Reizen en politie

Hoi allemaal,

Berichten nu uit Ulaan Batar!! Ja, na bloed, zweet en tranen zijn we dan op de plaats waar we wilden zijn. Maar eerst de rest van onze reis.

Om 7 uur rolden we uit onze bedjes in het hotel in Ulan Uud. Als we namelijk voor 8 uur uitcheckten dan scheelde dat de helft van de prijs. Daarna begon het lange wachten van voor af aan. We moesten namelijk om 13 uur de trein hebben naar Ulan batar.

We hebben kaarten gelegd (die hadden we inmiddels gekocht) en gelezen. Eenmaal in de trein bleek dat we in een coupe met een jong gezin zatten. De baby was 6 maanden oud. Een klein dotje, die af en teo haar klep opentrok om te laten weten dat ze het ergens niet mee eens was.
Gelukkig niet te vaak. :-) Verder was dit een chinese trein in plaats van een russische, wat wel wat verschillen mee bracht.
Ten eerste kregen we geen extra dun matras waar we op konden slapen, wel hadden goede kussens en alles was veel schoner. verder ontbraken de rubbere matten in de toilet en was de eerste klas behoorlijk luxe. Alles stewards waren ook mannen. Allemaal heel vriendelijk en netjes. En we kregen ditmaal geen frisse lucht door het luchtrooster, maar konden wel een raam open doen en hadden een ventilator. verder was hij qau ruimte en geluid gelijk.


De reis was op zich niet lang, maar al snel moesten we bij de grens van Rusland stoppen. paspoorten en imigratiekaarten werden ingenomen en we mochten 2 uur naar buiten. Een ijsje halen, maar voornamelijk meer wachten. De zon had de hele dag op het perron gestaan, dus het was heet om op de stenen te zitten, maar de lucht was ook bloedheet, dus je wilde eigenlijk ook niet staan.
Na 2 uur moesten we de cabines in en daar moesten we opnieuw 2 uur wachten terwijl de douane ieder milimeter van het treinstel controleerde. De wielen, onderkant, klepjes, plafond, alle bagagerekken boven de deur... Daarnaast controleerde ze onze customdeclerations. We waren blij dat we een ventilator in ons treinstel hadden, want het was anders echt niet uit te houden.
Na dat alles kregen we onze paspoorten terug en begon de trein weer te bewegen.

Nog geen uur later stopten we in Mongolie en begon het gelazer weer opnieuw, het was inmiddels 1 uur in de nacht en we waren doodop. Gelukkig was het alleen de paspoorten, customs en immmigratiekaarten ditmaal. OH en ik moeet nog ff melden, de douane beambte gaf er geen zak om dat de baby eindelijk bijna sliep en deze werd dan ook met geschreeuw en licht uit haar slaap gerukt... Fijn...

Daarna konden we eindelijk slapen en na een onrustige nacht werden we om 6 uur plaatselijk tijd wakker, net na de zon en zaggen we kleine ronde witte tenten, kuddes paarden en geiten en glooiende heuvels bedekt met alleen maar gras...

MONGOLIE!!

We waren er en onze eerste blikken vielen op de gers! 1,5 uur later waren we in Ulaan batar. Nadat we uit de trein stapten vonden we al snel onze lift en werden we in het hostel afgezet. Redelijke kamer, niet vies, maar wel druk en een kleine verouderde keuken.
Ok, hier kan ik mee leven, maar nu moesten we eerst de politie vinden, want er moest nog aangifte gedaan worden van mijn lakenzak..
Na een gesprek op het hoofdkantoor werden we in een taxi gezet. We moesten bij een ander districtskantoor zijn. Toen we daar kwamen bleek het een kantoor van de treinpolitie te zijn. Niemand sprak engels en we waren dus eerst 3/4 bezig met een engels sprekend persoon te vinden. Toen ik plots een telefoon in mijn hand gedrukt kreeg, hoorde ik twijfelachtige engelse stem zeggen.. " Hallo"
Ik legde zo goed mogelijk het verhaal uit en na nog wat meer heen en weer gebel, het laten zien van de treintickets en mijn paspoort werden we naar buiten gewenkt.
Daar werden we in een politieauto gezet. Je weet wel zo'n zwart met witte met zwaailichten en al!
We hadden geen idee wat we gingen doen, maar de man leek aardig, dus met nog 2 andere angenten reden we door de straten.

Toen we het treinstation zaggen dachten we het te begrijpen, we gingen daar zoeken? Of meosten we ons daar melden.
Nee, wederom een engels sprekende dame. Hoewel, niet zo goed, want na opnieuw 3 keer het verhaal te hebben uitgelegd, belde ze het hostel. Die wisten natuurlijk van niets, maar konden gelukkig wel duidelijk vertellen wat er aan de hand was.

Plots rende hij kwaad naar buiten...
ok? Wat was er nu weer? Na 5 min kwam hij terug... Rookpauze...

Ok? en nu? wederom werden we meegewenkt naar de parkeerplaats. De dame zei dat we naar de engelse ambassade gingen..
Na 10 min in de bloedhitte, kwam er een groen legerjeep aan met zwaailichten. Onze volgende politieescorte.. Ok, we reizen luxe, en plus, we zien wat van de stad, want de Engelse ambassade zat aan de andere kant van de stad. Die was uiteraard dicht... Oh ja, zondag....
Omdat ik ons geusthouse had aangewezen in de Lonely planet wilde de man die weer hebben. Het adres.. Nu ging hij ons thuis brengen en waren we nog niets opgeschoten...
Maar nee, hij ging mee naar boven en daar vertaalde onze gastvrouw ons probleem. In 5 min snapte hij alles en vertelde hij ons dat het terugvinden van de bagage een verloren zaak was...
Maar hij wilde wel een rapport schrijven, maar dat kon alleen op maandag..
Morgen moesten we bellen en dan konden we naar het kantoor komen.
Misschien krijgen we dan wel weer een ritje in de politieauto :-)

De rest van de middag besteed aan rondslenteren en een goede maaltijd (panini met orange jus) in Cafe Amsterdam! Kijk dat zijn de betere zaken in het leven.