Visa trouble (deel 8596 miljoen)

De dagen glijden langzaam voorbij en het lijkt wel of w het steeds drukker krijgen. ondanks het vrijbuiterbestaan dat we hardnekkig proberen vol te houden, moet je soms dingen goed regelen.

Indiaanse ambassade

Onze volgende bestemming zal India zijn. En daarmee ook 1 van de laatste keren dat we ons visa vooraf moeten regelen. Gelukkig maar, want tot nu toe hebben we iedere keer problemen gehad. Ervaren reizigers die we nu zijn, hadden we ons eerst goed laten informeren door mensen die al vaker met het bijltje hadden gehakt (Marcel, lonely planet en internet). We stonden daarom al om kwart voor zes op zodat we 3 uur voor openingstijd in de rij konden wachten. Allebei nog slaapdronken waggelde we over de nog bijna lege straten van Kathmandu naar de ambassade. We waren nummer 7 en 8. Zes andere avonturiers hadden zich reeds voor de ambassade verschanst om 5 uur vanochtend! Gelukkig ging de tijd snel, want verhalen uitwisselen over alle reizen is uiterst interessant. Zo was er een Duitse jongen die in Peru een dagboek van 50 jaar oud in zijn handen kreeg gedrukt, door een lokale jongen. Het bleek een dagboek an en bergbeklimmer die als 1 van de eerste dat specifieke

Om 8:30 mochten we naar binnen om nummertjes te halen, maar wat schetste onze verbazing, een nepalese man en vouw zetten zich prominent voor ons in de lijn en trekken even18 nummertjes uit de automaat. Op dat moment dachten we er niet over na, maar een uur later, toen de loketten open gingen, werd ons iets heel duidelijk. 18 mensen die we de hele ochtend niet in de rij hebben zin staan, liepen opeens naar het loket! Het waren handelaren. Later hoorden we dat deze mensen 20 euro! vragen om te helpen met de visa en voor een goed nummertje! We voelden ons flink beetgenomen en dat is nog zacht uitgedrukt.

Uiteindelijk mochten we om half elf! Naar het loket en onze telexformulier inleveren. 3 Oktober zouden we dan reactie kijgen of we gecleared waren door de ambassade in Nederland. We kregen ons visa aanvraagfomulier mee en een bon van 300 rupees. Na de betaling mochten we gaan, het was inmiddels 11 uur. 1 uur voordat ze geen telexfomulieren meer zouden accepteren. En dan waren wij nummer 7 en 8 en de mensen achter ons moesten er nog zeker 50 zijn.

Een klein buitje

De rest van de middag stortregende het. We waren in het internetcafe gevlucht en toen het wat rustiger was liepen we naar ons hotel. Helaas was de bui zo heftig geweest dat de afvoer het niet meer aankon en de hele straat voor ons hotel stgebied had ontdekt.
De daadwerkelijke bergbeklimmer lag een paar meter verder in de bevroren gletsjer.ond blank. Ik had mijn sandalen aan, dus dat was geen probleem, maar Jess moest in het tegenover gelegen restaurant haar schoenen uittrekken en met blote voeten door de plas waden om veilig bij onze kamer te kunnen komen.

De rest van de middag zatten we opgesloten in onze hotelkamer, maar om half zeven werd het gelukkig droog. Net op tijd, want we gingen eten met Etienne om zo elkaar wat beter te leren kennen.

Een dagje fietsen

De volgende dag hadden we besloten om Baktapur te gaan bezoeken. Dit stadje ligt 15 km van Kathmandu en leek ons een mooie plek om te bezoeken met de fiets. We huurden twee Giant mountainbikes met 21 versnellingen voor de dag en gingen op pad. Eerst gingen we langs de grote Hindu tempel in Kathmandu, want vanaf daar konen we gemakkelijk achter het vliegveld een rustige weg fietsen, zodat we niet dood gereden zouden worden op de hoofdweg. Pashupatinath is vooral belangrijk voor de hindu's omat ze hier namelijk hun doden verbranden voorat de as in de Bagmati rivier word geduwd. Toen we er waren branden er al 3 bergjes en twee nieuwe doden lagen klaar voor hun laatste reis. Verder word deze tempel ook geregeerd door de bavianen en de nep Sadhu (soort van nep heilige man) die 100 rupee vraagt als je een foto van hem maakt.

Na de tempel namen we nog even onze lunch op een pleintje en waren toeschouwer van een gestoorde vrouw die een kindje teroriseerde en later in gevecht was met de politie.

Wij vervolgende onze weg over stofwegen met overal keien en modder richting Baktapur. Hier bekeken we de pleinen en de lievelijke straatjes die nog helemaal in de oude cultuur zijn, maar al snel waren we het zat. Het was 2 uur en we wilden naar huis We moesten nog zeker 1,5 uur fietsen voor we ons konden douchen, maar het was een leuke dag geweest.