Georganiseerd feestje

We zijn weer in Kathmandu. Druk, smerig en duur. Maar veel keus hebben we niet, want we moeten nog genoeg regelen.

Oganiseren

Onze broeken waren te groot. Allebei moesten we onze broekriemen een stuk strakker aantrekken wilden onze broeken niet om onze knieen hangen. Gelukkig hebben ze hier ook een North face winkel en daar hadden we al de perfecte broek zien hangen. Ook had Jessica nog een goed regen- en windjack nodig. Zeker voor de trek naar de mount everest is dat geen overbodige luxe, dus ook deze moest worden aangeschaft.

Met onze uitrusting al wat completer, konden we zondagochtend naar de travelagent gaan. (zaterdag is hier de rustdag) Etienne een vriend van Marcel die hier al geruime tijd werkzaam is voor VSO(hulporganisatie), had alles voor de trek geregeld. Het enige wat we nog moesten doen, was de rest van de betaling, kopie van verzekeringspas, kopie paspoort en vier pasfoto's inleveren.

We hadden om 11 uur bij de trekking agent afgesproken en 15 minuten eerder pikte Etienne ons op bij ons hotel. Onderweg moesten we ook nog een wachten op Jerry, een Australiaan (ook van VSO) die ook mee gaat. Met zijn vieren liepen we naar het bureautje. Na de papieren en de betaling kregen we een heleboel informatie. We slapen in hotels onderweg en boven de 4000 meter mogen we wegens het lage zuurstof gehalte niet meer douchen. Hoogteziekte is gevaarlijk (dodelijk, maar dat woord gebruikte hij niet) en we moesten gelijk iets zeggen mochten we ons niet lekker voelen. Het gebied was erg mooi, maar we moesten wel zorgen voor goede spullen. Trekkingstokken, slaapzak en een goede zonnebril tegen de zon op sneeuw. Hij wilde zelfs een afspraak maken om persoonlijk onze backpacks te komen te controleren... pfftt..

We hadden allemaal veel zin in de trek, maar door de serieusheid van het gesprek, werden we ook wel een beetje zenuwachtig over wat we ons op de hals haalden. Toen we later koffie dronken in een cafetje, vertelde Jerry en Etienne ons echter dat hoogteziekte wel gevaarlijk was, maar ook ontzettend goed te genezen. Simpel afdalen is voldoende, dus dat verlichte onze zorgen wel iets. We hadden er in ieder geval allemaal veel zin in.

Feestje

Hoewel we natuurlijk druk bezig zijn met onze trekking, hadden we nog wel wat tijd voor een feestje. Zaterdag was namelijk de internationale dag van het toerisme en dat vierde Nepal maar al te graag. Gedurende de middag zaggen we kleurige dansers, drummers en blazers met grote hoons door de straten van Thamel stappen. Echter, een groot podium had ook onze aandacht getrokken. Dus na het eten gingen we daar maar eens kijken. Een enorme openluchtdisco was wat we zagen. Standjes die drankjes verkochten, veel agenten en duizenden nepalezen (voornamelijk mannen) die langs de kant stonden te kijken of midden op de straat uit hun dak gingen. Daar kan de Nederlandse man nog een puntje aan zuigen, want nepalezen kunnen prima dansen. Hoewel het nog maar 8 uur was gingen ze helemaal los. Er werd zelfs gebreak danced. Jessica en ik konden er ook niet aan ontsnappen, want terwijl rustig de gekte aan het bekijken waren, werden we omsloten door de mannen die allemaal wel met de toeristen wilden dansen. We konden nergens lopen of we werden beet gepakt, uit genodigd of openlijk aangestaard. Nog nooit hadden we van zoveel mannen, zoveel aandacht gekregen.

Helaas, was het feest al om 9 uur afgelopen. Vroeg, maar we hadden ons uitstekend vermaakt. Dit mogen ze van ons nog wel een keer doen.