochtend aankomen 7:35 plaatselijke tijd.
Na uiteraard een paar groffe douane checks... Gelukkig we zijn nu helemaal safe. (and not sorry)

Volgende bericht uit Ulaan batar, zou ik zeggen.

Heel veel liefs, Jessica en Gwen

Boedhisme en Viennetta ijs

Gisteravond was niet zo een heel bijzonder dagje, behalve dat we de treintickets hadden gehaald en we ook nog lekker zijn wezen eten bij een restaurant. Een stukje vlees, een beetje rijst en zelfs nog een toetje (pannekoek met een soort caramel erin) en dat allemaal voor 3 euro p.p. Daarna hadden we allebei wel trek in een ijsje. Volgens een van de russische meiden die achter ons stonden bij de ijsstand, moesten we een bepaald chocolade ijsje proberen. Dit bleek een vienetta op een stokje te zijn. Erg lekker dus.

Zie de foto voor bewijs.

Vandaag is de dag dat we het Boedhistisch Centrum van Rusland wilde bezoeken.
Vanmorgen dus vroeg opstaan. Wel om 08.45 uur. Daarna naar het busstation. We hadden een papiertje waarop de russische naam stond. Dit vergemakkelijkte alles een beetje.

Nadat we dit papiertje aan enkele chauffeurs lieten zien, antwoordde 1 van de chauffeurs met "da" (Nederlands: ja). We moesten snel instappen, want anders vertrok hij zonder ons. Uiteraard moest er natuurlijk ook betaald worden voor de bus. Zelfs als je helemaal achterin zat, was dit geen probleem. Het werd gewoon doorgegeven naar voren en uiteindelijk naar de chauffeur. Het wisselgeld werd dan weer netjes naar achteren terug doorgegeven.

Onderweg kwamen we heel veel huisjes tegen die alleen maar van hout waren gemaakt en die een groot en hoog hek (ook van hout) om hun huis hadden. Dit was misschien tegen de koeien en geiten, want die liepen gewoon over de weg en door tuinen en hadden zelfs een bushokje in beslag genomen als hun eigen stal. We moesten 1 keer overstappen maar dan waren we er ook. Mooie tempels met veel goud en vele kleuren en uiteraard monniken.

Maar de tijd stond niet stil want o.a. de mobiele telefoon en tv met satteliet hadden hun intrek genomen in het leven van de monniken.

Daarna zijn we nog even stukje wezen wandelen over de grasvlaktes van siberie, maar jammer genoeg waren er ook genoeg muggen. Dus een lange wandeltocht werd het niet.

Al met al was het toch een erg geslaagde dag.

Bijzonder Rusland

Omdat we hier al een paar dagen vast zitten
hebben we al genoeg tijd gehad om de russen
eens goed te bestuderen. Een paar dingen zijn
ons sinds ons verblijf toch wel opgevallen.

• Sturen van auto's die aan de rechterkant zitten terwijl ze wel gewoon rechts rijden;
• Oude vrouwn zijn dik, jonge vrouwen zijn dun (en dan heb ik het over bijna twee handen werk aan middeltjes, heren. ;-) paradijs dus.)


• Receptionisten in hotels die, ondanks dat je in het engels spreekt, toch in het russisch blijven doorpraten, en veel;


• Hoe verder je naar het oosten van Rusland trekt, hoe meer aziatisch uiterlijk iedereen krijgt. In Ulan Ude is volgens mij namelijk maar 20 % blank.


• Veel van het eten over de houdbaarheidsdatum is en niemand die zich er zorgen over maakt;


• Dat naast het handen en voeten werk, soms een stukje papier een pen en goed potje pictionarie ook wonderen kan verrichten;


• Dat fastfood restaurants hier daadwerkelijk ook gezond eten serveren, zoals rijst met stoofvlees en salade;


• Dat je in Rusland daadwereklijk 2 kledingkasten nodig hebt en die in de herfst en het vooorjaar moet wisselen. (het is nu 30 graden en in de winter is het -30, brrr) ;


• Dat de infrastructuur niet helemaal perfect is, zoals gaten in de weg en in de hoge brug bij het treinstation;


• Dat vrouwen zich ook echt vrouwelijk kleden, rokjes en jurkjes zijn populair, maar ook de oudere russiche vrouw kleed zich netjes en is dol op bloemetjes kant.


• Dat agenten midden op een druk kruispunt het verkeer laat stoppen om iemand aan te houden;

Dat is het voor nu, Morgen gaan we een naburig klooster bezoeken. we hebben de naam al in het russich dus met geluk hoeven we het alleen onder de neus van de buschauffeur te duwen om er te komen. Verder hebben we ook al de treintickets en krijgen we vrijdag onze Visa!!

Dus al met al,

we zijn er bijna, we zijn er bijna.....

Ulan Ude, dag 2

Ulan Ude... Nee, het is niet echt een toeristenoord. Hoewel gister 3 backpackers zaggen die vanochtend er weer net zo hard vandoor gingen (zouden wij ook wel willen). Het is wel een mooie stad, veel mooier dan Moskou, om eerlijk te zijn. Erg nieuw en modern, zelfs de mensen zijn erg hip hier.

wat hebben wij gedaan... uhmmm. Jessica???

Ja wat hebben we eigenlijk gedaan. Vanmorgen wakker geworden Gwen: kreun kreun....
Ze was al niet te blij omdat haar lievelings lakenzak kwijt was maar het was een nieuwe dag, dus nieuwe kansen.
Even ge-ontbijt met brood en zijn we nog even naar de ambassade gegaan voor een visum er werdt ons namelijk vertelt dat dit pas weer op woensdag kon, maar toch hadden we nog hoop. Helaas, mocht dit niet baten.
Daarna toch even de hotelkamer verlengd en zijn we daarna op zoek gegaan naar het treinstation welke we door gwen's goede richtingsgevoel snel hadden gevonden.
Na informatie te hebben verkregen blijkt nu dat we pas 17 juli om 06.00 uur in de ochtend met de trein richting Ulan Bator kunnen vertrekken.
Als laatste wilden we nog even kijken of we een goedkoper hotel konden vinden, maar zefls na hulp van een meisje van een reisbureau bleek dit heel lastig.
Verder een beetje geralxt en nu zitten we weer in het internet cafe.

Gwen jij nog iets te melden??

Gwen:
Ja ik wilde nog wel even zeggen dat ik vanochtend al om half 6 aan de telefoon zat met ons hostel ni UB om te vragen of ze niet heel lief wilden zijn om de onze coupe ondersteboven wilden halen om mijn lakenzak terug te krijgen.
Na wat gestuntel met de telefoon had ik eindelijk iemand te pakken en ze wilde graag helpen!!!
Nu nog afwachten of ze hem hebben gevonden. Kunnen jullie even meeduimen..

Jessica:
En ondertussen word naast eons een pc uit elkaar gehaald omdat gwen's geheugenkaart uit haar camera het niet doet op deze computer. Grom, grom!!

Gwen:
Dat is niet min schuld, je moet sony de schuld geven! daarbij jouw kaart had waarschijnlijk ook niet gewerkt, want de pc's doen het niet goed.

Jessica:
Ik geef ook de schuld aan Sony maar ja je had gewoon een andere camera moeten kopen!
Maar dit is nu even genoeg van ons gekissebis.
Nou dat was het weer. Tot Latersz!

Gwen:
OK, ik zal ophouden met jullie hiermee lastig te vallen (gefluisterd) Ik wurg haar toch liever in stilte...

Groetjes...

Ulan Ude, Rusland

Voor iedereen die nu denkt.. hhmm. Het was toch Ulan Bataar? Dat klopt. Ulan Ude ligt nog in Rusland. Hoe we dan dit logje kunnen schrijven?

Eigenlijk 1 simpele reden. We zijn de trein uitgezet wegens het ontbreken van de Mongoolse visa.
Maar laten we bij het begin beginnen.

Rond 20.00 uur zijn we vertrokken naar het treinstation om te vertrekken met de transmongolie express. Nadat we op het station aankwamen, was het eerst nog even zoeken maar na wat vragen haddden we het gevonden. Dit was dan ook duidelijk te zien aan alle andere mensen met grote koffers en vele backpacks. Hier kwamen we enkele amerikanen welke op een guided tour waren. Daarna zijn we met onze backpacks de trein ingegaan met grote verbazing kwamen we erachter dat we toch wel een erg kleine ruimte hadden en dat het echt heel erg heet in de trein was. Dus spullen neergelegd en geljk weer uit de trein.
Na een halfuurtje gingen we naar binnnen omdat de trein zou vertrekken. We dachten het ergste maar dit viel erg mee, nadat de trein ging rijden voelden we de koude lucht in onze coupe.
De coupe had vier bedden, 2 boven en 2 onder en een tafeltje. Achterin de gang hadden we ook een toilet, welke de hele rit naar urine stonk!
Verder geen douche maar wel een wastafel zodat je je toch enigzins kon opfrissen.
Onze dag bestond vooral uit slapen, eten en andere mensen vervelen. We waren al in contact gekomen met een aantal amerikanen en we kwamen ook mensen uit noorwegen, engeland en australie tegen. Omdat men zo verveelt was, werden er vaak drinking games gehouden. Dit was vooral amusant om naar te kijken.
Verder hebben we uiteraard ook veel gelezen en spelletjes gespeeld. Onze favoriet is het dobbelspel van Kolonisten van Catan. Martine bedankt hiervoor!!
Naarmate we verder gingen veranderde het landschap ook langzaam. In het begin leek dit heel erg op Nederland. Heel erg plat en oneindige grasvelden met bomen.
Daarna werd het heuvelachtig en uiteindelijk bergen.

Vanaf de vierde dag, begon het toch te kriebelen, vandaag zouden we de grens overgaan. Alle anderen hadden al een Visum geregeld. 1 jongen had hem zelfs nog in Moskou geregeld. We konden ons allebei wel voor de kop slaan, want daar hadden we helemaal niet aan gedacht. ONze huidige kabine genoot, we hadden al vier verschillende gehad. Was een man uit Mongolie, Gwen kon het niet laten om aan hem te vragen of het mogelijk was om daar een visum te halen. De man reageerde ontkennend, maar zei verder dat hij niet dacht dat het een probleem zou zijn. Na ongeveer een half uur kwam hij echter de coupe in en vertelde ons dat we wel een visum nodig hadden en dat het uitgesloten was dat we deze bij de grens konden krijgen. We moesten het volgende station (Ula Ude) uitstappen en daar bij het consulaat ons visum halen. Na een second opinion te zijn gaan vragen bij onze conducteut, bleek dat we er echt uit moesten stappen. Het grote hoofd van de trein (de man emt drie sterretjes op zijn mouwen die alleen in het russisch kan schreeuwen) kwma ons zelfs uitkafferen dat we uit moestne stappen en anders grote boetes zouden krijgen. We waren echetr al als gekken aan het inpakken, wnat we waren al op het station. Tot overmaat van ramp concludeerde Gwen dat haar shampoo in haar tas was ontploft en verschillende dingen vol met het spul zatten. gelukkig zat haar schone kleding in zakken, waardoor deze neit waren aangeraakt.

Na een overhaast vertrek uit de trein, hebben we ons maar door een taxi zo snel mogelijk naar het consulaat laten brengen, want volgens de conducteur vertrok er een iets langzamere trein elke avond naar Ulaan Bator. Het consulaat bleek echter gesloten om 12:30 en eht was 13:30. Maar volgens een bord zou eht om 17:00 nog 1 uur open zijn. we konden niet lezen waarvoor (russiche wederom) dus besloten we na wat rondlopen te blijven wachten bij het consulaat. Hier werden we geholpen door een dame dier naar binnen ging en vroeg wat we wilden weten.
Het bleek dat alleen maandag en Woensdag express visa werden uitgedeeld. Dat betekende dat we 2 dagen moesten wachten. De teleurstelling was enorm. Hier zit je dan in een vreemde stad, waar je niet wil zijn, te wachten op autoriteiten. Morgenochtend gaan we het toch proberen om een visum te krijgen. Wie niet waagt wie neit wint, maar we hebben niet veel hoop.
Met veel geluk kunnen we dan op donderdagavond in Ulaan bator aankomen. 2 dagen is gelukkig niet zoveel en we doen onze uiterste best het positief te bekijken.

1 ding viel gelukkig mee, we konden eindelijk douchen!! Na 4 dagen jezelf schoonmaken emt water en babydoekjes, was dat een zegening!
Maak je verder geen zorgen, we maken het goed en er is niets ernstigs aan de hand. Onze visa in Rusland zijn nog tot de 20ste geldig. Hopelijk snel een berichtje vanuit Ulaan batar! We houden jullei op de hoogte.

Moskou dag 1 en 2

Wederom een nieuw bericht uit het zonnige moskou.
Hoewel het weer gister bewolkt en 19 graden was, is het vandaag weer zonnig en 24-25 graden. Lekker weer dus!


Dag 1

Laat ik eerst beginnen met gisteren. Toen zijn we namelijk na een beetje uitslapen en een snel ontbijt, als eerste onze treintickets gaan ophalen. We hadden van de treinreiswinkel een kaartje en adres gehad van de plek waar we alles konden halen. Op zich viel de straat vinden heel erg mee, want we waren er snel, maar het kantoor was toch een stuk moeilijker. We vroegen het eerst een parkeerwachter (BTW wat opvalt is dat parkeervakken onbekend zijn en de stoep een prima parkeerplek schijnt te zijn volgens de russen) die wees ons naar het eind van de straat, maar daar moesten we letterlijk weer gegidst worden door een rus, want de ingang van het kantoor zat in de bank!!! OK..... No problem.
Na ontvangst van onze tickets zijn we weer naar buiten gegaan en zijn naar het rode plein gaan lopen. De wandeling bracht ons voornamelijk langs het drukke verkeer. De vervuilling proef je gewoon in de lucht, zeker daar bij het Kremlin, waar de weg zo breed is dat je er wel met 8 auto's naast elkaar kan rijden!
Na het oversteken van de rivier zagen we het! Het rode plein, met de kathedraal en het kremlin. Bizar dat je deze dingen altijd op Tv ziet en nu sta je er plots voor. Erg onwerkelijk.. Natuurlijk zijn we binnen geweest. Onverwacht verhief in de kathedraal een mannenkoor hun stem en zongen een prachtig (het zij kort) lied. Dit doen ze voor de toeristen om zo cd's te verkopen, maar nietemin kreeg ik er kippenvel van. De akoestiek is gewoon prachtig.
Vanbinnen is de kathedraal helemaal beschilderd met een vergelijkbaar rozenpatroon als de buitenkant, met het verschil dat grote stukken van de verschillende piepkleine zaaltjes ook volhangen met ikonen en goud.
Vreselijk tegenstrijdig is dat, net als Azie, tonnen aan goud in de kerk en straatarme mensen buiten.
Na nog wat rondlopen, toch maar het Kremlin in. Dit was heel onwerkelijk omdat ik het persoonlijk net een museum vond. Zo onecht, strak en netjes, het leefde gewoon niet. Hoewel het heel mooi is, is het ook erg nep. Maar goed misschien is Jessica het daar mee oneens?
Na het Kremlin zijn we teruggelopen naar ons hostel en wat bleek!! De metro waar we de avond ervoor waren uitgestapt lag aan de andere kant van een gebouw die voor het Kremlin stond! We waren er vlakbij uitgestapt en we wisten het niet eens!!!
Na een korte rust in het hostel zijn we gaan eten en daarna op tijd naar bed. We waren allebei doodmoe van de hele dag wandelen.

Jessica zal nu wat meer over de 2de dag vertellen.

Dag 2

Ik was wat later wakker dan gwen, 09.00 uur maar eerst even rustig gaan eten.
Het plan van vandaag was om naar een klooster te gaan. Iets minder toeristisch maar toch wel erg leuk.
De metro ging nu wel wat makkelijker omdat we een kaart van het hostel hebben gekregen met zowel russisch als engels schrift.
Het klooster was erg mooi. Het had een gigantische muur zodat de drukte van de stad niet te merken was in het klooster, erg rustgevend dus. Daarna zijn we naar de begraafplaats erachter gegaan, waar vooral veel generaals en ook de ex-vrouw van Lenin lag. Prachtige begraafplaats met grote beelden en mastujeuze familiegraven.
We zijn daarna nog naar een soort park geweest wat niet erg goed verzorgd was, maar waar wel veel beelden stonden. Daar hebben we op een bankje gezeten om de broodjes op te eten, maar we waren niet alleen. We werden vergezeld door een aantal mussen die gezellig mee wilden eten. Hierop zijn we teruggegaan met de metro en kwamen we weer terecht in een van de mooie metro stations van moskou, dit zijn bijna museums door de mooie beelden en prachtige interieurs. Zo mooi.
En nu nog even relaxen in het hostel en dan straks wat eten en daarna gaan we voor 5 dagen treinen naar mongolie! Spannend!

We laten jullie weer wat horen vanuit Mongolie!

Groetjes aan iedereen!! Jessica en Gwendolin

Dusseldorf (deel 1)

Let op Dit is deel 1 van 2 delen, Deel 2 wordt door Jessica geschreven.
ps excuus voor het ontbreken van foto's we kunnen deze in het hostel niet inladen, dus hopen we dit op een ander tijdstip te kunnen doen.

Dag allemaal! Hier een bericht vanuit het zonovergoten Moskou (24 graden). Hoewel de zon inmiddels een beetje tanende is. hihi.

Gister zijn wij natuurlijk naar Dusseldorf gereden, door mijn lieve vriendje Marcel. Uiteindelijk kwamen we daar om half twee aan en na een korte check van de hotel kamer, zijn we vlug de stad ingegaan. Wat daar nog het allermeeste opvalt zijn de grote hoeveelheden eettentjes die je daar vindt. De winkels houden ze liever in compacte shoppingcentra om zo de overgebleven ruimte te vullen met allerhande eten. Natuurlijk mag daarbij de braadwurst niet ontbreken. Na een vlugge vis lunch weer verder lopen en de stad bekijken. Ook nog een tijdje in het park gelopen, waar we werden overvallen door een hevige, maar korte regenbui. Gelukkig zijn er in een park altijd genoeg bomen waar je kunt schuilen.

Na het avondeten bij een lokale Italiaan, wat matig maar betaalbaar was, weer terug naar hotelkamer, maar omdat het nog vroeg was konden we daar ook niet lang blijven. Toch maar weer op pad, ditmaal een ruine bekijken. Na gezoek vinden we hem snel. natuurlijk was hij al dicht, maar we konden hem buiten de hekken ook prima bekijken.

Toen we wat verder liepen kwamen we al snel bij een kermis die ze aan het afbreken waren. Eerst dachten we dat het niet interessant was tot we plots muziek hoorden uit een grote witte tent.

Een echt Duits bierfeest! Inclusief hoempapa muziek, lintjes aan alle mensen die goed hadden gedaan dat jaar en natuurlijk heel veel plaatselijk bier. Prachtig! Mensen gekleed in de verenigingskleding of de tijdelijk benoemde koning en koningin. We hebben een tijdje staan kijken, helaas moesten we naar bed, want de wekker ging weer vroeg de volgende ochtend.

Na een korte nacht, moeizaam opstaan en een veel te snel afscheid bij de departures hall, dan toch maar naar het vliegtuig. We gingen vliegen naar Moskou, jippie! Nu begint het echte werk!

De vlucht begon al goed met een vitaminen zuurtje van Air berlin tegen de druk in je oren.

En de rest lees je van Jessica in deel 2 van dit verhaal!

Moskou (deel 2)

Maar na het lekkere snoepje was het nog niet over we kregen zelfs frisdrank en een broodje. Hierna kwamen we erachter dat we toevallig naast een Nederlander zaten die voor zaken naar Rusland ging.

Nadat hij Gwen aanspraak kon zij het natuurlijk niet laten en ondervraagde hem gelijk.

Hij stelde voor ons te helpen om in Moskou te komen. Daar zeggen we geen nee tegen toch?

Het vliegveld uitkomen was al een zoektocht aangezien we niks konden lezen, maar door onze nieuwe nederlandse vriend was dat een piece of cake. Hij wees ons op de trein die ons in 40 min in Moskou bracht, voor 600 roebels (ongeveer 18 euro) en hij hielp ons zelfs met het kopen van kaartjes.

Het tweede probleem deed zich voor bij de metro (een waar gekkenhuis). Wederom niet te lezen, maar we werden aardig geholpen door een russische man (sprak echt geen woord engels dus we meosten het van de gebaren hebben) en een aantal keer gokken met de metro en dan komt het wel goed. Nu nog het hostel vinden, na wat wikken en wegen hebben we maar een paar russen op straat aangesproken. We werden gelijk geholpen door een paar aardige russen die zelfs tot het hostel mee zijn gelopen. Als een tourgide loodsen ze ons door de drukke straten.

Hier aangekomen hebben we de spullen op de kamers gelegd. Prachtig Hostel! HEt gebouw is een apartementen complex en ziet er van buiten niet uit! Maar de binnekant is goed en stijlvol ingericht en we hebben goede bedden. Enige nadeel, we zitten in hartje moskou, maar dsu ook aan 1 van de drukste straten!
Na het uitpakken lekker gegeten in Moskou. Falafel! En nu lekker relaxen en morgen gaan we gezellig moskou verkennen!

Tot ziens!

Wij wilde graag nog 1 maal gedag zeggen tegen jullie allemaal!


We spreken jullie vlug weer als wij onze eerste log schrijven over Moskou.
Tot dan wil ik nog een paar dingen mededelen.


Voor alle mensen die ons log volgen via Hyves.
Wil je een reactie plaatsen, klik dan even door naar de orginele website (linkje onder het logje in hyves), dan zie je ook gelijk dat er een hoop dingen zijn aangepast, vergeet daarbij niet op refresh te drukken als je op de hoofdpagina bent.


En voor alle mensen die ons graag stenen. Stem op onze website!


De site wereldwijzer.nl heeft niet alleen handige informatie via het forum, maar organiseert ook nog eens de reizigersblogverkiezing van 2008!

Omdat wij vinden dat wij niet achter kunnen blijven met onze site, hebben wij ons opgegeven voor deze verkiezing. Wil je onze website steunen en zelf ook meer informatie omtrent verschillende landen, schrijf je dan in op wereldwijzer en geef jouw beoordeling van onze website.

Klik hier om rechtstreeks naar de verkiezingspagina te worden omgeleid.

Ter afsluiting een mooie spreuk van J.R. Tolkien (auteur) en tevens bekend van de Lord of the Rings films:

"It's a dangerous business, Frodo, going out your door. You step onto the road, and if you don't keep your feet, there's no knowing where you might be swept off to."

Tot 2009!

Afscheidsfeest

Mensen zeggen wel eens gezelligheid kent geen tijd. Helaas, niet voor ons afscheid.

Eerst vrijdag de afscheidsborrel van mijn werk. Dat was al bijzonder, want veel collegae waren al naar de vestiging gekomen om gedag te zeggen. Erg lief was de speech die mijn vestigingmanager gaf, ondanks dat ik hem al de gehele dag genadeloos aan het treiteren was.

Het afscheid van jessica kwam wat later, namelijk op de maandag erna waar ze een leuke herinnering van haar collega's kreeg en uiteraard veel gelukwensen.

Zondag was dan ons afscheid voor familie en vrienden. Het was een mooi feest, hoewel ik lang niet met iedereen heb kunnen praten en ik veel bezig ben geweest met rennen en vliegen, hebben we beiden een geweldig leuke dag gehad. Ik vond het mooi te zien hoeveel mensen er waren gekomen en wil ook graag mijn complimenten geven aan de outfits waar iedereen hard aan heeft gewerkt. Ook wil ik natuurlijk nog een extra bedankje naar mijn lieve zus, die met veel pijn en moeite een lied ten gehore bracht, wat me letterlijk in tranen deed uitbarsten. Ik wilde echt niet huilen! Echt waar. 

We zullen maar zeggen, het leverde een paar mooie foto's op. 

Natuurlijk zijn al deze foto's terug te vinden op onze Flickr pagina die je via de link op deze pagina kan aanklikken. We willen jullie in ieder geval heel erg bedanken voor de support die jullie laten zien door te komen en hopen dat jullie er net zoveel van hebben genoten als wij. We zien jullie uiteraard allemaal weer over een jaar, dan hoop ik de verhalen te vertellen uit eerste hand. In ieder geval bedankt, voor alles en ik wens jullie een goed jaar toe.