Tibet: Wat we niet verteld hebben....

Tibet? Ja, tibet. We zitten momenteel in India en kunnen nu eindelijk ons hart luchten over Tibet. Zoals de meesten misschien wel weten is het niet allemaal koek en ei in Tibet. Ook wij hebben dat ervaren, maar konden er niet over praten. Maar, laten we bij het begin, beginnen.

Soldaten

Onderweg in de treinreis, Chengdu - Lhasa (hoofdstad tibet) werden we gewaarschuwd door onze Australische vrienden. Ze hadden verhalen gehoord van chinese spionnen. We hoorden dit aan en dachten echt:"Yeah right, dit gaan we echt niet geloven". We hadden uit ervaring al vaker verhalen aangehoord die puur geruchten waren en later bijna nooit waar. Weer een broodje aap.
Toen we aankwamen in Lhasa we allebei echter geschokt. Overal soldaten met grote geweren, AK 47's. Ze zaten op daken, liepen door de straten, ze waren overal. Je voelde in Lhasa gewoon de onderdrukking van de tibetanen. Ook zagen we Soldaten met een fotocamara langslopen en toen we een foto van een zonsondergang wilde maken werd er gewenkt dat we de camara weg moesten doen, de militair stond in de weg.
Overal waar we heengingen moest gedaan worden met de auto, gebeurde dit niet dan liep je de kans opgepakt te worden.
Als toerist heb je nog enigzins bescherming tegen de overheid, maar als tibetaan was je niet veilig. Pema, onze Tibetaanse gids moest zich in allerlei bochten wringen doordat we allerlei vragen stelde over Tibet die hij dan als een politiek leider moest beantwoorden. Zou hij te veel zeggen en hoorde een politieman, soldaat of chinees het dan was hij zijn leven niet meer zeker (en dit is geen geintje!). Vooral de vraag:"Heeft Tibet een nationale vlag?"

Wat voor ons een normale vraag is, kwam niet zo gunstig. We stonden namelijk in Potala met genoeg bewaking en na een paar seconden stilte was het antwoord een "Nee". (later ontdekte we het tegendeel, hij had dus gelogen voor zijn eigen veiligheid.

Voor ons was de ervaring heel raar. Wij leven in een vrij land waar je jou mening kan spuien waar je wilt en dan kom je opeens in een land terecht waar je gewoon geen vrijheid hebt en het een gevaarlijk is om je mening te geven of de waarheid te zeggen. We hebben hier dan ook een aantal nachten van wakker gelegen. Hoe is dit mogelijk in deze moderne tijd? Hoe kunnen mensen zo behandeld worden? Bijna elke nacht spraken we hierover, in het NL uiteraard, voor alle zekerheid.

Maar eerst iets anders...

James Bond verhalen

We gingen met Pema naar Potala, uiteraard weer met de auto. Pema vertelde ronduit over de verschillende Dalai lama's, Panchen lama's en verschillende gebruiken van de boedhisten.

Pema was weer eens aan zijn zoveelste verhaal bezig toen er een chinees bij kwam staan. Die had vast geen gids en wilde een graantje van de onze gids meepikken? Dachten we allemaal. 'S-middags ben ik met Gwen in Lhasa wat gaan eten en hadden we het er nog even over. We vonden het allebei wel raar. Het was duidelijk een chinees en hij was alleen. Dat komt nooit voor. Chinezen reizen altijd in groepen. Hij zat ook wel iets te aandachtig te luisteren naar Pema en hij was niet met ons naar buiten gelopen. We dachten aan de verhalen over de spionnen maar we dachten allebei:"NEE! dat zou te gek voor woorden zijn". Toch wel enigzins ongerust vertelde wij dit Pema en hij geloofde er ook niet in (of hij loog opnieuw). We gingen weer verder.

We gingen met onze trip door Tibet ook naar een klein plaatsje genaamd Shigatse. Hier gingen we naar een monastery. Opeens zagen we de chinese man die we ook bij het Potala waren tegengekomen, praten met Pema. Misschien was het dan wel een vriend van Pema?
Toen we dit vroegen aan Pema, antwoordde hij met "nee!" War deed dan die man hier, we waren gelijkop ons hoeden.
Toen begon de chinees ons opeens vragen te stellen. "Zijn jullie al lang in Tibet? Wanneer zijn jullie in tibet aangekomen? Waar zijn jullie hiervoor geweest? Waar gaan jullie naar toe? Wanneer vertrek je precies?" Niet de vragen die een normale chinees zou stellen. De meeste chinezen zijn erg afwachtend. Ze willen graag met je op de foto en vragen waar je vandaan komt maar dat is dan ook alles.

De man had ook z'n zogenaamde "broer" bij zich. Een man in legeruniform en z'n vriend, ook een man in legeruniform. Hij vroeg of hij een foto van ons mocht maken. Pema moest de foto maken en wij met de chinees en de twee legermannetjes op de foto. Inmiddels was fase rood ingegaan. Dit was echt niet normaal. Toen hij ook nog ons emailadres vroeg, hebben we dit beleefd geweigerd.

Na het foto avontuur liepen we uit het klooster en zagen we de chinees met z'n legermannetjes wegrijden. Pema keek geschokt. We vroegen wat er was?

Pema vertelde dat het een overheidsauto was. We hadden gelijk! Dit was gewoon een chinese spion? We waren allemaal stomverbaasd. Zelfs Pema die al een aantal jaar gids was, was stomverbaasd en zwaar gekrenkt. Hij was zo boos, dat hij zelfs zijn code even vergat en begon te vertellen over het echte Tibet. Dat hij niets kan zeggen doordat anders hij niet meer veilig was en dat tijdens de protesten van de olympische spelen ook honderden mensen zijn vermoord en dat elke keer als er geprotesteerd bij de chinese ambassade de meeste tibetanen opgepakt worden en als ze geluk hebben, gewond terugkomen! Dat ze niet eens een paspoort hebben en dus nooit het land kunnen verlaten. Dat hij chinees MOET leren op school, omdat hij anders niet kan werken in de stad of uberhaupt brood kopen in een winkel.
Geschokt waren we! Dit raakte ons beiden erg diep.

Achteraf
Eenmaal in Nepal aangekomen wilde we dit blogje schrijven maar door aanraden van enkele mensen hebben besloten te wachten tot India. China heeft namelijk ook in Nepal een belangerijke rol. We hoorden zelfs dat de chinese overheid de nepalese overheid heeft gevraagd voor 3 miljoen om de tibetanen voor de olympische spelen de mond te snoeren (te vermoorden).
Er zijn gelukkig maar enkele gewonden gevallen.
Onderweg in china, tibet en nepal kwamen we ook nog John (internationaal documentariemaker) tegen. Hij vertelde ons zodra we in Nepal geland waren dat hij een documentaire aan het maken is voor tibet. Hij heeft in het geheim zitten filmen in tibet. Deze documentaire komt in 2009, 50 jaar na de bezetting, uit in de bioscopen. We hopen allebei dat dit gaat helpen om de wereldleiders na te laten denken en dat er eindelijk iets wordt gedaan aan de situatie in Tibet.

Dit verhaal is trouwens echt gebeurd, niet uit tweede hand of via een vriend. Dit is zoals wij het met onze eigen ogen gezien hebben. We zijn nu ook overgehaald. Het T-shirt hebben we niet gekocht, maar we denken het nog elke dag.

FREE TIBET!!