Rust en Vrede

Woensdag hebben we lekker rustig aan gedaan. Dit hield vooral in het boeken van hostels voor de aanvraag van ons visum. Verder zijn we ook nog treintickets wezen halen voor onze reis naar Beijing. Dit duurde geen 5 minuten maar een uur om te lopen, maar ach dit hadden we er wel voor over. We liepen op onze sandalen en eenmaal aangekomen bij het hostel waren onze voeten grijs van de stof en vervuiling. Dus eerst even alles afspoelen.

'S-avonds zijn we nog even gezellig wezen drinken met onze gezellige vrienden uit Noorwegen, welke het concept mayonaise bij de patat, niet bekend was. Verbazing alom!

Ze probeerde ons te overbluffen met pannenkoeken met bacon maar daar konden wij als echte pannenkoek-eters ons niet meer over verbazen.

Donderdag (gisteren) zijn we 's morgens eerst naar de Gandan Khiid (eerst even opgezocht uiteraard) geweest. Een grote tempel met monnikken.

Eenmaal daar aangekomen en betaald werd ons verteld dat er momenteel een ceremonie werdt gehouden met monnikken.

Dit was erg indrukwekkend om mee te maken. Ze waren lieden aan het zingen wat erg bijzonder was.

Ondertussen werd er door de lama (hoofdmonnik) geld en gebeden in ontvangst genomen.

Verder werd er iets, ik denk rijst uitgedeeld wat ze in het laatste stuk van de ceremonie rondstrooide. Verder viel ons op dat de gele doeken die zij tijdens de ceremonie droegen, alleen voor gebed werden gebruikt en dus na de ceremonie af werden gedaan.

Nadat de ceremonie afgelopen was liepen we naar Migjid Janraisig Sum (tempel) wat ons wel opviel waren de vele stupa's. Dit schijnen een soort belichamingen te zijn van Budha waar bij gebeden wordt.

Bij de tempel aangekomen werd er 5 dollar gevraagd voor het maken van een foto. Dit vonden wij toch iets te duur. Eenmaal binnen draaiden we ons toch maar om, om voor de foto te betalen.

We stonden met verbazing te kijken naar het beeld wat een uitbeelding was van een godin. Dit beeld vuldde de hele tempel, deze was namelijk 26 meter!!

Verder waren de muren gevuld met Ayush (kleine beeldjes van een soort Boedha). Ook hier waren veel mensen aan het bidden. Wat mij vooral opviel dat je je rug niet mocht keren als je de tempel verliet.

Verder hebben we op het pleintje nog een tijdje gezeten, genietend van de rust en stilte. Nadat we een tijdje gezeten hadden besloten we toch maar terug te gaan, naar de drukke stad.

Daarna besloten we te gaan naar michelle's french bakery (deze stond namelijk in de lonely planet). Nadat we hier gegeten hadden, hebben we besloten om deze om te dopen tot lekkerste lunch plek tot nu toe. Verse broodjes met erg lekker jam en boter. Gwen kon er niet van af blijven! Verder hebben we de laaste puntjes op de i gezet voor de visa aanvraag voor vandaag.

Doordat we in ons hostel de ramen opengezet hadden, hadden we erg last van vliegen.

Vooral onze huisgenoot klaagde hier steen en been over, omdat we graag vrienden maken besloten we op vliegenjacht te gaan met een paar doden als gevolg. Vooral jessica was erg fanatiek!

Vandaag was dus de dag dat we alles moesten inleveren voor ons visum. Met ons hart in onze keel liepen we naar de ambassade. Hopende dat het in 1 keer werd goedgekeurd. Het mocht helaas niet zo zijn. We hadden onze tickets wel voor de treinreis Ulan Bator - Bejing maar we moesten ook tickets hebben voor onze uitreis naar Nepal. Hoe moesten we dit nou regelen?

Maar ondanks dat we erg baalden hadden we ook nog een afspraak met bert (uitspreken als: burt, volgens de lonely planet ! ha ha!) Deze nederlandse man had namelijk een ecotourisme ger camp in een mooi natuurgebied een uurtje rijden vanaf Ulan Bator.

Een erg drukke man wel te verstaan, maar wel een erg gezellige man en hij kon dan ook van alles voor ons regelen. We zouden zelfs korting kunnen krijgen als gwen de koeien kon gaan melken en ik water bij de rivier zou gaan halen! Dat vonden we beide wel een goede deal!

Dus vanaf morgenochtend ontvluchten wij deze drukke stad en zijn wij te vinden in het rustige binnenland van Mongolie! Dat betekent dat jullie de komende dagen even niks meer van ons gaan horen. Maar we beloven alle verhalen te vertellen als we terug zijn.