Pokhara by the water

De pannetjes worden nat
Die nacht regende het met bakken uit de hemel. Onweer konk met grote klappen door de vallei en ik vermoede dat iemand emmers aan het leeggooien was. Monsoon, noemen ze dat in Nepal. De regentijd. Gelukkig begon het licht op teklarne de volgende morgen en knden we tussen de buitjes door snel van hostel wisselen. Volgens de Lonely planet was banana garden een erg leuke lodge, dus daar waren we gaan vragen of er plek was. helaas, daar neit meer, maar haar dochter had ook een lodge en die was 150 rupees (1,5 euro) voor een 2 persoons kamer pe nacht Na het ontbijt betaalden we dus ook gelijk en trokken met backpack langs het meer, richting het centrum. Nog steeds aan de noordkant, maar ideaal rustig op de heuvelrug, daar ligt 'New family peace home'. 5 kamers, waarvan 1 zonder eigen badkamer, die hadden wij. Maar de volgende dag konden we verhuizen, wnat dan was er een kamer vrij met badkamer voor 200 rupees.
Na het uitpakken de stad verkennen. Winkeltjes bekijken, internetten, wat eten en rondlopen en daarna op de veranda voor onze kamer een boekje lezen. We werden wel de hel dag geteisterd door de mieser regen, maar we hadden hoop dat morgen beter zou zijn. We boekten dan ook een paardrij trip voor de volgende dag.

Die nacht ging het bijna nog erger te keer dan de avond daarvoor. Het heeft zeker 3 uur geonweerd en het water viel zo hard uit de lucht dat ik na 2 seconden buiten vreselijk nat was. Geen paardrijden dus, want niemand wilde met dit weer buiten zijn. Dik ingepakt in regenjas gingen we dat onze touroperator vertellen en die was natuurlijk niet verbaasd. verzetten was geen probleem, dus met een gerust hart aten we ons ontbijten en sloten ons voor de rest van de ochtend op in onze kamer met boeken en sudoku.

Waterval
Eindelijk droogde de regen op die middag en konden we naar buiten. We maakten gelijk gebruik van de droogte, want we moeten onze benen trainen. Dus met wandelschoenen en een kaart gingen we opweg naar Devi's falls. Dit ligt ten zuiden van Pokhara en is een toeristische attractie. Ze zeggen dat het zijn naam heeft gekregen omdat ene David met zijn vriendin is verdronken in deze waterval en dit is verbasterd tot devi door de Nepalezen. Na een stevig uurtje lopen vonden we de plek gemakkelijk door alle souvenirkraampjes die de omtrek van de waterval bezetten. Na de entree te hebben betaald mochten we hem dan eindelijk zien. Omschrijven is mogelijk wat moeilijk, dus zie film.

Na deze razende wateren zijn we terug gelopen voor een hapje eten en een goede nachtrust.

Paardje namaste
Na een vroege start en een enorm gestress omdat het 40 minuten duurde voordat we ons ontbijt eindelijk kregen (een schaaltje cornflakes en schaaltje meusli met yoghurt. wij snapten het niet, we vermoeden dat ze nog de koeien moesten melken.) liepen we tegen onze 12 jarige gids aan die ons tegemoet kwam rijden op de paarden. Twee gemiddelde paardjes, bekleed met een hoop kleedjes met daarin verstopt een houten zadel. Na de betaling konden we gaan en reden we de stad door. Op straat waren honderden schoolkindertjes die op weg waren en allemaal moesten ze de 2 woorden engels uitproberen op de blanken die te paard zaten. " Hello!! Hello!! Bye, Bye!!!" Vrolijk zwaaiend hebben we half klein pokhara begroet. We voelden ons net Beatrix op prinsjesdag. En na Pokhara hield het ook niet op, want op de berg kwamen we ook nog vele mensen tegen die allemaal hallo en namaste wilden zeggen. Wat ook erg grappig was, was de reactie van veel mensen op de paarden. De meesten waren namelijk best wel bang en liepen na hun hallo toch het liefst met een grote boog om ons heen.
Onderweg moesten we ook een paar keer afstappen omdat de klim zo stijl was, dat we ze moesten leiden. Uit eindelijk was het wle de moeite waard, want bovenop de berg hadden we eenm prachtig uitzicht op de annapurna range, met de annapurna (7190 meter) en de bekende fishtail mountain. Prachtig!

Snip knip
Uiteindelijk na nog meer hallotjes op de terug weg waren we om 3 uur terug. Na een snelle douche moest ik ook nog even naar de kapper. Mijn haar was zo lang gewordne dat het in mijn ogen hing en daarnaast maakte de hoge luchtvochtigheid het ook nog eens belachelijk aan het krullen waardoor ik meer op een schaapshond leek dan een mens. maar ja, alle kappers in Pokhara zijn mannen... Vertrouw ik die mijn kostbare haartjes wel toe?
Uiteindelijk was de prijs, 100 rupees (1 euro), wel de doorslaggevende factor. De man in kwestie was een wat dikkere man met snor, een enorme schaar en een blauwe kam. Na de vragen van hoe ik het geknipt wilde hebben ging hij aan de slag. Mijn hoofd werd van links naar erchts gedrukt terwijl ik het scherpe gevaarte vlak bij mijn oren 'snip' ' snip' hoorde doen. Na 20 minuten was hij klaar, maar ik mocht nog niet weg. Vakkundig smeerde hij een olie goedje in mijn nek, in mijn haar en zelfs op mijn voorhoofd en hardhanig bewerkte hij mijn schouders, nek en hoofd tijdens een massage. Zelfs mijn wenkbrauwen en mijn oogleden werden meegenomen in de behandeling. In stilte hoord eik Jessica lachen en ik kon haar horen denken dat ze baalde dat we geen fototeostel bij ons hadden.
Na de olie behandeling mocht ik echter nog neit weg. Ik moest mijn hoofd op een kussne voor me leggen en met stevige handen bewerkte hij mijn rug en schouders. Ik kan met eerlijkheid vertellen dat ik me nog nooit zo ongemakkelijk heb gevoeld. Mijn schouders deden zeer wnat die waren licht verbrand en ik wilde helemaal neit zo raar op een kussentje liggen. Na 3 minuten heb ik hem gevraagd of hij astublieft op wilde houden. Na het betalen van 200 rupees (tja, voor neits gaat de zon op, maar het is nog steeds goedkoop dus laat maar) zijn we wat gaan eten.

Hopelijk morgen weer een mooie dag, want dan gaan we fietsen.