Holy Kathmandu

Durbar Sqaure
Na onze encounter met de Kumari waren we nieuwsgierig geworden naar de rest van Durbar Sqaure. Hoewel we overal de tijd voor namen waren we er tegen het begin van de middag. We begonnen in de zuidelijke hoek en liepen langzaam naar het noorden. Natuurlijk, moesten we ook even het huis van de kumari zien, maar ze liet haar gezicht niet zien aan ons. Wel werden we klem gezet op haar stoepje door honderden vrouwen in het rood gekleed en met tassen en manden vol eten. Vlakbij was namelijk een soort van offerpodium en de Nepalese vrouw kon niet wachten om haar offering te maken. Omdat het, zoals met alles in Nepal, het tijd kosten om alles te organiseren, stonden we uiteindelijk een uur te kijken naar de bonte vrouwen.
Nadat we ons los braken uit de menigte liepen we de rest van het plein af en zijn toen weer terug gegaan naar Thamel om te genieten van de luxe aldaar.

Busje komt zo
Nu we wat meer van Kathmandu hadden gezien, wilden we nu toch ook wel wat meer de buitenwijken in. Een optie was Burdanath, of ook wel Boudha, genoemd. Hier staan veel tibetaans boedistische tempels en dat wilden we natuurlijk wel zien na onze ervaringen in Tibet.
We pakten de lokale bus vanaf het station, naast Rana park. Druk en chaotisch is de juiste omschrijving voor dit buspark. Toen we in de bus wilden stappen, wenkte de jongen die als omroeper fungeerd dat we konden gaan. Eerst even checken wat de prijs was. " 25 rupees" riep hij gelijk. Dat was veel te duur! Dat wisten we zeker en beiden berispten we hem op zijn leugen. Als hij niet bruin was geweest, had ik gezworen dat hij bloosde. Hakkelend hield hij voet bij stuk en wij riepen terug dat het 10 was, maar dat hij loog was zo duidelijk te lezen op zijn gezicht dat hij vluchtte. In de bus hebben we de juiste prijs gevraagd en die ook uiteindelijk betaald.
Een busrit in Nepal met een lokale bus is wel een beleving. Ten eerst staat de deur altijd open en daar hangt de omroeper uit die naar iedereen die hij passeerd schreeuwt welke bestemming de bus heeft. Als de bus moet stoppen klopt deze jongen ook op de bus om dat met de bestuurder te communiceren. Betalen doe je als je uitstapt ook bij deze jongen. Nu is dit opzich niet vreemd, maar stel je voor dat je bij een busstop staat waar honderden van deze busjes staan, met honderden omroepers! Het is een soort markt voor busreizen.

Burdanath
Uiteindelijk kwamen we goed aan en konden we de stupa en monasteries gaan bekijken. De stupa was interessant en de monasteries goed onderhouden en veel kleurrijker en lichter dan degene in Tibet. De monniken waren ook erg aardig, want toen we twijfelend bij de deur stonden legden ze ons vriendelijk uit, in perfect Engels, dat we gratis naar binnen mochten, overal mochten kijken en foto's maken en dat het allemaal geen enkel probleem was.

Na ons rondje hebben we nog even ontspannen wat gedronken en daarna zijn we met een andere minibus terug gegaan. Weer een nieuwe ervaring, want onze omroeper dacht namelijk nooit dat het busje vol genoeg zat. Dus zo zat Jessica opgevouwen op een richeltje met mij op haar voeten en ik dicht tegen een heilige man aangeplakt, terwijl er nog 5 mensen naar binnen moesten.
Uiteindelijk zatten we met 25 man in een busje ter grote van een bestelwagen, maar goed de rit koste utieindelik 14 cent, dus laten we niet gaan klagen.

Wat een pech
De ochtend van de 17de zouden we vertrekken naar Pokhara. Volgens de instructie van Marcel, alle luxe van Kathmandu, maar met een relaxte en rustige sfeer. Helaas, noodlot was onvermijdelijk. Terwijl we onszelf om half zes uit bed hijsten viel Jessica terug in de dekens. "Sorry, Gwen. Maar het gaat echt niet."
Ze was ziek. Buikpijn, misselijk en zwak. Verdorie, net het verkeerde moment, maar we konden er niets meer aan doen. De tickets waren al geboekt en konden niet meer worden gewijzigd. Dus dat geld waren we kwijt, maar gezondheid gaat altijd voor.
Omdat we gedacht hadden te gaan bussen de hele dag, was er nog niets gepland. Dus na het verlengen van de hotelkamer en het boeken van nieuwe bustickets voor de volgende dag, ben ik maar op de fiets gestapt. Voor 4 euro kon ik de hele dag een Giant fiets met 21 versnellignen huren en zo Kathmandu op een andere manier gaan ontdekken. Nadatik mezlef verzekerd had dat Jessica in orde was, ben ik weggefietst. Ik had geen duidelijk plan in mijn hoofd, maar wilde in ieder geval de drukke stad uit. Ik ben de heuvel achter de monkey tempel opgefietst en toen de ringweg gevolgd en daar een buitenwijk ingegaan, met prachtige huizen en rijstvelden. Na een korte lunchstop verder gegaan naar Patan. Dit stadje ligt tegen Kathmandu aan en heeft zijn eigen Durbarsquare. Hier moest ik echter wel de behulpzame gidsen van me afslaan. Nadat ik me eindelijk had verlost van de ene, kwam de volgende achter me aan met zijn goed bedoelde adviezen. Schijnbaar kwam mijn "No, I don't need a guide" toch wat ongeloofwaardig over.
Ten noorden van Durbar ligt de golden tempel. Ook dat wilde ik graag zien en in een een piepklein binnenpleintje kijk je naar gouen daken, gouden beelden, gouden klokjes, gouden prayerwheels, gouden ornamenten. Het viel me nog mee dat de balustrade niet van goud was gemaakt.

Daarna toch maar weer terug, want het was al vier uur en ik wilde Jessica niet de hele dag alleen laten. elukkig ging het met haar alweer een heel stuk beter en konden we die avond nog gezellig samen eten.