Ulan Ude, Rusland

Voor iedereen die nu denkt.. hhmm. Het was toch Ulan Bataar? Dat klopt. Ulan Ude ligt nog in Rusland. Hoe we dan dit logje kunnen schrijven?

Eigenlijk 1 simpele reden. We zijn de trein uitgezet wegens het ontbreken van de Mongoolse visa.
Maar laten we bij het begin beginnen.

Rond 20.00 uur zijn we vertrokken naar het treinstation om te vertrekken met de transmongolie express. Nadat we op het station aankwamen, was het eerst nog even zoeken maar na wat vragen haddden we het gevonden. Dit was dan ook duidelijk te zien aan alle andere mensen met grote koffers en vele backpacks. Hier kwamen we enkele amerikanen welke op een guided tour waren. Daarna zijn we met onze backpacks de trein ingegaan met grote verbazing kwamen we erachter dat we toch wel een erg kleine ruimte hadden en dat het echt heel erg heet in de trein was. Dus spullen neergelegd en geljk weer uit de trein.
Na een halfuurtje gingen we naar binnnen omdat de trein zou vertrekken. We dachten het ergste maar dit viel erg mee, nadat de trein ging rijden voelden we de koude lucht in onze coupe.
De coupe had vier bedden, 2 boven en 2 onder en een tafeltje. Achterin de gang hadden we ook een toilet, welke de hele rit naar urine stonk!
Verder geen douche maar wel een wastafel zodat je je toch enigzins kon opfrissen.
Onze dag bestond vooral uit slapen, eten en andere mensen vervelen. We waren al in contact gekomen met een aantal amerikanen en we kwamen ook mensen uit noorwegen, engeland en australie tegen. Omdat men zo verveelt was, werden er vaak drinking games gehouden. Dit was vooral amusant om naar te kijken.
Verder hebben we uiteraard ook veel gelezen en spelletjes gespeeld. Onze favoriet is het dobbelspel van Kolonisten van Catan. Martine bedankt hiervoor!!
Naarmate we verder gingen veranderde het landschap ook langzaam. In het begin leek dit heel erg op Nederland. Heel erg plat en oneindige grasvelden met bomen.
Daarna werd het heuvelachtig en uiteindelijk bergen.

Vanaf de vierde dag, begon het toch te kriebelen, vandaag zouden we de grens overgaan. Alle anderen hadden al een Visum geregeld. 1 jongen had hem zelfs nog in Moskou geregeld. We konden ons allebei wel voor de kop slaan, want daar hadden we helemaal niet aan gedacht. ONze huidige kabine genoot, we hadden al vier verschillende gehad. Was een man uit Mongolie, Gwen kon het niet laten om aan hem te vragen of het mogelijk was om daar een visum te halen. De man reageerde ontkennend, maar zei verder dat hij niet dacht dat het een probleem zou zijn. Na ongeveer een half uur kwam hij echter de coupe in en vertelde ons dat we wel een visum nodig hadden en dat het uitgesloten was dat we deze bij de grens konden krijgen. We moesten het volgende station (Ula Ude) uitstappen en daar bij het consulaat ons visum halen. Na een second opinion te zijn gaan vragen bij onze conducteut, bleek dat we er echt uit moesten stappen. Het grote hoofd van de trein (de man emt drie sterretjes op zijn mouwen die alleen in het russisch kan schreeuwen) kwma ons zelfs uitkafferen dat we uit moestne stappen en anders grote boetes zouden krijgen. We waren echetr al als gekken aan het inpakken, wnat we waren al op het station. Tot overmaat van ramp concludeerde Gwen dat haar shampoo in haar tas was ontploft en verschillende dingen vol met het spul zatten. gelukkig zat haar schone kleding in zakken, waardoor deze neit waren aangeraakt.

Na een overhaast vertrek uit de trein, hebben we ons maar door een taxi zo snel mogelijk naar het consulaat laten brengen, want volgens de conducteur vertrok er een iets langzamere trein elke avond naar Ulaan Bator. Het consulaat bleek echter gesloten om 12:30 en eht was 13:30. Maar volgens een bord zou eht om 17:00 nog 1 uur open zijn. we konden niet lezen waarvoor (russiche wederom) dus besloten we na wat rondlopen te blijven wachten bij het consulaat. Hier werden we geholpen door een dame dier naar binnen ging en vroeg wat we wilden weten.
Het bleek dat alleen maandag en Woensdag express visa werden uitgedeeld. Dat betekende dat we 2 dagen moesten wachten. De teleurstelling was enorm. Hier zit je dan in een vreemde stad, waar je niet wil zijn, te wachten op autoriteiten. Morgenochtend gaan we het toch proberen om een visum te krijgen. Wie niet waagt wie neit wint, maar we hebben niet veel hoop.
Met veel geluk kunnen we dan op donderdagavond in Ulaan bator aankomen. 2 dagen is gelukkig niet zoveel en we doen onze uiterste best het positief te bekijken.

1 ding viel gelukkig mee, we konden eindelijk douchen!! Na 4 dagen jezelf schoonmaken emt water en babydoekjes, was dat een zegening!
Maak je verder geen zorgen, we maken het goed en er is niets ernstigs aan de hand. Onze visa in Rusland zijn nog tot de 20ste geldig. Hopelijk snel een berichtje vanuit Ulaan batar! We houden jullei op de hoogte.